Lieve allemaal,
Je leeft om toch weer dood te gaan, net zoals je eet om het toch weer uit te poepen. Hier denk ik al een tijdje aan. Waarom zou ik moeite doen om te leven als ik uiteindelijk toch weer dood ga? Ik weet het antwoord daarop al, mijn allerliefste ster mijn beste vriendin. Althans voor mij is ze mijn licht puntje, de mooie lichtgevende ster in de lelijke zwarte hemel. Ik denk niet dat ik dat voor haar ook ben maar voor mij is ze dat wel. Als ik het nu opgeef is zij verdrietig denk ik. En mijn ouders gaan denken wat ze verkeerd hebben gedaan. Dit hele gedoe is zinloos, er is niks mis met mijn leven, ik heb leuke vriendinnen mijn ouders zijn lief en heb prima cijfers. Andere mensen die het minder hebben verdienen de verlossing veel meer dan ik. Ik heb niks om over te zeuren, ik heb het perfecte leventje waar iedereen om droomt. Maar toch zie ik het punt van leven niet. Maar ik geef nog niet op voor mijn ster, ik hoop dat ze me gaat missen als ik het wel opgeef.
Sorry voor deze hele brief..
Liefs mij <3
