Hey,

Ik denk dat je gwn beter kan zeggen wat er allemaal aan de hand is en dat je niet van vertrouwenspersoon wilt veranderen dat lijkt me het beste of je kunt nog altijd met die begeleider privé ergens afspreken en dan gaan praten.  Ik vind het heel vervelend voor je. Maar ik weet niet hoe ik je nog kan helpen misschien moet je waar je je mee snijd ergens neerleggen waar je het niey meer ziet. Dan krijg je ook niet de neiging om te gaan snijden.

Hoop dat je er wat aan hebt!

Xxx bloemetje

Hey,

Oh geen probleem we zijn hier tenslotte om elkaar te helpen! Ik hoop dat je je niet meer zo vervelend gaat voelen en dat praten helpt.

Bloemetje

Hoi,

@bloemetje13  en @Simply Me ,

Ik was even afwezig maar heel bedankt voor jullie reactie.

Op dit moment gaat het echt niet goed meer, maar heb ik wel met iemand gepraat die ik vertrouw en hebben we afgesproken dat ik komende vrijdag het moet zeggen tegen mijn begeleider. En dat ik mij zo min mogelijk zorgen mag maken over school en alles. En moet ik overleven zeg maar, omdat het gewoon echt niet goed gaat.

Wel heel erg bedankt voor jullie reacties

Vlindertje

hey,

ik heb wel een vage kennis waar het ook helemaal niet goed meegaat en ze zei dat ze misschien word opgenomen. ik weet niet wanneer dat dan moet  gebeuren maar als ik zo je berichtje lees denk ik dat je gewoon het beste door kan blijven gaan met praten met die persoon en je moet proberen activiteiten te verzinnen waar je blij van word bijvoorbeeld tekenen of zoiets het kan van alles zijn. nog een tip je moet niet denken aan van die pieker gedachten doe je dat wel dan schrijf je ze op en dan mag je later pas een kwartiertje eraan denken. je moet ook proberen positief te blijven dat is heel belangrijk denk niet aan: nee ik kan dit niet maar aan ik ga het proberen en misschien lukt het. ik hoop dat je er wat aan hebt.

heel veel sterkte,

bloemetje

Hoi,

Ben ik weer….

@Simply Me  en @bloemetje13 

Heel erg bedankt voor jullie reacties, sorry dat ik weinig reageer maar op dit moment lukt echt helemaal niets en ik heb hier even niet meer aan gedacht dus vandaar..

Verder heb ik een paar hele lastige dagen gehad, want het was ineens niet meer zeker of ik mijn begeleider vandaag nog in real zou kunnen zien en dat is ook niet gelukt, maar ik heb haar wel telefonisch gesproken. En maandag heb ik weer een afspraak en dan als het lukt in real… maar het was zo lastig en heb echt rot dagen, en nu heb ik bijna toetsweek en loop ik daar over te stressen, want het lukt gewoon echt niet echt om te leren, maar daar probeer ik  mij nu geen zorgen om te maken. 

Het voelt wel fijn dat ik dus vanaf nu wel hulp kan gaan krijgen die ik nodig heb, maar ik ben bang dat het zo zwaar gaat worden en ik wil zo graag dit schooljaar overgaan. en dat is wel strugglen, maar ik wil het nu wel dus dat is wel motiverend. En ze zei dus direct dan mijn ouders het wel moeten gaan weten en dat vind ik wel heel erg vervelend dus dat is wel heel lastig, maar ik heb eigenlijk niet echt een keuze.

Over het stukje opname ik ben er nog steeds best wel bang voor, maar dat is meer omdat ik zie dat ik van alles wat er om mij heen veranderd zelf helemaal gek wordt en dat is ook voor een groot deel waardoor het zo slecht gaat. En verder is mijn thuissituatie op dit moment nog steeds niet heel stabiel en heb ik moeite om mij thuis veilig te voelen, dus dat maakt het lastiger. Op school voel ik me zeg maar veiliger als thuis dus dat maakt dat ik er banger voor wordt, maar als het voor mij nodig is ja dan weet ik het nog niet.. ik hoop het soort van gewoon niet..

Thx voor jullie reacties ik ga die sites met uitleg zo nog even lezen..

Vlindertje

Hey Vlindertje,

Je hebt de vrijheid om te reageren of niet, daarvoor hoef je geen sorry te zeggen!

Vervelend om te horen dat niets lukt en dat je een paar hele lastige dagen achter de rug hebt. Als het goed is heb je vandaag je begeleider in real life kunnen spreken, hoe was dat?

Ik snap dat je stress hebt en zo'n toetsweek helpt dan niet mee, probeer het voor nu even los te laten. Wat is nou een cijfer ten opzichte van de andere dingen die spelen? Stop je energie in anderen dingen die het harder nodig hebben. Die toetsweek wordt ook wel geregeld, is nu niet het belangrijkste.

Fijn dat je hulp gaat krijgen! Ik begrijp dat je denkt dat het zwaar word en dat kunnen we ook niet ontkennen. Maar wat is het doel van hulp? Om het beter te laten worden. Het zal eerst zwaar zijn, maar daarna gaat het waarschijnlijk beter en daar wil je naartoe werken.

Volgens mij weet je wel dat hulp helpt en dat het dingen kan helen, maar dat kost tijd. En dat is lastig, omdat het nu zo zwaar is.

Ik snap ook dat het lastig en moeilijk is om te vertellen aan je ouders en dat je allemaal redenen hebt om het niet te doen.

Dat had ik ook, tot ik niet meer zo verder kon. Ik besefte dat ik dit niet meer alleen kon dragen, dat ik mezelf kapot maakte en sloopte. Langzaam aan ben ik gaan nadenken en voorbereiden om aan mijn ouders te vertellen.  Het waren een van de moeilijkste gesprekken uit mijn leven. Maar nu weet ik dat ik er niet alleen mee hoef te zitten en dat als het niet gaat ik ergens terecht kan. En het is er echt niet mee opgelost en het is nog steeds heel zwaar. Maar toch wel iets anders. En mensen zijn niet teleurgesteld in je, dat denk/dacht ik ook. Vaak vinden ze het alleen maar fijn en knap dat je zo eerlijk bent en willen ze je met alle liefde helpen. 

Ik zou je echt willen aanraden om erover te praten (met je ouders). Je kunt ook een brief aan ze schrijven waarin je het vertelt of die je zelf voorleest. De begeleiding, begeleider die je nu hebt kan je er ook bij helpen, dus je hoeft het niet alleen te doen.

Sterkte!

Groetjes,
Simply Me

Hoi @vlindertje, 

Ik heb net je verhaal gelezen en ik vind het heel vervelend om te zien wat er door je heen gaat. 

Ik wil als eerste even zeggen dat het superknap van je is dat je aan je begeleider hebt verteld dat je jezelf weer pijn doet! Daar mag je echt heel trots op zijn! Hoe voelt het nu achteraf voor jou? Ben je opgelucht dat je er niet meer alleen mee rondloopt? 

En hoe is je toetsweek gegaan? Is die al klaar? Ik hoop dat het ondanks de situatie een beetje is gelukt! 

Je geeft ook aan dat er de laatste tijd thuis vervelende dingen zijn gebeurd. Wil je vertellen wat je hier precies mee bedoelt? 

En als het gaat over het eten wil ik je echt op je hart drukken om hier wel met iemand over te praten. Ik heb vorig jaar lange tijd net als jou geworsteld met problemen met eten. Het gaf een bepaalde controle die ik graag wilde en op dat moment nodig had. Maar wat ik zelf niet door had is dat ik er eigenlijk helemaal geen controle over had. Ik strugglede en sukkelde maar een beetje rond met mijn geheim en dat maakte mij heel eenzaam. Daarnaast werd het probleem eigenlijk alleen maar erger, want hoe ik ook dacht dat ik het zelf wel kok oplossen. Dat kon ik niet. Ik had daar hulp bij nodig. Toen ik dat ben gaan toegeven en vervolgens het ben gaan vertellen heb ik die hulp gekregen en op dit moment gaat het stukken beter. 

Wat jij zegt is dat je wel weer normaal gaat eten als je leven onder controle is en ik wil je echt niet bang maken, maar pas hiermee op... Wat je aan het doen bent is gevaarlijk voor je lichaam. Ik hoop zo dat je dit zelf ook ziet. Ik snap hoe lastig dit is op dit moment, maar alsjeblieft, neem van mij aan dat je dit echt aan iemand moet vertellen. Hoe spannend en eng ook. Dus alsjeblieft ga dit de volgende keer met je begeleider bespreken. Ik snap echt oprecht hoe je je voelt en ik snap je angst voor wat er gaat gebeuren, maar alsjeblieft ga dit vertellen. Doe het dan ook niet voor mij maar voor jezelf. Je gaat er later zo veel spijt van krijgen dat je dit toen niet hebt verteld.... En tuurlijk, ik snap hoe eng het is en hoe hard je dicht kan slaan op het moment dat je daar bent. Maar probeer het anders te vertellen via de mail of door een brief. Als je wil kan ik je ook hierbij helpen. Maar alsjeblieft ga dit delen. Want als je geheim houdt wordt het alleen maar groter en dat gun ik je niet. Zorg goed voor jezelf oke? 

Laat je ook even weten hoe het nu met je gaat? 

Liefs van Sophie 

Beste @Sophie20 ,

Ik heb net je verhaal gelezen en ik vind het heel vervelend om te zien wat er door je heen gaat. 

Ik wil als eerste even zeggen dat het superknap van je is dat je aan je begeleider hebt verteld dat je jezelf weer pijn doet! Daar mag je echt heel trots op zijn! Hoe voelt het nu achteraf voor jou? Ben je opgelucht dat je er niet meer alleen mee rondloopt? 

Het voelt nog steeds best wel kut, maar ik probeer het gewoon te accepteren en het is nu toch al gebeurd. Echt een opluchting is het niet

En hoe is je toetsweek gegaan? Is die al klaar? Ik hoop dat het ondanks de situatie een beetje is gelukt! 

Mijn toetsweek is helemaal mislukt doordat ik helemaal niks meer kon, omdat alle gedachten en alles van de afgelopen 2 jaar weer terug kwamen in mijn hoofd. Maar school weet er wel van, dus misschien valt er nog iets te redde.

Je geeft ook aan dat er de laatste tijd thuis vervelende dingen zijn gebeurd. Wil je vertellen wat je hier precies mee bedoelt?

Er zijn ruzies voornamelijk met mijn zus, waarin mijn ouders dreigen dat ze het huis uit moet, niet meer thuis mag slapen, enzovoort. EN mijn moeder had dus tegen mij gezegd dat ze bang was dat als mijn zus uit huis ging ze het contact met ons zou verbreken.  En nog een paar dingen, maar is een beetje teveel om op te noemen.

En als het gaat over het eten wil ik je echt op je hart drukken om hier wel met iemand over te praten. Ik heb vorig jaar lange tijd net als jou geworsteld met problemen met eten. Het gaf een bepaalde controle die ik graag wilde en op dat moment nodig had. Maar wat ik zelf niet door had is dat ik er eigenlijk helemaal geen controle over had. Ik strugglede en sukkelde maar een beetje rond met mijn geheim en dat maakte mij heel eenzaam. Daarnaast werd het probleem eigenlijk alleen maar erger, want hoe ik ook dacht dat ik het zelf wel kok oplossen. Dat kon ik niet. Ik had daar hulp bij nodig. Toen ik dat ben gaan toegeven en vervolgens het ben gaan vertellen heb ik die hulp gekregen en op dit moment gaat het stukken beter. 

Wat jij zegt is dat je wel weer normaal gaat eten als je leven onder controle is en ik wil je echt niet bang maken, maar pas hiermee op... Wat je aan het doen bent is gevaarlijk voor je lichaam. Ik hoop zo dat je dit zelf ook ziet. Ik snap hoe lastig dit is op dit moment, maar alsjeblieft, neem van mij aan dat je dit echt aan iemand moet vertellen. Hoe spannend en eng ook. Dus alsjeblieft ga dit de volgende keer met je begeleider bespreken. Ik snap echt oprecht hoe je je voelt en ik snap je angst voor wat er gaat gebeuren, maar alsjeblieft ga dit vertellen. Doe het dan ook niet voor mij maar voor jezelf. Je gaat er later zo veel spijt van krijgen dat je dit toen niet hebt verteld.... En tuurlijk, ik snap hoe eng het is en hoe hard je dicht kan slaan op het moment dat je daar bent. Maar probeer het anders te vertellen via de mail of door een brief. Als je wil kan ik je ook hierbij helpen. Maar alsjeblieft ga dit delen. Want als je geheim houdt wordt het alleen maar groter en dat gun ik je niet. Zorg goed voor jezelf oke?  Ik weet dat ik het beter niet geheim kan houden een er zijn ook volwassenen die het weten, maar ik vind het gewoon te lastig om erover te beginnen tegen mijn begeleider. Ook omdat ik bang ben dat ik dan deeltijdbehandeling moet krijgen of opname.

Laat je ook even weten hoe het nu met je gaat? 

Op dit moment gaat het weer effe zeer slecht, omdat mijn ouders vrijdag zijn gebeld, de mentor er vandaag mee kwam dat ze een gesprek op school wou met de zorgcoordinator, haar, mijn ouders, mijn begeleider en mij. En ik wil dat niet en ik heb dat ook tegen haar gezegd, maar ja dat gaat weer niks veranderen.

Verder doet mijn moeder sinds ze gebeld is gewoon zo gek, iets te lief, iets te dit enzo.

Ook is mijn hoofd gewoon één grote zware massa en dat is gewoon zwaar, maar ik kom er wel

Heel erg bedankt voor je reactie!

Vlindertje

Hoi @Simply Me ,

Bedankt voor je reactie!

Het gaat soort van wel beter. Ik snijd mezelf minder vaak, maar tegelijkertijd ben ik weer erger terug aan het vallen in mijn eetpatroon(te weinig eten), ik weet dat ook dat gewoon een coping mechanisme is, maar ik blijf zelf vinden dat ik nog heel veel eet. Verder voel ik me de laatste tijd gewoon vaak emotieloos, dat is opzich fijn, maar ook wel heel gek. En de gesprekken met mijn begeleider lijken de laatste tijd gewoon niet echt te helpen, maar dat licht best wel een beetje aan mij want ik probeer de hele tijd het hele gesprek van de goede onderwerpen af te houden. Wel ga ik als goed is vrijdag duidelijkheid krijgen over op welke termijn ik ga wisselen van begeleider en naar welke begeleider ik dan ga wisselen dus dat is wel fijn.

Ik struggle nu wel met dat ik maar halve dagen naar school ga en dus de andere halve dag de tijd heb om gek te worden, en dat is soms best lastig, maar ja.

Groetjes,

Vlindertje

Hoi @Simply Me ,

Echt super bedankt voor je reactie! Het helpt mij echt!

Jammer dat de gesprekken met je begeleider je niet lijken te helpen. Komt dat ook door de wisseling die je te wachten staat?

Ja, gedeeltelijk wel, want hoe minder ik nu nog zeg soort van hoe minder zij weet. En op een of andere manier vind ik dat wel prima. Verder denk ik dat het er misschien ook wel aan ligt aan dat mijn begeleider niet echt doorvraagt, dus ik zeg heel vaak weet ik niet, maar dan weet ik het wel, maar vind ik het gewoon lastig om te zeggen en als zij dan door zou vragen zou ik waarschijnlijk wel een eerlijk antwoord geven of een beter gesprek hebben.

Je geeft aan dat je onderwerpen vaak een andere kant op stuurt. Je vind het lastig om echt dieper te raken en wat meer van jezelf te laten zien. Het is een stuk vertrouwen wat je geeft en zoiets zal niet gelijk zij. Een relatie bouw je op met je begeleider. Er zijn wel dingen die het makkelijker voor je kunnen maken. Je kunt het bijvoorbeeld opschrijven en van te voren sturen, aangeven dat je het lastig vind om te praten, dingen opschrijven en in het gesprek voorlezen of zelf laten lezen, een audio opnemen. Ik snap dat het lastig is (ik struggle er zelf ook mee) maar als je echt geholpen wilt worden, zal je op een gegeven moment ook naar binnen moeten. Hoe moeilijk het ook is, je doet het wel voor jezelf!

Ja ik weet dat als ik echt geholpen wil worden, ik op een gegeven moment eerlijk en open moet gaat zijn, maar ik vind het gewoon zo moeilijk. 

Fijn dat je alweer een halve dag naar school mag. En anderhalve dag niet is dan wel weer lastig. Maak je voor jezelf een dagplanning of heb je een beetje structuur in je dag? Dat kan je helpen om die dagen een beetje door te komen. Je kunt ook elke dag een doel voor jezelf opstellen. Bijvoorbeeld: vandaag wil ik een halfuurtje buiten zijn geweest of mijn kamer opgeruimd hebben. Je kunt het voor jezelf zo groot of klein maken hoe je wilt. Maar het afstrepen van dingen of doelen halen helpt je vaak weer een stukje verder.

Ja, ik heb een soort dag/weekplanning gemaakt en ik merk dat dat mij wel heel erg helpt, maar als ik daar dan van moet afwijken vind ik dat weer heel erg lastig. 

Hopelijk heb je morgen meer duidelijk over de wisseling van begeleider en geeft dat ook weer wat meer rust, succes!

Helaas heb ik niet echt meer duidelijkheid over mijn begeleider, maar wel kreeg ik via mijn ouders te horen dat ik hierna een systeemtherapeut ga krijgen, maar ik weet niet zo goed wat ik mij daarbij voor moet stellen en dat vind ik heel eng en ik weet niet op welke termijn dat dan gaat gebeuren.

O ja, nog een paar dingen. Ik moest dus pas naar mijn arts (voor medicijnen voor mijn ADHD) en die arts was best wel hard tegen mij. Hij vroeg dus aan het begin van de afspraak hoe het met mij ging en ik antwoordde zo goed, toen kwam hij er dus na verloop van tijd door mijn moeder achter dat het sinds de lockdown weer minder ging en ik mezelf weer pijn deed en toen was die dus best wel hard. Hij zei letterlijk tegen mij dat als ik niet wou stoppen met mezelf pijn doen dat dat ook zou mogen, maar dat ik dan wel zou moeten accepteren dat ik het mijn hele leven ging blijven doen enzo. En dat kwam best wel hard aan, ook zei hij dat hij duidelijk wou hebben wat de verdere stappen rond dit zouden gaan worden, en hij gaat dus met mijn begeleider enzo praten. Dat maakte mij echt heel erg aan het stressen en toen ben ik dus naar een docent van school gegaan en die zei zo dat het eigenlijk best wel goed was voor mij wat mijn arts heeft gedaan, gewoon een keer echt doorvragen en hard zijn, en daar ben ik het wel weer mee eens. Maar dit maakte het allemaal echt weer effe moeilijk, want mijn arts had het er ook over dat hij zich niet kon voorstellen hoe we aan het snijden konden werken in wandelafspraken en dat hij wel andere vormen van therapie wist, maar hij heeft dus niet genoemd welke. En nu ben ik heel bang, dat dat heel heftig gaat worden.

O ja, en weet iemand toevallig of het kan dat je als je langere tijd minder hebt gegeten en dan opeens meer eet dat je dan echt extreme honger kan krijgen? Want de laatste 2-3 dagen eet ik echt heel erg veel in vergelijking met wat ik normaal eet en ik snap niet zo goed waarom.

Alvast echt super bedankt,

Groetjes,

Vlindertje