Heyy,
Ik weet, zoals me altijd verteld word, dat ik te gevoelig doe, te weinig motivatie heb en dat ik niet zo moet zeuren. Het zal wel. Hier ben ik toch annoniem.
Het is alsof iedereen zoveel van me verwacht. Alsof het makkelijk is om elke dag op tijd te komen, overal aan te denken, mijn huiswerk maken en ook nog tijd voor vrienden over hebben. Het lijkt voor iedereen zo normaal, maar mij lukt dit niet. Ik kan het niet volhouden.
Er word mij gevraagd hoe ik mijn toekomst zie, wat ik later wil gaan doen qua werk, terwijl het voor mij al een prestatie is als ik weet welke datum het is. Ik heb een soort gevoel dat ik in een wedstrijd zit, iedereen die ik ken doet mee. Maar we rennen niet tegen elkaar. We rennen omdat we sneller willen zijn dan de tijd, die altijd op het zelfde tempo rent. En hoe hard ik ook mn best doe, ik hou de tijd niet meer bij.
Ik word mijn hele leven al emo, raar, gestoord of gay genoemd. En ik heb me vaak afgevraagd waarom. Ik heb een 2 goede vrienden. En ik wil niet arrogant overkomen, maar ik haat niemand. En vgm zijn er ook geen mensen die mij haten. Maar er is niemand die mij echt begrijpt.
Als mensen mij wat vragen, antwoord ik zo kort mogelijk. Eigenlijk antwoord ik liever niet. Omdat ik simpel weg te bang ben om mijn stem te laten horen. En als ik toch wat zeg, faal ik meestal door voice cracks, een verkeerd gelegde klemtoon of mijn taalgebruik. Ik haat mezelf daar door en eigenlijk wil ik niet praten. OJa en door die zelfhaat ben ik een klein beetje SH verslaaft.
Het zou best kunnen dat ik Autisme, of iets anders heb, maar mijn ouders willen niet dat hun kund een 'sticker' krijgt.
Ik voel me gevangen in onze cultuur en de verwachtingen die mensen van me hebben. Het liefst zou ik weglopen (iets wat ik al zon 6 jaar wil )maar ik ben bang dat ik dan word gepakt.
Ik vraag me af wat er mis met me is, waarom, en wat ik kan doen zodat ik me beter voel.
Bedankt dat je dit las,
Liefs.
