heyy! ten eerste echt heel veel respect naar jou! Wat heb jij een moeilijke tijd doorgebracht zeg.. 

Ik snap wel dat het soms heel vervelend kan zijn dat je op momenten waarop iedereen verdrietig is jij je blij voelt. Echter moet je niet het gevoel hebben dat dit raar is, wel meer mensen hebben dit, zo heeft mijn vriendin dat ook en mijn oma had dit vroeger ook. Het is natuurlijk ook belangrijk dat als er momenten zijn waarop je wel even een dipje hebt mensen jou respecteren. En je zou het ook van  een positieve kant kunnen bekijken! Er zijn namelijk ook mensen die totaal het tegenovergestelde hebben en zich altijd somber voelen. Maar nu snap ik ook dat dit misschien wel ook net zo vervelend kan zijn…

Ik hoop dat ik jou en misschien ook eventuele andere heb kunnen helpen!

xo

Heel erg bedankt ik waardeer je moeite om me te helpen

Hee @Hohoihoihoihoihoi ,

Het is herkenbaar wat je zegt. De vraag is:
wat heeft het je opgeleverd om blij te acteren?

Dat kan ik natuurlijk niet voor je invullen, maar ik kan me voorstellen dat het zwaar is en misschien ook wel eenzaam maakt. Je geeft ook aan dat mensen je aardig vinden, maar niet echt bevriend raken. Het zou kunnen dat ze niet goed weten hoe om te gaan, omdat ze zien dat je soms te blij acteert. Misschien is het zelf ook iets is wat je lastig vind?

Het is heel goed dat je dankbaar bent voor de dingen die je hebt, goed dat je daar over nadenkt en ook die kant ziet. Toch is het niet eerlijk om te kijken naar mensen die het erger zouden hebben. Jij schiet er niks mee op en jouw problemen zijn daardoor niet opeens minder of anders. Het heeft geen toevoeging om jezelf daarmee te gaan vergelijken. Je hoeft niet jouw dingen weg te stoppen, omdat je ouders zo reageren of anderen ook problemen hebben.

Zelf heb ik ook mijn dingen weggestopt. Voor dat moment voelt het veilig, maar op lange termijn gaat het je niet verder brengen. Ken je dat voorbeeld van een bal en water? Een bal onder water duwen is moeilijk en zwaar, hoe dieper je de bal onder duwt, hoe harder die omhoog zal komen. Zo is het ook met je emoties. Maar gelukkig kun je er wel wat aan doen.

Is het voor jouw een mogelijkheid om eens met iemand anders dan je ouders te praten? Iemand die je vertrouwt en waar jij je dingen kunt delen en kwijt kunt. Praten lucht op en jouw gevoels mogen er ook gewoon zijn!

Groetjes,
Simply Me

Heey @Hohoihoihoihoihoi ,

Wat jammer dat je ervaart dat je niemand hebt om mee te praten. Als ik je zou vragen: wie vertrouw jij? Wie komt er dan op in je, als eerste? Misschien heb je wel mensen om mee te praten, maar durf je het toch niet helemaal?

Dat kan ik me helemaal voorstellen, het is echt niet makkelijk om over zulke dingen te praten. Daarnaast doet je familie koud en je ouders geven je niet de ruimte om te praten.

Dat is voor mij heel herkenbaar. Mijn ouders zijn ook heel gesloten en hebben ons altijd voorgehouden wat we wel/niet mochten zeggen. Want zouden mensen wel niet van ons vinden of niemand hoeft het te weten.. en ik snap volkomen dat je het dan niet doet, dat heb ik ook niet gedaan.

Sowieso ben ik niet zo'n praten van mezelf, maar dit is wel iets wat je gaat opbreken. Nu houd je het misschien nog vol, maar je wilt ergens wel graag praten. En jij mag gewoon over jezelf praten, daar hoeven je ouders geen 'toestemming' voor te geven.

Ik heb het niet gedaan en dat heeft me dieper in de put getrokken. Dat kan ik je echt niet aanraden. Ik zou je toch echt adviseren om er met iemand over te praten. Het gaat toch om jou, jezelf?

Is er een vertrouwenspersoon, mentor of docent waarmee je zou kunnen praten? Misschien kun je het daarmee eens bespreken. Deze zullen niet gaan roddelen, zij zijner juist om jou te helpen!

Groetjes,
Simply Me