Ik weet het echt niet meer, ik ben zo ongelukkig met mezelf. Ik haat mijn leven. Altijd als ik met vriendinnen ben ga ik me schuldig voelen omdat ik voor mijn gevoel hun tijd verpest. Ik heb al maanden lang zelfmoordgedachten. En ik voel me zo nutteloos. Waarom besta ik eigenlijk? Ik voeg letterlijk niks toe aan deze wereld en dat zal altijd zo blijven. Ik wil zo voel doen maar ik kan gewoon niet de stap nemen. En dan gaat het om kleine dingen zoals kamer opruimen of iets voor school maken. Maar het kan toch niet zo moeilijk zijn? Dus ja ik ben echt dom en ik vind dat ik me enorm aanstel. Niks kan goed gaan in mijn leven, als ik denk dat het even goed gaat gebeurd er weer iets vervelends. Mijn vader heeft kanker, mijn moeder is depressief en mijn stiefmoeder is de meest verschrikkelijke persoon die ik ken. Op school durf ik niks in de klas te zeggen. Er zitten zo veel dingen dwars waar ik het met niemand over kan hebben. Ik wil mijn vriendinnen er niet mee lastig vallen en mijn vader heeft waarschijnlijk niet lang meer dus daar wil ik hem ook niet mee lastigvallen en mijn moeder begrijpt mij niet. Soms heb ik het gevoel alsof ik alles doe voor aandacht en dat ik die zelfmoordgedachten bewust heb. Terwijl ik echt geen persoon ben die aandacht trekt. Ik wil liever dat mensen hun aandacht besteden aan mensen die het wel verdienen en nodig hebben. Ik ben wel eens naar de dokter geweest voor hulp maar hij nam mij niet serieus. Dat is al een paar jaar geleden maar nu durf ik niet meer naar de dokter omdat ik me schaam ofzo.
Nou, lekker vaag verhaal dit! Sorry als ik je tijd heb verspild. Maar ik kan gewoon echt niet meer.
Bladzijde 1 / 1
Hey,
Heel goed dat je naar dit forum bent gekomen en ik verspil mijn tijd niet en jij ook niet. Samen komen we hieruit.
Er is dus al één ding goed gegaan in je leven, dat je naar dit forum bent gekomen voor hulp.
Je vindt het niet leuk dat je je kamer vergeet op te ruimen en je huiswerk niet wil maken. Ik denk dat dat iets psychisch is, waardoor je dat niet kan. Deze mindset gaan we veranderen. Ook zeg je niks in de klas.
Dit komt doordat je wat teruggetrokken bent, zoals veel pubers. Dat is niet raar.
Het gaat niet goed met je ouders en dat maakt jou ook depressief. Dat is zwaar voor je.
Je durft niet bij je vriendinnen over je problemen te praten, omdat je geen aandachtsrekker wil zijn. Ik stel voor dat je al je problemen hier opnoemt, omdat je hier anoniem bent en je geen aandachtstrekker bent, hier, omdat dit forum precies voor mensen zoals jij bedoeld is. Vertel dus alles wat je dwars zit.
Ook kun je je problemen opschrijven in een dagboek. Je kunt gedichten schrijven of tekenen. Doe iets waardoor je je problemen op een rijtje zet en zoek afleiding, zodat je er juist helemaal niet meer aan denkt. Kijk wat het beste werkt. Vertel in ieder geval je problemen hier, onder dit topic, als er iets is.
Hulp zoeken kan door de Kindertelefoon te bellen of door met ze te chatten. Zo word je doorverwezen. Als je specifiek doorverwezen wil worden kun je op meer hulp van de Kindertelefoon terecht.
Groetjes,
Een Persoon Zonder Naam
Heel goed dat je naar dit forum bent gekomen en ik verspil mijn tijd niet en jij ook niet. Samen komen we hieruit.
Er is dus al één ding goed gegaan in je leven, dat je naar dit forum bent gekomen voor hulp.
Je vindt het niet leuk dat je je kamer vergeet op te ruimen en je huiswerk niet wil maken. Ik denk dat dat iets psychisch is, waardoor je dat niet kan. Deze mindset gaan we veranderen. Ook zeg je niks in de klas.
Dit komt doordat je wat teruggetrokken bent, zoals veel pubers. Dat is niet raar.
Het gaat niet goed met je ouders en dat maakt jou ook depressief. Dat is zwaar voor je.
Je durft niet bij je vriendinnen over je problemen te praten, omdat je geen aandachtsrekker wil zijn. Ik stel voor dat je al je problemen hier opnoemt, omdat je hier anoniem bent en je geen aandachtstrekker bent, hier, omdat dit forum precies voor mensen zoals jij bedoeld is. Vertel dus alles wat je dwars zit.
Ook kun je je problemen opschrijven in een dagboek. Je kunt gedichten schrijven of tekenen. Doe iets waardoor je je problemen op een rijtje zet en zoek afleiding, zodat je er juist helemaal niet meer aan denkt. Kijk wat het beste werkt. Vertel in ieder geval je problemen hier, onder dit topic, als er iets is.
Hulp zoeken kan door de Kindertelefoon te bellen of door met ze te chatten. Zo word je doorverwezen. Als je specifiek doorverwezen wil worden kun je op meer hulp van de Kindertelefoon terecht.
Groetjes,
Een Persoon Zonder Naam
Haii,
Heel erg bedankt voor je reactie!
Zelf denk ik niet dat ik teruggetrokken ben door de puberteit, ik ben een meisje van 17 en denk dat ik nu wel uit de puberteit ben. Als ik iets moet zeggen in het openbaar (dus bijvoorbeeld in de klas) kan ik me heel bang voelen of zelfs een paniek aanval krijgen. Als ik een presentatie moet geven haal ik liever een 1 dan dat ik die presentatie ga geven. Dat is afgelopen jaar dus ook meerdere keren gebeurd. Ook durf ik geen vraag te stellen aan een docent, ik denk dan dat het een hele domme vraag is en dat docenten dan denken: woww wat doet die meid hier eigenlijk? Wat een achterlijk dom kind.
En aan de andere kant weet ik ook echt wel dat ze dat niet denken maar dat ik zo over mezelf denk.
Dat is ook het volgende: ik heb een heel laag zelfbeeld. Dat heb ik al van jongs af aan, ik heb er toen ook wel trainingen voor gehad maar dat heeft gewoon niets geholpen. Ik vind mezelf heel lelijk, dom en nutteloos. Je hebt gewoon niks aan mij. Ik kan echt niet naar foto's kijken waar ik op sta. Als iemand een foto van mij wil maken kan ik best boos worden en laat ik echt merken dat ik dat echt NIET wil. Als ik daar later over na denk vind ik bet een hele domme actie en vind ik dat ik heel erg overdrijf. Ik durf bijvoorbeeld ook geen profielfoto te hebben op Whatsapp. Ik heb dus ook geen foto's waar ik op sta van het afgelopen jaar. Ik krijg daar vaak reacties over van mensen die dat niet snappen. En dat denk ik: Ja inderdaad, echt dom! Welk mens durft dat nou niet?!
Ik zou het graag willen veranderen maar dat lukt niet. Ook durf ik schoolopdrachten zoals werkstukken niet in te leveren omdat ik bang ben dat het heel slecht is ofzo. Het is dan al een hele opgave om er aan te beginnen en als ik dan eenmaal bezig ben vind ik alles wat ik er in zet dom en verander ik het. Ik ben nooit blij met het resultaat.
Hier komt nog wat info over mijn leven:
Ouders zijn gescheiden toen ik net 4 was, kan ik me dus niks meer van herinneren. Mijn vader had een nieuwe vrouw en daar heeft hij nog kinderen mee gekregen. Mijn stiefmoeder mishandeld hun fysiek en psychisch. Ook ik ben wel eens haar doelwit geweest.
Verder heb ik een broer die altijd een probleem kind is geweest. Nu hij ouder is gaat het beter maar toen we klein waren wenste hij mij dood en had hij echt een hekel aan mij. Dat liet hij merken! Hij uitte al zijn woede op mij af door te schoppen, slaan, knijpen, mij bang maken met een mes of mij enge filmpjes laten zien. Ik was nogal bang aangelegd, op mijn 7e had ik een angststoornis en was ik depressief. Ik had elke nacht nachtmerries en durfde niet te gaan slapen omdat ik bang was om nooit meer wakker te worden. Ik denk dat ik die periode een last ben geweest voor mijn ouders en daar voel ik me schuldig over.
Ook ben ik in die periode misbruikt en werd gedwongen porno te kijken. (Ik was 7).
Verder heeft mijn stiefmoeder gewoon veel dingen gedaan die ik heel erg vind en waarbij ik niet heb ingegrepen. Ik voel me schuldig tegenover mijn half broertje en zusjes dat ik ze niet heb geholpen. Voorbeeld: we reden op een drukke weg en mijn zusjes waren ruzie aan het maken, ze zei dat als ze niet ophielden dat ze hun uit de auto zou zetten. Ik dacht dat ze dat alleen zei zodat ze zouden ophouden. Maar ze zette ze echt uit de auto en reed heel hard weg, ze waren toen 6 en 7 jaar oud en stonden op de vluchtstrook. Ik had dat niet mogen laten gebeuren, ik had haar tegen moeten houden en als dat niet lukte had ik uit moeten stappen om bij hun te blijven. Maar dat heb ik niet gedaan omdat ik zelf bang was. Zo ontzettend dom en ik zal het mezelf nooit vergeven.
Mijn moeder had ook een nieuwe vriend, op het begin ging alles goed. Maar na een tijdje werd hij om alles boos. Ik kon niks goed doen. Er was altijd ruzie en hij schold ons (mijn moeder, broer en mij) uit. Bij alles wat ik zei moest ik eerst goed nadenken of dat het geen reden voor hem kon zijn om boos te worden. Als ik met vriendinnen ging afspreken moest ik eerst als ik thuis kwam alle rotzooi die hij die dag had gemaakt opruimen. En voor hem koffie maken en als hij iets wilde eten moest ik voor hem nog naar de supermarkt en evt eten voor hem maken terwijl dat vriendinnetje moest toekijken. Ik schaamde me altijd heel erg daar voor en nam daarom geen vriendinnetjes meer mee naar huis. (Dit was ongeveer van mijn 6e tot 11e) gelukkig heeft mijn moeder een eind gemaakt aan die relatie. Nu heeft ze een andere relatie met een man die opzich wel aardig is. maar als hij er is negeert mijn moeder mij. Ik zou deze vakantie met haar 2 weken op vakantie gaan, het was al geboekt. Maar ze heeft de vakantie geannuleerd om met hem op vakantie te gaan.
Verder is mijn vader dus ziek. Hij heeft meerdere ziektes aan zijn lever. (Niet door alcohol btw) en sinds 2 maanden heeft hij ook nog lever kanker. Door dat zijn lever al zo erg aangetast is durven ze hem niet te behandelen omdat ze niet weten wat er dan gebeurd. Hij heeft waarschijnlijk niet lang meer. En dat vind ik heel kut. Mijn vader en ik begonnen net een betere band te krijgen. Toen ik klein was heeft mijn vader nooit iets leuks met mij gedaan. Altijd als ik bij hem was moest ik mee naar zijn werk en zat ik me daar een weekend lang te vervelen. We gingen nooit iets leuks doen. Ik heb echt een vader gemist terwijl hij er wel was. Hij beloofde altijd dat alles beter werd en elke keer geloofde ik daar in maar elke keer werd ik weer teleur gesteld. Nu onze band beter werd hoopte ik deze tijd nog een soort van in te kunnen halen. Maar dat kan dus gewoon nooit meer.
In 2016 zou hij gaan scheiden van mijn stiefmoeder, ik was heel blij, in die periode is hij echt een vader voor mij geweest.
Ik weet nog steeds niet waarom maar die scheiding is nooit doorgegaan. Ze hebben maar 3 maanden niet samen gewoond. Dit was voor mij echt een teleurstelling. In die periode daarna deden ze gewoon alsof ze een gelukkig gezinnetje waren en mijn stiefmoeder sloot mij buiten. Ook ging de mishandeling gewoon door terwijl er was beloofd dat ze in therapie zou gaan om dat te stoppen. Ik ben sindsdien niet meer bij mijn vader geweest. Ik zie hem wel gewoon nog maar ik hoef mijn stiefmoeder echt nooit meer te zien. Ondanks dat werd onze band dus wel beter.
Sinds die periode dat ze eigenlijk zouden gaan scheiden gaat het niet echt goed met mij. In het begin was ik gewoon de hele tijd verdrietig en kon om alles huilen. (Dit was eind 2016) mijn moeder heeft toen voor mij hulp gezocht maar ik werd steeds naar andere mensen gestuurd en dat wilde ik niet dus toen ben ik ermee gestopt. Sindsdien doe ik tegenover mijn moeder alsof het goed met mij gaat. Maar het gaat alleen maar slechter. Sinds augustus 2018 gaat het echt helemaal kut en is mijn zelfbeeld dus nog meer naar beneden gegaan. En heb ik echt een hekel aan mezelf en aan mijn leven en heb ik ook zelfmoordgedachten. Eerst schrok ik daar heel erg van. Toen kwam die gedachte nog niet zo vaak in mij op. Maar sinds eind december denk ik er bijna continu aan en beschadig ik mezelf. Ook zoek ik bijvoorbeeld op hoeveel pillen ik moet slikken om dood te gaan. Ik denk daar op dat moment niet bij na ofzo. Maar terwijl ik dan aan het lezen ben schrik ik ineens van wat ik aan het doen ben. En dat is dagelijks.
Dit is echt een onduidelijk verhaal geworden. Sorry!
Heel erg bedankt voor je reactie!
Zelf denk ik niet dat ik teruggetrokken ben door de puberteit, ik ben een meisje van 17 en denk dat ik nu wel uit de puberteit ben. Als ik iets moet zeggen in het openbaar (dus bijvoorbeeld in de klas) kan ik me heel bang voelen of zelfs een paniek aanval krijgen. Als ik een presentatie moet geven haal ik liever een 1 dan dat ik die presentatie ga geven. Dat is afgelopen jaar dus ook meerdere keren gebeurd. Ook durf ik geen vraag te stellen aan een docent, ik denk dan dat het een hele domme vraag is en dat docenten dan denken: woww wat doet die meid hier eigenlijk? Wat een achterlijk dom kind.
En aan de andere kant weet ik ook echt wel dat ze dat niet denken maar dat ik zo over mezelf denk.
Dat is ook het volgende: ik heb een heel laag zelfbeeld. Dat heb ik al van jongs af aan, ik heb er toen ook wel trainingen voor gehad maar dat heeft gewoon niets geholpen. Ik vind mezelf heel lelijk, dom en nutteloos. Je hebt gewoon niks aan mij. Ik kan echt niet naar foto's kijken waar ik op sta. Als iemand een foto van mij wil maken kan ik best boos worden en laat ik echt merken dat ik dat echt NIET wil. Als ik daar later over na denk vind ik bet een hele domme actie en vind ik dat ik heel erg overdrijf. Ik durf bijvoorbeeld ook geen profielfoto te hebben op Whatsapp. Ik heb dus ook geen foto's waar ik op sta van het afgelopen jaar. Ik krijg daar vaak reacties over van mensen die dat niet snappen. En dat denk ik: Ja inderdaad, echt dom! Welk mens durft dat nou niet?!
Ik zou het graag willen veranderen maar dat lukt niet. Ook durf ik schoolopdrachten zoals werkstukken niet in te leveren omdat ik bang ben dat het heel slecht is ofzo. Het is dan al een hele opgave om er aan te beginnen en als ik dan eenmaal bezig ben vind ik alles wat ik er in zet dom en verander ik het. Ik ben nooit blij met het resultaat.
Hier komt nog wat info over mijn leven:
Ouders zijn gescheiden toen ik net 4 was, kan ik me dus niks meer van herinneren. Mijn vader had een nieuwe vrouw en daar heeft hij nog kinderen mee gekregen. Mijn stiefmoeder mishandeld hun fysiek en psychisch. Ook ik ben wel eens haar doelwit geweest.
Verder heb ik een broer die altijd een probleem kind is geweest. Nu hij ouder is gaat het beter maar toen we klein waren wenste hij mij dood en had hij echt een hekel aan mij. Dat liet hij merken! Hij uitte al zijn woede op mij af door te schoppen, slaan, knijpen, mij bang maken met een mes of mij enge filmpjes laten zien. Ik was nogal bang aangelegd, op mijn 7e had ik een angststoornis en was ik depressief. Ik had elke nacht nachtmerries en durfde niet te gaan slapen omdat ik bang was om nooit meer wakker te worden. Ik denk dat ik die periode een last ben geweest voor mijn ouders en daar voel ik me schuldig over.
Ook ben ik in die periode misbruikt en werd gedwongen porno te kijken. (Ik was 7).
Verder heeft mijn stiefmoeder gewoon veel dingen gedaan die ik heel erg vind en waarbij ik niet heb ingegrepen. Ik voel me schuldig tegenover mijn half broertje en zusjes dat ik ze niet heb geholpen. Voorbeeld: we reden op een drukke weg en mijn zusjes waren ruzie aan het maken, ze zei dat als ze niet ophielden dat ze hun uit de auto zou zetten. Ik dacht dat ze dat alleen zei zodat ze zouden ophouden. Maar ze zette ze echt uit de auto en reed heel hard weg, ze waren toen 6 en 7 jaar oud en stonden op de vluchtstrook. Ik had dat niet mogen laten gebeuren, ik had haar tegen moeten houden en als dat niet lukte had ik uit moeten stappen om bij hun te blijven. Maar dat heb ik niet gedaan omdat ik zelf bang was. Zo ontzettend dom en ik zal het mezelf nooit vergeven.
Mijn moeder had ook een nieuwe vriend, op het begin ging alles goed. Maar na een tijdje werd hij om alles boos. Ik kon niks goed doen. Er was altijd ruzie en hij schold ons (mijn moeder, broer en mij) uit. Bij alles wat ik zei moest ik eerst goed nadenken of dat het geen reden voor hem kon zijn om boos te worden. Als ik met vriendinnen ging afspreken moest ik eerst als ik thuis kwam alle rotzooi die hij die dag had gemaakt opruimen. En voor hem koffie maken en als hij iets wilde eten moest ik voor hem nog naar de supermarkt en evt eten voor hem maken terwijl dat vriendinnetje moest toekijken. Ik schaamde me altijd heel erg daar voor en nam daarom geen vriendinnetjes meer mee naar huis. (Dit was ongeveer van mijn 6e tot 11e) gelukkig heeft mijn moeder een eind gemaakt aan die relatie. Nu heeft ze een andere relatie met een man die opzich wel aardig is. maar als hij er is negeert mijn moeder mij. Ik zou deze vakantie met haar 2 weken op vakantie gaan, het was al geboekt. Maar ze heeft de vakantie geannuleerd om met hem op vakantie te gaan.
Verder is mijn vader dus ziek. Hij heeft meerdere ziektes aan zijn lever. (Niet door alcohol btw) en sinds 2 maanden heeft hij ook nog lever kanker. Door dat zijn lever al zo erg aangetast is durven ze hem niet te behandelen omdat ze niet weten wat er dan gebeurd. Hij heeft waarschijnlijk niet lang meer. En dat vind ik heel kut. Mijn vader en ik begonnen net een betere band te krijgen. Toen ik klein was heeft mijn vader nooit iets leuks met mij gedaan. Altijd als ik bij hem was moest ik mee naar zijn werk en zat ik me daar een weekend lang te vervelen. We gingen nooit iets leuks doen. Ik heb echt een vader gemist terwijl hij er wel was. Hij beloofde altijd dat alles beter werd en elke keer geloofde ik daar in maar elke keer werd ik weer teleur gesteld. Nu onze band beter werd hoopte ik deze tijd nog een soort van in te kunnen halen. Maar dat kan dus gewoon nooit meer.
In 2016 zou hij gaan scheiden van mijn stiefmoeder, ik was heel blij, in die periode is hij echt een vader voor mij geweest.
Ik weet nog steeds niet waarom maar die scheiding is nooit doorgegaan. Ze hebben maar 3 maanden niet samen gewoond. Dit was voor mij echt een teleurstelling. In die periode daarna deden ze gewoon alsof ze een gelukkig gezinnetje waren en mijn stiefmoeder sloot mij buiten. Ook ging de mishandeling gewoon door terwijl er was beloofd dat ze in therapie zou gaan om dat te stoppen. Ik ben sindsdien niet meer bij mijn vader geweest. Ik zie hem wel gewoon nog maar ik hoef mijn stiefmoeder echt nooit meer te zien. Ondanks dat werd onze band dus wel beter.
Sinds die periode dat ze eigenlijk zouden gaan scheiden gaat het niet echt goed met mij. In het begin was ik gewoon de hele tijd verdrietig en kon om alles huilen. (Dit was eind 2016) mijn moeder heeft toen voor mij hulp gezocht maar ik werd steeds naar andere mensen gestuurd en dat wilde ik niet dus toen ben ik ermee gestopt. Sindsdien doe ik tegenover mijn moeder alsof het goed met mij gaat. Maar het gaat alleen maar slechter. Sinds augustus 2018 gaat het echt helemaal kut en is mijn zelfbeeld dus nog meer naar beneden gegaan. En heb ik echt een hekel aan mezelf en aan mijn leven en heb ik ook zelfmoordgedachten. Eerst schrok ik daar heel erg van. Toen kwam die gedachte nog niet zo vaak in mij op. Maar sinds eind december denk ik er bijna continu aan en beschadig ik mezelf. Ook zoek ik bijvoorbeeld op hoeveel pillen ik moet slikken om dood te gaan. Ik denk daar op dat moment niet bij na ofzo. Maar terwijl ik dan aan het lezen ben schrik ik ineens van wat ik aan het doen ben. En dat is dagelijks.
Dit is echt een onduidelijk verhaal geworden. Sorry!
Hey,
Dit is echt geen onduidelijk verhaal, hoor, maar wel het langste (en misschien interessantste) verhaal wat ik ooit gelezen heb!
Het is nu één uur 's nachts en ik ga slapen. Morgen antwoord ik uitgebreider op dit topic, omdat het veel tijd kost, maar ik stuur deze reactie omdat ik je niet bang wil maken dat niemand het heeft gelezen.
Heeft het geholpen door je verhalen op te schrijven?
Anders kun je nog uitgebreider op elk verhaal ingaan, als je dat fijn vindt, in een dagboek of op dit forum, o.i.d.
Heb ik het goed als ik zeg dat depressie en je lage zelfbeeld de gevolgen zijn van je geschiedenis en huidige situatie? De geschiedenis kunnen we niet veranderen, maar je huidige situatie wel. Wat we wel kunnen doen is ervoor zorgen dat je je geschiedenis accepteert of vergeet. Dat kan door het op te schrijven op dit forum, of door tekeningen te maken, zoals ik al zei, maar ik ben geen psycholoog. Je kunt ook bij een psycholoog terecht dus.
Dit is echt geen onduidelijk verhaal, hoor, maar wel het langste (en misschien interessantste) verhaal wat ik ooit gelezen heb!
Het is nu één uur 's nachts en ik ga slapen. Morgen antwoord ik uitgebreider op dit topic, omdat het veel tijd kost, maar ik stuur deze reactie omdat ik je niet bang wil maken dat niemand het heeft gelezen.
Heeft het geholpen door je verhalen op te schrijven?
Anders kun je nog uitgebreider op elk verhaal ingaan, als je dat fijn vindt, in een dagboek of op dit forum, o.i.d.
Heb ik het goed als ik zeg dat depressie en je lage zelfbeeld de gevolgen zijn van je geschiedenis en huidige situatie? De geschiedenis kunnen we niet veranderen, maar je huidige situatie wel. Wat we wel kunnen doen is ervoor zorgen dat je je geschiedenis accepteert of vergeet. Dat kan door het op te schrijven op dit forum, of door tekeningen te maken, zoals ik al zei, maar ik ben geen psycholoog. Je kunt ook bij een psycholoog terecht dus.
Een goed idee is om er met iemand direct over te praten, bijvoorbeeld de Kindertelefoon of je mentor. Zo krijg je ook een beter zelfbeeld.
Hoii,
Een dagboek bijhouden of tekeningen maken is niet echt iets voor mij. Ik zou er heel graag met iemand persoonlijk over willen praten. Ik heb er dan ook over gepraat met mijn mentor, maar ik heb niet het gevoel dat ze begrijpt hoe ik me voel. En sinds ik het haar heb verteld neemt ze me elke les of als ik haar tegen kom op de gangen wel een keer apart om te vragen hoe het gaat. Waarschijnlijk heel goed bedoeld maar ik vind het irritant. Ik heb ook maar een klein deel verteld van wat mij bezig houd. Daardoor moet ik heel erg opletten als ik erover aan het praten dat ik niet perongeluk dingen vertel die ik niet wil vertellen. Bij alles wat ik zeg tijdens zo'n gesprek denk ik eerst heel goed na of ik dat wel wil vertellen aan haar. De gesprekken worden daardoor heel ongemakkelijk. Wat ik vertel word daardoor ook heel onduidelijk en ik kan me voorstellen dat ze niet begrijpt wat ik nou eigenlijk aan het vertellen ben. Maar het lukt gewoon niet echt om er duidelijk over te praten omdat ik tijdens zo'n gesprek alleen maar bezig ben met of wat ik zeg niet dom overkomt. Ik zou er met de kinder telefoon over kunnen praten maar dat vind ik ook een beetje ongemakkelijk. Ik ben gewoon een ongemakkelijk persoon denk ik.
Ik zou dus graag 1 persoon willen hebben waarmee ik persoonlijk kan praten en die ik vertrouw. Nou vertrouw ik mensen snel en als ik iemand wel vertouw durf ik er niks over te zeggen omdat ik bang ben dat ze denken dat ik aandacht wil of dat ze het helemaal niet interesseert of niet naar willen luisteren.
Lastig persoon ben ik dus.
Een dagboek bijhouden of tekeningen maken is niet echt iets voor mij. Ik zou er heel graag met iemand persoonlijk over willen praten. Ik heb er dan ook over gepraat met mijn mentor, maar ik heb niet het gevoel dat ze begrijpt hoe ik me voel. En sinds ik het haar heb verteld neemt ze me elke les of als ik haar tegen kom op de gangen wel een keer apart om te vragen hoe het gaat. Waarschijnlijk heel goed bedoeld maar ik vind het irritant. Ik heb ook maar een klein deel verteld van wat mij bezig houd. Daardoor moet ik heel erg opletten als ik erover aan het praten dat ik niet perongeluk dingen vertel die ik niet wil vertellen. Bij alles wat ik zeg tijdens zo'n gesprek denk ik eerst heel goed na of ik dat wel wil vertellen aan haar. De gesprekken worden daardoor heel ongemakkelijk. Wat ik vertel word daardoor ook heel onduidelijk en ik kan me voorstellen dat ze niet begrijpt wat ik nou eigenlijk aan het vertellen ben. Maar het lukt gewoon niet echt om er duidelijk over te praten omdat ik tijdens zo'n gesprek alleen maar bezig ben met of wat ik zeg niet dom overkomt. Ik zou er met de kinder telefoon over kunnen praten maar dat vind ik ook een beetje ongemakkelijk. Ik ben gewoon een ongemakkelijk persoon denk ik.
Ik zou dus graag 1 persoon willen hebben waarmee ik persoonlijk kan praten en die ik vertrouw. Nou vertrouw ik mensen snel en als ik iemand wel vertouw durf ik er niks over te zeggen omdat ik bang ben dat ze denken dat ik aandacht wil of dat ze het helemaal niet interesseert of niet naar willen luisteren.
Lastig persoon ben ik dus.
Ik bedoel dat ik mensen niet snel vertrouw!
Je bent hier anoniem en je hoeft hier niet bang te zijn of je raar overkomt. Zo geldt dat ook bij de Kindertelefoon. Ook maakt het niet uit of je hier komt om aandacht te zoeken. Daar is de Kindertelefoon ook voor, dus het is niet erg als je bang bent dat je aandacht zoekt. Zoek het gewoon en vertel alles wat je wil vertellen. Daar is dit forum voor en dat mag ook bij de Kindertelefoon.
Nou hoef je niet alles te vertellen, maar als je dat fijn vindt, kan dat hier en bij de Kindertelefoon. Dan hoef je niet na te denken over wat je wel of niet mag/moet zeggen. Ook kun je de Kindertelefoon en leden op dit forum vertrouwen, omdat we je niet kennen.
Zo geldt dat ook voor je mentor, maar ik snap dat je dat ongemakkelijk vindt en dat je het vervelend vindt dat ze elke keer vraagt hoe het gaat. Ik stel voor dat je vaker met haar praat en ook vaker vertelt hoe het met je gaat als je je mentor tegenkomt. Zo vertrouw je je mentor sneller.
Als je geen vriendinnen hebt om alles te vertellen, kun je die online zoeken. Wees wel veilig online, dus wees anoniem, vertel geen wachtwoorden, geen adressen, geen foto's, etc. Als je bijvoorbeeld een spel leuk vindt, kun je in dat spel vrienden zoeken en kunnen jullie praten. Als je online ook anoniem bent, kun je iedereen vertrouwen en online durven mensen ook eerlijker te zijn. Er wordt online minder gepest, omdat mensen daar geen belang hebben om populair te zijn, zoals dat wel in een klas vaak het geval is en op school.
Hoe gaat het nu?
Nou hoef je niet alles te vertellen, maar als je dat fijn vindt, kan dat hier en bij de Kindertelefoon. Dan hoef je niet na te denken over wat je wel of niet mag/moet zeggen. Ook kun je de Kindertelefoon en leden op dit forum vertrouwen, omdat we je niet kennen.
Zo geldt dat ook voor je mentor, maar ik snap dat je dat ongemakkelijk vindt en dat je het vervelend vindt dat ze elke keer vraagt hoe het gaat. Ik stel voor dat je vaker met haar praat en ook vaker vertelt hoe het met je gaat als je je mentor tegenkomt. Zo vertrouw je je mentor sneller.
Als je geen vriendinnen hebt om alles te vertellen, kun je die online zoeken. Wees wel veilig online, dus wees anoniem, vertel geen wachtwoorden, geen adressen, geen foto's, etc. Als je bijvoorbeeld een spel leuk vindt, kun je in dat spel vrienden zoeken en kunnen jullie praten. Als je online ook anoniem bent, kun je iedereen vertrouwen en online durven mensen ook eerlijker te zijn. Er wordt online minder gepest, omdat mensen daar geen belang hebben om populair te zijn, zoals dat wel in een klas vaak het geval is en op school.
Hoe gaat het nu?
Reageer
Welkom
Nog geen account? Maak een account aan
Enter your E-mail address. We'll send you an e-mail with instructions to reset your password.
