Hoi,

Zelf denk ik dat de mensen van die instelling gewoon totaal geen ervaring hebben met zelfbeschadiging, want volgens mij schrok ze er zelf wel een beetje van.Het is op zich wel zo dat er gewoon instellingen zijn voor "heftigere" gevallen en voor lichtere gevallen. M'n zus heeft bijvoorbeeld ook kort psychische hulp gehad, maar zij zou bij lange na niet in aanmerking komen voor de plekken waar ik ben geweest en andersom. We hadden gewoon hele andere levels van problematiek.

Toen ik met een hulpverlener zocht naar een geschikte locatie voor vervolghulp, zei ze ook letterlijk dat er een psychiater bij de praktijk moest zitten, omdat er een grote kans was dat ze anders geen mensen met zelfmoordgedachten aan zouden nemen. Kleine praktijken schrikken van woorden als zelfmoord en automutilatie...

Oké, maar jammer dus dat je niet naar die instelling kan. Misschien moet je nu lang op de wachtlijst of je komt er met spoed doorheen. Op zich is het niet erg als je er met spoed heen komt, want dan ben je er ook weer eerder klaar mee. Een wachtlijst lijkt me juist een periode met uitstelgevoelens en onzekerheid meebrengen. En eventueel nog meer gesprekjes met de huisarts die misschien wel wil blijven checken hoe het gaat...

Er zitten in ieder geval voor- en nadelen aan beide uitkomsten.

Hopelijk krijg je snel duidelijkheid!
Gr. Pin

ik zou het tegen niemand zeggen dat je je snijdt en ook niet laten zien verberg het want als mensen het zien schakelen ze hulp in en zit je bij een psycholoog.

Dat lijkt me niet zo'n goede tip. Het is juist erg belangrijk om erover te praten, en een psycholoog is daar een heel goede persoon voor!
Uiteraard hoef je het niet aan iedereen zomaar te laten zien, maar erover praten is toch nodig.

Hoi,

Het noemen van die instelling met die M (die je vgm toch per ongeluk hebt genoemd in de eerste alinea) geeft idd wel je locatie weg. Zeker in combinatie met die andere instelling. Maar ik heb alsnog geen flauw idee wie je bent hoor, dus als de KT het weghaalt, is alles weer ok.

Niemand vraagt je iets, maar je zou aan de andere kant ook niet weten wat je zou antwoorden. Ik snap je wel hoor. Jij hebt toch ook inspraak en het gaat tenslotte over jou, maar het lijkt op deze manier alsof ze dat niets kan schelen.

Ik denk dat ze contact met je ouders opnemen omdat jij niet heel erg veel bereidheid toont voor een behandeling en ze ook gewoon met je ouders kunnen praten, aangezien je nog geen 16 bent.

De instelling verwacht volledige medewerking als ze je gaan helpen. Dat zeggen ze eigenlijk allemaal, omdat ze volgens mij niet echt aan gedwongen behandelingen doen. Maar volgens mij is het niet echt iets waardoor ze je zouden weigeren, aangezien ze dan waarschijnlijk vinden dat je wel hulp nodig hebt. Dan proberen ze waarschijnlijk alsnog een afspraak met je te maken ofzo.

Oei, het afsluitende gesprek met de orthopedagoog. Zie je daar erg tegenop?

Je laat niet merken dat het niet goed met je gaat. Men zegt wel eens dat lachen je beter laat voelen, ook al ben je niet blij. Geldt dat voor jou? Werkt dit als een soort afleiding of voel je je zelfs op dat moment gewoon echt slecht?

Misschien dat het juist wel helpt om het te laten merken als het slecht met je gaat. Als je het gevoel opkropt, wordt het waarschijnlijk alleen maar erger. Maar ja, dit is natuurlijk makkelijker gezegd dan gedaan...

Succes komende week!
Gr. Pin

Tijdens het gesprek met je orthopedagoog mag je gerust vertellen dat je dankbaar bent voor de tijd die ze je geschonken heeft, maar dat je er tezelfdertijd niet mee opgezet was dat ze je vertrouwen schond. Ik denk dat het goed is om al je gedachten met haar te delen, zodat je dat hoofdstuk af kan sluiten.

Verder hoop ik dat je toekomstige hulpverlener je bij de behandeling vaker zal betrekken in het gebeuren. Jij bent de patiënt, en hoewel de wetgeving voorschrijft dat je ouders tot een bepaalde leeftijd zekere inspraak hebben, zou de hulpverlening om jou moeten gaan.

Gr. Kenshin

Hey!

Sorry voor de late reactie. Ik had het wel al gelezen, maar het kwam er steeds niet van. #wehateschool

Geeft niet, I know how you feel.

Het gesprek met de orthopedagoog ging wel oké, ik werd pas een paar uur van te voren zenuwachtig gelukkig. Ze wist zelf alleen niet dat het een afsluitend gesprek was, maar oké. Verder was ze het wel met me eens dat ze het allereerst raar vond dat die eerste instelling me niet wilde en dat ik op dit moment overal een beetje wordt buitengesloten, terwijl het om mij gaat. Ze zei dat ze het jammer vond dat ik nog niet van mening was veranderd. Maar dat ik de verwijsbrief niet heb verscheurd vond ze al een soort van ja zeggen, wat er bij mij alleen maar voor zorgt dat ik nog harder nee tegen alles wil zeggen, maar dat is hoe mijn opstandige brein werkt...

Ook had ik gister een gesprek over mijn ouders, ze zeiden dat ze de mensen van de instelling hadden verteld dat ik slim was en dat ik mezelf sneed als ik gestresst was (niet helemaal waar maar oké). Ik was een beetje boos omdat de mensen van de eerste instelling, die me niet wilden niet met zelfbeschadigers werkten omdat ze er geen ervaring mee hadden en bovendien de capaciteit niet hadden, maar wel wisten dat ik 'in een patroon kan raken'. En dat ze daarom dus een verwijsbrief met spoed hebben geregeld.

Bovendien was ik boos op de huisarts (zelfs mijn vader vond dat ze niet goed had gehandeld, dus dat vind ik heel wat) omdat ze zonder met mij te overleggen die verwijsbrief uit de deur heeft gestuurd.

Ook heb ik geprobeerd om die afspraak te maken met mijn ouders, maar ik kwam er later achter (toen ik er wat beter over nadacht) dat dit niet de bedoeling was. Mijn ouders vinden het oké dat ik stop als ik mijn behandelaar niet mag, maar dan moet ik wel aan die behandelaar laten weten dat ik iets wat ze doen of zeggen niet fijn vind en pas dan mag ik stoppen. Terwijl het eerste idee van de deal was dat als ik geen klik heb met mijn behandelaar (wat niet per se hoeft te betekenen dat ze niet aardig zijn) of als ik nog steeds niet echt verder wil omdat ik er het nut er niet van inzie ik mag stoppen. Uiteindelijk heb ik toch nog het laatste woord, nietwaar?

Nu twijfel ik dus of ik nog een gesprek met mijn ouders moet hebben om de deal zeg maar opnieuw te sluiten of niet en of ik wel tegen die instelling in durf te gaan als ik echt niet meer wil.

Die instelling begreep dat ik een 'ernstig geval' was en ze zouden proberen (ook omdat ik een verwijsbrief met spoed heb) zo snel mogelijk een intake gesprek met me te hebben.

Naast dit alles wil ik ook heel graag met mijn vriendinnen praten omdat ik een tijdje geleden het gevoel kreeg dat een van hen bang is dat ik zelfmoord ga plegen. Ik zei namelijk in de les 'ik wil niet meer' toen had ik het over de les, maar ze vroeg of ik geen zin meer had in de les of in het leven... Ook wil ik met hen praten om ze te zeggen dat ze alles kunnen vragen wat ze willen en zit ik erover te denken om ze te vragen of ze mijn littekens op mijn arm eerst willen zien voordat ik korte mouwen ga dragen als het warmer wordt, maar ik weet niet of dat een hele gekke vraag is, ik zou het begrijpen als ze het fijn vonden dat ze het zelf eerst hadden gezien, maar aan de andere kant is het mijn lichaam (niet dat ik er een probleem mee heb om hen mijn littekens te laten zien). Ik ben een beetje bang om dat gesprek te hebben en zit er dus een beetje tegen aan te hikken...

Ik twijfel ook of ik met mijn mentor moet praten, omdat sinds mijn mentorgesprek van een paar weken geleden ik ermee zit dat ze zei dat ze zich zorgen maakte en ik misschien wilde vragen hoe dat kwam (ik bedoel, ik kan zelf ook wel een paar redenen noemen als je alles weet, maar ik vindt het zelf niet echt nodig en bovendien laat ik (voor zover ik weet) niet veel merken aan de buitenkant). Wat denken jullie?

Zo, dat was mijn boekwerk weer... Respect voor jou als je helemaal tot hier hebt gelezen!

Groetjes,
Anoniempje

Hey!
Bedankt voor al het advies, ik denk dat ik zo mijn mentor een mailtje ga sturen en mijn vrienden ook even een appje stuur...


Bovendien was ik boos op de huisarts (zelfs mijn vader vond dat ze niet goed had gehandeld, dus dat vind ik heel wat) omdat ze zonder met mij te overleggen die verwijsbrief uit de deur heeft gestuurd.Dat slaat natuurlijk nergens op... Wat gebeurt er dan nu?

Eh ja, niet zo veel eigenlijk. Ik zit nu dus ingeschreven bij die nieuwe instelling, verder hebben we niks meer van haar gehoord en eerlijk gezegd heb ik ook geen zin om überhaupt nog een keer met haar te praten...

Nou ja, ze kunnen geen behandeling doen zonder jou... Dus in principe heb jij de macht 👀

Klopt, maar toch voelt het niet zo... Ik wordt binnen een maand 16, maar ik heb niet het gevoel dat dat iemand kan schelen, want als ik wil stoppen dwingen mijn ouders me toch om door te gaan en dan bezwijk ik zeg maar...

Ik denk niet dat je ouders het tegen de instelling gaan zeggen, ook niet als jullie een andere afspraak hebben. Ik denk dat het dus sowieso uit jezelf moet komen als je wil stoppen.

Dat denk ik ook niet, maakt me ook niet zo veel uit als ze dat zouden doen. Dus eigenlijk zeg je: afspraak of niet, als jij wilt stoppen dan stop je?

Groetjes,
Anoniempje

Hey!

Vandaag heb ik dus met mijn vrienden een gesprekje gehad. Allereerst vroeg ik of ze mijn arm wilden zien, en op zich wilden ze dat wel, dus dat hebben ze later op de dag ook gezien. Ook vroeg ik me af of ze zich zorgen om me maakten en ze zeiden van wel, maar begrepen dat ze mij niet konden laten stoppen. Gelukkig was mijn vermoeden dat de ene vriendin bang was dat ik zelfmoord zou plegen onterecht, ze zei dat ze het als grapje bedoelde (ik weet nou ook niet of ik dat nou zo grappig vind, maar goed, wat zwarte humor kan soms geen kwaad) en dat ze wist dat ik er niet zo over dacht (ik heb maar niet gezegd dat ik een paar maanden terug bezig was met een plan, maar halverwege (het plan, niet de uitvoering) toch niet durfde).

Met mijn mentor heb ik maandag een gesprekje (als ze niet moet invallen voor een examensurveillant). Ik zit nu al een beetje na te denken waar ik het nou over wil hebben en ben er nog niet helemaal uit, dus ga ik even wat opschrijven in de hoop dat iemand met iets komt wat misschien nog niet in me opgekomen was. Het is namelijk best weinig en ik voel me een beetje lullig dat ik hier een gesprekje voor heb aangevraagd, maar goed. 1. Wat is de precieze reden dat ze zich zorgen om me maakt? 2. Kan ik iets doen om dit te vermijden of verminderen? Eh ja, dat was het eigenlijk wel...😅


Je hebt niet het gevoel dat je macht hebt. Je wordt wel bijna 16, maar je denk dat je ouders je alsnog kunnen overhalen om therapie te blijven volgen. Probeer het anders aan te kijken. Misschien valt het mee en als het tegenvalt, bedenken we dan wel weer wat je kan doen. Dat hoef je niet alleen op te lossen :)

Ja, je hebt gelijk, ik loop een beetje op de feiten vooruit en misschien heb ik wel wat aan therapie...

Groetjes,
Anoniempje

Hey!

Ja, het voelt wel goed om dat gedaan te hebben.

Ik denk niet dat we een heel lesuur vol kunnen praten over het leven , maar hopelijk kunnen we wel een goed gesprek voeren...

Groetjes,
Anoniempje

Hey,

Je gesprekje met je mentor ging goed. Ze is niet je nieuwe vertrouwenspersoon geworden 😂 Helaas. Je vindt dit zelf dus ook een beetje jammer? Wie weet groeit het vertrouwen nog..?

Je bent nu wel opgelucht nu je het hebt gehad. Goed dat je het hebt gedaan!

Gr. Pin

hoi

na 3 uur lezen ben ik weer bij 😅. ik heb aan het begin mee gelezen maar was op een gegeven moment af gehaakt. waarom weet ik niet meer.

ik vind het echt heel knap dat je met je vriedinnen hebt gepraat is misschien wel 3 dagen geleden maar wouw het toch even zeggen. en fijn dat ze volgens mij goed en rustig reageerde.

ik vind het ook echt heel erg knap dat je een gesprekje met je mentor bent aan gegaan. jammer dat je denkt dat het geen vertrouwens persoon kan zijn.

maar vergeet niet dat vertrouwen ook moet groeien. net zo als vriendschap. het is er meestal wel een beetje maar het is niet meteen een vriendschap. (ik hoop dat je snapt wat ik bedoel) omdat je teleur gesteld bent dat ze niet meteen als een vertrouwens persoon. misschien kan je haar nog een kans geven...

groetjes
bella

hoi

je hoeft me niet te bedanken omdat ik je toppic helemaal heb gelezen. dat doe ik met 'liefde'. zie het zelf zo niet maar zo gaat dat spreekwoord toch(?)

je bent bang dat je je mentor teveel belast met je problemen. zoon docent en vriend had/heb ik ook bijna op mijn geweten. maar die docente heeft op tijd aan de bel getrokken en een professional er bij gehaald. en mijn vriend daar praat ik niet meer mee over hoe ik mij voell alleen over mijn gender gevoelens. je zou met haar af kunnen spreken dat zij aan moet geven als het haar te veel woord. en je zou ook kunnen af spreken dat zij (als jij dat wil) ook met 1 persoon jou problemen kan bespreken als ze iets niet weet hoe ze het moet aan pakken.

ze heeft precies het zelfde gezegd als mijn docente tegen mij 😂
ze wilt me graag helpen maar is geen psycholoog. je zou kunnen bespreken dat zij als zij het even niet weet naar die orthopedagoog kan gaan als ze het niet weet. dan hoef jij niet met haar te praten. maar dan staat zij er niet alleen voor.

ik mag alleen met haar praten als we allebei met die school psychologe kunnen praten. ik hoop dat dat voor jou niet het geval woord.

schrijf je wel eens je gevoelens op? of je gedachtes of waar je over twijfelt. dan woord dat over zichtelijk in je hoofd. en misschien lukt dan huiswerk maken wel. ik heb daar niet echt tips voor want ik heb het geluk dat ik geen huiswerk heb.

groetjes
bella

je kan als het echt niet lukt altijd kt bellen of chatten. dan reageert er ook iemand ook meteen op. en je kan het hier natuurlijk ook doen maar dan heb je niet meteen andwoord.

je zou het ook aan je mentor via een mailtje voor kunnen leggen. dan is het spannendste op enter drukken (vind ik dan)

groetjes
bella

Hey!

Het ging gister dus niet zo goed... Ik heb de rest van de avond niet echt meer iets aan school kunnen doen en het eindigde ermee dat ik mezelf in mijn arm sneed (waarover ik met mezelf een afspraak had gemaakt, om het niet meer te doen). Een soort terugval dus, voor zover ik terug kan vallen 😂...

Ook was het vandaag de eerste dag dat iets van mijn problemen op school merkzaam waren. Bij scheikunde moesten we een practicum doen, dat bestond uit meerdere stappen, met een brander (die ik haat). Op een gegeven moment hadden we nog maar 5 minuten en we waren nog steeds niet klaar, dus omdat ik nog stress van dat met mijn mentor had + de stress van het practicum raakte ik al helemaal in de stres. Dit was blijkbaar goed merkbaar, want mijn leraar begon me te vertellen dat ik rustig moest doen, niet mocht rennen, even adem moest nemen. En ik bleef maar zeggen dat ik dat niet kon en begon een beetje te trillen.

De hele middag zit ik er al aan te denken, dat ik me ervoor schaam dat ik zo reageerde. En nu heb ik dus het gevoel dat ik mijn leraar een soort uitleg moet geven/ moet vertellen hoe het kwam/ mijn excuses aan moet bieden. Maar ik wil er niet een te groot ding van maken, laat staan dat ik weet wat ik zou moeten zeggen...

Ik heb het er met mijn vrienden over gehad (mijn mentor om hulp vragen) en ze zeiden dat ik er zelf niet onderdoor mocht gaan... Op zich ben ik nu wel bereid om haar om hulp te vragen, maar ik weet niet echt wat ik moet doen...

Iemand tips?

Groetjes,
Anoniempje