Ik wil je graag helpen. Maar het is niet echt duidelijk wat de vraag is. Als het gewoon een mededeling is: Hoop ik dat je weer gauw inziet wat er nog om te leven is!

Ik ben hier niet om te zeggen dat je je gedachten gewoon moet negeren of dat je het niet moet doen. Ik wil wel graag mijn geschiedenis met zelfmoord gedachtes delen zodat je weet dat je niet alleen bent en er ooit een mogelijkheid is om er uit te komen.

Ik ben in 2015 zowel mijn nicht als mijn oma verloren. Hierna is het eigenlijk steeds sneller bergafwaards gegaan. Dit was het jaar dat ik naar de brugklas zou gaan en ik was jong aangezien ik een klas had overgeslagen op de basisschool en liep sowieso al emotioneel achter in ontwikkeling. De eerste paar maanden gingen nog wel prima maar het ging steeds slechter en ik begon keuzes te maken waardoor ik iedereen van mij af duwde en uiteindelijk er alleen voor kwam te staan. Ik werd vaak gezien als de gek van de school en werd geplaag/gepest. Nachtenlang heb ik in bed gelegen met de zelfde gedachten die jij net beschreef. Want laten we eerlijk zijn iedereen vergeet ons uiteindelijk toch wel… toch?! Dat is waar ik het meest mee zat het gevoel dat ik geen rol speelde in de samenleving waar ik in zat. Ik heb afscheidsbrieven geschreven en deze ook weer verbrand om te zorgen dat niemand er achter zou komen. Ik heb er nooit met iemand over gepraat. Mijn ouders hebben mij wel is gevraagd of ik zelfmoord gedachtes had omdat dat het gene was waar ik wel is grapjes over maakte en voor mij was het hartstikke normaal maar de mensen om  mij heen schrokken hiervan. Ik heb altijd ontkent en stond er die gehele periode alleen voor. Ik weet niet waardoor het beter is gegaan uiteindelijk. Maar op een gegeven moment was ik steeds maar bezig met al die gedachtes. Ik begon weer uit te kijken naar bepaalde dingen en langzaam aan ging het steeds beter. Ik zat niet meer in de omgeving waar ik eerst in zat en ik begon weer nieuwe vrienden te krijgen.

Ik vind niet dat ik je kan vertellen wat je moet doen, wat ik je wel kan zeggen is dat het beter zal gaan als je jezelf in een andere omgeving gaat plaatsen en andere mensen om je heen krijgt. Dit is wat voor mij denk het gene is geweest waardoor ik weer verder kon zoals iedereen. Ik weet dat wat ik nu ga zeggen voor jou niks zou veranderen. Maar ik wil je echt op het hart drukken om je gedachten niet uit te voeren en door te zetten. Uiteindelijk zal het voor jou ook beter worden. Maar hoelang dit voor jou zo zou blijven kan ik niet zeggen. Wat ik wel weet is dat als je lang genoeg vol houd en nieuwe omgevingen uitprobeert komt het uiteindelijk goed. Sterkte en hang in there!

In je verhaal herkende ik mijn eigen gedachtes enorm. Je voelt je nutteloos, doelloos, ongezien en onbegrepen. Alles lijkt ingestort te zijn en je hebt geen lijm om je leven weer op te bouwen. Al helemaal nu in corona lijkt alles hopeloos, je kan moeilijk weg uit je huidige situatie en je komt minder mensen tegen die je in vertrouwen kan nemen. 

Het verhaal van @Anoniem026 deed ook wat met mij. Ondanks dat ik in een heel andere situatie zit: ben ouder, niemand is overleden en zit in een leuke vriendengroep komen mijn gedachtes erg overeen. Ik moet zeggen dat ik niet echt zelfmoordpogingen of afscheidsbrieven heb, maar het is wel eens bij mij opgekomen. 

Ik denk dat zeker nu in deze tijd, we moeten zorgen dat we van elkaar weten dat we niet de enige zijn en dat we er allemaal voor elkaar zijn!! Want nu lijkt alles nog wat onbereikbaarder dan het eerder was. 

Je kunt het en je zal er uiteindelijk doorheen komen!! 

xx

kijk eens.. iedereen heeft gereageerd met hele verhalen… kijk eens, mensen die jou niet eens kennen gaan zo met je om… alsof je al jaren op dit forum zijn meer dan genoeg mensen die om je geven…