Hoi,
ik wil even wat kwijt. Mei 2018 is mijn oma overleden aan kanker. Ik was toen 9 jaar.
Ik mis mijn oma de laatste tijd super erg en voel me heel schuldig. Misschien wist ze niet eens hoeveel ik van haar hou. Heb het nooit echt gezegd volgensmij. Toen ze in het ziekenhuis lag gingen mijn vader en ik even op bezoek. Mijn opa moest huilen. Mijn oma zei: stomme oma he? En ik zie ja en dook huilend weg bij mijn vader. Serieus?! Had ik niet iets anders kunnen zeggen!? HAD IK NIET GEWOON KUNNEN ZEGGEN HOEVEEL IK VAN HAAR HIELD?!
de voldende keer dat ik haar zag werd ze ingelapen. Eerst, toen we binnenkwamen, sliep ze voldgensmij. Toen werd ze wakker. Ze giegen bespreken of ze begaven of gecremeerd wou worden. Ze wou gecremeerd worden, en het as moest in de natuur. Dat vond ik zo mooi. Altijd hield ze van de natuur. Daarna lag ze even gewoon op haar bed. En wat doe ik?! Ik dacht: ik wil nog een foto van haar hebben! Dus ik maakte een verdomme foto van haar. TERWIJL ZE BIJNA DOOD GING?! Ik voel me zo schuldig. Vlak daarna kreeg ze heeele erge pijn. Ze moest schreeuwen. En toen werd ze ingeslapen. Maar toen de mensen van het ziekenhuis kwamen, gingen mijn moeder zusje en ik alvast met de trein naar huis. Mijn vader wou nog even alleen zijn met zn ouders.
ik voel me echt heel schuldig. Ik zou er alles voor over hebben om haar maar een keer te kunnen spreken. Om mijn eexusee aan te bieden. Ik had zoveel kunnen doen. Maar wat heb ik gedaan? Ik heb haar alleen maar tegengewerkt. Soms denk ik dat ze in de hemel is. Enn dat ze naar me kijkt, zou ze boos zijn?
ik hoop dat iemand dit eerder heeft gehad en tips heeft om van mijn schuldgevoel af te komen.
-leonie
