Ik voel me echt alsof ik hier niet thuishoor. Ik heb wel vrienden en familie die van me houden maar t voelt uiteindelijk toch alsof ik er niet echt bij pas of bij hoor. En alsof bijna niemand mij kan begrijpen of een soortgelijk verhaal heeft. (onderstaande alinea’s zijn miss beetje ‘all over the place’, sorry daarvoor.)
Ik kon tot ik heel goede cijfers ging halen nooit op een verjaardag met mijn familie ofzo zijn, zonder dat ze een opmerking hadden over mijn lichaam (geen complimenten). Terwijl mijn nicht(je) en broer dun en knap zijn. Sinds die goede cijfers is er een familielid die er maar niet over ophoud. Het voelt alsof hij niet meer ziet in mij dan alleen die cijfers.
Bij m’n vrienden heb ik altijd net een andere mening of manier van denken/doen, ook al wil ik helemaal niet anders zijn. Soms lachen ze om iets wat ik doe, ook al is het iets kleins of kan ik het niet echt veranderen.
Een groot deel van mijn leven hebben mensen opmerkingen over mij gemaakt of om me gelachen. Op de basisschool (k zit nu in de derde) lachten de meiden om dingen die ik leuk vond. Ik werd een aantal keren dik genoemd. En er was een jongen die grapjes maakte van mijn achternaam. Het was ook een soortvan alsof ik wel bij de meisjes hoorde, maar toch te anders was om er bij te horen. Hetzelfde gold voor de jongens. Ik hoorde ergens bij en tegelijkertijd nergens. (kijk m’n vorige topics als je miss meer info hierover wil.)
Vroeger had ik ook woedeproblemen ofzo, idk ik werd echt heel snel heel boos om dingen. Maar dat ging weer over toen ik symptomen van depressie/angststoornis begon te krijgen. Later kreeg ik ook symptomen van misofonie.
Ik ben mijn hele leven al ‘anders’ en ik heb zoveel alleen moeten doen. Ik ben/was vaak degene die over blijft of dingen oneven maakt.
Wanneer word ik nou ‘normaal’?
