Heyheyy,
Ik zit op dit moment in 1 havo/vwo en ben 12 jaar oud. Sinds ergens vlakbij het begin van deze schooljaar, begon ik me heel erg alleen te voelen. Ik had bij het begin van het schooljaar een vriendin van mijn basisschool. We gaan haar Anna noemen.
Dus op de basisschool was ik vaak alleen, maar ik merkte niks. Wel had ik soms wel vrienden. Ik ging ook in groep 7 snel huilen, omdat ik 2 erge juffen had. Ergens in het midden van groep 8 was er iemand die niet naast mij wou zitten omdat ik te vervelend was dus de docent had me naast Anna geplaatst.
Ik was heel goed omgegaan met haar tot ergens in de eerste of tweede week van de middelbare. Ze had me voor de eerste lesuur een bericht gestuurd op WhatsApp waarin ze zei dat ik zelf vrienden moest halen en ik was er dus verdrietig over. Toen ik binnenkwam in de lokaal zag de docent mij en vroeg wat er was gebeurt. Ik zei iets zoals “Ik denk dat Anna niet mijn vriend meer wilt zijn.”. Ik ging toen zitten op mijn plek en was gewoon erg verdrietig de hele les. Toen was ik na de les met wat mensen gaan zitten waarbij ik mocht zitten terwijl de docent met Anna ging praten. De mensen waarmee ik mocht zitten ga ik Lily en Tess noemen. Ik had ze dus de bericht laten zien en voor de rest weet ik het niet meer want het was echt iets 5 of 6 maanden geleden gebeurt. Toen ging ik naar de 3de lesuur (btw, de eerste les had 2 lesuren) en ging ik zitten. Ik was niet aan het huilen of zo tijdens die les. Die les was toen klaar en toen hadden we mentoruur.
Onze klas heeft 2 mentors die ik Milous en Floor ga noemen. Onze klas is ook verdeeld in 2 helften soort van, want voor sommige dingen zoals koken of tekenen passen er geen 30 mensen in een lokaal, dus dan wordt het door helft gesplitst. De eerste helft heet Milous als mentor terwijl de andere helft heeft Floor als mentor. Ik zit in de tweede helft dus Floor is mijn mentor. Maar allebei de helften krijgen mentoruur van Milous, Floor of ze allebei. Ook krijgen allebei de helften les van ze allebei. Wij allemaal krijgen Nederlands van Floor terwijl Milous sommige kunst vakken geeft (het verschilt per rooster).
Voordat we mochten binnenkomen, kwam Anna naar mij en zei iets zoals “Waarom liet je de bericht aan anderen zien?!” want ik had die bericht aan anderen laten zien omdat ik niet wist wat ik moest doen en niet was aan het denken over de gevolgen. Ik was toen weer verdrietig geworden en gewoon aan het huilen voor de les. Toen kwamen we binnen en Floor zag dat ik was aan het huilen was dus ze was even aan het praten met mij buiten de lokaal en toen bracht ze mij naar een plek die ik de hulpplek ga noemen. Ze had het over die lokaal in eerdere gesprek. Toen we binnenkwamen waren er twee vrouwen die ik Nova en Yara ga noemen. Ze hadden dus uitgelegd over dat ik naar de hulpplek mocht gaan wanneer ik verdrietig werd tijdens een les. Toen ging ik terug naar de mentoruur lokaal en was ik niet verdrietig maar ook niet super blij. Toen mentoruur klaar was, was ik eindelijk blij om te weg gaan want toen hadden we de grote pauze. Toen we mochten inpakken maar toen zei Floor “Kan (mijn naam) en Anna even blijven?”. Toen werd ik helemaal gestresseerd van binnen. Ik was toen met Floor en Anna gegaan naar een lokaal naast de lokaal waar we net in zaten voor mentoruur. Toen was er een korte gesprekje over waarom ik dat deed, en ik zei “Omdat ik niet wist wat ik moest doen.”. Voor de rest weet ik niet meer wat in de gesprek werd gezegd, maar ik weet wel dat ik was aan het huilen tijdens de gesprek.
(Oh en ik weet niet als dit belangrijk voor het verhaal is maar bij de eerste gesprek met mijn mentor en mijn moeder, was ik voor de gesprek aan het huilen omdat me alleen voelde en mijn mentor zag dat. Een klasgenoot van mijn basisschool zag dat ook en zei “Zei huilt veel” waarvan ik 90% zeker ben dat het niet gemeen was bedoeld. Toen had ze me tussen 2 kinderen laten zitten. Ze waren echt lief maar ik had ooit met ze een paar keer gezeten tijdens de pauze. Toen de gesprek was vroeg ze waarom ik toen was aan het huilen en ik zei “Omdat ik me alleen voelde.”. Ik denk dat ik daardoor nog een gesprek moest hebben.)
Toen ik weg mocht gaan ging ik met Lily en Tess zitten. Ze vroegen me wat in de gesprek werd gezegd en ik zei “Ik had het gewoon verkeerd gezien.”. Maar Tess (zij werd gepest op de basisschool) zei dat “Ze kan ook doen alsof ze lief is voor de mentor.”. Voor de rest weet ik niet meer wat gebeurde in de pauze. (SORRY DAT IK ALLES VERGEET 
) Voor de rest van de dag gebeurde niks ergs.
Een paar weken later vond ik een vriendin die ik Eva ga noemen. Ik zat met haar vaak tijdens de pauzes, maar ze had rond 1 of 2 weken vakantie-verlof waardoor ik minder met haar omging. Ik zat toen met een groepje kinderen die wat “populairder” zijn (in mijn mening). Ze waren lief, maar vaak gingen ze mij vragen om dingen te doen die ze grappig vonden. (Iedereen in mijn klas deed dat en soms vragen ze me nog steeds om “grappige” dingen te doen.)
Toen ze terug was, ging ze minder vaak met mij om. Ik merkte dat niet veel en luisterde gewoon naar muziek tijdens de pauzes.
Later begon ik dit erg veel te merken, waardoor het mij gewoon verdrietig maakte. Ik had er met niemand over gepraat. Ook had ik een gesprek met deze mevrouw die zei dat ik niet meer de hulpplek mocht gebruiken tijdens de lessen, omdat ik “lesstof zou missen”. Ik snap dat niet precies want ik ga letterlijk niks onthouden als ik vele gedachten heb in mijn hoofd maar oké I guess.
Vorige week op vrijdag begon ik te merken dat niemand naast mij wou zitten tijdens wiskunde. In onze wiskunde lokaal zijn de tafels geplaatst zodat er een paar groepjes zijn. Er waren die dag een paar kinderen afwezig. Ik was toen gaan vragen aan een paar mensen als ik bij hun mocht zitten, maar niemand liet me naast hun zitten. Toen was ik gaan zitten bij een plek met 3 tafels, waarbij ik bij 1 van die tafels zat. Niemand zat bij mij. Later in de les zei de vrouw iets zoals “Ga met je groep overleggen.” maar ik kon met niemand overleggen. Ik begon gewoon met stilletjes te huilen, maar niemand merkte het. Zelfs niet de docent. Toen de les klaar was, kwam de docent bij mij en vroeg wat er was, en ik zei “Niemand wilt met mij zitten.” en toen zei die vrouw tegen de hele klas iets zoals “Waarom lieten jullie niet (mijn naam) bij jullie zitten? 1 van mijn klassenregels is om te zorgen dat iedereen niet alleen is. (Iedere 7de klas maakt klassenregels bij het begin van de schooljaar. Die vrouw was mentor van een 7de klas.) (mijn naam), je moet ook zelf proberen te vragen.” Ik snap wel waarom ze dat laatste zin zei, omdat ik niet iedereen vroeg. Toen gingen we uit de lokaal verlaten en niemand wou met mij praten, zelfs niet de docent. Ik was gaan zitten alleen en gewoon een beetje aan het huilen. Toen kwamen er twee meisjes die wouden dat ik bij hun groepje zat. Ik zat en had een best wel leuke conversatie met ze! (ze zijn allemaal 8e klassers btw). Toen moest ik naar de volgende les en ik had er geen zin in omdat ik niet alleen wou zijn. Gelukkig vroegen een paar kinderen als ik oké was. Die dag was gelukkig wel oké gegaan.
Deze week op dinsdag, was ik aan het huilen tijdens textiel maar niemand merkte het. Later in de dag tijdens mentoruur was ik weer verdrietig omdat ik me gewoon alleen voelde. Die vrouw zag dat en ging gewoon even praten met mij.
Op woensdag was het wel wat erger, omdat tijdens Duits zat ik met wat kinderen omdat ik niemand had om mee te zitten maar 1 van hun vrienden ging ergens anders zitten. Ik was gaan zitten bij hun en toen ik wou praten zeiden ze dat ik stil moest zijn. Ik was aan het huilen maar niemand merkte het. Na de les zag ik Lily in de gang en ze vroeg als ik oké was en ik zei “Ja.” ook al waren er tranen bij mijn wangen. (Soms snap ik niet waarom mensen vragen “Ben je oké?” als de ander letterlijk aan het huilen is maar oké.) Ik was toen mijn tranen af mijn gezicht aan het halen en gaan zitten bij die groepje 8e klassers. Daarna had ik gym. Ik had gewoon echt geen zin in gym meer en begon gewoon stilletjes te huilen. We hadden eerst een warming-up, waarin ik niks deed want 1. die spel is veelte moeilijk en 2. ik had geen energie om te sporten. Toen begonnen we met de spel, moesten we maatjes maar die werden gekozen door de stagiaire. Ik wou gewoon met niemand maar ja. Ik was met een groepje en toen we net begonnen kwam de stagiaire en vroeg waarom ik was aan het huilen. Toen bracht de stagiaire mij naar de docent en die docent liet me naar de hulpplek gaan. Ik had toen een gesprek met een vrouw daar en ja. Toen ging ik omkleden en gewoon daar blijven voor de rest van die tijd.
Ik voel gewoon alsof mijn hele klas mij haat, omdat ze denken dat ik autistisch ben omdat ik rare grappen maak. (IK BEN NIET AUTISTISCH BTW, IK BEN ECHT GETEST DAARVOOR) Ik probeer dus minder te praten enzo. Ik ben ook bang dat ik voor de rest van de schooljaar en deze schooljaar alleen ben iedere les, omdat ik met dezelfde klas ben volgende schooljaar. Iedereen heeft al hun vriendengroepen terwijl ik daar gewoon ben. Ik weet echt niet meer wat ik moet doen met mijn schoolleven. Ik heb zelfs geen vrienden buiten school.
