Hey allemaal, eerste topic hierop, ik ga gewoon wat schrijven hierop. 

Ik ben 16. Het voelt alsof ik achterloop op iedereen op het sociale gebied. Ik maak geen nieuwe vrienden meer (vorige 2 jaren wel nog) en zit eigenlijk gewoon vast met mijn groep. Ik mag ze wel, het is niet alsof ik ze haat, maar ik wens soms gewoon dat ik mijn cirkel kon uitbreiden; meer mensen ontmoeten, zoals anderen op mijn leeftijd. Ik voel me ook niet echt thuis in mijn vriendengroep; ze matchen qua humor, hobby’s, smaak etc. niet echt met mij. NIet echt fijn, want nu moet ik alles op mezelf doen. 

Ik voel me ook nergens geliefd. Mijn vriendschappen voelen gebaseerd op andere dingen dan persoonlijkheid. Mijn familie doet alleen maar negatief naar mij en ik kan niet eens van mezelf houden. 

Mijn woonsituatie is niet slecht; we verdienen redelijk wat. Maar ik haat het toch. Mijn ouders zeggen altijd dat we genoeg geld hebben; maar dan moet ik opeens helpen met nieuwe panden zoeken (we hebben een eigen zaak), omdat we blijkbaar toch niet genoeg hebben. Ik haat mijn familie echt. Mijn moeder schreeuwt de hele dag door, mijn vader is gewoon een idioot en nooit echt aanwezig geweest in mijn leven en mijn oma (die bij ons woont) zorgt ook voor nog meer herrie. Ik haat het gewoon zo erg hier. Ik kom thuis van school en dan verwacht ik wat rust, maar dan is het gewoon geschreeuw. Soms vechten ze; maar gelukkig nu niet meer. 

Ik haat school. Ik zit in 4 vwo. Mijn punten zijn altijd goed, zo rond de 8, 9 en 10 voor alles; niet de reden waarom ik school haat. Ik haat de druk die met school komt. Het voelt alsof ik nooit genoeg tijd heb om alles te doen en ik heb altijd stress. Ik voel me geforceerd om te presteren door mezelf, mijn familie en mijn omgeving. Elke proefwerkweek is het telkens hetzelfde liedje van leren tot 2-3 uur s’ nachts en dan weer klote moe naar school gaan. Ik kan buiten toetsweken ook niet normaal slapen; elke dag rond 1 uur s’ nachts en dan ben ik weer kapot moe. 

Ik haat hoe ik eruit zie; ik ben een jongen. Ik ben denk ik gewoon gemiddeld, maar elke keer dat ik mezelf zie vind ik mezelf gewoon kapot lelijk. Wanneer ik me eens goed voel over hoe ik eruit zie, of wanneer ik een mooie outfit heb gemaakt, herinner ik me telkens dat ik er niet goed uit zie en dat de outfit niet uitmaakt omdat ik toch niet mooi ben. Ik voel me echt kut over hoe ik eruit zie; wanneer ik scroll op insta of tiktok ofzo en ik zie iemand die mooi is, denk ik zo van “zag ik er maar zo uit.” Dit gevoel overkomt me ook bij meiden die gewoon mooi zijn, zo van “mijn leven zou makkelijker zijn als ik een mooie meid was”. Ik negeer gewoon alle nadelen meekomen met vrouw zijn. Ik zou gewoon betalen om opeens kaulo mooi te zijn; vrouw of man boeit me niet. Voor de duidelijkheid; ik voel 100% jongen; dit gevoel komt gewoon volledig uit mijn eigen onzekerheid. Best wel erg vind ik zelf. 

En vorig jaar heb ik zo veel fouten gemaakt en mezelf zo erg voor schut gezet. Dat hield vooral het maken van ruzie om niks en cringe doen met mn ex in. Elke dag denk ik aan deze domme shit, vooral aan het ruziën. Ik maakte mensen altijd belachelijk om “pick me” oftewel aardig tegen iedereen doen; maar nu realiseer ik me dat die mensen juist slim zijn geweest. Oh om geen vijanden op school te hebben, ik zou daar nu best wel wat voor doen. Ik haat dit gewoon. Elke dag hetzelfde. 

En ik kan nooit iets succesvol uitvoeren in mijn leven. Elke keer dat ik een plan maak om me daaraan te volgen, gaat het fout. Mijn leven gaat oprecht steeds meer de verkeerde kant op. Vergeleken met vorig jaar lijkt mijn leven nu al op een shithole. Ik haat alles en kijk nergens meer naar uit. 

Het lijkt niet eens zo erg. Maar ik voel me gevangen in mijn eigen leven. Elke dag dezelfde shit weer. Er is niks meer leuks of interessants in mijn leven. Ik voel nooit echt rust. Ik krijg steeds vaker de neiging om alles gewoon te beëindigen, om uit het leven te stappen en alles achter te laten.  Om uit deze eindeloze cyclus te stappen en rust te vinden in het eindeloze diepte van de dood. Het klinkt allemaal zo gek; maar ik romantiseer dit soort shit gewoon steeds vaker.

Maar ik weet dat zelfmoord gewoon geen optie is; het wordt allemaal beter zeggen ze. Maar ik vraag me echt af hoe lang dit nog gaat duren, want ik kan dit echt niet meer. Elke dag wordt steeds zwaarder en maar zwaarder.