Lieve Anoniem1000,
Wat stom dat je je zo voelt en dat je je al sinds de basisschool gepest en buitengesloten voelt!
Het klinkt alsof je in de puberteit zit, je lichaam en hormonen veranderen dan. Dat kan ervoor zorgen dat je sneller boos of verdrietig bent en onzeker voelt over jezelf en anderen. Het is normaal dat je hiermee zit, zeker als je gepest bent in het verleden. Misschien kan je proberen om erover te praten met iemand die je vertrouwt?
Ik had dit namelijk ook een beetje, maar dan was ik op school gewoon prima maar zodra ik thuis kwam was ik altijd zo chagrijnig en ik was heel vaak meteen na school gaan huilen en werd de heletijd boos op mijn zusje ookal had ze niks gedaan en ik voelde me daardoor zo schuldig. Ik huilde ook vaak en was chagrijnig zonder enige reden om dat te zijn. Maar nu heb ik dat alweer niet meer zo erg dus ik denk dat het bij mij inderdaad gewoon puberteit was?
En over dat je afspraken afzegt, dat is absoluut niet arrogant. Soms heb je gewoon geen zin of een zware dag gehad en als je dan nog gaat afspreken en als je dan gaat afspreken dan wordt het ook niet veel leuker met een chagrijnige anoniem1000 toch? Ik denk dat je vrienden het ook vast niet al te erg vinden en anders vertel ze een keer erover en vraag wat hun er van vinden (:
En eigenlijk vind ik dat een keer in de zoveel tijd afspreken met vrienden ook wel goed kan zijn als je een slechte dag hebt gehad, een gezellige dag met mijn vrienden maakt me daarna altijd wel vrolijker! Maar dat is natuurlijk ook bij iedereen wel anders en hangt ook af hoe slecht je je voelt enzo.
Ik hoop dat dit een beetje helpt en dat je je snel weer wat beter voelt! 
Liefs, Honing
Hey, wat rot dat je hier doorheen gaat! Soms, als iemand zich echt slecht voelt en alles om hen heen ellendig is, probeert diegene het te onderdrukken en te doen alsof er niets aan de hand is. Je zegt tegen jezelf dat je geen recht hebt om boos of uitgeput te zijn, en duwt jezelf net zo lang door totdat je explodeert. Het lijkt alsof je dat punt nu hebt bereikt, en je kunt het gewoon niet meer aan. Dat is echt heel normaal. Probeer even een pauze te nemen en iets te doen wat je leuk vindt. Bak iets, maak een wandeling, luister naar muziek. Zoek een vriend, een familielid, of iemand anders die je vertrouwt en praat met ze. Als dat lastig is, schrijf dan in een dagboek of praat tegen jezelf in de spiegel. Vertel wat je dwarszit, dat lucht echt op. Hopelijk gaat het snel beter! Ik stuur kracht en liefde. En als je wil praten of gewoon even je hart wil luchten, stuur gerust een berichtje!
(Nogmaals sorry voor mijn Nederlands)
