Ik ben het helemaal zat, ik weet echt niet of ik het nog langer aan kan.
Ik wil jullie niet belasten met een lang verhaal dus probeer ik het kort uit te leggen.
Om meerdere redenen ben ik depressief, ik heb heel veel aan mijn hoofd en zelfs al doe ik niks, mijn gedachtes zorgen er wel voor dat ik genoeg heb om me zorgen over te maken.
Eigenlijk leek alles wel een beetje oké te gaan, mijn psycholoog, mijn ouders en mijn school vonden het goed als ik voor dit jaar vrijstelling zou nemen van school, omdat ik de druk om alleen al naar school en dus een onveilige plek in mijn ogen te gaan te veel voor mij werd.
Het ging al een aantal jaar achteruit, maar nu merkte ik dat het echt niet langer goed ging zo.
Mijn school had contact opgenomen met de leerplichtambtenaar en de school beweerde dat het goed was en dat ik meteen bij deze school kon uitschrijven. Ik kreeg later nog wel een afspraak bij iemand van de GGD, volgens mijn moeder om alleen wat papieren in te leveren.
Ik had eindelijk het gevoel een beetje rust in mijn hoofd te hebben en de tijd om alles op een rijtje te zetten en vooral afleiding te zoeken.
Maar toen, afgelopen maandag, kwam het gesprek bij de GGD, ik was nerveus maar ik hoopte en dacht dat het wel goed zou komen, omdat mijn school zei dat het allemaal goed was. Ik ben eigenlijk helemaal niet iemand die het positieve van iets inziet, maar ik dacht dat de kans dat er iets niet zou gaan zoals verwacht heel klein was.
We kwamen daar binnen en er was een best wel aardig persoon, ze wist eigenlijk niks van mijn situatie, dat is zodat ze kon oordelen over wat wij tijdens dat gesprek zouden zeggen. Ik vind het heel moeilijk om dingen te vertellen tegen iemand die ik niet goed ken, dus vergat ik ook een beetje wat ik kon zeggen en vooral mijn moeder deed het woord.
Lang verhaal kort, ik krijg geen vrijstelling. Ik reageerde er volgens mij best oké op tijdens het gesprek, maar dat komt omdat ik het heel moeilijk vond om te tonen wat ik op dat moment voelde.
Ik ging kapot van binnen, die ochtend daarvoor zat ik nog uit het raam te kijken naar een brug waarvan ik me afvroeg of ik het zou overleven als ik eraf zou springen, maar mijn leven ging best oké dus wou ik er verder ook niet over nadenken, ook al blijven die zelfmoordgedachtes natuurlijk wel.
Mijn moeder vond het een goed idee om het te proberen, maar mijn vader snapte er niks van, ik heb het gevoel dat mijn moeder vooral naar mijn toekomst kijkt en dat mijn vader nu vooral op mijn mentale gezondheid wilt letten.
Ik weet het echt niet meer en al die stress in mijn hoofd is weer terug, ik wil gewoon niet meer leven! Ik haat het zo erg dat veel mensen mij maar niet kunnen begrijpen en dat ik daar maar mee moet leven, IK WIL HET NIET MEER.
