Hoi iedereen,

Dit is een lang verhaal maar ik heb echt hulp nodig en stel het heel erg op de prijs als jullie het zouden willen lezen.

ik ben een jongen van 15 en ik heb een (lichte) vorm van autisme. In oktober ging ik met een vriend mee naar een meisje die hij leuk vond (ik noem haar even Tess voor het gemak) en een vriendin van haar (Micky voor het gemak) was daar ook.
Voor mijn gevoel ging het best goed (ik zeg voor mijn gevoel omdat ik vaak later van mensen hoor dat ik heel stil was als ik nieuwe mensen ontmoet) en ik merkte dat Micky wel een soort interesse in mij had (ik ook in haar) Ik hoorde later wel dat als ik tegen haar praatte haar niet aankeek en dat zij dat wel raar vond omdat ze dan dacht dat ik haar niet mocht (ze wist toen nog niet dat ik autisme heb). 

2 maanden later voegde Micky mijn snap en ik was daar best wel blij om omdat ik ook lang had getwijfeld haar snap te voegen maar toch te bang was. (Later heeft ze een keer verteld dat ze ook heel lang twijfelde omdat die vriend van me dronken op een feestje Tess had gebeld en zei dat ik haar leuk vond, wat niet zo is, maar toen vroeg Micky aan mij of dat zo was en ik begreep haar verkeerd waardoor ik zij dat ik Tess leuk vond. Ik heb later wel duidelijk gemaakt dat dat niet zo is)

Na ongeveer een maand snappen vroeg zij of ik wat wou doen. Ik zei ja omdat ik dat ook graag wou maar ik kreeg er wel heel veel stress van door me autisme vind ik het al spannend om nieuwe mensen te ontmoeten en dingen te doen en ik vind haar ook nog eens leuk dus ik had echt heel veel stress (zoveel dat ik niet eens meer kon eten omdat ik dan bijna moest kotsen). Ik ben uiteindelijk wel gegaan en het ging (voor mijn gevoel) wel redelijk alleen zei ik echt heel weinig en keek haar bijna niet aan.

De tweede keer afspreken was tijdens oud en nieuw en toen waren er ook nog 2 vrienden van mij bij. We hadden wel gedronken dus dat hielp wel een beetje bij de spanning (want ik had weer echt heel veel stress) en toen had ik wel me arm over haar schouder heen gedaan.

Na nog een paar keer afspreken (soms 1 op 1 soms met andere mensen erbij, waar ik telkens weer echt heel veel stress voor had) snapte zij mij na het afspreken en vroeg waarom ik zo afstandelijk deed. Ik begreep het niet want ik deed echt me best om haar aan te kijken en gewoon goed en veel te praten en ook telkens arm om haar heen. Dus ik zei dat ik het niet begreep en toen zij ze van het lijkt alsof je me helemaal niet leuk vind waarop ik zei dat ik dat wel vond. 
 

Ook wou zij graag met mij bellen (ik ook met haar maar had daardoor weer zo veel stress dat ik het niet durfde en zei dat ik nog aan het gamen was met vrienden, wat echt een kut excuus is en ook echt heel lullig). Ik heb later wel uitgelegd dat ik er heel veel stress van kreeg en daarom niet wou en zij deed daar heel begripvol over. Na een paar weken en heel veel stress gingen we toch bellen en hebben we dat daarna ook nog best vaak gedaan (Ik was elke keer wel heel stil omdat ik al niet zo heel extrovert ben en ik ook nog een stress had dus ik kon echt niks verzinnen om te zeggen).

Ook na een gesprek over snap zei ze wanneer ga je me eindelijk een keer zoenen. Dus de volgende keer afspreken was ik al nerveus want dat ben ik altijd maar ik wist ook nog dat zij verwachtte dat ik haar ging zoenen (mijn eerste keer). Nadat zij bijna een half uur letterlijk 10 cm van mijn hoofd vandaan zat en ik alleen maar naar de muur kon staren van de spanning heeft zij mij uiteindelijk gezoend.

De dag erna vertelde ik het aan mijn vrienden en die wisten natuurlijk dat ik heel veel stress (waar ze soms best lullig over kunnen doen, soms ook niet) had dus die vroegen ook van wie heeft het nou uiteindelijk gedaan had. Ik wist ( een weet) niet meer hoe het precies is gegaan (ik denk van de stress) dus dat zei ik. Die vriend had dus later op de dag via snap gevraagd aan Mickey wie het nou uiteindelijk gedaan had (waar ik best wel boos over ben want je hoeft echt niet alles te weten). Maar doordat hij dat had gevraagd en er bij had gezet dat ik het niet meer wist dacht zij dat het niks voor mij betekende (wat het wel doet). De dag erna heb ik het soortvan goed kunnen maken ( ze vond het nog steeds niet leuk maar begreep ook dat ik het niet slecht bedoelde). Dit was allemaal een week geleden.

Vrijdag ging ik dus weer met haar afspreken maar elke keer als ik met haar afspreek ben ik zo gestresst en kan ik niks anders dan naar de muur kijken en kan ik niks verzinnen om te zeggen. Na ongeveer 3 uur zei ze dat ze het echt vervelend vond dat ik niet naar haar keek en dat ik niks zei en deed (zoals zoenen/knuffelen) (wat ik snap maar het lukt me gewoon niet om iets te doen omdat ik zo gestresst ben). Dat vond zei dus echt niet leuk en toen ze vroeg waarom kon ik het niet uitleggen. Ze was toen boos dacht en en dus toen ze naar huis ging had ik haar geen knuffel gegeven of niet aangeboden om naar huis te brengen (wat echt heel slecht is van me omdat het kan letterlijk gewoon gevaarlijk zijn dus ik had het op z'n minst kunnen aanbieden). Later zei ze via snap dat ze het echt kut vond en dat het leek alsof ik haar niet leuk vond en ze zei dat ze het echt erg vond dat ze toen ze het tegen me zei dat ik gewoon niks eraan veranderde. Ik heb  toen sorry gezegd en proberen uit te leggen waarom ik zo doe maar het probleem is dat ik het zelf eigenlijk ook niet zo goed weet. Uiteindelijk zei ze dat ze in het begin dacht dat ik gewoon bang was en daarom zij bij heel veel dingen de eerste stap nam (zoals bij het afspreken en zoenen) maar dat als het zo bleef ze er ook heel gauw klaar mee was. Ze vroeg of ik dacht dat het ooit nog ging veranderen waarop ik zei ja. Toen was het weer een soort van goed. 
De dag erna (gister) was ik met 2 vrienden (waaronder de vriend die Tess leuk vond, nu niet meer maar ze zijn wel een soort vrienden) en Micky en Tess waren samen dus die belde of wij wat wouden doen. Wij vonden het prima dus gingen erheen (ik wel weer met heel veel stress door de dingen die de dagen daarvoor waren gebeurd). Daardoor was ik weer stil en was het best akward. En ik weet niet waarom maar ik kon Micky gewoon niet aankijken dus ik keek de hele tijd naar mijn vrienden of Tess. Toen we later een rondje gingen lopen met z’n 4en (Ik, de vriend die Tess leuk vond, Tess en Mickey) vroeg zij aan me waarom ik de hele tijd Tess aanstaarde maar haar niet kon aankijken. Ik snapte ze dat kut vind en ik daarmee een soort van de indruk geef dat ik haar negeer en Tess wel leuk vind (zeker met wat er eerder op dat feestje was gebeurd). Ik heb er geen reden voor een weet ook niet waarom ik zo doe en dat vind ik ook heel kut want ik vind haar echt leuk maar ik geef haar nu telkens het gevoel alsof het me niet boeit maar het lukt me maar niet om niet zo gespannen te doen bij haar en haar gewoon aan te kijken en gewoon een move durven te maken. Toen was ze dus echt boos wat begrijpelijk is. 
 

Na ik naar huis was gegaan snapte ze me van waarom ik zo deed en dat ze er echt klaar mee was en dat ik haar ook nooit complimenten gaf. Na een lange discussie heb ik gezegd dat ik echt ga proberen te veranderen en zij zei dat dit echt me laatste kans was en dat zij niks meer ging initiëren.

Nu ben ik alleen echt in de war een heel gestresst omdat ik geef echt om haar en ik vind het echt kut dat ze zich zo kut voelt door mij maar ik weet niet goed hoe ik dat moet uiten en hoe ik mijn gedrag moet veranderen. Ik wil het heel graag proberen maar ik ben zo bang dat ik het nog een keer verpest en daardoor durf ik ook niks maar daardoor verpest ik het nog meer en ik weet niet of het mij ooit gaat lukken om te uiten dat ik om haar geef. ik zit te twijfelen om gewoon te zeggen dat het waarschijnlijk niet gaat lukken en dat het me heel erg spijt en dat het echt niet aan haar ligt maar dat het gewoon niet gaat werken. Ook met Valentijnsdag dat eraan komt zou ik heel graag wat met haar willen doen maar ik weet niet wat en hoe en ik denk als ik haar daar niet voor vraag dat dat het einde is.

Ook ben ik heel erg in de war over mezelf en of ik ook bij andere mensen waarvan ik van hou het niet uit en dat ik hun het gevoel geef dat hun niks voor mij beteken zoals mijn vrienden of familie. Misschien begrijp ik het niet door me autisme of ligt het echt aan mij. Ik ben heel erg gestresst door de hele situatie een weet niet wat ik moet doen. Het liefst zou ik willen dat ik de tijd stil zou kunnen zetten om er heel lang over na te denken maar Valentijnsdag is al bijna en ik weet het niet meer.

ik voel me echt heel kut want ik wil echt niet dat mensen denken dat hun niks voor mij betekenen want de vrienden en familie die ik nu heb betekenen echt alles voor me en ik ben echt heel dankbaar dat ik ze in mijn leven heb maar het lukt me niet om dat tegen ze te zeggen of duidelijk te maken het lijkt wel alsof ik mezelf helemaal afsluit van de en ik weet niet waarom ik dat doe.

Als je dit verhaal helemaal hebt gelezen wil ik je echt bedanken en ik hoop dat je mij met iets kan helpen maakt niet uit wat maar ik ga er nu echt aan onderdoor.

Dankjewel alvast!!