Skip to main content

Ik voel me dus vaak ellendig en typ dan dit soort dingen snachts.

Ik ben er slecht aan toe.
Ik ben in stukjes gehakt
Ik ben verdeelt over 100 plaatsen waar ik niet wil zijn.
Ik maak te veel mee
Ik moet te veel
Ik wil weer normaal en oprecht kunnen reageren op iemand
Ik wil zoveel dingen weer normaal doen niet dat het door corona komt maar gwn normaal kunnen reageren, niet tegen een afspraak op kijken, bij een uitnodiging denken "hoe kan ik evoor zorgen dat ik niet hoef te gaan"
Ik twijfel veel aan mezelf
Hoe leef ik weer normaal?
Ben ik nog normaal?
Ik wil plezief hebben in het leven, niet telkens aan kanker denken, aan de dood of aan een scheiding tussen opa en oma.
Wil ik dit nu nog zo blijven volhouden? NEE!!!! Maar hoe kan dit anders?

Dit is van een paar nachten geleden. Ik kan hierover niks tegen  me ouders vertellen want dan krijg ik te horen dat ik werk moet gaan zoeken en dat ik dan zo me gedachten kan verzetten. Ik heb al wel gwn werk dus van waar komt dit lul verhaal.

Dit komt trouwens niet allemaal door corona want ik heb dit al 2 a 2,5 jaar dat ik me een beetje ellendig voel.

Ik hoop dat jullie een tip of tips hebben.

Groetjes van mij

Hey Neeltje, 

Ik voel me ook ongeveer zo en weet hoe hopeloos en hoe alles te veel kan lijken. Ik heb er geen oplossing voor, maar wel tips om het wat minder te maken.

Probeer afleiding te vinden. Iets doen waardoor je even niet aan iets hoeft te denken. Voor mij helpt het om door de dag heen te gaan.

Wat bedoel je met normaal leven? Iedereen is anders, dus iets normaals doen of zijn kan niet. Als andere mensen jou raar vinden moet je je er niks van aantrekken, want wat gaat het hem nou aan? 
 

Dingen worden langzamerhand weer normaal, maar je kan gewoon met iemand afspreken met wie je het erover zou willen hebben. Een vriend(in) of vertrouwenspersoon op school. Ik snap dat het heel moeilijk is (voor mij ook) maar je hebt er uiteindelijk veel aan.

Ik hoop dat ik zoveel mogelijk heb kunnen helpen!

Groetjes iemand. 
 


Bedankt voor je reactie lost in life

Ik bedoel met normaal leven meer dag ik iets kan gaan doen zonder dat ik daar bij na moet denken van oh nu moet ik me even een beetje opfluffen want anders zien mensen dat ik diep in de put zit. Ik denk dat dit gevoel en dit hele gedoe erger is geworden door c. Maar ik heb ook het gevoel dat het me nu begint op te breken en ik ben er helemaal klaar mee.

Ik ben het leven zat. Zelf moord is nog geen optie maar komt wel in de buurt. Als iemand mij per ongeluk van een clif afduwt ben ik niet heel erg boos of woest op die persoon. Ik zou eerder bedroefd zijn voor de mensen die ik achter laat.

 

 


Hoi Neeltje,

 We lezen dat je in een lastige situatie zit. Je kunt De Kindertelefoon elke dag van 11:00 tot 21.00 uur bellen (0800-0432) of met ons chatten als je anoniem je verhaal wilt delen. Ook kan je voor hulp of ondersteuning contact opnemen met 113 Zelfmoordpreventie via www.113.nl.

 

Groetjes, Loes 

De Kindertelefoon


hey neeltje

Ik zou inderdaad met een vertrouwen persoon of een psycholoog praten die kan je erg helpen met dit soort dingen. Ik wens je veel sterkte en beterschap toe

Gr Zaxy 


Hey Neeltje, 

Dat opfluffen herken ik wel.  Als je er mee wilt stoppen kan je met iemand gaan praten, zodat iedereen niet ineens denk dat je ik één keer compleet veranderd bent.

En zelfmoord is inderdaad geen oplossing. Als je toch eventuele neigingen krijgt helpt het misschien  om te denken dat andere mensen jou heel erg gaan missen en dat je heb dat niet aan wilt doen.

Groetjes iemand.


Bedankt voor alle reacties. Ik ga kijken wat voor mij goed voelt om te doen.


wauw wat en verhaal!


Reageer