Ik heb mijn verhaal in Google Translate geschreven, dus ik weet niet of elke Nederlandse zin klopt (Ik kan wel Nederlands lezen )
Twee jaar geleden verliet ik Syrië, en daarmee ook mijn ouders. Mijn ouders zijn nog steeds in Syrië, gelukkig hebben we af en toe contact in whatsapp en in facetime.
De afgelopen weken mis ik ze enorm. En niet alleen ik, ook mijn kleine broertje en zusje en natuurlijk mijn grote broer (we zijn hier samen met ons vieren).
Normaal kan ik alles doen, voor de kleintjes zorgen, voor mezelf zorgen, het huishouden doen (samen met mijn grote broer). En om eerlijk te zijn doen de jonge twee natuurlijk ook wat .
Maar nu ben ik moe. Moe van alles. Het gemis, de herinneringen, alles. Natuurlijk hebben we nu vakantie, maar in plaats van dat ik me beter voel, omdat ik wat rust kan nemen, wordt het een beetje zwaarder denk ik .. Ik heb niet zoveel tijd voor mezelf en mijn eigen emoties, omdat ik niet niet dat de jongere twee me zwak zien. Maar tegelijkertijd hebben de jongere twee ook hun problemen, die ze niet kunnen vertellen aan leraren of andere mensen om hen heen. Ze kunnen dus alleen bij ons terecht. Het is niet echt een groot probleem, want ik wil er voor ze zijn, maar ik vind het op dit moment moeilijk om ze te helpen. En dat geeft me een schuldgevoel ...
Ik heb een paar vragen. Zorg jij ook voor je broers / zussen, misschien af en toe? Hoe doe je dit als je moe, verdrietig, boos bent? Laat je je emoties zien aan je jongere broers / zussen?
Zijn er hier meer mensen in dezelfde situatie, ik bedoel als vluchteling of verhuisd uit een ander land? Of kom je hier vandaan en herken je het leven zonder je ouders?
English version: (I can read in Dutch )
I wrote my story in Google Translate, so I don't know if every dutch sentence is correct .
Two years ago I left Syria, and with that, also my parents. My parents are still in Syria, luckily we have contact in whatsapp and in facetime every now and then.
The last weeks I miss them a lot. And not only me, also my little brother and little sister and of course my big brother (we are here together with us four).
Normally I can do everything, taking care of the little ones, taking care of myself, doing the household (together with my big brother). And to be honest the young two do some things also of course .
But now, I am tired. Tired of everything. The missing, the memories, everything. Of course we have holidays now, but instead of that making me feel better, because I can take some rest, things get a little heavier I think.. I don't have so much time for myself and my own emotions, because I don't want the younger two to see me weak. But at the same time, the younger two, have their problems too, which they can't tell to teachers or other people around them. So, they can only come to us. It's not really a big problem, because I want to be there for them, but I find it hard to help them at the moment. And that makes me feel guilty...
I have a few questions. Do you take care of your brothers/sisters also, maybe once in a while? How do you do this if you are tired, sad, angry? Do you show your emotions to your younger brothers/sisters?
Are there more people here in the same situation, I mean as a refugee, or moved from another country? Or are you from here and do you recognize living without your parents?