hallo,
Ik had al eerder een topic gemaakt over de angsten die ik ervaar en dat ik daar lichamelijk klachten(paniekaanval) van krijg. Het word nog niet beter en ik heb een soort angst ook voor de huisarts en doktoren. Daar word ik moe van. Ik ben te angstig om dingen af te rekenen aan de kassa, praten tegen vreemde is geen optie voor mij. Voor de klas spreken daar val ik zowat van neer. Vreemd genoeg kan ik wel goed presenteren maar daarna kan ik me niks meer herinneren ervan. De avond daarvoor heb ik de neiging om mezelf van kant te maken zo erg gestrest word ik. Ik lig dan heel de nacht wakker. Uiteraard besef ik dat het niet de bedoeling is dat ik me zo druk maak om dingen.
Nu word ik weer gek vanwege het feit dat ik hartkloppingen heb en ik ben dus bang dat ik een hartritmestoornis heb of iets. Nu zit ik al dagen te denken dat ik binnenkort doodga en dat ik misschien alvast voorbereidingen moet plegen. Aan de andere kant vind ik dat ik rustig aan moet doen, want niemand heeft gezegd dat ik een hartritme stoornis heb. Dat maak ik mezelf wijs omdat ik klachten heb. Het is dan ook meteen de ergste aandoening. Ik dacht de ene keer ook dat ik een hersentumor had omdat ik steken in me kop had. Ik denk dan ineens dat ik een hartstilstand ga krijgen in me bed en dat ik dus de volgende ochtend niet wakker ga worden.
Nu voel me ik me de laatste dagen alsof ik wil opgeven omdat ik het level moeilijk vind en ik niet weet hoe ik eruit kom als ik bang ben voor dokters en vreemde mensen. Dan ook nog moeite heb om over me gevoelens te praten in het echt tegen mensen. Ook al is het tegen vrienden of me vader. Daarnaast heb ik ook de neiging om mijn situatie niet duidelijk genoeg te maken. Als ik eenmaal bij de huisarts terecht kom heb ik nogal de neiging hebben om te doen alsof het allemaal wel meevalt. Vervolgens nemen mensen me niet serieus. Wel was toen gezegd:’ chronische hyperventilatie’. Vervolgens doet de huisarts daar niets mee dus dan kom ik weer thuis en heb ik niks bereikt. Dat begint me onder de hand te irriteren. Ik kom elke keer teleurgesteld thuis. Ik kan steeds niet duidelijk maken wat ik wil.
De afgelopen dagen heb ik nogal wat pech gehad en het einde van het jaar was niet goed geëindigd mijn nieuwe jaar is niet goed begonnen, dus ik ben nogal geïrriteerd, somber en zat eraan te denken om acuut een einde te maken. Ik heb teveel sterfgevallen gezien. Te veel mensen in mijn familie aan ziektes. Ook veel onstabiele mensen in mijn familie. Nou snap ik wel dat ik niet zo impulsief moet doen maar ik ben wel impulsief. Het is een chaos van piekergedachtes in mijn hoofd. 😦
Daarnaast wil ik graag geknuffeld worden maar ik krijg weinig liefde. Ik wil aandacht van mijn vader maar ik krijg niet de aandacht die ik wil. Hij negeert me een beetje. Op school krijg ik ook niet echt aandacht. Voel me een beetje eenzaam. Ik ben eerder gepest geweest omdat ik niet voldeed aan de kledingvoorschriften die er niet eens zijn, maar die zijn dan gecreëerd door diegene die pesten. Ik ben niet eens heel raar gekleed alleen een beetje donkerder. Ze willen zich gewoon afreageren op iemand die opvalt en ik val op omdat ik vaak “staar”. Ben ook al 1 week ziek geweest omdat ik niet naar school wilde want dat geeft me teveel stress. Ik krijg al buikpijn als ik aan school denk.
Mijn angst van moordenaar in me kamer verstopt zit heb ik nu iets minder wetende dat er momenteel geen seriemoordenaar los rondloopt, maar zodra ik weer zie over een moord dan beginnen me gedachtes weer. Dan denk ik dat er een moordenaar onder me bed ligt of in me kledingkast. Ik ga alle kamers langs en alle plekken langs om zeker te weten dat er niemand verstopt zit terwijl in principe alle deuren op slot staan en de ramen dicht, dus vraag me niet hoe de moordenaar dan naar binnen moet zijn gekomen. Toch heb ik geen rust wetende dat dat zo is. Mijn gedachtes verzinnen steeds weer redenen om nog meer in paniek te raken.
Hoe lossen jullie je gedachtes op?
