Hallo,
Ik ben Amey, ik ben een meisje van 13 jaar, ik ben HSP (Hoog Sensitief Persoon) en hoogbegaafd. Ik voel mij de laatste maanden heel depressief. Ik ben op zoek naar iemand die begrijpt hoe ik mij voel en mij wilt helpen. Hieronder volgt mijn verhaal:
Ik was vroeger, in de lagere school verschrikkelijk verlegen, deels kwam dat doordat ik hooggevoelig ben, maar deels ook omdat ik ook hoogbegaafd ben, in de kleuterklas en zo had ik daar nog niet zo veel last mee. Ik vond het normaal dat ik in de laatste kleuterklas vlot kon lezen en enkele zinnen schrijven. Maar hoe ouder ik werd, hoe meer ik mij anders begon te voelen als de anderen. Ik kon moeilijk vrienden maken, en dat is nu nog steeds zo, en begon bij het minste te wenen.
Na een tijdje lukte het me om niet meer te wenen, en mijn emoties weg te drukken. Ik deed de anderen na, zorgde dat ik erbij hoorde en dat lukte best goed, tot een paar maanden geleden.
Ik zit nu 2 jaar op een Steinerschool, daarvoor ging ik naar een Freinetschool. Op een Steinerschool krijg je meer expressie en kunst vakken dan op andere scholen. Ik vind mijn school top, de leerkrachten zijn vriendelijk, de leerlingen ça va, en zelfs mijn oude vrienden zitten nog bij mij in de klas.
Maar, ongeveer 2 maanden geleden hadden we op school periode Talentportfolio (op een Steinerschool werken ze niet met examens maar met periodes van 3 weken waarin je elke dag, de eerste 2 uur een bepaald vak krijgt waar je dan na die 3 weken grote test van moet doen), in de periode Talentportfolio moest iedereen een werk maken over zichzelf: over je kwaliteiten, je valkuilen, je karakter, je temperament, maar ook over je gevoelens. Ik raakte helemaal in paniek toen ik dat hoorde want ik had al zo lang aan niemand verteld hoe ik me voelde dat ik het zelf niet eens meer wist, en ik wou het al helemaal niet aan de hele klas gaan vertellen.
De eerste vrijdag moesten we een presentatie houden, over alles wat we konden, wilden en durfden te vertellen over onszelf aan de klas. Ik had een gedicht geschreven, ik had het thuis geoefend, maar toen ik het eenmaal moest voorbrengen begon ik zo hard te wenen dat het niet lukte. Dat was de eerste keer dat ik op deze school weende, terwijl ik mezelf nog zo had gezegd dat ik het niet zou doen.
Dat weekend voelde ik me verschrikkelijk, ik was bang, bang dat ik door deze periode helemaal uit de klasgroep zou worden gezet, bang dat ik teveel had verteld. Ik wilde het niet, ik wilde niks aan hen vertellen, want ze begrepen me toch niet. Ik voelde me vreselijk eenzaam, en ik werd als het ware overspoelt door verdriet. Ik heb dat weekend niets gedaan, geen huiswerk, niets, ik was als het ware verlamd door mijn eigen gevoelens die ik al veel te lang niet meer gevoeld had.
Uiteindelijk besloot ik dat ik het wel aan iemand anders moest vertellen maar aan mijn ouders wilde ik het niet vertellen en mijn vrienden zijn nu niet bepaalt het soort vrienden aan wie je alles zegt, ik besloot het dus aan mijn klastitularis te zeggen. Maar met haar praten durfde ik niet want ik wist dat ik dan toch zo hard zou wenen dat ik niets gezegd kreeg, dus ik schreef een brief. Ik gaf de brief aan haar en vroeg of ik een gesprek met haar kon hebben nadat ze de brief gelezen had.
Na het gesprek voelde ik me iets beter, maar dat duurde niet lang. Een paar dagen later voelde ik me weer slecht. Ik begon me af te vragen wat er echt is en wat niet, of ik wel echt ben, of de anderen wel echt zijn, en ik voelde me opgesloten in mijn eigen leven. Ik heb nog een paar gesprekken gehad met mijn klastitularis, maar toen ik zei dat ik niet meer wist wat voor zin mijn leven had, zei ze dat ik het toch aan mijn ouders moest vertellen en dan kon ze me doorverwijzen naar een therapeut die ze kende.
Ik ben toen naar die therapeut geweest en heb haar alles, maar werkelijk alles verteld, en de volgende dagen voelde ik me weer goed en daarna weer slechter en slechter, nog slechter als ervoor.
Ik heb één keer geprobeerd om mezelf iets aan te doen. Ik ben toen in een boom geklommen en had mijn jas en trui uitgetrokken en ben toen terug uit die boom gesprongen, in de hoop dat ik mijn been zou breken of zo.
Na nog een gesprek met mijn klastitularis werd er een regeling getroffen dat ik gedurende 3 weken enkel de periode moest komen en daarna naar huis mocht. Nu, sinds kort kom ik terug hele dagen. Ik heb in de tussentijd al vanalles geprobeerd, ik heb al contact opgenomen met Awel, met het CLB, met JAC, met HSP Vlaanderen, met Zelfmoord 1813 maar niets hielp.
Ik heb de laatste tijd veel last van dingen in mijn hoofd, ik kan niet meer nadenken, ik vergeet alles, enz… Maar het is vooral een wereld die ik zelf heb bedacht waar ik wil zijn, ik wil niet in deze wereld zijn, dat is het enige dat ik zeker weet. Ik ben in de war, hopeloos in de war.
Reactie aangepast door de Kindertelefoon i.v.m. het delen van persoonsgegevens, forumregels 6/7
Alvast heel erg bedankt, en sorry voor het lange bericht.
Amey
