(Ik wist niet zeker in welk topic dit moest dus heb hem voor nu maar even hierin geplaatst, omdat het basically gaat over even alles eruit gooien)

Ik heb op dit moment geen energie om een heel levensverhaal te gaan schrijven, maar wil gewoon even wat kwijt denk is dus eh kort gezegd komt het op het volgende neer. (achteraf is het toch een levensverhaal, sorry..) Ik heb al een best lange tijd gescheiden ouders en alles was meestal gewoon okay, ik had er niet per se veel moeite mee ofs lol. Nu is het zo dat ik de laatste veel idk, veel stress ervaar bij mn vader ofs. Dit is al enige tijd aan de gang en de laatste tijd vroeg ik soms aan mn moeder of ik langer bij haar kon blijven als we op het punt stonden om naar mn vader te vertrekken etc, alleen mn moeder antwoordde simpel met “we hebben het zo afgesproken, dus je gaat gewoon”. Doordat dit (zonder dat ik het me zelf besefte eigenlijk) een tijdje door wat ervoor heeft gezorgt dat mn moeder dit bij mijn vader heeft aangegeven. Toen ik later die week bij mijn vader was heeft hij het gesprek aangeknoopt tijdens het avondeten, want ze wilde natuurlijk weten waarom ik me niet altijd goed voelde daar en hoe ze me konden helpen (ze probeerde wel mee te denken yk), alleen het probleem is dus dat ik het zelf niet goed weet. Het kan te maken hebben met dingen rondom school (dit is een lang verhaal) en dit heb ik uiteindelijk ook kort aangekaart, maar mweh ik wist het zelf dus ook niet goed dus liet er op dat moment ook niet veel over kwijt. Mijn stiefmoeder was ook bij dat gesprek en kwam met de conclusie dat ik misschien een keer kon proberen om een langere tijd bij mn moeder te blijven als een soort proefperiode (als mijn moeder hiermee akkoord ging) en ik zei dat ik het opzich okay vond (ik was niet zo spraakzaam tijdens dat gesprek). Dus dat was wat we afspraken, en mijn vader zou mijn moeder hier verder over inlichten. Na dit avondeten ben ik dus naar boven gegaan, en ondanks dat je zou denken dat het me heel blij zou maken, omdat het eigenlijk alles was wat ik wilde, voelde ik me die hele avond slecht en heb ik eigenlijk alleen maar voor me uit starend op bed gelegen (ik moest 1 keer huilen, maar verder was het gewoon neutraal like zonder enige emotie yk). Nu ging ik dus de week daarna weer naar mijn moeder, alles was gewoon okay, maar nadat de komende week alweer dichterbij kwam bleef mn moeder nog gewoon zeggen van ja jullie gaan maandag gewoon weer naar jullie vader, waardoor ik dus dacht van, heeft mn vader mn moeder er al wel over verteld.. Dus ik die middag mn vader een appje sturen: “Oh nee, nog niet, ik was het vergeten”.  Like ._. Maar okay, hij vroeg daarna dus of ik wilde dat hij het alsnog zou aankaarten bij mn moeder en ik gaf een twijfelachtige ja en hij zou mn moeder erover gaan appen. Nou dat is dus gebeurt, maar in plaats van die proefperiode die we misschien zouden doen, gingen we dus de maandag dat onze vader ons kwam ophalen een gesprek hebben met mij, mn vader en mn moeder (mn vader was er toch al om me op te halen dus we hebben toen meteen dat gesprek gedaan). En om kort te blijven, ik wist voor mezelf nog steeds nou niet precies waarom ik me zo voelde, zo halverwege moet ik huilen om iets wat gezegd werd, en het tweede halfuur van het gesprek heb ik basically huilend voor me uit zitten staren zonder wat te zeggen lol.. Nu is er dus nog steeds geen conclusie en willen ze nog een vervolggesprek gaan hebben. Mn vader begon meteen van “Volgende week komt er een vervolggesprek en dan kom je met een goede geldige rede, anders kunnen we niks doen”, lol that made me cry again~ Maar uiteindelijk hebben we dus afgesproken dat er een vervolggesprek komt als ik of mijn moeder dat aangeeft, so that's good I guess. Ik ben daarna alsnog naar mijn vader gegaan, heb basically die hele avond nog huilend op bed gelegen, en wist tbh echt niet wat ik nu moest doen (: De volgende dag heb ik het gewoon proberen even te vergeten, omdat alles zoals school gewoon weer verder ging etc maar mhm.. Ook vervelend vind ik dat als ik en mn vader bijvoorbeeld een hele korte discussie hebben over iets heel kleins, dat hij meteen opmerkingen maakt als “Als dit de rede is dat je bij je moeder wilt wonen dan heb je echt pech, want dit is gewoon iets heel normaals en daar zul je dan toch echt mee moeten leven”, like bij elk klein dingetjes als de keuken opruimen ofs, I mean ik zeg zelf niet eens dat dat de rede is waarom ik me zo voel, maar hij maakt toch steeds weer die opmerking snap je. Maarja daar komt het dus eigenlijk voor nu op neer, ik probeer er niet teveel aan te denken omdat ik weet dat ik me anders totaal niet op dingen als school kan concentreren, maar ik weet gewoon dat er ooit nog zo'n vervolggesprek gaat komen (ik keek al totaal niet uit naar die eerste) en ik stress me al dood als ik alleen al denk aan hoe dat moet gaan omdat ik dus, nog steeds niet de preciese rede weet waarom ik me zo voel. Misschien is het door dingen die in het verleden zijn gebeurd, maar op dit moment heb ik soms echt niks te klagen dus misschien stel ik me wel aan hm.. Al zegt mn vader dat ik misschien gewoon wat anders ben en dat niet meteen aanstellen is maar okay~ Ik ga dit topic nu ff beïndigen, want dit word veel te lang lol, wees trots op jezelf als je het tot hier hebt gelezen.