Hoi,
Ik ben een meisje tussen 13 en 18 en heb al sinds ik me kan herrinneren last van angst en piekeren. Ik ben vaak misselijk en moet overgeven dus ze hebben bij mij migraine vastgesteld zonder de rest van mijn verhaal te horen (wat ik immers ook niet van plan was om te vertellen). Ik heb last van piekeren en ben bang van echt alles: achtbanen, hoogtes, en andere dingen die soms racistisch overkomen maar ik vertel het toch maar want ik kan er eigelijk niks aan doen dat ik dat denk... zoals bij moslims denk ik gelijk dat het terroristen zijn en ik ben bang dat ik later lesbisch of bi word. 'S nachts moet ik vaak huilen en heb zo veel mogelijk tegen mijn moeder gezegd maar natuurlijk niet alles. Opschrijven helpt ook niet. Ik vertrouwbijna niemand. ik denk dat ik een angststoornis heb. We hebben daar pas in de klas een spreekbeurt over gehad en herkende me daar uit duizenden in. Ik voel me machteloos.. wat kan in doen?
Bladzijde 1 / 1
Hey,
Wat naar dat je je zo angstig voelt om allerlei zaken en dat je je ook lichamelijk niet helemaal goed voelt! Je hebt heel veel angsten. Sommige dingen heb je met je moeder gedeeld, maar niet alles. Dat durf je niet. Je durft het ook niet aan anderen te vertellen, omdat je niemand vertrouwt. Wat lastig zeg! Wel super knap dat je het nu wel durft te delen op het forum!
Ik denk wel dat het belangrijk is dat je je werkelijke gevoelens met iemand deelt. Bijvoorbeeld je moeder. Je moeder kan je helpen aan bijvoorbeeld een psycholoog. Door gesprekken met een psycholoog, kun je beter om leren gaan met je angsten. Gesprekken met een psycholoog zijn altijd vertrouwelijk, wat betekent dat je psycholoog niet zomaar dingen mag zeggen tegen anderen die jij aan hem/haar hebt toevertrouwd. Alleen als wat jij vertelt een gevaar voor jezelf of anderen vormt, mag die psycholoog dat beroepsgeheim breken. Op deze manier kun je rustig een vertrouwensband met een psycholoog opbouwen 🙂
Misschien kun je het bericht wat je voor het forum hebt geschreven aan je moeder laten lezen. Dat is misschien makkelijker dan het vertellen. Denk je dat je dat durft?
Gr. Pin
Wat naar dat je je zo angstig voelt om allerlei zaken en dat je je ook lichamelijk niet helemaal goed voelt! Je hebt heel veel angsten. Sommige dingen heb je met je moeder gedeeld, maar niet alles. Dat durf je niet. Je durft het ook niet aan anderen te vertellen, omdat je niemand vertrouwt. Wat lastig zeg! Wel super knap dat je het nu wel durft te delen op het forum!
Ik denk wel dat het belangrijk is dat je je werkelijke gevoelens met iemand deelt. Bijvoorbeeld je moeder. Je moeder kan je helpen aan bijvoorbeeld een psycholoog. Door gesprekken met een psycholoog, kun je beter om leren gaan met je angsten. Gesprekken met een psycholoog zijn altijd vertrouwelijk, wat betekent dat je psycholoog niet zomaar dingen mag zeggen tegen anderen die jij aan hem/haar hebt toevertrouwd. Alleen als wat jij vertelt een gevaar voor jezelf of anderen vormt, mag die psycholoog dat beroepsgeheim breken. Op deze manier kun je rustig een vertrouwensband met een psycholoog opbouwen 🙂
Misschien kun je het bericht wat je voor het forum hebt geschreven aan je moeder laten lezen. Dat is misschien makkelijker dan het vertellen. Denk je dat je dat durft?
Gr. Pin
Wat naar dat je je zo angstig voelt om allerlei zaken en dat je je ook lichamelijk niet helemaal goed voelt! Je hebt heel veel angsten. Sommige dingen heb je met je moeder gedeeld, maar niet alles. Dat durf je niet. Je durft het ook niet aan anderen te vertellen, omdat je niemand vertrouwt. Wat lastig zeg! Wel super knap dat je het nu wel durft te delen op het forum!
Ik denk wel dat het belangrijk is dat je je werkelijke gevoelens met iemand deelt. Bijvoorbeeld je moeder. Je moeder kan je helpen aan bijvoorbeeld een psycholoog. Door gesprekken met een psycholoog, kun je beter om leren gaan met je angsten. Gesprekken met een psycholoog zijn altijd vertrouwelijk, wat betekent dat je psycholoog niet zomaar dingen mag zeggen tegen anderen die jij aan hem/haar hebt toevertrouwd. Alleen als wat jij vertelt een gevaar voor jezelf of anderen vormt, mag die psycholoog dat beroepsgeheim breken. Op deze manier kun je rustig een vertrouwensband met een psycholoog opbouwen :)
Misschien kun je het bericht wat je voor het forum hebt geschreven aan je moeder laten lezen. Dat is misschien makkelijker dan het vertellen. Denk je dat je dat durft?
Gr. Pin
Ik heb verteld tegen mijn moeder dat ik denk dat ik een angststoornis heb maar mijn moeder wimpeld altijd alles weg en zegt dat ik niks heb terwijl er wel mensen zijn die het ook echt hebben. Ik leg dan weer uit dat ik allemaal gedachtes heb maar dan zegt ze: 'dat hoort misschien bij se leeftijd'. Maar dan kan het nogsteeds een beginnende angststoornis zijn. Ze koppeld alles aan de realiteit maar dat is dus het probleem: dat kan ik moeilijk en dan probeer ik weer uit te leggen dat het een onderdel ervan (de angst) kan zijn. Ze denkt dat ze me begrjjpt omdat ze huisarts assistente is alleen ze begrijpt me niet en nu schaam ik me alleen nog maar meer...
Hoi
Wat vervelend dat je moeder je niet gelooft. Je kan misschien ook vragen aan je moeder dat ondanks dat ze je niet gelooft jij een keer met een psycholoog mag/kan praten en dat de psycholoog dan naa een gesprek zegt of je echt hulp nodig hebt of niet.
Heel veel sterkte
Liefs Lexy
Wat vervelend dat je moeder je niet gelooft. Je kan misschien ook vragen aan je moeder dat ondanks dat ze je niet gelooft jij een keer met een psycholoog mag/kan praten en dat de psycholoog dan naa een gesprek zegt of je echt hulp nodig hebt of niet.
Heel veel sterkte
Liefs Lexy
Bankt voor de steun. Zelfs deze kleine beetjes helpen
. Ik zal het vragen maar ga veer opschrijven. Als meer mensen nog rips hebben hoor ikhet graag!
. Ik zal het vragen maar ga veer opschrijven. Als meer mensen nog rips hebben hoor ikhet graag!
Hey,
Wat knap dat je het aan je moeder hebt verteld! Helaas reageerde ze niet goed.
Het zou kunnen zijn dat je moeder je problemen wel ziet, maar dat ze ze probeert te ontkennen. Op die manier "zinn ze er niet." Dat oraat haar reactie natuurlijk niet goed en daar schiet jij niks mee op, maar het zou wel iets verklaren.
Je zou ook zelfstandig een afspraak bij je huisarts kunnen maken en je huisarts je problemen uitleggen. Je huisarts kan dan helpen om met je moeder te praten (dus je moeder overtuigen dat het serieuze problemen zijn). Als je dat eng vindt, zou je ook een vriend/vriendin mee kunnen nemen.
Gr. Pin
Wat knap dat je het aan je moeder hebt verteld! Helaas reageerde ze niet goed.
Het zou kunnen zijn dat je moeder je problemen wel ziet, maar dat ze ze probeert te ontkennen. Op die manier "zinn ze er niet." Dat oraat haar reactie natuurlijk niet goed en daar schiet jij niks mee op, maar het zou wel iets verklaren.
Je zou ook zelfstandig een afspraak bij je huisarts kunnen maken en je huisarts je problemen uitleggen. Je huisarts kan dan helpen om met je moeder te praten (dus je moeder overtuigen dat het serieuze problemen zijn). Als je dat eng vindt, zou je ook een vriend/vriendin mee kunnen nemen.
Gr. Pin
Reageer
Welkom
Nog geen account? Maak een account aan
Enter your E-mail address. We'll send you an e-mail with instructions to reset your password.
