Hey,
Ik denk dat je gwn beter kan zeggen wat er allemaal aan de hand is en dat je niet van vertrouwenspersoon wilt veranderen dat lijkt me het beste of je kunt nog altijd met die begeleider privé ergens afspreken en dan gaan praten. Ik vind het heel vervelend voor je. Maar ik weet niet hoe ik je nog kan helpen misschien moet je waar je je mee snijd ergens neerleggen waar je het niey meer ziet. Dan krijg je ook niet de neiging om te gaan snijden.
Hoop dat je er wat aan hebt!
Xxx bloemetje
Hey,
Bedankt voor je reactie @bloemetje13
Ik denk dat je gwn beter kan zeggen wat er allemaal aan de hand is en dat je niet van vertrouwenspersoon wilt veranderen dat lijkt me het beste of je kunt nog altijd met die begeleider privé ergens afspreken en dan gaan praten.
ik ben bang dat dat niet gaat lukken, want ze is officieel al gestopt met de afdeling waar ik zit en heeft mij nog voor een tijdje gehouden, maar dat kan ze niet veel langer blijven doen. En privé afspreken mag volgens mij niet.
Het idee om het gene waar ik mee snijdt weg te doen kan niet, want ik heb het ook nodig voor normale dingen.
Wel bedankt voor je reactie en ik denk dat ik het misschien wel ga vertellen
Vlindertje
Hey,
Oh geen probleem we zijn hier tenslotte om elkaar te helpen! Ik hoop dat je je niet meer zo vervelend gaat voelen en dat praten helpt.
Bloemetje
Hey vlindertje,
Lastige situatie! Goed dat je hier je verhaal deelt, ik hoop dat we je een beetje kunnen helpen.
Fijn dat het met de hulp die je kreeg een stuk beter ging, extra vervelend dat het nu even niet gaat en je weer terug bij af gaat.
Goed dat je een aantal alternatieven had voor zelfbeschadiging, helaas dat je die nu niet meer kunt inzetten op de momenten dat je jezelf pijn wilt doen. Er zijn echter hele lijsten met alternatieven en ik kan me niet voorstellen dat er niet iets voor jou tussen zit.
https://www.zelfbeschadiging.nl/alternatieven-voor-zelfbeschadiging/
Daarnaast kun je bijvoorbeeld eens kijken op de site sameninmijnschoenen.nl voor nog meer uitleg en tips over zelfbeschadiging.
Je kunt ook een app downloaden, bijvoorbeeld ‘calm harm' of ‘ I am sober' Die helpt je op het moment dat je de drang hebt om jezelf te beschadigen met bijvoorbeeld allerlei oefeningen, tips en ontspanningsmanieren.
Die wisseling van begeleider maakt het wel ingewikkeld. Ik denk dat je het het beste wel kunt zeggen tegen de begeleider die naar een andere afdeling gaat. Hoe meer informatie zij nu heeft over jouw situatie, hoe meer en beter zij je nieuwe begeleider kan inlichten en jou helpen met de nieuwe begeleider. En al spreek je haar misschien nog maar 2x, dan kan ze in die 2x nog veel voor je betekenen. Het lijkt mij vervelend om nu nog te moeten wachten op een nieuwe begeleider en dan ook gelijk te vertellen dat het nu niet gaat. Ik denk dat het voor jullie allebei fijn is als je dat van tevoren al hebt aangegeven. Dan kan je nieuwe begeleider daar ook rekening mee houden en voorbereiden om jou het beste te helpen.
Ik zou het sowieso aangeven, wat er dan ook gebeurt bijvoorbeeld dat je een nieuwe begeleider krijgt. Zoals je zelf aangeeft moet je anders waarschijnlijk stoppen met begeleiding en weet je dan niet of het goed komt. Het lijkt me duidelijk dat je daarmee aangeeft dat het dan erger wordt en je het alleen niet redt. Waarom zou je dan nu geen gebruik maken van de kansen die je hebt?
Ongeveer twee jaar geleden heb ik ook hulp gehad, niet voor snijden, maar voor andere problemen. Ik moest toen ook stoppen bij mijn begeleider en ik kreeg de mogelijkheid om bij een psycholoog verder te gaan. Op dat moment zag ik dat niet zitten en ik dacht ik red het wel in mijn eentje. Maar nu heb ik nog steeds spijt ervan dat ik dat toen niet heb gedaan. Het zoveel dingen minder erg gemaakt en dan was het waarschijnlijk veel beter met me gegaan. Hopelijk kun je hier iets uit halen.
Ik wil je niet 'dwingen' tot een keuze, je moet zelf de beslissing maken. Ik hoop dat je er wel serieus over nadenkt, wat zijn de gevolgen als je het wel vertelt en wat zijn de gevolgen als je het niet vertelt? Die begeleider is er echt om jou te helpen en het is aan haar/hem om te beslissen wat hij ermee doet. Dat is niet jouw verantwoordelijkheid.
Succes en sterkte!
Groetjes,
Simply Me
Hoi,
@bloemetje13 en @Simply Me ,
Ik was even afwezig maar heel bedankt voor jullie reactie.
Op dit moment gaat het echt niet goed meer, maar heb ik wel met iemand gepraat die ik vertrouw en hebben we afgesproken dat ik komende vrijdag het moet zeggen tegen mijn begeleider. En dat ik mij zo min mogelijk zorgen mag maken over school en alles. En moet ik overleven zeg maar, omdat het gewoon echt niet goed gaat.
Wel heel erg bedankt voor jullie reacties
Vlindertje
Nog effe een vraagje
Weet een van jullie wanneer je opgenomen moet worden, want daar ben ik soort van bang voor?
Aan de ene kant heb ik het gevoel dat het goed zou zijn aan de andere kant doodeng en ik zou er nooit zelf over beginnen
hey,
ik heb wel een vage kennis waar het ook helemaal niet goed meegaat en ze zei dat ze misschien word opgenomen. ik weet niet wanneer dat dan moet gebeuren maar als ik zo je berichtje lees denk ik dat je gewoon het beste door kan blijven gaan met praten met die persoon en je moet proberen activiteiten te verzinnen waar je blij van word bijvoorbeeld tekenen of zoiets het kan van alles zijn. nog een tip je moet niet denken aan van die pieker gedachten doe je dat wel dan schrijf je ze op en dan mag je later pas een kwartiertje eraan denken. je moet ook proberen positief te blijven dat is heel belangrijk denk niet aan: nee ik kan dit niet maar aan ik ga het proberen en misschien lukt het. ik hoop dat je er wat aan hebt.
heel veel sterkte,
bloemetje
Hee Vlindertje,
Ontzettend dapper dat je gepraat hebt met iemand die je vertrouwt, wel vervelend voor je dat het echt niet goed gaat.
Morgen heb je het gesprek met je begeleider, alvast veel succes gewenst, je kunt het. Ik snap dat het moeilijk is om over dit soort dingen te praten en bij jezelf naar binnen te kijken, maar het lucht vaak enorm op en dan sta je er ook niet meer alleen voor.
Wanneer en of je opgenomen moet worden, is van heel veel dingen afhankelijk. Onder andere van hoe groot gevaar je bent voor jezelf of voor anderen en de draagkracht van je omgeving.
Maar ze nemen je nooit zomaar op, ze bekijken eerst alle andere mogelijke opties voordat ze tot een opname over gaan. Omdat zoiets best heftig is en veel impact heeft. En er zijn heel veel andere mogelijkheden dan een opname. Ze zeggen ook dat het de meeste mensen helpt om te herstellen in hun thuisomgeving, omdat dat toch het meest prettig en vertrouwd voelt.
Je kan dit met je begeleider bespreken en overleggen. Jullie zullen dan alle opties doornemen en kijken wat voor jou en je omgeving de beste keuze is.
Daarnaast heb je een vrijwillige opname en een gedwongen opname. Bij vrijwillige geef je zelf toestemming en overleg je met bijvoorbeeld je omgeving, huisarts en begeleider/hulpverlener over een opname. Je geeft dan zelf je toestemming. Gedwongen opname is bijvoorbeeld als je een gevaar bent voor jezelf of anderen en je niet meer veilig kunt houden of als de omgeving het niet meer aankan.
Maar zoals ik al eerder zei zullen ze niet zomaar overgaan of kiezen voor een opname. Je kunt zelf wat meer lezen over opname op internet, bijvoorbeeld op deze site word het heel duidelijk uitgelegd of hier bij 113
Groetjes,
Simply Me
Hoi,
Ben ik weer….
@Simply Me en @bloemetje13
Heel erg bedankt voor jullie reacties, sorry dat ik weinig reageer maar op dit moment lukt echt helemaal niets en ik heb hier even niet meer aan gedacht dus vandaar..
Verder heb ik een paar hele lastige dagen gehad, want het was ineens niet meer zeker of ik mijn begeleider vandaag nog in real zou kunnen zien en dat is ook niet gelukt, maar ik heb haar wel telefonisch gesproken. En maandag heb ik weer een afspraak en dan als het lukt in real… maar het was zo lastig en heb echt rot dagen, en nu heb ik bijna toetsweek en loop ik daar over te stressen, want het lukt gewoon echt niet echt om te leren, maar daar probeer ik mij nu geen zorgen om te maken.
Het voelt wel fijn dat ik dus vanaf nu wel hulp kan gaan krijgen die ik nodig heb, maar ik ben bang dat het zo zwaar gaat worden en ik wil zo graag dit schooljaar overgaan. en dat is wel strugglen, maar ik wil het nu wel dus dat is wel motiverend. En ze zei dus direct dan mijn ouders het wel moeten gaan weten en dat vind ik wel heel erg vervelend dus dat is wel heel lastig, maar ik heb eigenlijk niet echt een keuze.
Over het stukje opname ik ben er nog steeds best wel bang voor, maar dat is meer omdat ik zie dat ik van alles wat er om mij heen veranderd zelf helemaal gek wordt en dat is ook voor een groot deel waardoor het zo slecht gaat. En verder is mijn thuissituatie op dit moment nog steeds niet heel stabiel en heb ik moeite om mij thuis veilig te voelen, dus dat maakt het lastiger. Op school voel ik me zeg maar veiliger als thuis dus dat maakt dat ik er banger voor wordt, maar als het voor mij nodig is ja dan weet ik het nog niet.. ik hoop het soort van gewoon niet..
Thx voor jullie reacties ik ga die sites met uitleg zo nog even lezen..
Vlindertje
Hoi,
Ja dat is echt heel vervelend zelf weet ik niet zo goed wat je moet doen. Heb je misschien een vriend of vriendin waarmee je kan praten? Soms is dat ook fijn. En ja ik weet niet of het je gelukt is met die helpende gedachten en dat pieker kwartier maar ik denk dat je dat gewoon moet gaan proberen het helpt echt. Denk bijvoorbeeld niet: mijn ouders begrijpen me niet en wilden gewoon een kind zonder problemen. maar denk: misschien vinden mijn ouders/ andere mensen het moeilijk om zich in mij te verplaatsen en overvalde ik ze echt. Ik hoop dat je er wat aan hebt.
heel veel sterkte en liefs,
bloemetje
Hey Vlindertje,
Je hebt de vrijheid om te reageren of niet, daarvoor hoef je geen sorry te zeggen!
Vervelend om te horen dat niets lukt en dat je een paar hele lastige dagen achter de rug hebt. Als het goed is heb je vandaag je begeleider in real life kunnen spreken, hoe was dat?
Ik snap dat je stress hebt en zo'n toetsweek helpt dan niet mee, probeer het voor nu even los te laten. Wat is nou een cijfer ten opzichte van de andere dingen die spelen? Stop je energie in anderen dingen die het harder nodig hebben. Die toetsweek wordt ook wel geregeld, is nu niet het belangrijkste.
Fijn dat je hulp gaat krijgen! Ik begrijp dat je denkt dat het zwaar word en dat kunnen we ook niet ontkennen. Maar wat is het doel van hulp? Om het beter te laten worden. Het zal eerst zwaar zijn, maar daarna gaat het waarschijnlijk beter en daar wil je naartoe werken.
Volgens mij weet je wel dat hulp helpt en dat het dingen kan helen, maar dat kost tijd. En dat is lastig, omdat het nu zo zwaar is.
Ik snap ook dat het lastig en moeilijk is om te vertellen aan je ouders en dat je allemaal redenen hebt om het niet te doen.
Dat had ik ook, tot ik niet meer zo verder kon. Ik besefte dat ik dit niet meer alleen kon dragen, dat ik mezelf kapot maakte en sloopte. Langzaam aan ben ik gaan nadenken en voorbereiden om aan mijn ouders te vertellen. Het waren een van de moeilijkste gesprekken uit mijn leven. Maar nu weet ik dat ik er niet alleen mee hoef te zitten en dat als het niet gaat ik ergens terecht kan. En het is er echt niet mee opgelost en het is nog steeds heel zwaar. Maar toch wel iets anders. En mensen zijn niet teleurgesteld in je, dat denk/dacht ik ook. Vaak vinden ze het alleen maar fijn en knap dat je zo eerlijk bent en willen ze je met alle liefde helpen.
Ik zou je echt willen aanraden om erover te praten (met je ouders). Je kunt ook een brief aan ze schrijven waarin je het vertelt of die je zelf voorleest. De begeleiding, begeleider die je nu hebt kan je er ook bij helpen, dus je hoeft het niet alleen te doen.
Sterkte!
Groetjes,
Simply Me
Hoi,
Ja dat is echt heel vervelend zelf weet ik niet zo goed wat je moet doen. Heb je misschien een vriend of vriendin waarmee je kan praten? Soms is dat ook fijn
Ja mijn vriendinnen weten er wel van en die helpen me inderdaad heel erg. Ik kan gewoon effe de problemen vertellen enzo..
En ja ik weet niet of het je gelukt is met die helpende gedachten en dat pieker kwartier maar ik denk dat je dat gewoon moet gaan proberen het helpt echt. Denk bijvoorbeeld niet: mijn ouders begrijpen me niet en wilden gewoon een kind zonder problemen. maar denk: misschien vinden mijn ouders/ andere mensen het moeilijk om zich in mij te verplaatsen en overvalde ik ze echt. Ik hoop dat je er wat aan hebt.
Dat is een goede die ga ik binnenkort een keer proberen. Thx.
Vervelend om te horen dat niets lukt en dat je een paar hele lastige dagen achter de rug hebt. Als het goed is heb je vandaag je begeleider in real life kunnen spreken, hoe was dat?
Het was wel fijn, maar er kwam vrij weinig uit mij, omdat ik echt een hoofd had wat niet meewerkte.
Ik snap dat je stress hebt en zo'n toetsweek helpt dan niet mee, probeer het voor nu even los te laten. Wat is nou een cijfer ten opzichte van de andere dingen die spelen? Stop je energie in anderen dingen die het harder nodig hebben. Die toetsweek wordt ook wel geregeld, is nu niet het belangrijkste.
Ik heb nu inderdaad met school geregeld dat ik mijn toetsweek wat verder verspreidt. Daardoor hoef ik de meeste dagen nog maar 1 toets te maken. Ik vind slechte cijfers halen op zich niet heel erg maar heb een hele leuke klas en wil heel graag over gaan.
Fijn dat je hulp gaat krijgen! Ik begrijp dat je denkt dat het zwaar word en dat kunnen we ook niet ontkennen. Maar wat is het doel van hulp? Om het beter te laten worden. Het zal eerst zwaar zijn, maar daarna gaat het waarschijnlijk beter en daar wil je naartoe werken.
Ja dat is waar... Maar ik vind gesprekken gewoon best lastig en het ging een tijd zo goed en dat vind ik gewoon jammer.
Volgens mij weet je wel dat hulp helpt en dat het dingen kan helen, maar dat kost tijd. En dat is lastig, omdat het nu zo zwaar is.
Ik snap ook dat het lastig en moeilijk is om te vertellen aan je ouders en dat je allemaal redenen hebt om het niet te doen.
Ik vind het voornamelijk lastig omdat vorige keer zeg maar ik niet eens meer normaal naar mijn kamer kon gaan en mijn ouders mij amper nog alleen thuis lieten.
Dat had ik ook, tot ik niet meer zo verder kon. Ik besefte dat ik dit niet meer alleen kon dragen, dat ik mezelf kapot maakte en sloopte. Langzaam aan ben ik gaan nadenken en voorbereiden om aan mijn ouders te vertellen. Het waren een van de moeilijkste gesprekken uit mijn leven. Maar nu weet ik dat ik er niet alleen mee hoef te zitten en dat als het niet gaat ik ergens terecht kan. En het is er echt niet mee opgelost en het is nog steeds heel zwaar. Maar toch wel iets anders. En mensen zijn niet teleurgesteld in je, dat denk/dacht ik ook. Vaak vinden ze het alleen maar fijn en knap dat je zo eerlijk bent en willen ze je met alle liefde helpen.
Ik weet ook dat mijn ouders mij met liefde willen helpen, maar ik voel door dingen die er de afgelopen tijd thuis zijn gebeurd mij niet echt meer veilig. Dus dat maakt het best wel lastig...
Ik zou je echt willen aanraden om erover te praten (met je ouders). Je kunt ook een brief aan ze schrijven waarin je het vertelt of die je zelf voorleest. De begeleiding, begeleider die je nu hebt kan je er ook bij helpen, dus je hoeft het niet alleen te doen.
Mijn begeleider had inderdaad al gezegd dat ze het wel binnenkort een keer met mij erbij tegen mijn ouders zou moeten gaan zeggen... En daar zie ik best wel tegen op.
Dan nog effe een ander dingetje en dat ik dat mijn begeleider dus helemaal aan het einde van het gesprek een beetje vanuit het niets vroeg of ik het thuis wel stabiel vondt. En het kwam voor mij best onverwachts, want we hebben al heel veel gesprekken gehad over thuis en we hadden het eerder in het gesprek er ook nog over gehad en toen vroeg ze dit op het einde dus. En nu is mijn hoofd compleet door aan het draaien om er achter te willen komen waarom ze dit vroeg. Hebben jullie een idee waarom ze dit gevraagd zou kunnen hebben?
En er is nog een probleempje en dat is dat ik dus nu ook weer ben begonnen met steeds minder willen eten. En ik wil dat dus eigenlijk niet tegen mijn begeleider zeggen, want er zijn wel mensen die het weten en als zij hier achter komt dan gaat ze direct mijn ouders inlichten.. maar ik weet ook dat dit niet goed is voor mij.. wat moet ik doen?? Ik heb zelf het idee dat het als mijn leven weer iets rustiger wordt met minder veranderingen ik gewoon weer normaal ga eten, maar ik weet niet hoelang dat gaat duren..
Vlindertje
Hoi @vlindertje,
Ik heb net je verhaal gelezen en ik vind het heel vervelend om te zien wat er door je heen gaat.
Ik wil als eerste even zeggen dat het superknap van je is dat je aan je begeleider hebt verteld dat je jezelf weer pijn doet! Daar mag je echt heel trots op zijn! Hoe voelt het nu achteraf voor jou? Ben je opgelucht dat je er niet meer alleen mee rondloopt?
En hoe is je toetsweek gegaan? Is die al klaar? Ik hoop dat het ondanks de situatie een beetje is gelukt!
Je geeft ook aan dat er de laatste tijd thuis vervelende dingen zijn gebeurd. Wil je vertellen wat je hier precies mee bedoelt?
En als het gaat over het eten wil ik je echt op je hart drukken om hier wel met iemand over te praten. Ik heb vorig jaar lange tijd net als jou geworsteld met problemen met eten. Het gaf een bepaalde controle die ik graag wilde en op dat moment nodig had. Maar wat ik zelf niet door had is dat ik er eigenlijk helemaal geen controle over had. Ik strugglede en sukkelde maar een beetje rond met mijn geheim en dat maakte mij heel eenzaam. Daarnaast werd het probleem eigenlijk alleen maar erger, want hoe ik ook dacht dat ik het zelf wel kok oplossen. Dat kon ik niet. Ik had daar hulp bij nodig. Toen ik dat ben gaan toegeven en vervolgens het ben gaan vertellen heb ik die hulp gekregen en op dit moment gaat het stukken beter.
Wat jij zegt is dat je wel weer normaal gaat eten als je leven onder controle is en ik wil je echt niet bang maken, maar pas hiermee op... Wat je aan het doen bent is gevaarlijk voor je lichaam. Ik hoop zo dat je dit zelf ook ziet. Ik snap hoe lastig dit is op dit moment, maar alsjeblieft, neem van mij aan dat je dit echt aan iemand moet vertellen. Hoe spannend en eng ook. Dus alsjeblieft ga dit de volgende keer met je begeleider bespreken. Ik snap echt oprecht hoe je je voelt en ik snap je angst voor wat er gaat gebeuren, maar alsjeblieft ga dit vertellen. Doe het dan ook niet voor mij maar voor jezelf. Je gaat er later zo veel spijt van krijgen dat je dit toen niet hebt verteld.... En tuurlijk, ik snap hoe eng het is en hoe hard je dicht kan slaan op het moment dat je daar bent. Maar probeer het anders te vertellen via de mail of door een brief. Als je wil kan ik je ook hierbij helpen. Maar alsjeblieft ga dit delen. Want als je geheim houdt wordt het alleen maar groter en dat gun ik je niet. Zorg goed voor jezelf oke?
Laat je ook even weten hoe het nu met je gaat?
Liefs van Sophie
ik ga heel eerlijk zijn… snijden heb ik gewoon geen ervaring mee, wat ik wel weet is dat het heel slecht is voor je bloedplasma… als je jezelf aan het snijden bent met je van heel ver komen. misschien kan je je begeleider vragen o scherpe dingen uit je buurt te houden… als je echt pijn wilt voelen heb ik echter verder geen raad voor je… een depressie is lastig en moeilijk om doorheen te komen… maar je moet ook openstaan voor de hulp die je aangeboden word.
Beste @Sophie20 ,
Ik heb net je verhaal gelezen en ik vind het heel vervelend om te zien wat er door je heen gaat.
Ik wil als eerste even zeggen dat het superknap van je is dat je aan je begeleider hebt verteld dat je jezelf weer pijn doet! Daar mag je echt heel trots op zijn! Hoe voelt het nu achteraf voor jou? Ben je opgelucht dat je er niet meer alleen mee rondloopt?
Het voelt nog steeds best wel kut, maar ik probeer het gewoon te accepteren en het is nu toch al gebeurd. Echt een opluchting is het niet
En hoe is je toetsweek gegaan? Is die al klaar? Ik hoop dat het ondanks de situatie een beetje is gelukt!
Mijn toetsweek is helemaal mislukt doordat ik helemaal niks meer kon, omdat alle gedachten en alles van de afgelopen 2 jaar weer terug kwamen in mijn hoofd. Maar school weet er wel van, dus misschien valt er nog iets te redde.
Je geeft ook aan dat er de laatste tijd thuis vervelende dingen zijn gebeurd. Wil je vertellen wat je hier precies mee bedoelt?
Er zijn ruzies voornamelijk met mijn zus, waarin mijn ouders dreigen dat ze het huis uit moet, niet meer thuis mag slapen, enzovoort. EN mijn moeder had dus tegen mij gezegd dat ze bang was dat als mijn zus uit huis ging ze het contact met ons zou verbreken. En nog een paar dingen, maar is een beetje teveel om op te noemen.
En als het gaat over het eten wil ik je echt op je hart drukken om hier wel met iemand over te praten. Ik heb vorig jaar lange tijd net als jou geworsteld met problemen met eten. Het gaf een bepaalde controle die ik graag wilde en op dat moment nodig had. Maar wat ik zelf niet door had is dat ik er eigenlijk helemaal geen controle over had. Ik strugglede en sukkelde maar een beetje rond met mijn geheim en dat maakte mij heel eenzaam. Daarnaast werd het probleem eigenlijk alleen maar erger, want hoe ik ook dacht dat ik het zelf wel kok oplossen. Dat kon ik niet. Ik had daar hulp bij nodig. Toen ik dat ben gaan toegeven en vervolgens het ben gaan vertellen heb ik die hulp gekregen en op dit moment gaat het stukken beter.
Wat jij zegt is dat je wel weer normaal gaat eten als je leven onder controle is en ik wil je echt niet bang maken, maar pas hiermee op... Wat je aan het doen bent is gevaarlijk voor je lichaam. Ik hoop zo dat je dit zelf ook ziet. Ik snap hoe lastig dit is op dit moment, maar alsjeblieft, neem van mij aan dat je dit echt aan iemand moet vertellen. Hoe spannend en eng ook. Dus alsjeblieft ga dit de volgende keer met je begeleider bespreken. Ik snap echt oprecht hoe je je voelt en ik snap je angst voor wat er gaat gebeuren, maar alsjeblieft ga dit vertellen. Doe het dan ook niet voor mij maar voor jezelf. Je gaat er later zo veel spijt van krijgen dat je dit toen niet hebt verteld.... En tuurlijk, ik snap hoe eng het is en hoe hard je dicht kan slaan op het moment dat je daar bent. Maar probeer het anders te vertellen via de mail of door een brief. Als je wil kan ik je ook hierbij helpen. Maar alsjeblieft ga dit delen. Want als je geheim houdt wordt het alleen maar groter en dat gun ik je niet. Zorg goed voor jezelf oke? Ik weet dat ik het beter niet geheim kan houden een er zijn ook volwassenen die het weten, maar ik vind het gewoon te lastig om erover te beginnen tegen mijn begeleider. Ook omdat ik bang ben dat ik dan deeltijdbehandeling moet krijgen of opname.
Laat je ook even weten hoe het nu met je gaat?
Op dit moment gaat het weer effe zeer slecht, omdat mijn ouders vrijdag zijn gebeld, de mentor er vandaag mee kwam dat ze een gesprek op school wou met de zorgcoordinator, haar, mijn ouders, mijn begeleider en mij. En ik wil dat niet en ik heb dat ook tegen haar gezegd, maar ja dat gaat weer niks veranderen.
Verder doet mijn moeder sinds ze gebeld is gewoon zo gek, iets te lief, iets te dit enzo.
Ook is mijn hoofd gewoon één grote zware massa en dat is gewoon zwaar, maar ik kom er wel
Heel erg bedankt voor je reactie!
Vlindertje
Heey @vlindertje ,
Hoe is het? Gaat het nu weer iets beter? En hoe is het met de hulpverlening?
Hopelijk zijn er weer dingen ten positieve veranderd!
Groetjes,
Simply Me
Hoi @Simply Me ,
Bedankt voor je reactie!
Het gaat soort van wel beter. Ik snijd mezelf minder vaak, maar tegelijkertijd ben ik weer erger terug aan het vallen in mijn eetpatroon(te weinig eten), ik weet dat ook dat gewoon een coping mechanisme is, maar ik blijf zelf vinden dat ik nog heel veel eet. Verder voel ik me de laatste tijd gewoon vaak emotieloos, dat is opzich fijn, maar ook wel heel gek. En de gesprekken met mijn begeleider lijken de laatste tijd gewoon niet echt te helpen, maar dat licht best wel een beetje aan mij want ik probeer de hele tijd het hele gesprek van de goede onderwerpen af te houden. Wel ga ik als goed is vrijdag duidelijkheid krijgen over op welke termijn ik ga wisselen van begeleider en naar welke begeleider ik dan ga wisselen dus dat is wel fijn.
Ik struggle nu wel met dat ik maar halve dagen naar school ga en dus de andere halve dag de tijd heb om gek te worden, en dat is soms best lastig, maar ja.
Groetjes,
Vlindertje
Heey Vlindertje!
Fijn om te horen dat het al wat beter gaat, jammer dat het op andere vlakken weer minder gaat.
Het is inderdaad gek om je emotieloos, leeg te voelen, maar soms wel prettig. Beter dan telkens maar zware gevoelens en emoties.
Jammer dat de gesprekken met je begeleider je niet lijken te helpen. Komt dat ook door de wisseling die je te wachten staat? Je geeft aan dat je onderwerpen vaak een andere kant op stuurt. Je vind het lastig om echt dieper te raken en wat meer van jezelf te laten zien. Het is een stuk vertrouwen wat je geeft en zoiets zal niet gelijk zij. Een relatie bouw je op met je begeleider. Er zijn wel dingen die het makkelijker voor je kunnen maken. Je kunt het bijvoorbeeld opschrijven en van te voren sturen, aangeven dat je het lastig vind om te praten, dingen opschrijven en in het gesprek voorlezen of zelf laten lezen, een audio opnemen. Ik snap dat het lastig is (ik struggle er zelf ook mee) maar als je echt geholpen wilt worden, zal je op een gegeven moment ook naar binnen moeten. Hoe moeilijk het ook is, je doet het wel voor jezelf!
Fijn dat je alweer een halve dag naar school mag. En anderhalve dag niet is dan wel weer lastig. Maak je voor jezelf een dagplanning of heb je een beetje structuur in je dag? Dat kan je helpen om die dagen een beetje door te komen. Je kunt ook elke dag een doel voor jezelf opstellen. Bijvoorbeeld: vandaag wil ik een halfuurtje buiten zijn geweest of mijn kamer opgeruimd hebben. Je kunt het voor jezelf zo groot of klein maken hoe je wilt. Maar het afstrepen van dingen of doelen halen helpt je vaak weer een stukje verder.
Hopelijk heb je morgen meer duidelijk over de wisseling van begeleider en geeft dat ook weer wat meer rust, succes!
Groetjes,
Simply Me
Hoi @Simply Me ,
Echt super bedankt voor je reactie! Het helpt mij echt!
Jammer dat de gesprekken met je begeleider je niet lijken te helpen. Komt dat ook door de wisseling die je te wachten staat?
Ja, gedeeltelijk wel, want hoe minder ik nu nog zeg soort van hoe minder zij weet. En op een of andere manier vind ik dat wel prima. Verder denk ik dat het er misschien ook wel aan ligt aan dat mijn begeleider niet echt doorvraagt, dus ik zeg heel vaak weet ik niet, maar dan weet ik het wel, maar vind ik het gewoon lastig om te zeggen en als zij dan door zou vragen zou ik waarschijnlijk wel een eerlijk antwoord geven of een beter gesprek hebben.
Je geeft aan dat je onderwerpen vaak een andere kant op stuurt. Je vind het lastig om echt dieper te raken en wat meer van jezelf te laten zien. Het is een stuk vertrouwen wat je geeft en zoiets zal niet gelijk zij. Een relatie bouw je op met je begeleider. Er zijn wel dingen die het makkelijker voor je kunnen maken. Je kunt het bijvoorbeeld opschrijven en van te voren sturen, aangeven dat je het lastig vind om te praten, dingen opschrijven en in het gesprek voorlezen of zelf laten lezen, een audio opnemen. Ik snap dat het lastig is (ik struggle er zelf ook mee) maar als je echt geholpen wilt worden, zal je op een gegeven moment ook naar binnen moeten. Hoe moeilijk het ook is, je doet het wel voor jezelf!
Ja ik weet dat als ik echt geholpen wil worden, ik op een gegeven moment eerlijk en open moet gaat zijn, maar ik vind het gewoon zo moeilijk.
Fijn dat je alweer een halve dag naar school mag. En anderhalve dag niet is dan wel weer lastig. Maak je voor jezelf een dagplanning of heb je een beetje structuur in je dag? Dat kan je helpen om die dagen een beetje door te komen. Je kunt ook elke dag een doel voor jezelf opstellen. Bijvoorbeeld: vandaag wil ik een halfuurtje buiten zijn geweest of mijn kamer opgeruimd hebben. Je kunt het voor jezelf zo groot of klein maken hoe je wilt. Maar het afstrepen van dingen of doelen halen helpt je vaak weer een stukje verder.
Ja, ik heb een soort dag/weekplanning gemaakt en ik merk dat dat mij wel heel erg helpt, maar als ik daar dan van moet afwijken vind ik dat weer heel erg lastig.
Hopelijk heb je morgen meer duidelijk over de wisseling van begeleider en geeft dat ook weer wat meer rust, succes!
Helaas heb ik niet echt meer duidelijkheid over mijn begeleider, maar wel kreeg ik via mijn ouders te horen dat ik hierna een systeemtherapeut ga krijgen, maar ik weet niet zo goed wat ik mij daarbij voor moet stellen en dat vind ik heel eng en ik weet niet op welke termijn dat dan gaat gebeuren.
O ja, nog een paar dingen. Ik moest dus pas naar mijn arts (voor medicijnen voor mijn ADHD) en die arts was best wel hard tegen mij. Hij vroeg dus aan het begin van de afspraak hoe het met mij ging en ik antwoordde zo goed, toen kwam hij er dus na verloop van tijd door mijn moeder achter dat het sinds de lockdown weer minder ging en ik mezelf weer pijn deed en toen was die dus best wel hard. Hij zei letterlijk tegen mij dat als ik niet wou stoppen met mezelf pijn doen dat dat ook zou mogen, maar dat ik dan wel zou moeten accepteren dat ik het mijn hele leven ging blijven doen enzo. En dat kwam best wel hard aan, ook zei hij dat hij duidelijk wou hebben wat de verdere stappen rond dit zouden gaan worden, en hij gaat dus met mijn begeleider enzo praten. Dat maakte mij echt heel erg aan het stressen en toen ben ik dus naar een docent van school gegaan en die zei zo dat het eigenlijk best wel goed was voor mij wat mijn arts heeft gedaan, gewoon een keer echt doorvragen en hard zijn, en daar ben ik het wel weer mee eens. Maar dit maakte het allemaal echt weer effe moeilijk, want mijn arts had het er ook over dat hij zich niet kon voorstellen hoe we aan het snijden konden werken in wandelafspraken en dat hij wel andere vormen van therapie wist, maar hij heeft dus niet genoemd welke. En nu ben ik heel bang, dat dat heel heftig gaat worden.
O ja, en weet iemand toevallig of het kan dat je als je langere tijd minder hebt gegeten en dan opeens meer eet dat je dan echt extreme honger kan krijgen? Want de laatste 2-3 dagen eet ik echt heel erg veel in vergelijking met wat ik normaal eet en ik snap niet zo goed waarom.
Alvast echt super bedankt,
Groetjes,
Vlindertje
Heey vlindertje,
Fijn om weer van je te horen!
Ik snap dat het moeilijk is om echt open en eerlijk te zijn. Daar loop ik bij mijn eigen behandeling ook tegen aan. Toch weet ik ook dat het me niet verder brengt, dus probeer ik het wel. En mijn behandelaar helpt me hierin gelukkig wel. Ik snap je idee dat zij meer moet doorvragen, dat vind ik ook. Maar een gesprek komt van twee kanten. Je behandelaar kan niet in jouw hoofd kijken en moet het doen met wat jij zegt. Wat ik zelf heb gedaan is wat dingen opgeschreven en dit voor het gesprek naar haar gestuurd. Ze heeft er heel goed op gereageerd en daardoor konden we een beter gesprek hebben, wat mij uiteindelijk wel verder helpt. Maar zoiets komt niet in één keer. Dat kost tijd en stappen en die tijd mag je nemen.
Een systeemtherapeut is er volgens mij voor heel het gezin. Je hebt dan met je ouders/thuiswonende en je begeleider gesprekken. Je kunt aan je begeleider vragen wat het inhoud en met welk doel, wellicht dat dat wat spanning wegneemt.
Lastig dat gesprek met je arts. Maar wel goed dat hij het weet en wilt helpen. Hij komt misschien hard over, maar hij wil je wel helpen, hij denkt mee over andere vormen van therapie en hoe jij kunt stoppen. Tuurlijk is dat hard en moeilijk, maar net zoals die docent zei soms wel nodig. Fijn dat je hier ook met een docent over kunt praten. Therapie is vaak heftig, daar kun je niet omheen, maar het is er wel om je te helpen.
Misschien heeft je eetlust met je stemming te maken? Dat kan namelijk goed samenhangen. De ene dag heb je minder trek en de andere dagen eet je dan weer veel meer. Opzich niet heel erg, zolang je maar voldoende binnen krijgt. Je kunt het ook altijd nog met je arts of begeleider bespreken.
Succes weer met alles, ik hoor wel weer!
Groetjes,
Simply Me
