Hoi,

Ik weet niet precies hoe ik dit moet vertellen maar ik ga het proberen. Dit hele gebeuren begint ongeveer een jaar geleden. 
Ik speelde hockey, maar toen kreeg ik een blessure en kon ik niet meer hockeyen. Dat was vreselijk ik kon gewoon niet meer sporten want het was een zware knieblessure. Een paar maanden later maakte ik het uit met m’n vriendje, omdat hij eigenlijk heel vervelend was en me geen ruimte meer gaf en me altijd een schuldgevoel aanpraatte. Ik begon erover na te denken of ik eigenlijk wel hetero was. En omdat ik het gaat om de controle te verliezen en dingen niet zeker te weten, voelde ik me toen vreselijk uiteindelijk is dat goed gekomen. Maar ondertussen kreeg ik steeds meer last van dwang handelingen zoals m’n volledige nagel riemen tot bloedens aan toe kapot pulken, ik kon er niet meer mee stoppen. Dan kwam er ook nog de binnenkant van m’n wang kapot bijten bij. Ook werd ik een paar keer overprikkeld en kon ik geluiden en andere prikkels niet meer aan. Ik ging even naar buiten om tot rust te komen, maar dat werkte niet: ik moest me zelf echt dwingen om niet in de sloot te springen, ik wilde in de sloot springen omdat ik wist dat het onderwater stiller was. Later als ik weer overprikkeld was, sloot ik me maar op op m’n kamer. Ik begon me ook steeds vaker kut te voelen over m’n gender(meisje), ik kon soms en nu nog steeds soms niet in de spiegel kijken naar mezelf. Ik kneep mezelf soms heel hard in m’n borsten van kwaadheid dat ze er waren. Ik weet gewoon niet hoe ik er mee om moet gaan… Ik hou alles voor mezelf en huil gewoon als niemand erbij is en voel me vaak gewoon leeg of verdrietig zonder rede.

Ik ben een keer naar de huisarts geweest voor m’n dwang handelingen, maar die zei dat ik me er vooral geen zorgen om moest maken, maar dat kan niet.

Ik deel m’n gevoelens niet met anderen, want die hebben hun eigen problemen en misschien stel ik me gewoon aan.

Mijn ouders en vrienden denken dat ik gewoon vrolijk en zo ben ik zeg nooit iets over m’n genderdysforie en m’n leegte en verdriet.

Het wordt allemaal steeds erger, ik kan er gewoon niet overpraten, want niemand gaat me dan toch geloven.