Oké dit wordt een lang verhaal,
vorig school jaar is er bij mij op school het een en ander boven tafel gekomen bij de GGD (dat ik thuis geslagen wordt). de GGD zei toen dat ik naar mijn mentor moest gaan. Dat heb ik ook gedaan. Dat gesprek was heel pijn ik heb moeten huilen en zij ook. Sinds dien had ik elke week een gesprek met haar en ik voelde me steeds veiliger en fijner bij haar. Ik wilde altijd bij jaar in de buurt zijn en ik zocht haar vaak op het internet op. Toen ik hoorde dat ik over was, was ik blij omdat ik haar nog een jaar zou hebben. Maar in september vertelde ze mij apart dat ze 1 november weg gaat omdat ze een andere baan had aangeboden gekregen. Ik moest niet huilen toen ze het vertelde maar later op de dag drong het tot me door en heb de hele dag gehuild, omdat mijn “moeder”, mijn eerste aanspreekpunt weg gaat. (Ik kon haar alles vertellen en ze wist ook alles van mij). Sinds dat ze weg is heb ik nu een andere mentor waar ik het ook wel mee kan vinden. Maar het is nooit meer hetzelfde. Elke dag denk ik nog aan mijn mentor, als er iets is dan wil ik het haar vertellen maar dat gaat niet. Soms moet ik ook gwn huilen als ik nu nog aan haar denk. Het liefst zit ik de hele dag in de ruimte waar zij werkte want dat voelt gwn veilig. Ik heb ook vaak zelfmoord gedachtes en de enige reden dat ik nog niks gedaan heb is omdat ik haar binnenkort weer na 4 maanden zie.
Op 16 maart heb ik eindpresentatie van het vak dat zij gaf. Ze heeft gezegd dat ze er dan ook is. Ik wil haar heel graag vertellen want er de afgelopen paar maanden is gebeurd (eind november is er weer een hoop gebeurt en het is nog steeds). Ik vind het dood eng maar ik wil haar heel graag zien en spreken.
weet iemand wat ik moet doen en hoe ik met haar gemis moet omgaan, want ik wordt echt gek in mijn hoof dat ik haar mis. Want het voelt niet goed want het is wel gwn mijn mentor en docent geweest. En ik durf het er ook niet met mijn huidige mentor er over te hebben
, want ik schaam dat ik een docent zoo erg mis.