Nou ik zit al heel lang met iets en het sloopt me want ik ben zoizo niet in de goeie mindset
In ieder geval, dit is mij verhaal
het begon vanaf klein al, dat mn vader geen interesse had in mij, if z’n andere kinderen, schulden maakte bij mn moeder, en simpelweg ons verwaarloosde en zichzelf altijd op de 1e plek zetten, dat is nu al zo’n 13 jaar aan de gang, sinds 3 / 4 maanden heeft mijn moeder gezegd, van ik kap ermee vanwege al die schulden die mn vader had gemaakt bij haar, toen zat ie overdag op straat en in de avond in een centrum voor daklozen en na een week ongeveer werd hij opgevangen door z’n nichtje, hij is daar gebleven voor ongeveer een maand maar in de tussentijd had hij een ernstige operatie aan z’n rug waar veel risico aan vast zat, die heeft ie gehad een maand terug en sinds die tijd ligt hij een een revalidatiecentrum, nou en hier komt het dan, hij word er binnen nu en een paar weken eruit gezet als het beter met hem gaat, hij blijft voorlopige termijn invaliden en word hij binnenkort waarschijnlijk dakloos, want zijn nichtje wilt hem niet opvangen vanwege zijn afschuwelijke gedrag, en mijn moeder natuurlijk ook niet omdat mijn vader onrust brengt, ik zelf kan hier niet mee opgaan aangezien ik een angstoornis heb en hierdoor mezelf ook snij etc. Dus het word me al heel snel teveel, en na alles wat ie mij heeft aangedaan vind ik het nogsteeds heel zielig dat hij als invaliden op straat komt te staan, ik denk er iedere nacht aan en mn angst word groter en groter, kan iemand mij advies geven? (Ik heb al geprobeerd te praten met iemand maar dat helpt helaas totaal niet)
