hey allemaal,
ik ben deze zomer verhuisd naar een andere stad. Dat betekend dus ook een andere school. Het was nogal spannend maar had er ook wel zin in. Bij de introductie dag van een uurtje was ik heel enthousiast. Alleen de dagen erna viel het tegen. Niemand besteedde aandacht aan me, niemand hielp me de weg te vinden, niemand zei wanneer ik pauze had... Ik voelde me al gauw erg verdrietig en huilde tijdens de lessen. Mijn ouders en ik zijn na een week een gesprek aangegaan met de mentor en de afdelingsleider. Ik wilde toen eigenlijk al weg van die school, alleen tijdens het gesprek kwam het er toch uiteindelijk uit dat ik nog even zou blijven en er oplossingen zouden worden gezocht. Daarna was ik nog een week alleen, alleen in de derde week veranderde er iets. Kinderen stapten opeens naar me toe en vroegen of ik bij ze wilde zitten. Dat heb ik altijd gedaan en langzaam had ik er weer vertrouwen in.
Alleen sinds deze week is het weer net zoals eerst. Ik zit elke pauze alleen. Ik voel me gewoon zo eenzaam. Als ik in de ochtend naar school fiets, zie ik allemaal meiden op elkaar wachten en gezellig samen fietsen. Ik wil dat ook zo graag! ik wil ook melig zijn tijdens de lessen, ik wil ook te laat thuis komen doordat ik te lang heb gekletst, ik wil ook samen in het centrum rond struinen en niks kopen. Maar dat gebeurt allemaal niet. Mijn ouders willen me nu zo snel mogelijk op een andere school krijgen. Zij steunen me zoveel mogelijk net zoals mijn beste vriendin uit mijn oude stad. En moet je voorstellen dat ik op mijn vorige school zo'n vrolijk sociaal kind was met veel vrienden 😞. Telkens als ik dan op insta kijk en ik zie fotos van die meiden gezellig samen op de kermis, word ik zó verdrietig. Ik heb nu ook heel erg last van stemmingwisselingen. De ene keer heb ik zoiets van: "het boeit me allemaal niks" en de andere keer ben ik haast depressief of heb ik woedeaanvallen.
Het komt waarschijnlijk allemaal goed, maar ik wilde even mijn hart uitstorten want ik hield het even niet meer.

xx simonesz