Ik ben een jongen van 15 jaar en heb wel een vrij lange geschiedenis. Het komt erop neer dat ik me vooral thuis niet erg gelukkig voel. Onder andere omdat ik in een vrij strenge familie leef. Het afgelopen jaar+eind 2019 heb ik heftig gebruik gemaakt van wiet, alcohol en sigaretten. Nadat mijn ouders hier achter zijn gekomen in augustus heb ik huisarrest gekregen tot en met december. Alles wordt nu gechecked van mij zelf Contant geld. De maanden dat school begon lukte me het nog wel stiekem te roken maar daar wil ik nu mee stoppen dus wens me succes! 
mijn moeder is erg overbezorgd maar doet wel haar best mij vrijheid te geven, die ik nu heb misbruikt. Mijn moeder is echt door de aller ergste dingen gegaan in haar verleden en is altijd sterk en positief gebleven. Ik heb een vader met depressie en agressie problemen. Hij doet zijn best een goede vader voor me te zijn. Ik respecteer mijn ouders erg en voel me schuldig om te laten zien dat ik keuzes heb gemaakt die naar drugs en drank leidde.
Nu ik thuis zit en alleen nog naar school mag wordt mijn somberheid van binnen nog erger dan dat het al werd. Ik ben erg extravert en vind het thuis totaal geen fijne plek. Mijn zus is namelijk overgevoelig en huilt vaak of maakt hele hele erge ruzies. Mijn vader is altijd nors en aan het zeuren. Mijn moeder is aan het revalideren van kanker. Ook mijn opa en oma kijken me niet meer aan na de betraping van mij drugs gebruik. De laatste dagen ben ik dus nog slechter in mijn vel gaan zitten dan ik al zat. Ook ben ik heel erg bang voor de toekomst. Ik wil helemaal niet volwassen zijn en er wordt door mijn familie juist veel druk op mijn schoolprestaties gelegd. Ik leef in een echte universiteit familie op mijn opa en oma na die juist door dik en dun hebben gestreden mijn moeder en hun kleinkinderen (ik en m'n zus) een goede opvoeding te geven. Ik doe vwo 4 nu maar vind het erg erg lastig en slechte prestaties gaan echt mijn rock bottom worden. Ik ben heel heel heel bang om op te groeien en vooral die gedachte maakt mij somber. Toch wil ik ook niet dood, ook al denk ik daar wel veel over na. Ik ben bang dat ik dan de leuke dingen mis of misschien kan alles nog goed komen. Ik weet wel dat als ik na mijn 30e nog steeds niet gelukkig ben het voor mij niet meer hoeft. Ik respecteer daarom oude mensen ook heel erg, hoe zij al zoveel mee hebben gemaakt en vaak nog zo positief en gelukkig zijn. Het is een grote stap dat ik mijn gevoelens nu op schrijf want ik loop met het sombere gevoel al 3 jaar en soms doe ik mezelf zelfs pijn om dingen te vergeten. Ik wilde vragen of iemand advies heeft op mijn situatie. Ik heb Adhd dus kom vaak niet erg somber over en kan dit soort dingen dus moeilijk vertellen omdat mensen me niet snel geloven en denken dat ik aandacht vraag.
