Hallo beste lezer,
Eigenlijk hoef ik niet perse advies of wat dan ook, ik moet gewoon even mijn verhaal kwijt.
Het zit namelijk zo: mijn leven is een chaos. Het is alsof ik met mijn armen een grote warboel probeer vast te houden die zó groot is dat ik het bijna niet meer kan houden. Ik sta gewoonweg op springen, en eigenlijk ben ik aan het wachten tot het moment dat er iets zal knappen.
Ik heb een eetstoornis en een depressie. Nu wil ik niet zeggen dat ik het ook zo ervaar, of zo voel, want eigenlijk twijfel ik nog steeds of ik het allemaal wel niet gewoon fake. Maar goed, sinds ik die diagnose heb gekregen drie á vier maanden terug, is er veel gebeurd.
Volgens mij ontkent mijn moeder de diagnose, het is alsof ze het allemaal maar minder erg inschat. Goed, ik snap het ergens wel, want naast de diagnose werd ook verteld dat ik niet goed kan functioneren in mijn gezin, mijn ouders zijn gescheiden en ze praten nauwelijks met elkaar, er is geen enkele verbinding tussen de twee huizen, oftewel, er zijn ook systeemproblemen, zoals dat genoemd wordt. Mijn moeder voelt zich daar denk ik schuldig over, en dat is misschien ook wel de reden dat ze de diagnose ergens ontkent.
Mijn oom overleed en ik was niet perse hecht met haar, maar iedereen thuis was niet zichzelf. Het verstoorde mijn ritme, aangezien iedereen zich ineens wat anders ging gedragen of zo, het was gewoon vaag en apart.
Ik ben een vluchter, ik vlucht voor problemen. Ik heb die hele toestand rond het overlijden dan ook op een afstandje gehouden, ik heb het niet echt tot me laten komen. Ik wilde er eigenlijk helemaal niets mee te maken hebben, maar aangezien het mijn oom is gaat dat toch wel een beetje lastig, of eigenlijk, het was gewoonweg onmogelijk om er niets mee te maken te kunnen hebben.
Ik zit in een periode van alleen maar eetbuien. Ik ben in drie maanden ontzettend veel aangekomen en ik voel me dik en walgelijk. Ik heb soms een dag of twee dat ik bijna niets eet, maar dan eet ik het er op de derde dag allemaal weer aan. Ik voel me zo, oh zo walgelijk en ik ben er zo klaar mee dat ik zoveel geld besteedt aan al dat eten, ik geniet er niet eens van. Daarnaast ben ik ook klaar met al dat verstoppen van de verpakkingen en ik heb het al helemaal gedaan met dat rottige opgeblazen, misselijke gevoel dat ik na een eetbui heb. Ik walg van mezelf, ik ben zo dik. Beeld je je iets in waar je echt niet tegen kunt, zo smerig vind je het, en let dan goed op je gevoel. Dát is exact hoe ik me nu voel.
Het ging qua somberheid wel wat beter, ik had iemand ontmoet. Een heel leuk iemand, en voor ik het eigenlijk goed doorhad had ik de persoon al een appje gestuurd. We hebben echt veel, lang en leuk gepraat, ik heb de persoon ook al verteld over mijn problemen en zo. Maar dat was ineens ook voorbij, en ik baal er ergens wel van. De persoon liet me echt als nieuw voelen, ik voelde me beter, zelfverzekerder, maar goed, aan alles, letterlijk alles blijkbaar, komt een eind.
Er zijn ook goede dingen gebeurd, ik heb bijvoorbeeld een essaywedstrijd gewonnen, daar ben ik wel trots op. Maar dat is het eigenlijk ook wel.
Op dit moment gaat het echt heel, heel slecht. Ik heb voor de eerste keer sinds lange tijd weer laxeermiddelen genomen, en ook al werkt het fysiek niet, mentaal gezien voel ik me wat rustiger wetende dat het voedsel er snel weer uit zal komen.
Het voelt alsof ik verongelukt ben maar het heb overleeft en dat ik dan uit het wrak klim en naar de kant strompel. Ik ben moe, ik voel me walgelijk, ik voel me ziek van die pillen en ik weet het gewoon niet meer. ik kan niet stil zitten, maar ben te moe om iets te gaan doen. Ik blijf maar series kijken om te ontsnappen aan deze wereld, maar zelfs dat lukt steeds minder goed. School ga ik falen, hoe hard ik het ook probeer.
En weet je wat het ergst is? Niemand merkt het, want ik blijf lachen.
Ik ben gewoon compleet verdwaald
A
A
Hai!
wat vervelend zeg! dat je ma het ontkent is waarschijnlijk ook een deel omdat ze het niet kan geloven omdat je haar kind bent. ouders zien dingen vaak snel minder erg dan dat het is en dat merk ik bij mij thuis ook wel.
ik weet niet of je atm met mensen er over praat maar misschien is dat wel een goede. ik heb persoonlijk ervaren dat het enorm heeft geholpen lokaal durfde ik ht niet te vertellen maar dat kan je allemaal lezen in mijn topic
ik hoop dat het Verder nog wel een beetje ok met je gaat en dat je snel geen eetstoornis en depressie meer hebt want het zijn besmettelijke ziektes hoor!!
lots of love!
wat vervelend zeg! dat je ma het ontkent is waarschijnlijk ook een deel omdat ze het niet kan geloven omdat je haar kind bent. ouders zien dingen vaak snel minder erg dan dat het is en dat merk ik bij mij thuis ook wel.
ik weet niet of je atm met mensen er over praat maar misschien is dat wel een goede. ik heb persoonlijk ervaren dat het enorm heeft geholpen lokaal durfde ik ht niet te vertellen maar dat kan je allemaal lezen in mijn topic
ik hoop dat het Verder nog wel een beetje ok met je gaat en dat je snel geen eetstoornis en depressie meer hebt want het zijn besmettelijke ziektes hoor!!
lots of love!
A
Hi Billy2202
Wat naar dat je zoveel doormaakt 😐 Naast dat je met deze dingen zit, helpt het niet dat je moeder de situatie minimaliseert.
Heb je professionele hulp voor je depressie en eetstoornis? Het gedrag dat je beschrijft, vind ik namelijk best zorgwekkend. Zijn er stappen ondernomen, nadat je gediagnostiseerd bent?
Zoals Davy zei, kan praten helpen. Je verhaal doen lucht vaak op, en er niet meer alleen voor staan is ook fijn. Heb je iemand in gedachten waar je je naar zou durven openstellen? Je zou bijvoorbeeld een vriend(in) in vertrouwen kunnen nemen, of een familielid, mentor, leraar of huisarts. Voor een anoniem gesprekje kan je terecht bij de KinderTelefoon.
Groetjes
Kenshin
Wat naar dat je zoveel doormaakt 😐 Naast dat je met deze dingen zit, helpt het niet dat je moeder de situatie minimaliseert.
Heb je professionele hulp voor je depressie en eetstoornis? Het gedrag dat je beschrijft, vind ik namelijk best zorgwekkend. Zijn er stappen ondernomen, nadat je gediagnostiseerd bent?
Zoals Davy zei, kan praten helpen. Je verhaal doen lucht vaak op, en er niet meer alleen voor staan is ook fijn. Heb je iemand in gedachten waar je je naar zou durven openstellen? Je zou bijvoorbeeld een vriend(in) in vertrouwen kunnen nemen, of een familielid, mentor, leraar of huisarts. Voor een anoniem gesprekje kan je terecht bij de KinderTelefoon.
Groetjes
Kenshin
A
@ Kenshin
Ik volg nu beeldende therapie, en ik vind het wel fijn, aangezien de therapeute echt heel aardig is en ik gewoon even kan tekenen, of schilderen, gewoon even iets kunstachtigs maken.
Echter weet ik niet zo goed hoe die eetstoornis behandeld zal worden, ik ben zelf wel wat aangekomen maar ik ben nu weer in een periode van minder eten en eigenlijk wil ik dat iemand me gewoon een lijst geeft van hier, dit is hoe een gemiddeld persoon eet, doe dit maar. Ik heb in jaren geen normaal eetpatroon meer gevolgd, ik zou niet eens meer weten wat 'normaal', als in 'gemiddeld', is.
Het gaat deze week al wel wat beter maar ik ben het nog steeds gewoon kwijt, het liefst blijf ik gewoon de hele dag in bed liggen.
En eigenlijk ben ik het inmiddels wel gewend dat mijn ouders niet echt supporten, althans, mijn moeder dan. Ze is nogal gefocust op zichzelf, en dat is ook niet erg, maar doordat dat al heel lang zo is merk ik gewoon dat ik het vervelend of raar vind als ik dan ineens wel support krijg, aangezien ik het niet gewend ben, of zoiets. Beetje vaag dit, maar ik denk dat het zo ligt.
Ik volg nu beeldende therapie, en ik vind het wel fijn, aangezien de therapeute echt heel aardig is en ik gewoon even kan tekenen, of schilderen, gewoon even iets kunstachtigs maken.
Echter weet ik niet zo goed hoe die eetstoornis behandeld zal worden, ik ben zelf wel wat aangekomen maar ik ben nu weer in een periode van minder eten en eigenlijk wil ik dat iemand me gewoon een lijst geeft van hier, dit is hoe een gemiddeld persoon eet, doe dit maar. Ik heb in jaren geen normaal eetpatroon meer gevolgd, ik zou niet eens meer weten wat 'normaal', als in 'gemiddeld', is.
Het gaat deze week al wel wat beter maar ik ben het nog steeds gewoon kwijt, het liefst blijf ik gewoon de hele dag in bed liggen.
En eigenlijk ben ik het inmiddels wel gewend dat mijn ouders niet echt supporten, althans, mijn moeder dan. Ze is nogal gefocust op zichzelf, en dat is ook niet erg, maar doordat dat al heel lang zo is merk ik gewoon dat ik het vervelend of raar vind als ik dan ineens wel support krijg, aangezien ik het niet gewend ben, of zoiets. Beetje vaag dit, maar ik denk dat het zo ligt.
A
Fijn dat je je geholpen voelt bij de beeldende therapie. Een aardige therapeute is altijd mooi meegenomen. Wordt er momenteel naar een behandelmethode voor je eetstoornis gezocht?
Je mag op elk moment aangeven waarmee je denkt geholpen te zijn. Als je denkt dat een schema voor een gezond eetpatroon je zou kunnen helpen, mag je dat gerust laten weten.
Op het ene moment amper en op het andere moment veel steun kan verwarrend zijn. Zou je bij je ouders, eventueel vooral bij je moeder, durven aangeven dat je hun onregelmatige manier van support verwarrend vindt?
Gr. Kenshin
Je mag op elk moment aangeven waarmee je denkt geholpen te zijn. Als je denkt dat een schema voor een gezond eetpatroon je zou kunnen helpen, mag je dat gerust laten weten.
Op het ene moment amper en op het andere moment veel steun kan verwarrend zijn. Zou je bij je ouders, eventueel vooral bij je moeder, durven aangeven dat je hun onregelmatige manier van support verwarrend vindt?
Gr. Kenshin
Reageer
Welkom
Nog geen account? Maak een account aan
Enter your username or e-mail address. We'll send you an e-mail with instructions to reset your password.
