Ik zit vast in een neerwaartse spiraal van verdriet en frustratie sinds dat ik de 2de overdoe. Mijn vader is een controlerende en overbezorgde figuur die me nooit de ruimte geeft om mijn eigen leven te leiden. Hij bemoeit zich continu met mijn keuzes en beslissingen, en heeft geen begrip voor mijn dromen en ambities.
Daarnaast ben ik ook zat van school. De druk om te presteren, de constante eis om perfect te zijn, en de angst om te falen, maken me compleet gek. Ik ben opgebrand, uitgeput, en kan geen energie opbrengen voor mijn werk of studie.
Het gevoel van eenzaamheid, falen en hopeloosheid, maakt me zo wanhopig, dat ik mezelf wil vermoorden. Ik kan niet verder leven in deze situatie en kan geen oplossing zien voor mijn problemen. Het enige wat ik kan hopen, is dat de pijn snel zal eindigen.
