De Kindertelefoon.nl

Hoi!



Ben ik weer!

Ik voel me veeeel beter!



Ik ga mijn verhaal vertellen, pas op het is best lang. Dus ja. Dat.





Nou, het begon dus met dat ik vanavond alleen thuis was. Mijn ouders waren naar een etentje van een collega ofzo. Ik wist ook niet precies wanneer ze thuis zouden komen, maar ja.

Zoals ik al had verteld, gaat het dus zeer niet goed met mij.

Ik dus die avond was weer eenzaam, alleen, ik voelde me gewoon heel rot. (Komt ook deels omdat er te veel van me verwacht wordt op school, ik twijfel zelfs of ik wel op het juiste niveau zit.)

En toen.. Sneed ik me weer. (Ik weet het, het is echt heel slecht en ik ben ook echt helemaal van plan het nóóit meer te doen, maar ja. Het is gebeurt.) weer op dezelfde plek, op mijn rechter enkel. En toen nog een keer, en nog een keer, ik denk ik totaal wel 15 keer ofzo! (Ik weet echt niet wat me bezielde.) En toen legde ik het mesje weg en keek ik naar de wonden. Het was nog niet heel rood ofzo. En toen ging ik even op mijn telefoon, ik weet niet echt wat ik aan het doen was ofzo. En toen keek ik (ik denk iets van 10 minuten later) weer naar de sneeën en ze waren helemaal rood! Ik zag toen ook pas hoe veel het er eigenlijk waren. Letterlijk mijn hele enkel zat vol. Ik had echt het gevoel alsof het er een stuk of 30 waren in totaal waren.

En toen moest ik natuurlijk weer opnieuw huilen. En ja. Heel rot allemaal.

Toen ik half gestopt was met huilen hoorde ik opeens de voordeur dicht slaan. En toen kwamen 1 paar voeten de trap op lopen. Ik schrok me natuurlijk kapot! (Komt ook omdat mijn slaapkamer deur letterlijk maar 1 meter van het punt waar de trap eindigt is.) Dus ik wist echt niet HOE SNEL ik het mesje moest opruimen. Dus ik sprintte maar mijn bureau (die ook letterlijk maar 1 meter van mijn bed af staat, maar ja) en legde zo snel als ik kon het mesje in een willekeurige la. Toen ging ik weer razendsnel op mijn bed zitten en met mijn enkel (die natuurlijk nog half aan het bloeden was!!) onder het dekbed en pakte mijn telefoon. En net toen de deur van mijn slaapkamer open ging, zat ik normaal, met het mesje opgeborgen, met mijn sneeën niet direct zichtbaar en ik deed alsof ik gewoon op mijn telefoon iets aan het doen was.

Toen keek ik op naar wie er in de deur opening stond. Het was mijn moeder. Ze zei: “gaat het?” En ik zei zo van: “Ja natuurlijk!” (Ook al voelde ik me van binnen natuurlijk heeeel rot.) en toen zei mijn moeder zo van “kom je zo even naar beneden, dan kunnen we praten.”

En toen kwam ze op mijn bed zitten en PAKTE ZE DE ENKEL MET MIJN SNEEËN VAST! Ik meen het, ik ben nog nóóit zó bang geweest dat iemand iets zou ontdekken.



(Even tussendoor, ik had iets van een week hiervoor al tegen mijn moeder verteld dat ik “niet blij” was. Ja, dat is letterlijk wat ik zei.)



En toen zei ik met mijn vet trillende stem zo van: “Oh ja... Is goed hoor...” en toen zei mijn moeder: “want ik zie dat je niet blij bent.” En ja hallo, op dit moment kon ik wel janken. Ik was inderdaad niet blij. En niet zo’n beetje ook. Maar, hoe kon ze dat nou zien? Ik weet het niet.

En toen zei ik zo van: “ja, ik kom naar beneden.” En toen begon mijn moeder, met haar hand op mijn bloedende enkel (van alle sneeën!) van het bed af te trekken. Waarschijnlijk deed ze poging tot mij van het bed af halen, waarna ik met haar mee naar beneden kon.

Maar dat wilde ik natuurlijk helemaal niet! Niet nu, niet zo, en niet met háár hand op míjn bloedende enkel van de sneeën waar zij niks vanaf wist.

Ik werd echt doodsbang op dit moment. Gewoon doodsbang dat ze het zou ontdekken, dat ze de sneeën zou zien.

Dus ik zei meteen half stotterend: “ik kom er zo aan, ga jij maar vast. Ik moet nog even mijn.. Euh.. Sokken aan doen.” En toen zei mijn moeder “oké. Tot zo dan.” Waarna ze opstond en mijn kamer verliet,

en naar beneden ging.



Ik schrok me dood. Echt waar. Ik heb nog nooit ZÓ veel angst gehad dat iemand iets zou ontdekken.



Dus ik hoppakee mijn sokken aan (om de wonden op mijn enkel te bedekken, want zo ik kon natuurlijk niet naar beneden.)

Waarna ik mijn telefoon pakte en mijn kamer uit liep.



Toen ik beneden kwam zaten mijn ouders op de bank. Mijn hond lag op het tapijt en de tv stond aan.

Mijn moeder wenkte me en ik kwam naar haar toe en ging naast haar zitten. Mijn vader deed de tv uit en toen keek hij mij en mijn moeder aan.

Toen zei mijn moeder “(mijn naam) is niet zo blij.” En toen moest ik dus huilen. Mijn moeder probeerde me te troosten maar het lukte niet echt. Ik moest zo hard huilen, gewoon.. gewoon om alles. Om alles dat er gebeurt was en gebeurde. Ik kon school echt niet aan, ik voelde me ontzettend rot en niemand zag het, ik snee mezelf soms en ook dát merkte niemand op, ik was de hele tijd somber en ook mijn vriendinnen op school merkten het niet op... Alles.



Toen ik eindelijk (na iets van 10 minuten) uit-gehuild was, zei mijn moeder “wat is er?” En ik zei zo van: “ik ben niet blij. Al heel lang niet. En ik weet niet wat ik er tegen moet doen. Ik wordt er somber en sip van en ik voel me de hele dag rot. Ik wil mijn huiswerk goed doen, maar het lukt niet. Ik doe ontzettend mijn best maar het is allemaal veel erger en veel meer dan ik had verwacht.” En toen keek mijn moeder me aan. “Dus het ligt aan school?” Zei ze. Ik zei: “ja, maar dat niet alleen. Ik voel me zo rot, al zo lang. En ik dacht: het gaat wel over. Maar het gaat niet over. Ik had dit vorig jaar rond kerst ook al maar toen ging het vrij snel over. En nu gaat het maar niet over en ik wordt er knots knetter gek van.” En toen zei mijn moeder: “wat denk je dat het is?” Mijn vader zei: “zijn het niet gewoon de hormonen?” En toen was ik echt boos. Gewoon in één klap. Ik wilde eigenlijk gewoon schreeuwen en dan de kamer uit lopen. Maar dat deed ik niet. “Nee, het is veel erger dan normaal. Veeeel veeel erger dan normaal.” Zei ik toen half huilend.



En toen werd er nog meer gezegd, maar ik kan het niet meer helemaal precíes herinneren... Iets over een psycholoog, wat ik wel heel fijn zou vinden. En ook dat ik, de volgende keer dat ik me zo voel, het tegen mijn ouders moet zeggen.



En dat ga ik ook doen. Ik ga niet meer snijden. En ik ga mijn best doen op school. En als ik een onvoldoende voor een toets haal, of 2... Of 3, is dat niet erg.

Cijfers zijn op dit moment niet belangrijk. Het enige dat echt belangrijk is op dit moment, is mijn mentale gezondheid, en hoe goed ik me voel.



Ik zat enorm in de knoop met mezelf. Ik wist echt niet wat ik moest doen en ik sneed mezelf. Die sneeën zitten er nu nog steeds, maar dat maakt niet uit want ik doe er gewoon hoog-genoege sokken overheen totdat ze naar mijn mening weg zijn.



Als je je zo voelt zoals ik me voelde, moet je het echt tegen iemand zeggen. Een vriend(in), (een van) je ouders, tegen je broer of zus, je mentor, of gewoon een aardige docent.

1. Je voelt je dan beter.

2. Die personen kunnen je helpen. Ze kunnen iets met school afspreken, bvb dat je langer voor toetsen mag leren ofzo. Ze kunnen een psycholoog voor je zoeken, wat echt heel fijn is!

Want het is nou eenmaal niet fijn, en het gaat echt niet vanzelf over.

Echt niet! Ik dacht dat ook maar ik bleef maar gewoon in een donkere wolk van somberheid en verdriet hangen.



Die persoon(en) kunnen je uit die donkere put helpen, waar je je steeds maar dieper en dieper in graaft, op zoek naar een uitgang.



Ik wist echt niet dat het zou helpen,

om het tegen iemand te zeggen. Maar het helpt echt. En ze zullen het accepteren. Dat weet ik zeker.



Dus waar je ook mee zit, vertel het aan iemand! Of schrijf een brief als je het niet durft te vertellen. Of een mail, alles kan. Dat staat vast wel in andere teksten op deze website!

Zo dat je niet alleen in je eentje rond loopt met al je geheimen en problemen.



Je kunt het natuurlijk ook in de chat tegen de kindertelefoon zeggen.



Je hoeft het ook niet meteen te zeggen als je je snijdt, dat heb ik ook niet gedaan.



En echt niet snijden, hoor! Het is héél eventjes fijn maar daarna wordt het rood en het is vaak moeilijk te verbergen. Mensen gaan vaak alleen maar vragen waar je die strepen van hebt, en als ze er via je sneeën achter komen dat je je zo rot voelt, is dat echt heel vervelend.

Je kunt het beter tegen iemand zeggen. Hoe lastig het ook is.



Ik hoop dat jullie mensen daarbuiten wat met mijn verhaal kunnen.

Het komt allemaal goed!



-Pipje123.