Heyy,
ik weet het echt niet meer. Ik dacht dat ik mijn docent had losgelaten dus niet.
Hoe het begon:
ik heb dyslexie zij was dus een dyslexie coach. Ik hou zo veel van haar alleen ik haat haar ook zo. Ze is de moeder die ik altijd al had gewild. Ze kwam altijd bij mij zitten en vertelde ze dat ik het kon.Als ik een toets had vertelde ze dat ik het kon. Elke toets ging goed bij haar terwijl het frans is. Alles ging goed. Ze begon voor mij als een moeder te voelen. Ik kon elke dag naar haar toe. Totdat ze probeerde te vertellen dat ze ontslag had genomen. Ze vertelde het mij niet. iedereen wist het alleen ik niet. Ik heb nachten gehuild omdat mijn mama (docent) weg ging. Ik kan de pijn echt niet meer. Ze loog tegen mij om er voor te zorgen dat ik niet te veel pijn had. Elke dag elke moment voel ik mij weer stom. Elke keer voelt het weer fout. elke keer voelt het alsof het mijn schuld. Ik haat haar zo maar ik hou van haar. Ik heb haar nodig. Ik kan niet zonder haar.
Nu ik zomerschool heb komt alles weer terug. Alle herinneringen elk ding dat ze tegen mij zij. elke keer dat ze iets liefs zei. Ik moet huilen als ik langs het klas lokaal loop. Ik val flauw als ik aan haar denk. Ik huil in de avond als mijn ouders er niet zijn. Ik heb haar privé mail alleen ik wordt daar zo onzeker van. Wat kan wel wat kan niet.
Ik dacht dat ik mijn docent had losgelaten alleen dus niet. Ik mis haar zo erg. Ik kan niet meer slapen, ik raak in paniek. Ik val flauw en moet elke dag wel een keer huilen. Ze is de enige die de pijn weg kon halen de stress weg kon halen. Het gevoel van veiligheid en dat iemand van mij houd. Alles komt weer terug alles wat ik doe denk ik aan haar. Ik haat mijzelf ik haat haar. Ik ben weer in de val gelokt. Ik heb zelfmoordgedachtes. En ik kan het niet meer aan.
liefs
niemand die het snapt. Niemand snapt dat het ernstig is.
