Hallo,
De laatste tijd ga ik door een hoop heen en ik merk dat ik er eigenlijk gewoon tegenop zie om mijn vrienden weer te zien. Ik heb twee beste vrienden en ze weten allebei dat ik transgender ben. Alleen zij pesten me eigenlijk redelijk veel met dingen, meestal over hoe ik eruit zie of hoe ik was in het verleden.
Want vorig jaar (in de brugklas) wist ik nog niet dat ik trans was en ik snapte gewoon nergens iets van en ik was heel gevoelig. Ik werd snel geïrriteerd en er waren dan ook heel veel ruzies. Nu is het een grap geworden, en ik kan er wel om lachen, maar ik denk wel altijd: maar toen was ik ten minste blij…
Maar goed, dus mijn vrienden lachen heel vaak om mijn uiterlijk. Ik heb dan weer erge acne en dat moeten ze me ff gaan uitwijzen, of mijn voorhoofd is dan weer een vliegveld, of mijn haar ziet eruit als een paddenstoel. En het doet me eigenlijk gewoon echt pijn. Ik zie er iedere avond echt tegenop om ze weer te zien, om weer de hele sociale mode aan te zetten en doen alsof ik oké ben.
Ik wil het echt, maar door hun wordt het moeilijker. Ik zoek gewoon support en een luisterend oor, en zij gebruiken nog geeneens de goede voornaamwoorden (hij/hem). Sterker nog, ze maken me echt aan het twijfelen over mezelf. Over alles, eigenlijk. En ze lachen eigenlijk om iedereen.
Dat moest er even uit. Dankjewel voor deze lap tekst te lezen.
