Ik snij mezelf dus. Soms. Ongeveer 1x per maand ofzo. Gewoon soms omdat ik vind dat ik het verdien en omdat ik mezelf haat.
Het doet niet echt heel vee pijn ofzo... Maar daarna gaat het soms een beetje bloeden en dan wordt het rood. En dan haat ik mezelf weer voor dat ik het gedaan heb want ik weet dondersgoed wel dat het hardstikke slecht is en ik me zo alleen nog maar dieper in de put graaf.
Iedereen zegt steeds wel: “zeg het tegen een leraar die je aardig vindt,” of: “zeg het tegen een vertrouwens persoon op school.” Maar ja hallo. Ben ik de enige die zich ongemakkelijk voelt bij volwassenen? En hoe begin je zo’n gesprek dan? Zo van: “Ja hey ik snij mezelf en jij bent hier de volwassene dus fix het.” Ofzo??
Ik weet niet hoe, maar ik ben een keer 4x naar een kinder psygyater geweest en die gaf me tips om te doen als ik me sad voel ofzo. Maar nou is dat het probleem niet.
Mop school en bij vriendinnen lach ik altijd en lijkt het wel alsof ik de laatste persoon ben waar ooit iets mee zou zijn. Maar als ik alleen of gewoon thuis ben, haat ik mezef voor alles wat ik doe.
Mij weet ook niet waarom ik snij.
Soms zit ik gewoon zo van: “boeiend ik doe het gewoon.” En daarna haat ik mezelf weer en ja... Ik weet gewoon niet waarom ik het doe.
Het is ook gewoon stom en ik weet het.
Want ja, waarom zou je jezelf snijden als je geen eens een fatsoenlijke reden ervoor hebt?? Ik weet ook niet waarom ik dit schrijf. Maar ja. Weet ik veel, misschien voelen mensen zich zo niet meer zo alleen omdat ze weten dat ik hetzelfde probleem heb.
Nou dat was het.
uh ja doei ofzo
♀️
Ik voel me dan minder ''schuldig'' als ik dit tegen een volwassene vertel, dan wanneer ik het hierover heb met vrienden of leeftijdsgenoten. 
