Hey! Meteen al weer een nieuw bericht na het vorige... Ik ben een meisje van 15 jaar en ik snijd mezelf. Ik doe het niet echt vaak, omdat ik niet wil dat anderen het zien. Ik heb 5 sneden op mijn pols, verborgen onder mijn horloge. Ik snijd sinds 3 weken en ik doe het om aandacht te vragen. Niet zozeer omdat ik mezelf zielig vind maar omdat ik het gevoel heb alsof niemand op me let en niemand me opmerkt. Zoek anders maar op wat de redenen kunnen zijn dat iemand snijdt, ik kan het zelf niet zo goed uitleggen. Nu heb ik dus een leraar gemaild ( dezelfde als in mijn vorige bericht ) dat ik ergens hulp mee nodig heb. In eerste instantie wilde ik over mijn automutilatie praten, maar ik weet nu niet meer of dat wel zo'n goed idee is. Ik voel me de laatste tijd steeds beter en denk dat ik misschien w kan stoppen. Ook heb ik geen zin in nog meer bonje met mijn ouders of dat iemand me te serieus neemt. Zelf vind ik het namelijk niet zo erg, ik bedoel, er zijn veel meer mensen die veel meer en veel vaker snijden dan ik. Moet ik toch gaan of gewoon zeggen dat ik het probleem zelf wel kan oplossen? Help!
Groetjes, Anoniempje
Bladzijde 7 / 29
Hoi,
Als je met je mentor wil praten, lijkt het me een goed idee om dit gewoon aan te geven. Dus geen vreemde plannetjes ofzo, maar gewoon meteen open en eerlijk. Op die manier kunnen jullie duidelijk jouw verwachtingen en haar aanbod naast elkaar leggen en goede afspraken maken.
Je kan dit voorstel via de mail doen of tijdens een gesprekje. Wat jij liever hebt.
Je bent je docent van scheikunde echt geen uitleg verschuldigd. Iedereen heeft wel eens een vervelende dag waarop dingen mis gaan en er stress is. Dat begrijpt je docent vast ook. Dat is hartstikke menselijk.
Ik zou het alleen uitleggen als je denkt dat je je hierdoor beter gaat voelen. Anders lijkt het me simpelweg niet nodig.
Gr. Pin
Als je met je mentor wil praten, lijkt het me een goed idee om dit gewoon aan te geven. Dus geen vreemde plannetjes ofzo, maar gewoon meteen open en eerlijk. Op die manier kunnen jullie duidelijk jouw verwachtingen en haar aanbod naast elkaar leggen en goede afspraken maken.
Je kan dit voorstel via de mail doen of tijdens een gesprekje. Wat jij liever hebt.
Je bent je docent van scheikunde echt geen uitleg verschuldigd. Iedereen heeft wel eens een vervelende dag waarop dingen mis gaan en er stress is. Dat begrijpt je docent vast ook. Dat is hartstikke menselijk.
Ik zou het alleen uitleggen als je denkt dat je je hierdoor beter gaat voelen. Anders lijkt het me simpelweg niet nodig.
Gr. Pin
Hey!
Ik weet niet wat voor plannetjes ik volgens jou zou kunnen maken
, maar ik ben niet echt iets van plan. Het is eerder dat ik niet weet wat ik in die mail moet schrijven en wat voor afspraken ik zou kunnen maken over wanneer ik wil praten, waarover en dat ik een beetje bang ben om afgewezen moet worden + wat mijn reden is dat ik met haar wil praten, want de orthopedagoog heeft ervoor gestudeerd, maar haar vertrouw ik niet echt, maar is dat een goede reden?
Ook heb ik net het nieuws gekregen dat er een wachttijd is van 2 tot 8 maanden bij die instelling en kom ik gewoon achteraan op de wachtlijst (ik ben geen levensbedreigend geval). Dus nu willen ze me misschien naar een andere instelling sturen.
Ook heeft mijn mentor met de orthopedagoog gepraat (ze had gezegd dat ze dat zou doen) en blijkbaar heeft ze gezegd dat ik het wel jammer vond dat ik geen gesprekjes met de orthopedagoog meer had (wat ik volgens mij niet heb gezegd en ook zeker niet zo is). En dit heeft de orthopedagoog dus naar mijn ouders gemaild. Ook heeft mijn mentor de orthopedagoog verteld dat ik met haar een gesprekje heb gehad (mijn ouders waren van dit gesprekje niet op de hoogte en mijn mentor was dan weer op de hoogte van het feit dat ze hier niks vanaf wisten) en heeft de orthopedagoog dus mijn ouders gemaild dat dit gesprekje heeft plaatsgevonden (gelukkig waren ze hier niet boos over).
Daarnaast is mijn vader boos omdat ik tegen de orthopedagoog heb gezegd dat mijn vader me vertelde dat dat laatste gesprek het afsluitend gesprek was (het was zo dat ik niet wilde gaan en mijn vader zei dat ik moest, op zijn minst een afsluitend gesprek) en dat heeft hij dus niet gezegd...
Dus, gaat lekker...
Groetjes,
Anoniempje
Ik weet niet wat voor plannetjes ik volgens jou zou kunnen maken
, maar ik ben niet echt iets van plan. Het is eerder dat ik niet weet wat ik in die mail moet schrijven en wat voor afspraken ik zou kunnen maken over wanneer ik wil praten, waarover en dat ik een beetje bang ben om afgewezen moet worden + wat mijn reden is dat ik met haar wil praten, want de orthopedagoog heeft ervoor gestudeerd, maar haar vertrouw ik niet echt, maar is dat een goede reden?Ook heb ik net het nieuws gekregen dat er een wachttijd is van 2 tot 8 maanden bij die instelling en kom ik gewoon achteraan op de wachtlijst (ik ben geen levensbedreigend geval). Dus nu willen ze me misschien naar een andere instelling sturen.
Ook heeft mijn mentor met de orthopedagoog gepraat (ze had gezegd dat ze dat zou doen) en blijkbaar heeft ze gezegd dat ik het wel jammer vond dat ik geen gesprekjes met de orthopedagoog meer had (wat ik volgens mij niet heb gezegd en ook zeker niet zo is). En dit heeft de orthopedagoog dus naar mijn ouders gemaild. Ook heeft mijn mentor de orthopedagoog verteld dat ik met haar een gesprekje heb gehad (mijn ouders waren van dit gesprekje niet op de hoogte en mijn mentor was dan weer op de hoogte van het feit dat ze hier niks vanaf wisten) en heeft de orthopedagoog dus mijn ouders gemaild dat dit gesprekje heeft plaatsgevonden (gelukkig waren ze hier niet boos over).
Daarnaast is mijn vader boos omdat ik tegen de orthopedagoog heb gezegd dat mijn vader me vertelde dat dat laatste gesprek het afsluitend gesprek was (het was zo dat ik niet wilde gaan en mijn vader zei dat ik moest, op zijn minst een afsluitend gesprek) en dat heeft hij dus niet gezegd...
Dus, gaat lekker...
Groetjes,
Anoniempje
Hoi
ik wil je even zeggen ik snijd mij ook voor andere soort redenen maar het helpt echt niet je houd er heel veel littekens aan over en het doet gewoon zeer ik zou als ik jou was gewoon met die leraar blijven praten af en toe want dat kan ook heel goed werken want Als je je zelf snijd heb je aandacht op een verkeerde manier probeer het eens op een leuke manier dat gaat hopelijk werken ik hoop dat het je gaat lukken
xxx
ik wil je even zeggen ik snijd mij ook voor andere soort redenen maar het helpt echt niet je houd er heel veel littekens aan over en het doet gewoon zeer ik zou als ik jou was gewoon met die leraar blijven praten af en toe want dat kan ook heel goed werken want Als je je zelf snijd heb je aandacht op een verkeerde manier probeer het eens op een leuke manier dat gaat hopelijk werken ik hoop dat het je gaat lukken
xxx
Hoi,
Ik weet niet wat voor plannetjes ik volgens jou zou kunnen maken , maar ik ben niet echt iets van plan. Ik weet het eigenlijk ook niet
Ik denk dat het best een goede reden is om met je mentor te willen spreken, omdat de orthopedagoog iemand is die je niet meer vertrouwt. Je mentor heeft er inderdaad niet voor gestudeerd, maar tot op zekere hoogte denk ik wel dat ze gesprekken met je kan voeren over privézaken hoor.
Er is een wachttijd van 2 tot 8 maanden, maar nu willen ze je weer naar een andere plek sturen. Wat vind je daarvan? Of wil jij maar gewoon op die wachtlijst?
Wat een contact en mailwisseling. Vind je het erg dat er naar je ouders is gemaild? Je kan namelijk aangeven dat je dit niet oké vindt, zodat ze er in het vervolg rekening mee kunnen houden.
Vervelend dat je nu een soort miscommunicatie ruzie ding had met je vader. Is dat inmiddels opgelost?
Gr. Pin
, maar ik ben niet echt iets van plan.Ik denk dat het best een goede reden is om met je mentor te willen spreken, omdat de orthopedagoog iemand is die je niet meer vertrouwt. Je mentor heeft er inderdaad niet voor gestudeerd, maar tot op zekere hoogte denk ik wel dat ze gesprekken met je kan voeren over privézaken hoor.
Er is een wachttijd van 2 tot 8 maanden, maar nu willen ze je weer naar een andere plek sturen. Wat vind je daarvan? Of wil jij maar gewoon op die wachtlijst?
Wat een contact en mailwisseling. Vind je het erg dat er naar je ouders is gemaild? Je kan namelijk aangeven dat je dit niet oké vindt, zodat ze er in het vervolg rekening mee kunnen houden.
Vervelend dat je nu een soort miscommunicatie ruzie ding had met je vader. Is dat inmiddels opgelost?
Gr. Pin
Hey!
Het is er niet bepaald beter op geworden... Ik voel me nog steeds gespannen en heb gister mijn mentor gemaild, ze heeft vanmiddag gereageerd dat ze het goed vindt, maar wel na afloop mijn ouders gaat mailen over wat er gezegd is in het gesprekje... Dat wil ik dus niet. Ze zegt zelf dat ik niet alles alleen moet willen, maar als ik mensen niet kan vertrouwen en ze mijn wensen niet respecteren (mijn enige wens is dat er niet naar mijn ouders wordt gemaild) kan en durf ik niet om hulp te vragen. Ook had ze minn rooster niet bij de hand, maar ze zou morgen nog wel even mailen over wanneer dat gesprekje plaats kon vinden, maar eigenlijk wil ik dat gesprekje deze week nog, want deze spanning is niet te doen.
Ik weet niet wat voor plannetjes ik volgens jou zou kunnen maken, maar ik ben niet echt iets van plan.
Ik weet het eigenlijk ook niet
Ik wou net zeggen, waar denk je dat ik toe in staat ben?
Er is een wachttijd van 2 tot 8 maanden, maar nu willen ze je weer naar een andere plek sturen. Wat vind je daarvan? Of wil jij maar gewoon op die wachtlijst?
Oké, hier gaat iets fout maar ik weet niet wat, maar goed:
Weet je, ik wil gewoon iemand om mee te praten, ik wil geen therapie, geen poespas, gewoon een psycholoog om tegen te praten, maar dat mag niet omdat ik mezelf beschadig... Zet me maar op die lange wachtlijst denk ik dan, dan duurt het nog wat langer tot ik erheen moet, maar ik weet dat dat niet echt de goede instelling is. Het is ook wel een beetje dat is vastigheid wil, wil weten wat er gaat gebeuren en daar heb ik nu geen idee van.
Wat een contact en mailwisseling. Vind je het erg dat er naar je ouders is gemaild? Je kan namelijk aangeven dat je dit niet oké vindt, zodat ze er in het vervolg rekening mee kunnen houden.
Ja, ik vind het op zich wel erg, maar aan de andere kant heb ik wel tegen mijn mentor gezegd dat als ze het nodig vond om mijn ouders te mailen ze dat mocht doen, dus het is ook een beetje mijn eigen schuld. Ben bang van niet dus, over dat niet mailen...
Vervelend dat je nu een soort miscommunicatie ruzie ding had met je vader. Is dat inmiddels opgelost?
Ja, we hebben er eigenlijk niet meer echt over gepraat.
Groetjes,
Anoniempje
Het is er niet bepaald beter op geworden... Ik voel me nog steeds gespannen en heb gister mijn mentor gemaild, ze heeft vanmiddag gereageerd dat ze het goed vindt, maar wel na afloop mijn ouders gaat mailen over wat er gezegd is in het gesprekje... Dat wil ik dus niet. Ze zegt zelf dat ik niet alles alleen moet willen, maar als ik mensen niet kan vertrouwen en ze mijn wensen niet respecteren (mijn enige wens is dat er niet naar mijn ouders wordt gemaild) kan en durf ik niet om hulp te vragen. Ook had ze minn rooster niet bij de hand, maar ze zou morgen nog wel even mailen over wanneer dat gesprekje plaats kon vinden, maar eigenlijk wil ik dat gesprekje deze week nog, want deze spanning is niet te doen.
Ik weet niet wat voor plannetjes ik volgens jou zou kunnen maken
, maar ik ben niet echt iets van plan.Ik weet het eigenlijk ook niet
Ik wou net zeggen, waar denk je dat ik toe in staat ben?
Er is een wachttijd van 2 tot 8 maanden, maar nu willen ze je weer naar een andere plek sturen. Wat vind je daarvan? Of wil jij maar gewoon op die wachtlijst?
Oké, hier gaat iets fout maar ik weet niet wat, maar goed:
Weet je, ik wil gewoon iemand om mee te praten, ik wil geen therapie, geen poespas, gewoon een psycholoog om tegen te praten, maar dat mag niet omdat ik mezelf beschadig... Zet me maar op die lange wachtlijst denk ik dan, dan duurt het nog wat langer tot ik erheen moet, maar ik weet dat dat niet echt de goede instelling is. Het is ook wel een beetje dat is vastigheid wil, wil weten wat er gaat gebeuren en daar heb ik nu geen idee van.
Wat een contact en mailwisseling. Vind je het erg dat er naar je ouders is gemaild? Je kan namelijk aangeven dat je dit niet oké vindt, zodat ze er in het vervolg rekening mee kunnen houden.
Ja, ik vind het op zich wel erg, maar aan de andere kant heb ik wel tegen mijn mentor gezegd dat als ze het nodig vond om mijn ouders te mailen ze dat mocht doen, dus het is ook een beetje mijn eigen schuld. Ben bang van niet dus, over dat niet mailen...
Ja, we hebben er eigenlijk niet meer echt over gepraat.
Groetjes,
Anoniempje
Hoi,
Ze zegt zelf dat ik niet alles alleen moet willen, maar als ik mensen niet kan vertrouwen en ze mijn wensen niet respecteren (mijn enige wens is dat er niet naar mijn ouders wordt gemaild) kan en durf ik niet om hulp te vragen Ik denk dat het goed is om dit te bespreken als jullie weer een gesprekje hebben. Wel fijn dat ze opzich positief heeft gereageerd, of niet?
Ik wou net zeggen, waar denk je dat ik toe in staat ben? Niet zo extreem ofzo hoor. Ik denk meer van een plannetje waarbij je dingen opbouwt, zodat je iets niet direct hoeft te vragen. Dat werkt namelijk niet. Misschien was mijn hoofd gewoon van, ''oh geen plannetjes want ik weet niet wat ik hierbij moet bedenken, dus dan is het vast niet handig'' Je ziet al dat die zin een en al chaos is, dus vandaar dat het allemaal nergens op slaat. Oké, dit gaat echt nergens heen
Misschien is het dan gewoon een goed idee om op de wachtlijst te blijven. Dat heb je de zekerheid dat je in ieder geval dáár aan de beurt komt.
Je merkt zeg maar niet altijd dat iets therapie is. Soms zijn het eigenlijk gewoon alleen gesprekjes, maar vaak meer gestuurd door je psycholoog, omdat je psycholoog bepaalde dingen wil weten. Maar is bijvoorbeeld echt wel ruimte om zelf je ei kwijt te kunnen.
Sommige therapie dingen vereisen wel echt handelingen enzo, maar dat is dan meer dat je dat thuis moet doen en dat je tijdens de gesprekken uitleg en sturing krijgt. Bij jou denk ik dat ze dus willen dat je stopt met zelfbeschadiging en dat is iets wat je dan zelf moet ''oefenen''. Ik had bv dat ik mijn dwanghandelingen moest afleren en dan kreeg ik tijdens de gesprekken te horen hoe ik dat kon aanpakken, evalueerden we dat enzo en kon ik m'n ei kwijt. Thuis moest ik dan ''echt'' aan de slag.
Je hebt je mentor gezegd dat ze wel mocht mailen als dat goed voelde. Daar heb je nu wel soort van spijt van. Je kan ook vertellen dat je dat toch liever niet hebt, maar dat het bv wel oké is dat ze met de orthopedagoog mailt en spreekt.
Gr. Pin
Misschien is het dan gewoon een goed idee om op de wachtlijst te blijven. Dat heb je de zekerheid dat je in ieder geval dáár aan de beurt komt.
Je merkt zeg maar niet altijd dat iets therapie is. Soms zijn het eigenlijk gewoon alleen gesprekjes, maar vaak meer gestuurd door je psycholoog, omdat je psycholoog bepaalde dingen wil weten. Maar is bijvoorbeeld echt wel ruimte om zelf je ei kwijt te kunnen.
Sommige therapie dingen vereisen wel echt handelingen enzo, maar dat is dan meer dat je dat thuis moet doen en dat je tijdens de gesprekken uitleg en sturing krijgt. Bij jou denk ik dat ze dus willen dat je stopt met zelfbeschadiging en dat is iets wat je dan zelf moet ''oefenen''. Ik had bv dat ik mijn dwanghandelingen moest afleren en dan kreeg ik tijdens de gesprekken te horen hoe ik dat kon aanpakken, evalueerden we dat enzo en kon ik m'n ei kwijt. Thuis moest ik dan ''echt'' aan de slag.
Je hebt je mentor gezegd dat ze wel mocht mailen als dat goed voelde. Daar heb je nu wel soort van spijt van. Je kan ook vertellen dat je dat toch liever niet hebt, maar dat het bv wel oké is dat ze met de orthopedagoog mailt en spreekt.
Gr. Pin
Hey!
Ze zegt zelf dat ik niet alles alleen moet willen, maar als ik mensen niet kan vertrouwen en ze mijn wensen niet respecteren (mijn enige wens is dat er niet naar mijn ouders wordt gemaild) kan en durf ik niet om hulp te vragen Ik denk dat het goed is om dit te bespreken als jullie weer een gesprekje hebben. Wel fijn dat ze opzich positief heeft gereageerd, of niet?
Ja, op zich wel, maar als ze alles door gaat sluizen naar mijn ouders hoeft het van mij niet...
Tja, ik weet het niet, tijdens het eten hadden ze het er weer over dat ze me bij een kleinere instelling willen aanmelden. Ik heb er echt helemaal genoeg van, al deze opties, en ik wil er geen.
Ja, maar ik wil dus niet stoppen met snijden, dus meer dan praten wordt het bij mij denk ik niet.
Ja, ik heb zojuist een mailtje gestuurd, met de vraag waarom ze alles naar mijn ouders wil doorsturen en dat ik dat liever niet heb, want dan vind ik het moeilijk om mensen te vertrouwen. Ik heb geen zin om te wachten op dat gesprekje, want tot dan houd ik het niet vol... Ik voel me niet per se minder gespannen, maar ben wel blij dat ik het heb gezegd.
Groetjes,
Anoniempje
Ja, op zich wel, maar als ze alles door gaat sluizen naar mijn ouders hoeft het van mij niet...
Misschien is het dan gewoon een goed idee om op de wachtlijst te blijven. Dat heb je de zekerheid dat je in ieder geval dáár aan de beurt komt.
Tja, ik weet het niet, tijdens het eten hadden ze het er weer over dat ze me bij een kleinere instelling willen aanmelden. Ik heb er echt helemaal genoeg van, al deze opties, en ik wil er geen.
Je merkt zeg maar niet altijd dat iets therapie is. Soms zijn het eigenlijk gewoon alleen gesprekjes, maar vaak meer gestuurd door je psycholoog, omdat je psycholoog bepaalde dingen wil weten. Maar is bijvoorbeeld echt wel ruimte om zelf je ei kwijt te kunnen.
Sommige therapie dingen vereisen wel echt handelingen enzo, maar dat is dan meer dat je dat thuis moet doen en dat je tijdens de gesprekken uitleg en sturing krijgt. Bij jou denk ik dat ze dus willen dat je stopt met zelfbeschadiging en dat is iets wat je dan zelf moet ''oefenen''. Ik had bv dat ik mijn dwanghandelingen moest afleren en dan kreeg ik tijdens de gesprekken te horen hoe ik dat kon aanpakken, evalueerden we dat enzo en kon ik m'n ei kwijt. Thuis moest ik dan ''echt'' aan de slag.
Ja, maar ik wil dus niet stoppen met snijden, dus meer dan praten wordt het bij mij denk ik niet.
Je hebt je mentor gezegd dat ze wel mocht mailen als dat goed voelde. Daar heb je nu wel soort van spijt van. Je kan ook vertellen dat je dat toch liever niet hebt, maar dat het bv wel oké is dat ze met de orthopedagoog mailt en spreekt.
Ja, ik heb zojuist een mailtje gestuurd, met de vraag waarom ze alles naar mijn ouders wil doorsturen en dat ik dat liever niet heb, want dan vind ik het moeilijk om mensen te vertrouwen. Ik heb geen zin om te wachten op dat gesprekje, want tot dan houd ik het niet vol... Ik voel me niet per se minder gespannen, maar ben wel blij dat ik het heb gezegd.
Groetjes,
Anoniempje
Hey!
Ik geef maar meteen weer een update, want er is best veel gebeurd...
Na dat mailtje gister verstuurd te hebben heeft mijn mentor nog gereageerd en antwoord gegeven op de vragen die ik had gesteld. Ook vroeg ze of ik de volgende dag (vandaag) het eerste uur met haar kon praten.
Ik was best wel gespannen en heb zelfs een blaadje gemaakt met dingen die ik wilde zeggen of vragen + de vraag of ik haar vaker kon spreken. Het was best een prettig gesprek, ze had ook een paar vragen voor mij en ik heb het niet eens echt hoeven vragen, maar maandag hebben we dus weer een gesprek. Ze zei wel dat ik moest weten dat als ze vond dat ze aan de bel moest trekken ze dat zou doen. Ook vertelde ze dat ze afgelopen nacht niet zo goed had geslapen door mij, dus daar wil ik het maandag denk ik nog even over hebben. Ze vroeg me ook of ik jullie wilde bedanken namens haar, omdat jullie me hebben aangespoord om met haar te gaan praten.
Groetjes,
Anoniempje
Ik geef maar meteen weer een update, want er is best veel gebeurd...
Na dat mailtje gister verstuurd te hebben heeft mijn mentor nog gereageerd en antwoord gegeven op de vragen die ik had gesteld. Ook vroeg ze of ik de volgende dag (vandaag) het eerste uur met haar kon praten.
Ik was best wel gespannen en heb zelfs een blaadje gemaakt met dingen die ik wilde zeggen of vragen + de vraag of ik haar vaker kon spreken. Het was best een prettig gesprek, ze had ook een paar vragen voor mij en ik heb het niet eens echt hoeven vragen, maar maandag hebben we dus weer een gesprek. Ze zei wel dat ik moest weten dat als ze vond dat ze aan de bel moest trekken ze dat zou doen. Ook vertelde ze dat ze afgelopen nacht niet zo goed had geslapen door mij, dus daar wil ik het maandag denk ik nog even over hebben. Ze vroeg me ook of ik jullie wilde bedanken namens haar, omdat jullie me hebben aangespoord om met haar te gaan praten.
Groetjes,
Anoniempje
hoi
slim van je dat je een briefje had gemaakt met alles er op wat je wouw zeggen. heb je ook alles kunnen zeggen/vragen wat je wouw delen?
je moest van haar ons bedanken omdat we je hebben aan geraden om met haar te praten. heb je dan vertelt dat jij hier bezig bent? nu ben ik benieuwd wat zij daar dan van vind. en weet ze ook welk account van jou is?
ben je nu minder gespannen?
groetjes
Bella
slim van je dat je een briefje had gemaakt met alles er op wat je wouw zeggen. heb je ook alles kunnen zeggen/vragen wat je wouw delen?
je moest van haar ons bedanken omdat we je hebben aan geraden om met haar te praten. heb je dan vertelt dat jij hier bezig bent? nu ben ik benieuwd wat zij daar dan van vind. en weet ze ook welk account van jou is?
ben je nu minder gespannen?
groetjes
Bella
Hoi,
Tja, ik weet het niet, tijdens het eten hadden ze het er weer over dat ze me bij een kleinere instelling willen aanmelden. Ik heb er echt helemaal genoeg van, al deze opties, en ik wil er geen. Welke optie is het minst slecht? Op de wachtlijst blijven bij die grotere instelling of weer naar iets anders zoeken?
Je wil niet stoppen met snijden. Dat weet ik, ik denk alleen dat ze dat wel onderdeel van de therapie willen maken. Dus dan wordt het maar gewoon praten hè. Laat dat nu precies zijn wat je wil
Je hebt vandaag nog een gesprekje gehad met je mentor. Jullie hebben nu afspraken gemaakt waarmee jullie beiden tevreden zijn?
Je moest ons van je mentor bedanken. Alsjeblieft hoor!
Gr. Pin
Je wil niet stoppen met snijden. Dat weet ik, ik denk alleen dat ze dat wel onderdeel van de therapie willen maken. Dus dan wordt het maar gewoon praten hè. Laat dat nu precies zijn wat je wil
Je hebt vandaag nog een gesprekje gehad met je mentor. Jullie hebben nu afspraken gemaakt waarmee jullie beiden tevreden zijn?
Je moest ons van je mentor bedanken. Alsjeblieft hoor!
Gr. Pin
Hey!
slim van je dat je een briefje had gemaakt met alles er op wat je wouw zeggen. heb je ook alles kunnen zeggen/vragen wat je wouw delen?
Ja, in principe wel.
Ik heb haar inderdaad verteld dat ik op het forum zit. eigenlijk weet iedereen die van het snijden op de hoogte is ook dat ik op het forum zit. Ze heeft gezegd dat het forum haar eerst niet zo'n goed idee leek, omdat ze dacht dat er alleen maar mensen op zaten die zichzelf sneden. Nu ze hoorde dat jullie me dus hielpen in plaats van opjutten vond ze het wel fijn dat ik ook nog andere mensen heb met wie ik kan praten. Ze weet niet welk account van mij is, mij. vrienden wel, maar hebben geen behoefte om het te lezen.
ben je nu minder gespannen?
Ja, een stuk minder gelukkig.
Welke optie is het minst slecht? Op de wachtlijst blijven bij die grotere instelling of weer naar iets anders zoeken?
Er is nog een grote instelling met een wachttijd van 1 tot 2 weken, maar eerlijk gezegd heb ik er nu een beetje schikt aan en wil ik gewoon op deze wachtlijst blijven en nergens anders meer naartoe gaan.
Ja, ik denk het wel. Ze geeft wel alles door aan de zorgcoördinator, wat ik iets minder vind, want zij leeft zich heel erg in in mijn ouders en vindt dat ik hen overal bij moet betrekken. Maar als dat alles is kan ik er denk ik wel mee leven.
Groetjes,
Anoniempje
Ja, in principe wel.
Je moest van haar ons bedanken omdat we je hebben aan geraden om met haar te praten. heb je dan vertelt dat jij hier bezig bent? nu ben ik benieuwd wat zij daar dan van vind. en weet ze ook welk account van jou is?
Ik heb haar inderdaad verteld dat ik op het forum zit. eigenlijk weet iedereen die van het snijden op de hoogte is ook dat ik op het forum zit. Ze heeft gezegd dat het forum haar eerst niet zo'n goed idee leek, omdat ze dacht dat er alleen maar mensen op zaten die zichzelf sneden. Nu ze hoorde dat jullie me dus hielpen in plaats van opjutten vond ze het wel fijn dat ik ook nog andere mensen heb met wie ik kan praten. Ze weet niet welk account van mij is, mij. vrienden wel, maar hebben geen behoefte om het te lezen.
Ja, een stuk minder gelukkig.
Er is nog een grote instelling met een wachttijd van 1 tot 2 weken, maar eerlijk gezegd heb ik er nu een beetje schikt aan en wil ik gewoon op deze wachtlijst blijven en nergens anders meer naartoe gaan.
Je hebt vandaag nog een gesprekje gehad met je mentor. Jullie hebben nu afspraken gemaakt waarmee jullie beiden tevreden zijn?
Ja, ik denk het wel. Ze geeft wel alles door aan de zorgcoördinator, wat ik iets minder vind, want zij leeft zich heel erg in in mijn ouders en vindt dat ik hen overal bij moet betrekken. Maar als dat alles is kan ik er denk ik wel mee leven.
Groetjes,
Anoniempje
Hey,
Je mentor dacht dat hier alleen maar mensen komen die zich snijden en je daarin meeslepen. Lol, dat is vgm letterlijk tegen de forumregels
Je stress is afgenomen. Yes!
Je wil eigenlijk gewoon op deze wachtlijst blijven. Dan zou ik dat duidelijk maken. Ze mogen blij zijn dat je dat tenminste nog doet Nee, maar zij moeten ook wel begrijpen dat jij gek wordt van al dit gewissel en deze onzekerheid.
Je mentor wil het wel bespreken met de zorgcoördinator. De zorgcoördinator leeft erg met je ouders mee, maar kan ze niet zomaar raadplegen. Je kan met deze ''eis'' leven. Mooi!
Gr. Pin
Je mentor dacht dat hier alleen maar mensen komen die zich snijden en je daarin meeslepen. Lol, dat is vgm letterlijk tegen de forumregels
Je stress is afgenomen. Yes!
Je wil eigenlijk gewoon op deze wachtlijst blijven. Dan zou ik dat duidelijk maken. Ze mogen blij zijn dat je dat tenminste nog doet
Nee, maar zij moeten ook wel begrijpen dat jij gek wordt van al dit gewissel en deze onzekerheid.Je mentor wil het wel bespreken met de zorgcoördinator. De zorgcoördinator leeft erg met je ouders mee, maar kan ze niet zomaar raadplegen. Je kan met deze ''eis'' leven. Mooi!
Gr. Pin
Hey!
Ik dacht, ik geef maar weer eens een update...
Afgelopen donderdag had ik ruzie met mijn ouders, ze vroegen namelijk waar ik nou hulp wilde zoeken en toen kwam er eigenlijk uit dat ik geen hulp wilde. Ze gaven me daarom een keuze: of je gaat hulp zoeken of je stopt met snijden. En ja, toen werd ik boos.
Gister kwamen we er op terug en morgen moet ik aangeven waar ik nu hulp wil gaan zoeken.
Vrijdag (en ook donderdag) sprak een lerares me aan met de vraag of ik volgend jaar een speciaal programma wilde volgen genaamd Pre University College (voortaan PUC). Mijn mentoren van vorig jaar en ook dit jaar hebben mij dit ook al gevraagd, dus ik heb er al wat onderzoek naar gedaan (google maar als je je afvraagt wat het is). Eerst wilde ik het niet, omdat ik bang was dat ik het niet met school kon combineren en toen heb ik maar besloten dat ik als het zo ver was een motivatiebrief zou schrijven en dan wel zou kijken of ik binnen zou komen, maar sinds ik mezelf snijd lijkt het me toch niet zo'n goed idee. Ik weet namelijk niet hoe zwaar het volgend jaar wordt en als ik dan nog steeds met die spanning zit en me daardoor niet goed kan concentreren en dan lukt het me denk ik gewoon niet. Daar zit ik nu dus lekker over te piekeren.
Zaterdag was het best warm en ik had een wedstrijd, maar ik durfde niet mijn lange mouwen shirt uit te trekken. Volgens mij heeft het halve team al door wat er aan de hand is, maar ik ben een beetje bang voor de reactie van mijn trainster want ze is nog al beschermend over me.
Vandaag had ik weer een gesprekje met mijn mentor. Ze vertelde dat ze wat had gegoogeld en dat ze dus had gelezen dat het niet goed was om iemand te dwingen om te stoppen met snijden (terugkomend op donderdag met mijn ouders). Toen ik haar vroeg waarom ze de vorige keer zei dat ze niet goed kon slapen vertelde ze dat ze bang was dat ik gespannen was door iets wat zij had gezegd of gedaan. Ook hebben we het gehad over het forum (blijkt dus dat ze bij een of andere detective had gezien dat er een zelfmoordepidimie was uitgebroken door een of ander forum en daar moest ze dus bij mij ook aan denken). Ze zei ook dat ik dat PUC maar gewoon moest doen, ze dacht namelijk dat ik dat wel aankon... Daarna heeft ze een mailtje gestuurd naar mijn ouders (dat hoorde bij de afspraak) over het gesprekje en ik weet niet hoe, maar ze heeft best goed verwoord hoe ik denk over dat hulp zoeken, beter dan ik het zou kunnen doen, dus daar ben ik wel blij mee.
Zo... Dat was hem wel weer... Iemand tips over dat PUC of over hoe ik het uit mijn hoofd moet zetten? Ik ben er op dit moment namelijk best wel mee bezig...
Groetjes,
Anoniempje
Ik dacht, ik geef maar weer eens een update...
Afgelopen donderdag had ik ruzie met mijn ouders, ze vroegen namelijk waar ik nou hulp wilde zoeken en toen kwam er eigenlijk uit dat ik geen hulp wilde. Ze gaven me daarom een keuze: of je gaat hulp zoeken of je stopt met snijden. En ja, toen werd ik boos.
Gister kwamen we er op terug en morgen moet ik aangeven waar ik nu hulp wil gaan zoeken.
Vrijdag (en ook donderdag) sprak een lerares me aan met de vraag of ik volgend jaar een speciaal programma wilde volgen genaamd Pre University College (voortaan PUC). Mijn mentoren van vorig jaar en ook dit jaar hebben mij dit ook al gevraagd, dus ik heb er al wat onderzoek naar gedaan (google maar als je je afvraagt wat het is). Eerst wilde ik het niet, omdat ik bang was dat ik het niet met school kon combineren en toen heb ik maar besloten dat ik als het zo ver was een motivatiebrief zou schrijven en dan wel zou kijken of ik binnen zou komen, maar sinds ik mezelf snijd lijkt het me toch niet zo'n goed idee. Ik weet namelijk niet hoe zwaar het volgend jaar wordt en als ik dan nog steeds met die spanning zit en me daardoor niet goed kan concentreren en dan lukt het me denk ik gewoon niet. Daar zit ik nu dus lekker over te piekeren.
Zaterdag was het best warm en ik had een wedstrijd, maar ik durfde niet mijn lange mouwen shirt uit te trekken. Volgens mij heeft het halve team al door wat er aan de hand is, maar ik ben een beetje bang voor de reactie van mijn trainster want ze is nog al beschermend over me.
Vandaag had ik weer een gesprekje met mijn mentor. Ze vertelde dat ze wat had gegoogeld en dat ze dus had gelezen dat het niet goed was om iemand te dwingen om te stoppen met snijden (terugkomend op donderdag met mijn ouders). Toen ik haar vroeg waarom ze de vorige keer zei dat ze niet goed kon slapen vertelde ze dat ze bang was dat ik gespannen was door iets wat zij had gezegd of gedaan. Ook hebben we het gehad over het forum (blijkt dus dat ze bij een of andere detective had gezien dat er een zelfmoordepidimie was uitgebroken door een of ander forum en daar moest ze dus bij mij ook aan denken
). Ze zei ook dat ik dat PUC maar gewoon moest doen, ze dacht namelijk dat ik dat wel aankon... Daarna heeft ze een mailtje gestuurd naar mijn ouders (dat hoorde bij de afspraak) over het gesprekje en ik weet niet hoe, maar ze heeft best goed verwoord hoe ik denk over dat hulp zoeken, beter dan ik het zou kunnen doen, dus daar ben ik wel blij mee.Zo... Dat was hem wel weer... Iemand tips over dat PUC of over hoe ik het uit mijn hoofd moet zetten? Ik ben er op dit moment namelijk best wel mee bezig...
Groetjes,
Anoniempje
Hey,
Waar heb je besloten om hulp te gaan zoeken?
Kun je niet gewoon met dat PUC stoppen als het je te veel wordt? Misschien zou je je daar eens in kunnen verdiepen.
Ik heb een jaar geleden een extra vak genomen waar de school speciaal voor mij voor moest betalen. Dat jaar ging het opeens heel slecht met me en dat vak viel me heel zwaar, omdat ik vrijwel geen begeleiding kreeg (eigenlijk gewoon geen) om de stof te begrijpen. Ik heb toen heel veel spijt gehad van mijn keuze voor dat vak. Ik kon er namelijk niet mee stoppen, omdat school er dus voor had betaald...
Je team vermoedt misschien dat je jezelf snijdt. Je kaan overwegen het te vertellen, zoals je eerder hebt gedaan bij een teamgenoot, toch? Maar ja, die trainster... Je hoeft het natuurlijk niet te zeggen.
Fijn dat je een goed gesprek hebt gehad met je mentor! Heeft dat nog geholpen met je dilemma over PUC?
Gr. Pin
Waar heb je besloten om hulp te gaan zoeken?
Kun je niet gewoon met dat PUC stoppen als het je te veel wordt? Misschien zou je je daar eens in kunnen verdiepen.
Ik heb een jaar geleden een extra vak genomen waar de school speciaal voor mij voor moest betalen. Dat jaar ging het opeens heel slecht met me en dat vak viel me heel zwaar, omdat ik vrijwel geen begeleiding kreeg (eigenlijk gewoon geen) om de stof te begrijpen. Ik heb toen heel veel spijt gehad van mijn keuze voor dat vak. Ik kon er namelijk niet mee stoppen, omdat school er dus voor had betaald...
Je team vermoedt misschien dat je jezelf snijdt. Je kaan overwegen het te vertellen, zoals je eerder hebt gedaan bij een teamgenoot, toch? Maar ja, die trainster... Je hoeft het natuurlijk niet te zeggen.
Fijn dat je een goed gesprek hebt gehad met je mentor! Heeft dat nog geholpen met je dilemma over PUC?
Gr. Pin
Hey!
Ik moest kiezen tussen de praktijk met maar 1 psychologe waarvan op de site stond dat ze geen zelfbeschadiging aannam (mijn vader wilde wel bellen om te kijken of ze mij misschien wel wilde toelaten, maar ik heb geen zin in dat gedoe en als er nee staat dan bedoelen ze ook nee) of tussen een grotere instelling die over heel Nederland verspreid zitten met een wachttijd van 1 tot 2 weken, dus heb ik dat maar gekozen... Ik vraag me af wanneer mijn ouders me gaan inschrijven.
Ik weet niet of dat kan, maar weet ook niet of dat veel uit zou maken, want dan durf ik dan waarschijnlijk niet aan te geven dat ik het niet meer aankan (bovendien zit ik ook nog met het sociale aspect, ik moet dan naar een vreemde plek met allemaal mensen die ik niet ken en weet niet of ik dat durf...).
Ja, klopt, die teamgenoot is er gek genoeg ook nooit meer op teruggekomen, dus weet niet of ze het wel geloofde. Het grote probleem is dat ik 1. binnenkort toch echt wel mijn lange mouwen shirt uit moet trekken, want anders hou ik het niet vol in de zon en 2. de dochter van mijn trainster zit ook in het team, dus als zij het weet, weet de trainster het ook.
Met het dilemma over PUC heeft het niet echt geholpen, want zij vind dat ik het wel aankan. Ik ben wel van plan er maandag nog op terug te komen en dan misschien alles te bespreken wat me ervan weerhoudt om het te doen, misschien dat zij me nog kan helpen een knoop door te hakken.
Ik zit nu een beetje met het ding (dit gebeurt wel vaker met nieuwe dingen die ik op zich wel prettig vind) dat ik de hele week bezig ben met dat gesprekje met mijn mentor, over wat ik wil zeggen en vragen. Dit is niet nieuw voor me en ik voel me ook niet meer gespannen dan normaal, maar toch voel ik me een beetje schuldig. Ik weet ook dat het over een tijdje overgaat, maar ik ben er zo mee bezig en ik vind niet dat ik dat mag, omdat ik niet haar enige mentorleerling ben. Ik bedoel, een andere jongen uit de mentorklas heeft zijn pols gebroken en daar moest ze ook van alles voor regelen. Het klinkt een beetje irrationeel nu ik het zo opschrijf, maar moest het even gezegd hebben
.
Groetjes,
Anoniempje
Ik moest kiezen tussen de praktijk met maar 1 psychologe waarvan op de site stond dat ze geen zelfbeschadiging aannam (mijn vader wilde wel bellen om te kijken of ze mij misschien wel wilde toelaten, maar ik heb geen zin in dat gedoe en als er nee staat dan bedoelen ze ook nee) of tussen een grotere instelling die over heel Nederland verspreid zitten met een wachttijd van 1 tot 2 weken, dus heb ik dat maar gekozen... Ik vraag me af wanneer mijn ouders me gaan inschrijven.
Ik weet niet of dat kan, maar weet ook niet of dat veel uit zou maken, want dan durf ik dan waarschijnlijk niet aan te geven dat ik het niet meer aankan (bovendien zit ik ook nog met het sociale aspect, ik moet dan naar een vreemde plek met allemaal mensen die ik niet ken en weet niet of ik dat durf...).
Ja, klopt, die teamgenoot is er gek genoeg ook nooit meer op teruggekomen, dus weet niet of ze het wel geloofde
. Het grote probleem is dat ik 1. binnenkort toch echt wel mijn lange mouwen shirt uit moet trekken, want anders hou ik het niet vol in de zon en 2. de dochter van mijn trainster zit ook in het team, dus als zij het weet, weet de trainster het ook.Met het dilemma over PUC heeft het niet echt geholpen, want zij vind dat ik het wel aankan. Ik ben wel van plan er maandag nog op terug te komen en dan misschien alles te bespreken wat me ervan weerhoudt om het te doen, misschien dat zij me nog kan helpen een knoop door te hakken.
Ik zit nu een beetje met het ding (dit gebeurt wel vaker met nieuwe dingen die ik op zich wel prettig vind) dat ik de hele week bezig ben met dat gesprekje met mijn mentor, over wat ik wil zeggen en vragen. Dit is niet nieuw voor me en ik voel me ook niet meer gespannen dan normaal, maar toch voel ik me een beetje schuldig. Ik weet ook dat het over een tijdje overgaat, maar ik ben er zo mee bezig en ik vind niet dat ik dat mag, omdat ik niet haar enige mentorleerling ben. Ik bedoel, een andere jongen uit de mentorklas heeft zijn pols gebroken en daar moest ze ook van alles voor regelen. Het klinkt een beetje irrationeel nu ik het zo opschrijf, maar moest het even gezegd hebben
.Groetjes,
Anoniempje
hey
je zit in een dilemma of je een speciaal programma wilt volgen. dat ken ik die vraag of je iets speciaals wilt doen. heb ik ook dit jaar gehad... ik dacht toen ook ik kan het mentaal niet aan.
toen heb ik af gesproken dat ik het 4 weken uit mocht proberen en na die 4 weken een gesprek zou hebben of ik veder wilde daarmee.
misschien zou je ook zo iets kunnen afspreken. dan kan je altijd nog stoppen als je toch denkt dat het toch te veel is.
groetjes
Bella
je zit in een dilemma of je een speciaal programma wilt volgen. dat ken ik die vraag of je iets speciaals wilt doen. heb ik ook dit jaar gehad... ik dacht toen ook ik kan het mentaal niet aan.
toen heb ik af gesproken dat ik het 4 weken uit mocht proberen en na die 4 weken een gesprek zou hebben of ik veder wilde daarmee.
misschien zou je ook zo iets kunnen afspreken. dan kan je altijd nog stoppen als je toch denkt dat het toch te veel is.
groetjes
Bella
Hey,
Dus toch weer een andere instelling. Hopelijk blijft het nu gewoon hierbij.
Je weet ook niet of je dat PUC durft. Daar zou ik je niet door laten tegenhouden. Juist door uit je comfortzone te stappen, leer je veel. Wat in het begin ongemakkelijk is, wordt dan na een tijdje het nieuwe comfortabel.
Je mentor hoort er te zijn voor al haar mentorleerlingen. Ook voor jou, ook voor degene die z'n pols heeft gebroken. Gelukkig verdwijnt dat gevoel na een tijdje, want het is niet nodig 🙂 Je mentor heeft er zelf mee ingestemd je te helpen.
Gr. Pin
Dus toch weer een andere instelling. Hopelijk blijft het nu gewoon hierbij.
Je weet ook niet of je dat PUC durft. Daar zou ik je niet door laten tegenhouden. Juist door uit je comfortzone te stappen, leer je veel. Wat in het begin ongemakkelijk is, wordt dan na een tijdje het nieuwe comfortabel.
Je mentor hoort er te zijn voor al haar mentorleerlingen. Ook voor jou, ook voor degene die z'n pols heeft gebroken. Gelukkig verdwijnt dat gevoel na een tijdje, want het is niet nodig 🙂 Je mentor heeft er zelf mee ingestemd je te helpen.
Gr. Pin
Hey!
Ik heb een hele kleine comfortzone, daardoor zijn veel dingen voor mij een probleem, maar je hebt gelijk, daar zal ik ooit uit moeten komen.
Ik heb net nog even nagelezen, ze gaan er dus van uit dat je bij alle bijeenkomsten aanwezig bent en het helemaal afmaakt. Er kunnen maar 35 mensen meedoen en als er meer aanmeldingen zijn moet je een motivatiebrief schrijven. Ik weet niet of ik het zo graag wil, zeg maar. Er zijn ook wel meerdere dingen die je kunt volgen, maar dit is dan ook de enige die me wel aanspreekt...
Niet doen dan, denk ik?
Groetjes,
Anoniempje
Ik heb een hele kleine comfortzone, daardoor zijn veel dingen voor mij een probleem, maar je hebt gelijk, daar zal ik ooit uit moeten komen.
Ik heb net nog even nagelezen, ze gaan er dus van uit dat je bij alle bijeenkomsten aanwezig bent en het helemaal afmaakt. Er kunnen maar 35 mensen meedoen en als er meer aanmeldingen zijn moet je een motivatiebrief schrijven. Ik weet niet of ik het zo graag wil, zeg maar. Er zijn ook wel meerdere dingen die je kunt volgen, maar dit is dan ook de enige die me wel aanspreekt...
Niet doen dan, denk ik?
Groetjes,
Anoniempje
Oké, nu heb ik toch maar even gegoogeld en kwam toen een hele hoop dingen tegen. Zou jij dan zo'n cursus doen of eerder een excellentie programma? Dus hoe lang duurt je PUC traject?
Ik zou ook wel nadenken of je het wil, naast het feit of het kan. Wil je het echt graag? Dan is het echt de moeite waard om het te overwegen. Vind je het eigenlijk niet zo leuk / hoeft het niet per se, dan zou ik het eerder niet doen.
Ik zou ook wel nadenken of je het wil, naast het feit of het kan. Wil je het echt graag? Dan is het echt de moeite waard om het te overwegen. Vind je het eigenlijk niet zo leuk / hoeft het niet per se, dan zou ik het eerder niet doen.
Hey!
Als ik het ga doen, dan zo'n excellentieprogramma, dat bestaat uit 10 bijeenkomsten en om de 3 weken heb je dan zo'n bijeenkomst.
Dat is dus een beetje het ding, ik vind het wel leuk, maar weet niet of ik het echt wil...
Groetjes,
Anoniempje
Als ik het ga doen, dan zo'n excellentieprogramma, dat bestaat uit 10 bijeenkomsten en om de 3 weken heb je dan zo'n bijeenkomst.
Dat is dus een beetje het ding, ik vind het wel leuk, maar weet niet of ik het echt wil...
Groetjes,
Anoniempje
hey
je weet niet of je het echt wil...
wat houd je tegen? om nee te zeggen en wat houd je tegen om ja te zeggen. misschien als je dat op schrijft woord het makkelijker om de beslissing te maken.
misschien kan je ook op papier zetten wat je daar kan leren. dus wat je mis loopt als je het niet doet.
groetjes
bella
je weet niet of je het echt wil...
wat houd je tegen? om nee te zeggen en wat houd je tegen om ja te zeggen. misschien als je dat op schrijft woord het makkelijker om de beslissing te maken.
misschien kan je ook op papier zetten wat je daar kan leren. dus wat je mis loopt als je het niet doet.
groetjes
bella
Hey!
Ik heb gister zo'n lijstje gemaakt en dit is wat er uit kwam:
Waarom wel:
- nieuwe ervaring opdoen
- uit je comfortzone
- het kan helpen bij het maken van een studiekeuze
- het is een uitdaging
Waarom niet:
- het kan stressvol zijn
- als het slecht gaat, dan gaat het niet lukken
- in de 5e tellen je punten deels mee, dus school is belangrijker
- je moet sociale contacten maken
- je mist school
- er is een afsluitende presentatiebijeenkomst en ik heb een hekel aan presentaties
- je moet misschien een motivatiebrief schrijven
Ziet er niet echt positief uit.
Groetjes,
Anoniempje
Ik heb gister zo'n lijstje gemaakt en dit is wat er uit kwam:
Waarom wel:
- nieuwe ervaring opdoen
- uit je comfortzone
- het kan helpen bij het maken van een studiekeuze
- het is een uitdaging
Waarom niet:
- het kan stressvol zijn
- als het slecht gaat, dan gaat het niet lukken
- in de 5e tellen je punten deels mee, dus school is belangrijker
- je moet sociale contacten maken
- je mist school
- er is een afsluitende presentatiebijeenkomst en ik heb een hekel aan presentaties
- je moet misschien een motivatiebrief schrijven
Ziet er niet echt positief uit
.Groetjes,
Anoniempje
voor de presentatie kan je altijd in gesprek gaan dat je het op een andere manier wilt doen dan voor de groep staan.
hoe groot is de kans dat het dan slecht gaat?
je zou daar misschien wel een extra vertrouwens persoon. of je kan een leuke vriendschap er bij krijgen.
ik snap dat school heel belangrijk is maar is het ook niet belangrijk om te weten wat voor kant je later op wilt? dat is misschien wel belangrijker.
je moet sociale contacten maken wat je zo te lezen niet leuk vind. (snap ik) maar het is misschien een goede oefening voor als je later gaat werken
je mist school... krijg je stress van school? dan mis je misschien ook wel die stress...?
een motievatie brief schrijven kan je altijd om hulp vragen of om meningen of het een goede brief is...
het geeft niet dat het niet alleen positieve punten zijn. ik vind het al knap dat je een aantal positive punten hebt!
ik heb bij (denk ik) alle negatieve punten een andwoord op gegeven op alles is wel iets te bedenken als je maar creatief bent is makkelijker bij andere dan bij je zelf.
groetjes
bella
hoe groot is de kans dat het dan slecht gaat?
je zou daar misschien wel een extra vertrouwens persoon. of je kan een leuke vriendschap er bij krijgen.
ik snap dat school heel belangrijk is maar is het ook niet belangrijk om te weten wat voor kant je later op wilt? dat is misschien wel belangrijker.
je moet sociale contacten maken wat je zo te lezen niet leuk vind. (snap ik) maar het is misschien een goede oefening voor als je later gaat werken
je mist school... krijg je stress van school? dan mis je misschien ook wel die stress...?
een motievatie brief schrijven kan je altijd om hulp vragen of om meningen of het een goede brief is...
Ziet er niet echt positief uit
het geeft niet dat het niet alleen positieve punten zijn. ik vind het al knap dat je een aantal positive punten hebt!
ik heb bij (denk ik) alle negatieve punten een andwoord op gegeven op alles is wel iets te bedenken als je maar creatief bent
is makkelijker bij andere dan bij je zelf. groetjes
bella
Sociale contacten maken is dan eigenlijk uit je comfortzone stappen, dus een pluspunt 
Nee, ik ben hier niet om je een bepaalde kant op te praten. Die keuze kan ik niet voor jou maken. Voor mij lijkt het alleen wel dat je minpunten vooral kleine puntjes zijn, maar dat ligt misschien aan mij. Wellicht wegen ze voor jou heel zwaar. Daarom zou je ieder punt ook nog een cijfer kunnen geven en dan het totaal optellen.
Om het dan maar een niveau verder te brengen, lol.
Cijfer uit 5 VWO zijn btw niet super belangrijk. Veel studies kijken voornamelijk naar de toets die je maakt op zo', matching day.
Nee, ik ben hier niet om je een bepaalde kant op te praten. Die keuze kan ik niet voor jou maken. Voor mij lijkt het alleen wel dat je minpunten vooral kleine puntjes zijn, maar dat ligt misschien aan mij. Wellicht wegen ze voor jou heel zwaar. Daarom zou je ieder punt ook nog een cijfer kunnen geven en dan het totaal optellen.
Om het dan maar een niveau verder te brengen, lol.
Cijfer uit 5 VWO zijn btw niet super belangrijk. Veel studies kijken voornamelijk naar de toets die je maakt op zo', matching day.
Hey!
Ik zal sociale contacten maken ook bij de pluspunten zetten...
Ik snap dat het allemaal kleine puntjes zijn, het zijn alleen kleine puntjes die me veel stress opleveren... Wat je zegt klopt, de punten van VWO 5 zijn niet super belangrijk, maar er zitten wel een paar schoolexamens tussen en als je Numerus Fixus kiest, dan zijn ze wel belangrijk (en ik weet dus niet of ik dat wil of niet).
Groetjes,
Anoniempje
Ik zal sociale contacten maken ook bij de pluspunten zetten...
Ik snap dat het allemaal kleine puntjes zijn, het zijn alleen kleine puntjes die me veel stress opleveren... Wat je zegt klopt, de punten van VWO 5 zijn niet super belangrijk, maar er zitten wel een paar schoolexamens tussen en als je Numerus Fixus kiest, dan zijn ze wel belangrijk (en ik weet dus niet of ik dat wil of niet).
Groetjes,
Anoniempje
Reageer
Welkom
Nog geen account? Maak een account aan
Enter your E-mail address. We'll send you an e-mail with instructions to reset your password.
