Ik heb vandaag een gesprek gehad en ik had mezelf nog gezegd dat ik geen woord zou reppen over hoe ik me echt voel. Maar ja, daar is niks van terecht gekomen.
Vandaar dat ik iets gedaan heb waarvan ik nooit heb durven dromen dat ik dit zou doen. Ik heb iemand vertelt (dan wel niet in detail) dat ik mezelf soms iets aan doe als ik me echt super kut voel. Ik heb iemand vertelt dat ik op sommige dagen er liever niet wil zijn, dat ik liever bij jou ben in de hemel dan hier bij de levende zielen.
Ergens ben ik super trots op mezelf, dat ik eindelijk heb toegegeven dat het NIET goed met mij gaat ipv maar te doen alsof. Ergens ben ik ook erg bang en voel me nu erg als een teleurstelling. Ik ga namelijk weer terug in 'therapie' met een schoolwijk coach. Nou ja, ik heb eerst een kennis makings gesprek, dan pas zeg ik of ik dit wil of niet. Nu sta ik er nog vel in tegen, ik wil geen therapie. Ik wil het zelf oplossen. Ik kan het zelf, ik heb geen hulp of tips nodig weet je. Maar toch, ik ga het doen en ik zie wel wat ervan komt.
Mammie en pappie weten van niks af en dat laat ik ook liever even zo. Het liefst vertel ik hun helemaal niks, maar hun hebben voor mijn gevoel wel het recht om te weten hoe het met mij gaat. Ik hoef ze niet alles te vertellen toch?
( naam van instantie verwijderd door De Kindertelefoon vanwege anonimiteit )
