(Dit wordt lang, maar lees alstublieft. Dat helpt echt enorm.)

Ik weet het echt niet meer. Ik ben niet depressief of suicidaal. Ik heb geen lastig leven tot en nu gehad. Ik heb alles wat ik nodig heb. Maar toch ben ik een verwend kut kind. Het begon toen ik 8 was. Ik was een blij gevoelig kind, ik wou altijd dat iedereen ook blij was. Iedereen noemde me altijd het zonnestraaltje van de klas. Er waren een paar trutjes op mijn school, waar ik altijd vrienden mee wou worden. Maar uiteindelijk stopte ik met het proberen. Ik hield van dansen en zingen, mijn huidskleur was bruin. Ik kreeg wel eens racist opmerkingen, maar ik negeerde die altijd. Ik had geen problemen tot ik begon te masturberen ik wist  dat het normaal was, maar ik keek porno tijdens het masturberen wat niet gezond was. Toen begon ik laat in de nacht op mijn telefoon te zitten soms wel tot 3 uur 's nachts.  Ik speelde dan spelletjes zoals roblox en keek youtube. 

(2 jaar later)

Ik deed het goed op school. Ik was echt een perfectionist met faalangst (nog steeds). Ik sliep weinig en werd humeurig. Ik kreeg veel discussies met mijn moeder. Ik was wel intelligent en vond rekenen wel leuk. In groep 6 moest ik uit mijn comfort zone gaan. Ik was bang om fouten te maken en dus deed ik minder dan wat ik kon. Ik ontdekte dat ik gewoon best veel kon. Mijn cito toets niveau was vwo.

Ik wist niet veel van mentale gezondheid, ik keek een anime en ik wou kijken naar verhalen die mensen schreven over de anime karakters. Dus ik ging op wattpad kijken (app waar je verhalen kan schrijven en lezen). Daar vond ik vond ik wat depressieve verhalen van de karakters. Ik las ze een er was steeds een term dat ik hoorde zelfbeschadiging. Ik was niet vaak echt verdrietig. Ik snapte dat gevoel denk ik niet echt, ik wou dat voelen als hun. Ik probeerde mezelf te forceren om te huilen met muziek  en probeerde uiteindelijk zelfbeschadiging.

 Ik vond het lekker, een kick. Ik begon het vaker te doen. Het was verslavend. Ik ging met een random guy op reddit praten en die zei dat ik hulp nodig had. Dus toen kwam ik met de adviezen van die guy een kindertelefoon een brief schrijven naar mijn moeder over alles.

Spoiler alert! Ze was woest en mijn vader ook. Mijn moeder was boos en maakte foto's van mijn littekens en krassen voor later. Toen ging het een tijdje goed en mijn moeder zei dat ik moest praten over wat mij dwars zat. Ik durfde het niet, ik kon niet over mijn gevoelens praten. Ik weet niet waarom, maar ik kan gewoon niet goed over mijn gevoelens praten alleen online achter een beeldscherm. Ik had beloofd om niet meer zelfbeschadiging te doen, maar ik was de belofte vergeten en ging er weer verder mee . Mijn moeder kwam erachter en ik wou een smoes bedenken. Mijn vader en moeder waren nog woester mijn vader pakte me bij mijn nek en gooide me op mijn bed. Ik pies in mijn broek van de angst. Mijn vader was aan het schreeuwen en ging weer weg. Mijn moeder bleef om te praten, maar niet lief gepraat. Ze sloeg me 2 keer in mijn gezicht en zei steeds waarom. Dat ik mensen hier mee kapot maak. 

(Paar maanden)

Het ging weer goed. Mijn ouders waren weer vriendelijk tegen mij. Ik vond mijn littekens vies, ik schaamde me er voor. Ik vond dat ik mijn oude zelf had vermoord met mijn eigen acties, dat ik nooit meer echt mijzelf was. Ik begon te twijfelen of ik misschien Adhd of autisme had, want dat zou logisch zijn. Mijn moeder heeft symptomen van adhd (ze zegt het zelf) . Mijn vader is gewoon echt een autist, (Mijn moeder vindt dat hij een autist is en ik ook, hij heeft hele duidelijke en veel symptomen van autisme). En het leek alsof ik droomde overdag en dat mijn lichaam niet echt van mij is soms. Wanneer dat gebeurde (Niet mijn lichaam) voelde het alsof ik iedereen kon gebruiken voor mijn spel, dat ik iedereen kon manipuleren. IK durfde ook bijna helemaal niet meer om met mijn ouders over die dingen te praten, ik dacht dat ze mij gewoon een verwende aandacht zoeker vonden. Dus al mijn pijn stortte ik op het internet.

(1 maand)

Ik had weer opnieuw zelfbeschadiging gedaan, omdat ik wat zielige shit op het internet zag. Ik begon heel bang te worden voor overgeven, omdat mijn zusje echt constant ziek werd (Echt niet gezond constant). Daardoor durfde ik haar soms niet te knuffelen of kussen en was ik bang voor haar kamer. Ik werd steeds minder sociaal van groep 7 tot 8. Ik vond het moeilijk om te praten met mijn klasgenoten en vond roddels maar niks. Elke pauze staarde ik maar wat voor mij uit. Ik vond praten met hun zeer vermoeiend. Ik werd erg gehecht aan de meester. Ik vond hem aardig en hij sprak vaak over onderwerpen die ik leuk vond. Ik kwam in een groepje voor kinderen die wat meer uitdaging kregen. Ik voelde me een beetje radeloos. Ik wist niet meer wat ik moest doen. Zomer kwam eraan en ik was aan het stressen over korte mouwen.

( En ik vroeg om therapie en ze gaf me wat teken therapie ofzo omdat ze met kinderen met problemen heeft gewerkt. Maar toen was ze het vergeten, Toen ik haar herinnerde zei ze oh ja. Maar ze deed het bijna nooit. Ze is geen psycholoog of Psychiator)

En nu ben ik hier! Ik voel me echt kut als ik verdrietig ben. Alstublieft advies, ik waardeer alles, ik beng echt wanhopig voor advies, omdat ik het echt niet meer weet.

Vergeten te vertellen ik begon ook gewelddadige gedachten te krijgen als ik boos was, Ik wou ze vermoorden of verwonden. Zelfs bij kleine dingen. Ik kreeg ze na crime fiction boeken te lezen hebben. Maar ik denk zelf niet dat dat de oorzaak is.

( deel van de tekst aangepast door De Kindertelefoon, gedetailleerde manieren van zelfbeschadiging of zelfmoord kunnen voor anderen choquerend of triggerend zijn )