Zoals je van de titel kon lezen, ben ik mijn weg in mijnzelf kwijt. Ik voel me abnormaal van hoe ik normaal ben en begin gespleten personaliteiten te hebben. Ook denk ik negatief ove mijnzelf de laatste tijd. Kunnen jullie tips geven hoe je er mee om moet gaan? (13 jaar oud)
Bladzijde 1 / 1
Hey!
Je hebt het gevoel de weg in jezelf kwijt te zijn.
Ik denk dat dit deels door de puberteit kan veroorzaakt zijn, in die periode ben je nogal op zoek naar je eigen identiteit en wie je eigenlijk bent.
Gespleten persoonijkheden hebben lijkt me niet fijn voor je. Zou je wat meer kunnen vertellen over hoe jij het precies ervaart? Heb je het idee dat jij soms iemand anders bent, of hoor je stemmenof heb je nog een heel andere ervaring?
Misschien is het nuttig om met deze gevoelens een naar je huisarts te gaan. Deze kan je helpen door je indien nodig aan een psycholoog te helpen. Hij/zij kan je ook geruststellen als het niets erg is. De arts heeft beroepsgeheim en mag dus niet zomaar je ouders of iemand anders vertellen over wat jij hem/haar vertelt.
Als je niet direct naar de huisarts durft te gaan kun je ook eens praten met iemand anders die je vertrouwt zoals je mentor, ouders, broer of zus, vriend(in),... Het lijkt me belangrijkom je hart te kunnen luchten over deze gevoelens.
Een negatief zelfbeeld komt voornamelijk door onzekerheid. Het is zekerniet fijn! Misschien lukt het je om een lijstje op te stellen van alle goede dingen die je doet of positieve karaktereigenschappen van jou. Je kunt de lijst dagelijks proberen aanvullen met nieuwe dingen of met complicmenten die je (al dan niet subtiel) kreeg. Probeer ook de negatieve dingen die je over jezelf denkt om te zetten naar iets positief. Als je bijvoorbeeld denkt "Ik heb weer eens schoolwerk uitgesteld" --> "het is me gelukt er tenminste aan te beginnen" (dat is maar een voorbeeld, probeer dit bij zo veel mogelijk situaties toe te passen). In het begin voelt dat heel vreemd, maarna eentijdje ga je het bijnavanzelf doen.
Groetjes
Lot
Je hebt het gevoel de weg in jezelf kwijt te zijn.
Ik denk dat dit deels door de puberteit kan veroorzaakt zijn, in die periode ben je nogal op zoek naar je eigen identiteit en wie je eigenlijk bent.
Gespleten persoonijkheden hebben lijkt me niet fijn voor je. Zou je wat meer kunnen vertellen over hoe jij het precies ervaart? Heb je het idee dat jij soms iemand anders bent, of hoor je stemmenof heb je nog een heel andere ervaring?
Misschien is het nuttig om met deze gevoelens een naar je huisarts te gaan. Deze kan je helpen door je indien nodig aan een psycholoog te helpen. Hij/zij kan je ook geruststellen als het niets erg is. De arts heeft beroepsgeheim en mag dus niet zomaar je ouders of iemand anders vertellen over wat jij hem/haar vertelt.
Als je niet direct naar de huisarts durft te gaan kun je ook eens praten met iemand anders die je vertrouwt zoals je mentor, ouders, broer of zus, vriend(in),... Het lijkt me belangrijkom je hart te kunnen luchten over deze gevoelens.
Een negatief zelfbeeld komt voornamelijk door onzekerheid. Het is zekerniet fijn! Misschien lukt het je om een lijstje op te stellen van alle goede dingen die je doet of positieve karaktereigenschappen van jou. Je kunt de lijst dagelijks proberen aanvullen met nieuwe dingen of met complicmenten die je (al dan niet subtiel) kreeg. Probeer ook de negatieve dingen die je over jezelf denkt om te zetten naar iets positief. Als je bijvoorbeeld denkt "Ik heb weer eens schoolwerk uitgesteld" --> "het is me gelukt er tenminste aan te beginnen" (dat is maar een voorbeeld, probeer dit bij zo veel mogelijk situaties toe te passen). In het begin voelt dat heel vreemd, maarna eentijdje ga je het bijnavanzelf doen.
Groetjes
Lot
Het is dat ik gevoelens veranderingen heb op een dag (bijv dat ik blij ben, maar 2-3 uur later voel ik me depri). Ik denk ook vaak terug naar beschaamde momenten in mijn leven (toen ik 5-12 was) en daaruit maak ik een zelfbeeld. Ik probeer tegen mijnzelf te vertellen dat het normaal was en dat ik moet richten op later, maar ik kan mijn verleden niet achterlaten.
Hey!
Bedankt voor je verduidelijking.
Ik zou je nog steeds echt heel erg de dingen uit m'n vorige antwoord aanraden, namelijk er met iemand over praten. Wij hier op het forum hebben onvoldoende theoretische kennis om diagnoses te gaan stellen of te zeggen dat het zeker door de puberteit komt, daardoor moet je cht naar een psychiater of psycholoog toe.
Heb je al enig idee met wie je zou willen praten als je het aandurft en wat je eerste stap daartoe zou zijn?
Groetjes
Lot
Bedankt voor je verduidelijking.
Ik zou je nog steeds echt heel erg de dingen uit m'n vorige antwoord aanraden, namelijk er met iemand over praten. Wij hier op het forum hebben onvoldoende theoretische kennis om diagnoses te gaan stellen of te zeggen dat het zeker door de puberteit komt, daardoor moet je cht naar een psychiater of psycholoog toe.
Heb je al enig idee met wie je zou willen praten als je het aandurft en wat je eerste stap daartoe zou zijn?
Groetjes
Lot
Reageer
Welkom
Nog geen account? Maak een account aan
Enter your E-mail address. We'll send you an e-mail with instructions to reset your password.
