De Kindertelefoon.nl

Hoi hoi iedereen!

Waarschijnelijk kent niet iedereen mij, dus uh…. Ik ben sinasappelbroodje en ik ben depresief geweest. Ik heb een wonder mee gemaakt, en ja het voelde gewoon zo ongeloofelijk en ik d8 ik ga dat maar eens delen met julie . Het is al bijna een jaar geleden nu ik er over na denk :0.

(Wat ik nu ga vertellen is gewoon hoe ik depresief ben geworden wat ook in deze topic staat, maar ik ga nu even samenvatten:

)

Ik was in groep 3 altijd heel verdrietig en ik had moeite met vrienden maken, ik had ook maar 1 vriend niet eens zo een hele goede dus het voelde wel alsof ik alleen was. Elke dag. Ik denk dat ik depresief was, maar ik wist zelf ook niet wat depresie was toen ik zo klein was. En er was altijd een groepje waar iedereen altijd verstoppertje mee speelde ofzo, altijd wou ik ook mee doen. Ze deden er niet moeilijk mee ofzo, maar ik was bang om te vragen en ook de keren dat ik mee speelden vergaten ze me gewoon te vinden bij verstoppertje bijvoorbeeld of werd ik nooit getikt bij tikkertje. Ik weet nog dat ik elke dag tegen een muurtje zat, ik moest elke dag huilen en ik wou gewoon een vriend die voor me zorgde en me blij kon maken. Dat was alles. Dat was alles wat ik wou toen ik klein was, gewoon een vriend. In begin groep 8 was een meisje, ik noem haar even Sophie. Ze was nooit echt mijn vriend ofzo we werden wel altijd gekoppeld enzo, omdat we allebei Asian zijn . maar voor de rest niet echt veel. Ik werd later vrienden met haar, ik weet eigenlijk ook niet hoe. We praatten vaker met elkaar en ik weet nog dat ik weekenden begon te haatten, omdat ik haar dan niet kon zien. Ik was zo blij met haar, ik weet wel 100% zeker dat ze me leuk vond.  Ze had wel verkering met iemand anders, laten we hem Sem noemen. Maar dat was niet echt een sirieuze relatie, Sophie zei zelf ook dat ze het wou uitmaken. Ik ga er niet te veel op in (^lees dan gewoon mijn vorige topic^), maar ik had Sem uitgescholden perongelijk en Sophie werd ook boos samen met hun hele vrienden groepje. Later kwam ik bij Sem in de klas in eerste klas en toen pestte zijn vrienden groepje mij ook. Ze zeiden bijvoorbeeld waneer ik naar de treinstation ga om voor de trein te springen. Ik was zo depresief, niet alleen dit maar ook dat mijn ouders heel…. ik weet niet hoe ik moet beschrijven maar gewoon vaak boos en ik had moeite met huilen. Ze zeiden dan altijd als ik moest huilen dat ik al 14 jaar ben en dat ik nog steeds huil, maar ik kon gewoon echt niet meer. Sophie was echt de beste vriend die ik heb gehad, die ik ooit zal hebben en die ooit heeft bestaan. Ik hou nog steeds van haar, zoveel, zoveel, zoveel…. Ze is nog steeds boos, alleen niet meer om dat ik Sem heb uitgescholden ik ben inmiddels vrienden zelfs met hem.  Maar ik had nog andere vrienden(ja niet echt vrienden, ben ook niet meer vrienden met ze) die de hele tijd tijdens les ofzo zeiden dat ik haar wil neuken en dat ik haar lekker vind tegen SEM (toen hij me nog haatte, hij mog mij weer toen Sophie uitmaakte met hem). Vrienden hebben haar paar keer al gevraagd of ze mij leuk vond, maar soms wel (ik weet niet of ze de waarheid spraken of niet) en vaak niet. Ze appte mij een keer dat ik een simp was, waarschijnelijk had Sem gezegt dat ik haar wil neuken enzo toen ze nog hadden. Kon hier ook niks aan doen. Maar zelfs nadat ik weer vrienden was met Sem, het voelde alsof iedereen me negeerde net als vroeger. Ik zat in een leuke vriendengroep, maar het voelde alsof ik werd genegeerd en alsof ik niet bij de groep hoorde. Als ik alleen zat was alleen 1 vriend van mij die naast mij kwam zitten, de rest boeide het niet echt eigenlijk. Ik wou gewoon Sophie terug, ik wou gewoon een vriend die me kon troosten, die er voor me kon zijn. (wow ik realiseer me nu pas hoeveel ik al heb geschreven terwijl dit een samenvatting moest zijn lol) 

Ik d8 dat het beter was als ik dood zou zijn, dan zou Sophie nog tenminste blij zijn dat de meest vervelende persoon in haar leven er niet meer is. Ik heb af en toe ook een mes gepakt om mezelf te steken, maar dat ding zag er gewoon zo eng uit. En het ging ook alleen maar slechter ik wou gewoon Sophia terug, ik moest elke dag huilen en ik wou gewoon dat ik iemand had die om mij gaf en van me hield. 

(samen vatting tot hier wat ervoor is gebeurd :))

Dat is alweer een jaar geleden ofzo, toen was de zomer vakantie.

Ik ben christelijk opgevoed, mischien weten een paar van julie al van vorige topics, maar ik geloofde soortvan toen ik klein was. Mijn ouders zeiden altijd over het christendom dus ik d8 dat dat gewoon de waarheid was. Ze zijn ook heel streng gelovig en hebben mij ook streng opgevoed. Van mijn vader moest ik de bijbel lezen elke dag, ja moest niet, maar hij werd wel boos als ik niet had gelezen. Ik vond het eigenlijk best wel saai, maar vond het niet persé erg om naar de kerk te gaan ofzo. Ik vond bidden ook moeilijk, want ik schaamde me wel dat ik christelijk was. Ik bidde alleen als mijn ouders erbij waren. Maar toen werd ik depresief. Ik begreep niet waarom er iemand die blijkbaar heel goed is ervoor zorgt dat ik depresief wordt en dat ik mezelf bijna heb vermoord. Ik wou niet meer geloven, en het boeide me ook gewoon helemaal niks. Waarom zou God mij zo een lief meisje als vriend geven en daarna haar gewoon van mij wegnemen, terwijl ik zoveel van haar hou. 

Nou in die laatste zomervakantie moest ik persé van mijn ouders naar zomer conferentie, het was een soort kamp georganiseerd door onze kerk wat elk jaar is. Het is opzich best gezelig en gratis lekker eten elke dag, maar ik moest wel elke dag weer iets met het geloof doen en ik wou dat gewoon niet.  We hadden bij zc een groepje waar we dan dingen bespreekten met elkaar over het geloof. Er was een meisje, haar geloof was zo sterk, ze was ook heel aardig voor me en ze deed me ook denken aan Sophie. Helaas heeft ze al een vriendje,  maar dat maakt voor de rest niet uit ofzo. Maar ik werd wel echt overtuigd dat, mischien christendom wel waar is. Ik zat te twijfelen. Ik heb uiteindelijk besloten om een keer weer te bidden. 

Ik bad voor dat ik ging slapen, ik wou gewoon dat ik niet meer depresief was, ik wou dat ik hele goeie vrienden had, ik wou weer met Sophie zijn. De volgende dag werd ik wakker en ik voelde me echt gek ofzo. Ik huilde heel veel en ik voelde ook altijd een soort, ja een soort gevoel dat ik me verdrietig voelde. Maar het was gewoon weg, ik probeerde te huilen, maar het lukte gewoon niet. Het lukte gewoon niet om verdrietig te voelen voor het eerst sinds ik nog vrienden met Sophie was. Terwijl ik normaal echt super erge problemen had met huilen, ik had moeite met mijn huil inhouden, en nu kon ik gewoon niet meer verdrietig voelen. Het was gewoon over. Het was gewoon over. Sophie is nog steeds boos op mij, maar dat maakt ook niet heelveel uit voor mij want ik weet dat God ervoor zorgt dat ik ooit wel met iemand anders zal zijn. Ik heb wel opeens super veel vrienden gemaakt, ze zijn hele goede vrienden en niet als daarvoor.  Ik heb nu echt de leukste tijd van mijn leven (op de tijd toen ik nog met Sophie was na), en ben super dankbaar. Ik ben nog steeds van ´wow dat was echt bijzonder´.

Dit is mischien wat minder bijzonder, maar mijn gebed is voor hetlaats weer verhoord. In de bijbel (Matt 28:19):”Ga er daarom op uit om alle volken tot mijn leerlingen te maken. Doop hen in de naam van de Vader en van de Zoon en van de Heilige Geest. Leer hen altijd te doen wat Ik u heb gezegd.” Ik wou daarom graag iemand bekeren, zoals het meisje bij zc mij bekeerd heeft. Het voelde gewoon onmogelijk, want waarom zou iemand opeens geïntereseerd zijn in mijn geloof. Nou vorige week wou een vriend van mij opeens de bijbel lezen, ik vertelde hem dat ik hier al een paar maanden voor bad en hij zei dat hij niet meer kon slapen. haha

Ik wou dit even delen, want het is best bijzonder allemaal enzo je hoeft niet persé te geloven. mijn doel was ook niet om julie tot geloof te brengen ofzo, geloof maar zelf wat je denkt dat het beste is voor je.

Voor de rest wil ik nog wat vertellen over de rest van mijn leven of je er nou geïntereseerd ben of niet.

Ik ben al maanden bezig met Lucid dreaming, het is fantastisch. Het is me een paar keer bijna echt heel bijna gelukt. Het is letterlijk de coolste experience die je ooit kan hebben. Het is eigenlijk als je droomt, maar je realiseerd dat je droomt en dan kan je alles doen wat je wil, want het is een droom. MAAR HET LUKT NIET AAAAA.

Ook ben ik verslaafd aan water geworden, iedereen zegt ¨oh wat goed dat je zoveel water drinkt¨, maar het is niet eens meer gezond op mijn niveau. ik drink mijn 1.5L fles 4-6 keer per dag leeg. Blijkbaar is 8L te veel, en er zit ook nog eens vocht in eten AAAAA.

Ik heb ook mijn oude hobby opgepakt van vroeger, speedcuben . En ik ben zelfs gestopt met gamen omdat ik liever train enzo.

Hoe gaat het eigenlijk met julie? Ik sta open om te helpen en om te praten enzo :)

Groetjes van de enige echte Sinasappelbroodje :0