Ik ben Quinten, 17 jaar en klaar met het leven.
Mijn moeder heeft PTSS (door misbruik), een bipolaire stoornis en depressie. Dit heeft ertoe geleid dat ik misschien wel een kwart van mijn leven niet bij mijn moeder heb kunnen wonen door opnames.
Anderhalf jaar geleden werd ik zelf ook het slachtoffer van seksueel misbruik en verkrachting. Vanaf dat moment ging alles berg afwaarts. Ik werd depressief, ontzettend suicidaal en nutteloos.
Wat heel belangrijk is om te weten is dat ik 1 beste vriend heb waarmee ik alles kan delen. Iemand die alles van mijn situatie weet en me daar ook wel in steunt. Echter hebben we het er over gehad dat hij onze vriendschap iets wilt minderen.
Er is nu ook een meisje bij waarmee we samen een soort vriendengroepje vormen met z’n 3en. Alleen is hun chemistry een miljoen keer beter dan die van mij met 1 van de 2. Ik ben dus een 3e wiel en voel me daar ook niet fijn bij. Ik verlies dus niet alleen mijn beste vriend maar ook m’n beste vriendin.
Een aantal maanden terug heb ik hulp gevraagd aan mijn ouders en hun verteld over het misbruik. Gister (op het moment van schrijven) had ik de intake voor een trauma behandeling en een behandeling tegen mijn depressie. Ik heb alleen het gevoel dat ik het niet aan kan. Het is zo zwaar en ik ben zo klaar met het leven. Als ik op de fiets zit steek ik soms over terwijl het rood is puur in de hoop om aangereden te worden.
Ik ben klaar met het leven en het leven is klaar met mij.
Waarom ik dit type weet ik zelf niet eens. Wat ik wel weet is dat als dit zo blijft, ik er niet lang meer ben.
