Hey,
Ik heb nu al 1,5 jaar last van depressie, die de laatste maanden alleen maar heftiger wordt. Ik snij mezelf en rook nu al regelmatig voor deze 1,5 jaar om hiermee om proberen te gaan, maar uiteindelijk is het alleen maar tijdelijk. Ik heb tegenwoordig alleen nog maar zin in mijn voetbaltrainingen en wedstrijden, voor de rest vind ik alles saai en stom. Ik heb moeite met sociaal contact hierdoor. Ik ben 24/7 bang dat mensen me Judgen. Het is zo erg dat ik overal waar ik ben (ook thuis en bij vrienden) er constant de hele dag alleen maar negatieve gedachten door me heen gaan, ik denk dan bijvoorbeeld "wat als ze me lelijk vinden. Wat als ze me dik vinden. Wat nou als ze me niet mogen. Zij is zoveel mooier en aardiger dan ik, waarom zou iemand met mij om willen gaan" en dit soort gedachtes gaan 24/7 door. Ik heb hierdoor soms echt een soort angst/paniek aanval wat me echt gek van binnen maakt. Ik heb ook heel veel last van onzekerheden over van alles aan mezelf. Zowel over mijn innerlijk en vooral m'n uiterlijk. Ik stapel al mijn emoties op omdat ik mezelf zwak vind als ik ineens ga huilen bijvoorbeeld. Dit zorgt er alleen maar meer voor dat alles een grote hoop wordt en dat ik dan maar andere manier vind om hiermee om te gaan. Dit alles sloopt mij zo erg dat ik in de middagen vrijwel altijd slaap nodig heb om bij te komen. Ik heb hierdoor amper tijd voor school en ik sta er niet goed voor, ik moet waarschijnlijk dit jaar over doen omdat mijn cijfers te slecht zijn. 

Ik sluit mezelf graag af van alles en iedereen. Ik praat nooit over hoe het met me gaat, ik heb altijd het gevoel dat het niemand boeit of dat het egoïstisch is. Ik ben ook bang dat als iemand mijn arm ziet, ze mij als een aandachtszoeker gaan zien. Ik heb vaak heel veel emoties tegelijk die ik niet onder controle kan houden. Voor mij is de oplossing dan roken of mezelf pijn doen op allerlei manieren. Ik heb zelf een tijdje zelfmoordneigingen gehad en 2x een poging tot zelfmoord gedaan. Ik heb de neigingen op dit moment niet maar het gaat met de dag slechter en ik ben bang dat als ik geen hulp zoek ik misschien wel weer de neiging krijg.

Ik zelf ben niet bang om dood te gaan en vind het ook niet als dat zou gebeuren. Maar mijn moeder heeft ooit een keer gezegd (zomaar in een gesprek, mijn ouders weten helemaal niks over mij) dat zelfmoord egoïstisch is. Ik ben bang voor de reactie van mijn moeder als zij ooit zou horen dat ik zelfmoord gepleegd zou hebben. Ook al geloof ik dat de wereld beter af is zonder mij, wil in toch proberen om nog oud te kunnen worden. Om later als ik (hopelijk) zelf een familie heb aan mijn kinderen te kunnen vertellen waar ik doorheen ben gegaan.

Bedankt allemaal voor het lezen! En alvast bedankt, mocht je reageren