Ik ben 14 jaar.
Ik heb vrienden.
Ik zit op het Gymnasium.
Mijn ouders zijn niet gescheiden.
Kortom, eigenlijk zou ik gelukkig moeten zijn.
Maar al sinds mijn 13e voel ik me echt k*t, eerst was het omdat ik dacht dat ik lelijk was (waar ik nu wel overheen ben). Maar daarna is die verdrietige kringloop daarvan overgelopen in mijn leven, waardoor ik me echt k*t voel. Het ergste is ook dat ik het gevoel heb dat ik er met niemand over kan praten.
Mijn ouders zeggen waarschijnlijk dat het een fase is. Mijn vrienden zijn allemaal vrolijk enz en lachen me waarschijnlijk uit en denken dat het een grap is. En school gaat mijn ouders contacteren die weer gaan zeggen dat het een fase is.
Ik voel me eigenlijk voor 2 jaar al depressief.
Ik haat school.
Ik haat voetbal, ik doe het alleen omdat ik mijn vader niet wil teleurstellen.
Ik haat al mijn "hobby's".
Ik haat mijzelf.
Ik haat eigenlijk alles.
Sorry voor dit bericht maar ik moest het er even allemaal uitlaten na 2 jaar...
Bladzijde 1 / 1
Hoi @Moamuis ,
1 op de 5 mensen rond de 12-18 heeft een depressie.
Kortom het is normaal dat je je zo kan voelen.
Maar zie het van de positieve kant.
Je ouders zijn nog bij elkaar, je hebt vrienden…
Als ik jou was zou ik eens naar buiten gaan een wandeling maken en denken over hoe het kan dat je je zo voelt en wat je eraan kan doen.
Wat ik ook aanraad is om eens een keer in gesprek te gaan met de kindertelefoon, hun nummer vindt je op de website.
Ik wil jou heel veel geluk wensen.
Na regen komt zonnenschijn.
Groetjes,
JeremyPrive
1 op de 5 mensen rond de 12-18 heeft een depressie.
Kortom het is normaal dat je je zo kan voelen.
Maar zie het van de positieve kant.
Je ouders zijn nog bij elkaar, je hebt vrienden…
Als ik jou was zou ik eens naar buiten gaan een wandeling maken en denken over hoe het kan dat je je zo voelt en wat je eraan kan doen.
Wat ik ook aanraad is om eens een keer in gesprek te gaan met de kindertelefoon, hun nummer vindt je op de website.
Ik wil jou heel veel geluk wensen.
Na regen komt zonnenschijn.
Groetjes,
JeremyPrive
Als ik jou was zou ik eens naar buiten gaan een wandeling maken en denken over hoe het kan dat je je zo voelt en wat je eraan kan doen.
Ja daar heb ik al over nagedacht, alleen kan ik op niks komen waardoor ik niet bekend kom te staan als "dat ene depressieve meisje".
Ik heb vrienden.
Ik zit op het Gymnasium.
Mijn ouders zijn niet gescheiden.
Kortom, eigenlijk zou ik gelukkig moeten zijn.*nee hoor, er zijn heel veel mensen die zich voelen zoals jij zonder een echte aanleiding daarvoor. Dit komt omdat je depressief bent.Maar al sinds mijn 13e voel ik me echt k*t, eerst was het omdat ik dacht dat ik lelijk was (waar ik nu wel overheen ben). *niemand is lelijk,, bovendien zit echte schoonheid van binnen. Maar daarna is die verdrietige kringloop daarvan overgelopen in mijn leven, waardoor ik me echt k*t voel. Dit is absoluut de depressie. Het ergste is ook dat ik het gevoel heb dat ik er met niemand over kan praten. Je kunt altijd over iets praten als je dat wilt/nodig hebt. Je hoeft niet bang te zijn dat je verhaal niet heftig genoeg is, op het moment dat jij je niet gelukkig voelt is het wel degelijk tijd om daar over te praten.Mijn ouders zeggen waarschijnlijk dat het een fase is. Ja dat zullen ze waarschijnlijk zeggen, maar 2 jaar voor een fase is wel erg lang. Probeer ze te overtuigen dat er hulp nodig is. Mijn vrienden zijn allemaal vrolijk enz en lachen me waarschijnlijk uit en denken dat het een grap is. Geloof me, niets is wat het lijkt.. ik ben ook vrolijk op school en uberhaupt als er mensen bij zijn, maar zodra ik alleen ben word ik een compleet ander persoon. ‘Elk huisje heeft zijn kruisje’.. En school gaat mijn ouders contacteren die weer gaan zeggen dat het een fase is. Zoek dan een vertrouwenspersoon op. Dit persoon heeft zwijgplicht en mag hierdoor niet naar jouw ouders stappen, tenzij jij dit wilt.
Ik voel me eigenlijk voor 2 jaar al depressief.*dit is wel aardig lang, tijd om er iets aan te doen dus..Ik haat school.*de meeste kinderen haten school. Maar haat je school gewoon, of eerder om een bepaalde reden. Bijvoorbeeld te moeilijk.?Ik haat voetbal, ik doe het alleen omdat ik mijn vader niet wil teleurstellen.*je moet iets doen wat jij leuk vind en waar jij gelukkig van word. Als voetbal jouw niet gelukkig maakt zal je vader het echt begrijpen als je een andere sport wilt doen. Geloof me, hij wil vast het beste voor jouw.Ik haat al mijn "hobby's".*vind dan andere hobby’s die je leuk vind.Ik haat mijzelf.*niet nodig, je bent perfect zoals je bent.Ik haat eigenlijk alles.*dit komt echter alleen door je depressie.
Sorry voor dit bericht maar ik moest het er even allemaal uitlaten na 2 jaar...Je hoefd je hier absoluut niet voor te verontschuldigen, iedereen kan op dit forum zijn verhaal doen. En ik ben echter blij dat je de stap hebt gezet na 2 jaar. Want praten helpt echt, alleen moet jij nog het juiste persoon vinden.
ik hoop dat je hier wat aan hebt..
xx A
Reageer
Welkom
Nog geen account? Maak een account aan
Enter your E-mail address. We'll send you an e-mail with instructions to reset your password.
