Skip to main content

Hoi, ik ben een meisje van 14 jaar.

vaak lacherig, vaak vrolijk en enthousiast. Ik ben zelden verdrietig, in het bijzijn van anderen. Perfect op school, perfect thuis, perfecte vriendinnen, perfect leven.

Jammer genoeg is dit alleen de buitenkant.. 

Ik ben een meisje, die haar gevoelens niet uit durft te drukken en laat ze amper merken. Ik ben een meisje, dat alles is, behalve perfect. Ik ben heel onzeker en heb daar bij alles last van. Ik wil dat mensen mij horen. En niet alleen zoals ze mij nu horen, maar de echte ik horen. Want nu heb ik een soort van ‘masker’ op en niemand kijkt daar doorheen. Ik wil dat mensen mijn verhaal weten, en luisteren. Ik wil dat mensen mij helpen en niet worden afgeleid door die gefakete glimlach van mij. 

 Ik ben heel onzeker en heb echt helemaal geen zelfvertrouwen. Mijn schoolprestaties en sociale leven lijden er heel erg onder. En ik zit ook nog in een klas waar ik geen vriendinnen heb.

Ook kan ik echt niet presenteren, want dan ga ik stotteren, en slaat mijn stem heel de tijd over. En dan gaan alle meiden mij allemaal uitlachen en zo. Omdat ik dus echt in een klote klas zit. 

Eigenlijk wil ik er een training voor, want als dit zo langer doorgaat dan ga ik mezelf dingen aandoen. Maar ik vindt het raar om te zeggen van ‘ik wil die training’ maar mensen kennen mijn ware ik niet eens

Nu wil ik eigenlijk iemand in vertrouwen nemen. Want ik heb een Nederlands en een gym docent die ik wel vertrouw. Maar ik weet niet hoe ik dat moet doen. Want ik vindt het echt mega moeilijk om een gesprek aan te gaan. Want wat moet ik dan zeggen, wanneer en hoe kom ik over, begrijpen ze mij wel. Want veel mensen kennen deze kant van mij echt niet…

Hebben jullie tips hoe ik naar die docenten toe kan stappen want ik weet niet hoe ik dat moet doen en ik durf er niet heen te gaan. Want als zij dan iets gaan vragen ga ik huilen en ik vindt het heel stom omdat op school te doen.

De mensen die hetzelfde hebben of meemaken ook alsjeblieft reageren en dan zeggen hoe je het hebt opgelost, want ik ben heel benieuwd.

 

Groetjes een 14 jarig  heel onzeker en bang meisje

Hi, 14-jarige Sony hier die hetzelfde heeft moeten doen. Ik ben begonnen met een mailtje, waarin ik zei dat ik haar graag wilde spreken over iets dat niet gerelateerd is met school (heel belangrijk detail). Toen ik had afgesproken ben ik licht begonnen met mijn thuissituatie en toen om advies gevraagd. Dat is ook de reden dat ik hier ben, ze had me de link gestuurd om hulp te zoeken zonder ouders te betrekken.  Begin dus met dat je je niet fijn voelt en er graag iets aan wilt doen. Ga dan verder in detail, tot zover als je dat wil natuurlijk. Je docent zal dan zelf advies proberen te geven en je kan ook altijd bellen met de kindertelefoon of samen met de docent een professional opzoeken. En huilen is juist wat je wel moet doen, als je alles oppropt wordt het misschien woede die je dan op verkeerde momenten afreageerd op mensen die het niet verdienen. 
 

Ik hoop dat je hier iets mee kunt, ik ben trots dat je zelf hulp probeert te zoeken en succes!!


Reageer