Ik ben zo super bang voor school en kinderen op school en voor mijn vriendin en mijn klasgenoten en docenten. Ik kom zo weinig op school meer en ik raak steeds meer in de knoop. Vorig jaar was ik super depressief en op het laagste punt in mijn leven ooit. De enige reden dat ik mezelf geen pijn meer doe en niet suïcidaal meer doe, is omdat ik op scouting zit. Ik zit al op scouting sinds mijn zesde bij de bevers. Ik ben zo zo zo gehecht aan scouting en mijn vrienden daar. Elke keer als er een kamp voorbij is kan ik weken lang alleen maar in dezelfde kleren in mijn ben blijven liggen huilen. Ik wordt dan alleen maar verdrietig er en verdrietig er en ik kan niets eraan doen. Uiteindelijk gaat het na 4 weken wel weer over. Ik heb dit jaar na zomerkamp 4 weken niet gedoucht of mijn kleren verwisselt.. En ik was ook nog eens extra verdrietig omdat ik al sinds mijn achtste dezelfde crush heb op een jongen bij de scouting. Ik houd zo erg veel van hem, ik heb nog allemaal liefdesbrieven voor hem die ik nooit gegeven heb. Ik houd het al 5 jaar verborgen en ik ben het er zo klaar mee maar ik wil ook niet dat er iets veranderd. Op kamp had ik veel momenten tijdens het kampvuur in de avond dat mijn hersenen gewoon niet meer werkten en alleen maar dingen zei en deed via mijn hart. Ik was, en ben nogsteeds smoorverliefd op hem. Maar die nacht gingen we met de hele groep naar het toiletgebouw om tanden te poetsen enzo. Veel kinderen zeiden tegen hem dat hij een crush op mij had en dat hij echt zo verliefd was op mij. Maar toen zei hij tegen zijn vrienden dat hij misschien een crush had op iemand uit zijn klas..... hij zei "ik weet het niet eens zeker".. Die nacht in de tent kon ik echt niet stoppen met aan hem denken. Toen we naar huis reden moesten we nog onze fietsen ophalen. Ik was al helemaal in tranen in de auto. Toen ik mijn fiets ging ophalen met alle kinderen van het kamp was hij er ook.. ik ging alleen maar meer huilen. Hij vroeg aan mij wat er aan de hand was en ik zei "ik ga jullie zo vreselijk missen" en zeker hem natuurlijk. Vorige week was weer mijn eerste keer scouting na kamp, en het was zo leuk en ik was zoooo blij om mijn vrienden weer te zien. Maar natuurlijk moest ik ook nog naar school die week. Ik was zo bang en angstig dat ik de hele week niet ben gegaan. Gisteren ook niet. Ik probeerde voor op zn minst EEN uur te gaan. Maar voordat ik wilde gaan appte ik tegen mijn enige vriendin op school en de ergste die ik ooit zal hebben, "ik kom misschien nog dit volgende uur naar school". Ik dacht dat ze blij voor me zou zijn en dat ze me zou aanmoedigen met dat ik eindelijk naar school durf. Maar nee hoor ze stuurt :" doe geen moeite ik kom toch niet meer omdat ik weet dat je toch niet gaat komen"..... toen werd ik bang dat het mijn schuld was en ging ik huilen en ben ik toch niet naar school gegaan. (Misschien moet ik vaker gewoon zo iets opschrijven zodat het niet in mijn hoofd vast blijft zitten)