Hoi iedereen, ik ben een jongen van 14 jaar en ik heb erg veel moeite met sociale contacten maken. Oogcontact gaat ook moeilijk. Ik heb hierdoor weinig tot geen vrienden. Ik heb het al lang, maar ik heb het niet altijd gehad. Vroeger ging sociale contacten maken wel wat makkelijker en daardoor heb ik nog steeds vrienden, maar sinds ik met m’n gezin ben verhuisd tijdens de periode dat ik in groep 6 zat, ging het moeilijk en durfde ik geen sociale contacten te maken. De omgeving was niet de vertrouwde omgeving dat ik eerst had. Ik praatte niet in de klas en daardoor heb ik ook geen vrienden kunnen maken. Nu zit ik in 3 havo (ik deed 2 jaar mavo/havo) en mijn mentor en docenten vinden het zorgelijk dat ik niet veel communiceer, vanwege de toename aan samenwerkingsopdrachten op de havo. Ik had daardoor een gesprek met de zorg van school gehad. Er is aangeraden dat ik met m’n ouders een afspraak bij de huisarts moet maken en dat ik dan naar de psycholoog wordt doorverwezen voor een onderzoek om te kijken of ik autisme heb. Ik wil later de medische en/of wetenschappelijke richting op en heb me daarom vooral in de tweede veel verdiept in verschillende aandoeningen en ziektes en het menselijk lichaam omdat het gewoon allemaal interessant is om te lezen. Ik weet daarom wat autisme is. Ik heb veel kenmerken van autisme, maar ik ben niet overgevoelig.
Ik voel me de laatste tijd erg eenzaam en depressief. Ik heb geen vrienden en voel me onbegrepen. Zelfs mijn ouders kleineren me dat ik geen vrienden heb en dat ik het sociaal moeilijk heb. Ik kan m’n gevoelens bij hun niet kwijt. Van buiten laat ik zien dat het goed met me gaat, terwijl ik van binnen kapot ga van verdriet. Ik heb me nog nooit zo eenzaam en depressief gevoeld en begin me gewoon waardeloos te voelen. Ik heb ook tics waaraan ik niks aan kan doen, mijn ouders vinden het raar en maken er grappen over. En mensen die zeggen dat autisme gewoon een ander manier van zijn is, doet me en waarschijnlijk andere autisten niet echt goed. Ik heb liever dat het een aandoening/stoornis is dat kan genezen dan dat het een ander manier van zijn is. Ik voel me echt niet meer goed. Vaak huil ik erover en ik heb gewoon niemand. Het verdriet begint zich steeds meer op te stapelen. Ik voel me anders dan anderen en voel me erg buitengesloten. Soms heb ik ook zelfmoordgedachten. Autisme is iets waar ik en veel autisten niet voor gekozen hebben en we zullen er waarschijnlijk levenslang mee moeten leven. Dit versterkt mijn verdriet.
Is er iemand die mij kan helpen of er op z’n minst voor me is? Ik zou het heel erg waarderen en heel erg bedankt alvast!!
