De Kindertelefoon.nl

Hoi,



Zelf denk ik dat de mensen van die instelling gewoon totaal geen ervaring hebben met zelfbeschadiging, want volgens mij schrok ze er zelf wel een beetje van.Het is op zich wel zo dat er gewoon instellingen zijn voor "heftigere" gevallen en voor lichtere gevallen. M'n zus heeft bijvoorbeeld ook kort psychische hulp gehad, maar zij zou bij lange na niet in aanmerking komen voor de plekken waar ik ben geweest en andersom. We hadden gewoon hele andere levels van problematiek.



Toen ik met een hulpverlener zocht naar een geschikte locatie voor vervolghulp, zei ze ook letterlijk dat er een psychiater bij de praktijk moest zitten, omdat er een grote kans was dat ze anders geen mensen met zelfmoordgedachten aan zouden nemen. Kleine praktijken schrikken van woorden als zelfmoord en automutilatie...



Oké, maar jammer dus dat je niet naar die instelling kan. Misschien moet je nu lang op de wachtlijst of je komt er met spoed doorheen. Op zich is het niet erg als je er met spoed heen komt, want dan ben je er ook weer eerder klaar mee. Een wachtlijst lijkt me juist een periode met uitstelgevoelens en onzekerheid meebrengen. En eventueel nog meer gesprekjes met de huisarts die misschien wel wil blijven checken hoe het gaat...



Er zitten in ieder geval voor- en nadelen aan beide uitkomsten.



Hopelijk krijg je snel duidelijkheid!

Gr. Pin

---

hoiiii



ik zou het tegen niemand zeggen dat je je snijdt en ook niet laten zien verberg het want als mensen het zien schakelen ze hulp in en zit je bij een psycholoog. en de meeste kijken er heel raar naar ik heb dat ook en probeer aaltijd het te verbergen en je moet goed onthouden : Littekens zitten er niet voor even ze zitten er voor je hele leven! ik heb nu meerde grote diepe littekenns en die gaan nooit meer weg en ik schaam me er voor.

---

ik zou het tegen niemand zeggen dat je je snijdt en ook niet laten zien verberg het want als mensen het zien schakelen ze hulp in en zit je bij een psycholoog.



Dat lijkt me niet zo'n goede tip. Het is juist erg belangrijk om erover te praten, en een psycholoog is daar een heel goede persoon voor!

Uiteraard hoef je het niet aan iedereen zomaar te laten zien, maar erover praten is toch nodig.

---

Hey!



Weer een update... De mensen van die instelling hebben met de huisarts gepraat en zij heeft mijn verwijsbrief naar de M. gestuurd, die al contact hebben opgenomen met mijn ouders voor een belgesprek deze week. Ik voel me nogal machteloos, omdat niemand mij wat vraagt, maar aan de andere kant weet ik ook niet wat ik zou willen zeggen als iemand mij iets vroeg...



Liever was ik naar Vincent van Gogh gegaan, maar oké... Ik ben ook een beetje bang omdat ze op de website van M (sorry, die naam is best lang en ik weet niet of ik teveel weggeef als ik de hele instelling noem, dus ga ik zo verder) expliciet zeggen dat ze volledige medewerking van je verwachten als ze je gaan helpen, maar ik weet niet of ik dat wil en kan...



Lekker onrustig dus, en daarnaast heb ik deze week ook nog dat afsluitende gesprek met de orthopedagoog...



Ik laat alleen niet merken dat het misschien niet zo goed met me gaat, ik ben gewoon vrolijk en praat constant. Deels waarschijnlijk doordat school weer is begonnen en dat voor mij voelt als een soort van nieuwe start en ik weer volledig ben uitgerust, deels omdat ik niet wil dat iemand zich zorgen maakt.



Groetjes,

Anoniempje

---

Hoi,



Het noemen van die instelling met die M (die je vgm toch per ongeluk hebt genoemd in de eerste alinea) geeft idd wel je locatie weg. Zeker in combinatie met die andere instelling. Maar ik heb alsnog geen flauw idee wie je bent hoor, dus als de KT het weghaalt, is alles weer ok.



Niemand vraagt je iets, maar je zou aan de andere kant ook niet weten wat je zou antwoorden. Ik snap je wel hoor. Jij hebt toch ook inspraak en het gaat tenslotte over jou, maar het lijkt op deze manier alsof ze dat niets kan schelen.



Ik denk dat ze contact met je ouders opnemen omdat jij niet heel erg veel bereidheid toont voor een behandeling en ze ook gewoon met je ouders kunnen praten, aangezien je nog geen 16 bent.



De instelling verwacht volledige medewerking als ze je gaan helpen. Dat zeggen ze eigenlijk allemaal, omdat ze volgens mij niet echt aan gedwongen behandelingen doen. Maar volgens mij is het niet echt iets waardoor ze je zouden weigeren, aangezien ze dan waarschijnlijk vinden dat je wel hulp nodig hebt. Dan proberen ze waarschijnlijk alsnog een afspraak met je te maken ofzo.



Oei, het afsluitende gesprek met de orthopedagoog. Zie je daar erg tegenop?



Je laat niet merken dat het niet goed met je gaat. Men zegt wel eens dat lachen je beter laat voelen, ook al ben je niet blij. Geldt dat voor jou? Werkt dit als een soort afleiding of voel je je zelfs op dat moment gewoon echt slecht?



Misschien dat het juist wel helpt om het te laten merken als het slecht met je gaat. Als je het gevoel opkropt, wordt het waarschijnlijk alleen maar erger. Maar ja, dit is natuurlijk makkelijker gezegd dan gedaan...



Succes komende week!

Gr. Pin

---

Hey!



Ik heb even gecheckt, maar beide instellingen hebben locaties in dezelfde steden, dus als het goed is is het niet al te erg, ik heb tenslotte al eens een keer verteld in welke provincie ik woon...



Ik snap best dat ze met mijn ouders willen praten, maar ik vraag me af waarover precies en wat ze zullen zeggen en of ze nog met mij gaan praten.



Ik zie best wel op tegen dat gesprek met de orthopedagoog, aan de ene kant ben ik een beetje boos op haar en wil ik haar heel graag vertellen dat ze toch niet gaat krijgen wat ze wilt (betere hulp voor mij), maar aan de andere kant wil ik ook niet gemeen zijn omdat ze het eerste persoon was die ik vertrouwde. Aan de andere kant heeft ze dat vertrouwen wel geschonden... Dilemma.



Ik probeer meestal niet te laten merken dat het niet zo goed gaat als mensen denken, maar deze keer doe ik wel erg mijn best. Ik denk dat het enigszins ook wel oprecht is, alleen dat ik de gespannen momentjes en het snijden er zo een beetje buiten laat zodat niemand daar aan denkt. Klinkt dat een beetje logisch?



Groetjes,

Anoniempje

---

Tijdens het gesprek met je orthopedagoog mag je gerust vertellen dat je dankbaar bent voor de tijd die ze je geschonken heeft, maar dat je er tezelfdertijd niet mee opgezet was dat ze je vertrouwen schond. Ik denk dat het goed is om al je gedachten met haar te delen, zodat je dat hoofdstuk af kan sluiten.



Verder hoop ik dat je toekomstige hulpverlener je bij de behandeling vaker zal betrekken in het gebeuren. Jij bent de patiënt, en hoewel de wetgeving voorschrijft dat je ouders tot een bepaalde leeftijd zekere inspraak hebben, zou de hulpverlening om jou moeten gaan.



Gr. Kenshin

---

Hoi,



Sorry voor de late reactie. Ik had het wel al gelezen, maar het kwam er steeds niet van. #wehateschool



Gelukkig dus niet te veel schade door het noemen van de instellingen!



Je mag best vragen waar ze met je ouders over hebben gesproken. Dit kun je overigens ook aan je ouders vragen. Het lijkt me best normaal om je dat af te vragen en om dat te willen weten. Ik denk wel dat ze ook met jou willen praten hoor. Het gaat tenslotte om jou en jij ziet de dingen anders dan je ouders. Ze kunnen niet eens alle vragen stellen aan je ouders, al zouden ze dat willen. Jij zal bepaalde dingen uit moeten leggen die alleen jij uit kan leggen.



Hoe ging het gesprek met de orthopedagoog?



Klinkt dat een beetje logisch?Best wel eigenlijk.



Gr. Pin

---

Hey!



Sorry voor de late reactie. Ik had het wel al gelezen, maar het kwam er steeds niet van. #wehateschool



Geeft niet, I know how you feel.



Het gesprek met de orthopedagoog ging wel oké, ik werd pas een paar uur van te voren zenuwachtig gelukkig. Ze wist zelf alleen niet dat het een afsluitend gesprek was, maar oké. Verder was ze het wel met me eens dat ze het allereerst raar vond dat die eerste instelling me niet wilde en dat ik op dit moment overal een beetje wordt buitengesloten, terwijl het om mij gaat. Ze zei dat ze het jammer vond dat ik nog niet van mening was veranderd. Maar dat ik de verwijsbrief niet heb verscheurd vond ze al een soort van ja zeggen, wat er bij mij alleen maar voor zorgt dat ik nog harder nee tegen alles wil zeggen, maar dat is hoe mijn opstandige brein werkt...



Ook had ik gister een gesprek over mijn ouders, ze zeiden dat ze de mensen van de instelling hadden verteld dat ik slim was en dat ik mezelf sneed als ik gestresst was (niet helemaal waar maar oké). Ik was een beetje boos omdat de mensen van de eerste instelling, die me niet wilden niet met zelfbeschadigers werkten omdat ze er geen ervaring mee hadden en bovendien de capaciteit niet hadden, maar wel wisten dat ik 'in een patroon kan raken'. En dat ze daarom dus een verwijsbrief met spoed hebben geregeld.



Bovendien was ik boos op de huisarts (zelfs mijn vader vond dat ze niet goed had gehandeld, dus dat vind ik heel wat) omdat ze zonder met mij te overleggen die verwijsbrief uit de deur heeft gestuurd.



Ook heb ik geprobeerd om die afspraak te maken met mijn ouders, maar ik kwam er later achter (toen ik er wat beter over nadacht) dat dit niet de bedoeling was. Mijn ouders vinden het oké dat ik stop als ik mijn behandelaar niet mag, maar dan moet ik wel aan die behandelaar laten weten dat ik iets wat ze doen of zeggen niet fijn vind en pas dan mag ik stoppen. Terwijl het eerste idee van de deal was dat als ik geen klik heb met mijn behandelaar (wat niet per se hoeft te betekenen dat ze niet aardig zijn) of als ik nog steeds niet echt verder wil omdat ik er het nut er niet van inzie ik mag stoppen. Uiteindelijk heb ik toch nog het laatste woord, nietwaar?



Nu twijfel ik dus of ik nog een gesprek met mijn ouders moet hebben om de deal zeg maar opnieuw te sluiten of niet en of ik wel tegen die instelling in durf te gaan als ik echt niet meer wil.



Die instelling begreep dat ik een 'ernstig geval' was en ze zouden proberen (ook omdat ik een verwijsbrief met spoed heb) zo snel mogelijk een intake gesprek met me te hebben.



Naast dit alles wil ik ook heel graag met mijn vriendinnen praten omdat ik een tijdje geleden het gevoel kreeg dat een van hen bang is dat ik zelfmoord ga plegen. Ik zei namelijk in de les 'ik wil niet meer' toen had ik het over de les, maar ze vroeg of ik geen zin meer had in de les of in het leven... Ook wil ik met hen praten om ze te zeggen dat ze alles kunnen vragen wat ze willen en zit ik erover te denken om ze te vragen of ze mijn littekens op mijn arm eerst willen zien voordat ik korte mouwen ga dragen als het warmer wordt, maar ik weet niet of dat een hele gekke vraag is, ik zou het begrijpen als ze het fijn vonden dat ze het zelf eerst hadden gezien, maar aan de andere kant is het mijn lichaam (niet dat ik er een probleem mee heb om hen mijn littekens te laten zien). Ik ben een beetje bang om dat gesprek te hebben en zit er dus een beetje tegen aan te hikken...



Ik twijfel ook of ik met mijn mentor moet praten, omdat sinds mijn mentorgesprek van een paar weken geleden ik ermee zit dat ze zei dat ze zich zorgen maakte en ik misschien wilde vragen hoe dat kwam (ik bedoel, ik kan zelf ook wel een paar redenen noemen als je alles weet, maar ik vindt het zelf niet echt nodig en bovendien laat ik (voor zover ik weet) niet veel merken aan de buitenkant). Wat denken jullie?



Zo, dat was mijn boekwerk weer... Respect voor jou als je helemaal tot hier hebt gelezen!



Groetjes,

Anoniempje

---

Hoi,



wat er bij mij alleen maar voor zorgt dat ik nog harder nee tegen alles wil zeggen, maar dat is hoe mijn opstandige brein werkt...Haha ja, dat snap ik. Zo werkt het brein nu eenmaal hè.



Je hebt met je ouders gesproken en nu weet je waar ze het over hebben gehad. Dat is in ieder geval wel fijn. Je hebt nu helaas (voor jou) een verwijsbrief met spoed.



Bovendien was ik boos op de huisarts (zelfs mijn vader vond dat ze niet goed had gehandeld, dus dat vind ik heel wat) omdat ze zonder met mij te overleggen die verwijsbrief uit de deur heeft gestuurd.Dat slaat natuurlijk nergens op... Wat gebeurt er dan nu?



Uiteindelijk heb ik toch nog het laatste woord, nietwaar? Nou ja, ze kunnen geen behandeling doen zonder jou... Dus in principe heb jij de macht

Je hebt nu een afspraak dat je wel mag stoppen en wisselen als je je niet op je gemak voelt. Dat lijkt me in ieder geval wel een comfortabele gedachte, ook al is het hele idee van dit therapie gebeuren natuurlijk niet comfortabel.



Nu twijfel ik dus of ik nog een gesprek met mijn ouders moet hebben om de deal zeg maar opnieuw te sluiten of niet en of ik wel tegen die instelling in durf te gaan als ik echt niet meer wil.Ik denk niet dat je ouders het tegen de instelling gaan zeggen, ook niet als jullie een andere afspraak hebben. Ik denk dat het dus sowieso uit jezelf moet komen als je wil stoppen.



Je twijfelt of je een gesprek met je vrienden moet voeren. Ik ben voor. Ik hoorde later van een vriendin van me dat ze een tijd geleden, toen ik zéér diep in de put zat, altijd bang was dat ik iets zou doen. Als ik er niet was en er kwam dan iemand van school het lokaal in, dat ze dacht dat ze zouden melden dat ik iets gedaan had. Als ik dat toen had geweten, was ik zeker een gesprek aangegaan. Ik had ze nooit met zo veel stress enzo willen opzadelen.

Sowieso heb ik ze wel een keer een mail gestuurd om een gesprek te openen. Dat heeft ze toen wel geholpen (en mij ook) en heeft ze toen volgens mij wel enigszins gerust gesteld.



Ook het tonen van je littekens lijkt mij nuttig, omdat ze kunnen schrikken als je opeens komt opdagen met korte mouwen en dan die littekens. Als je ze een keer rustig laat zien, kunnen ze zich soort van voorbereiden en neem je enigszins het schrikeffect weg. Dat lijkt mij wel goed, maar het lijkt me zeker goed om ze die keuze te geven.



Als je ermee zit dat je denkt dat je mentor zich zorgen maakt, kun je altijd een gesprek aanvragen. Ook als je misschien wel gewoon met je mentor wil praten. Je kan je mentor in ieder geval een mailtje sturen en dit voorleggen. Dat je dacht dat ze zich zorgen maakte en dat je best nog een keer in gesprek wil enzo.



Gr. Pin

---

Hey!

Bedankt voor al het advies, ik denk dat ik zo mijn mentor een mailtje ga sturen en mijn vrienden ook even een appje stuur...





Bovendien was ik boos op de huisarts (zelfs mijn vader vond dat ze niet goed had gehandeld, dus dat vind ik heel wat) omdat ze zonder met mij te overleggen die verwijsbrief uit de deur heeft gestuurd.Dat slaat natuurlijk nergens op... Wat gebeurt er dan nu?



Eh ja, niet zo veel eigenlijk. Ik zit nu dus ingeschreven bij die nieuwe instelling, verder hebben we niks meer van haar gehoord en eerlijk gezegd heb ik ook geen zin om überhaupt nog een keer met haar te praten...



Nou ja, ze kunnen geen behandeling doen zonder jou... Dus in principe heb jij de macht



Klopt, maar toch voelt het niet zo... Ik wordt binnen een maand 16, maar ik heb niet het gevoel dat dat iemand kan schelen, want als ik wil stoppen dwingen mijn ouders me toch om door te gaan en dan bezwijk ik zeg maar...

Ik denk niet dat je ouders het tegen de instelling gaan zeggen, ook niet als jullie een andere afspraak hebben. Ik denk dat het dus sowieso uit jezelf moet komen als je wil stoppen.

Dat denk ik ook niet, maakt me ook niet zo veel uit als ze dat zouden doen. Dus eigenlijk zeg je: afspraak of niet, als jij wilt stoppen dan stop je?



Groetjes,

Anoniempje

---

Hoi,



Je gaat je mentor waarschijnlijk een mail sturen en je vrienden een appje. Goed dat je een besluit hebt genomen!



Je hebt niks meer van je huisarts gehoord, maar je wil eigenlijk ook niet met haar praten. Begrijpelijk. Lekker zo laten dan.



Je hebt niet het gevoel dat je macht hebt. Je wordt wel bijna 16, maar je denk dat je ouders je alsnog kunnen overhalen om therapie te blijven volgen. Probeer het anders aan te kijken. Misschien valt het mee en als het tegenvalt, bedenken we dan wel weer wat je kan doen. Dat hoef je niet alleen op te lossen :)



Dus eigenlijk zeg je: afspraak of niet, als jij wilt stoppen dan stop je?Ik bedoelde vooral dat een nieuwe afspraak met je ouders waarschijnlijk geen verschil gaat maken. Als jij wil stoppen zal jij degene zijn die daarvoor moet zorgen. Afspraak of niet. Dus ja, eigenlijk bedoel ik dat wat jij zegt ook wel. Het enige wat die afspraak doet, is jou waarschijnlijk meer mentale rust geven als je wil stoppen, omdat je weet dat je ouders dat goedkeuren. Als dat voor jou veel waard is, kun je natuurlijk alsnog een keer om de tafel met je ouders.



Gr. Pin

---

Hey!



Vandaag heb ik dus met mijn vrienden een gesprekje gehad. Allereerst vroeg ik of ze mijn arm wilden zien, en op zich wilden ze dat wel, dus dat hebben ze later op de dag ook gezien. Ook vroeg ik me af of ze zich zorgen om me maakten en ze zeiden van wel, maar begrepen dat ze mij niet konden laten stoppen. Gelukkig was mijn vermoeden dat de ene vriendin bang was dat ik zelfmoord zou plegen onterecht, ze zei dat ze het als grapje bedoelde (ik weet nou ook niet of ik dat nou zo grappig vind, maar goed, wat zwarte humor kan soms geen kwaad) en dat ze wist dat ik er niet zo over dacht (ik heb maar niet gezegd dat ik een paar maanden terug bezig was met een plan, maar halverwege (het plan, niet de uitvoering) toch niet durfde).



Met mijn mentor heb ik maandag een gesprekje (als ze niet moet invallen voor een examensurveillant). Ik zit nu al een beetje na te denken waar ik het nou over wil hebben en ben er nog niet helemaal uit, dus ga ik even wat opschrijven in de hoop dat iemand met iets komt wat misschien nog niet in me opgekomen was. Het is namelijk best weinig en ik voel me een beetje lullig dat ik hier een gesprekje voor heb aangevraagd, maar goed. 1. Wat is de precieze reden dat ze zich zorgen om me maakt? 2. Kan ik iets doen om dit te vermijden of verminderen? Eh ja, dat was het eigenlijk wel...





Je hebt niet het gevoel dat je macht hebt. Je wordt wel bijna 16, maar je denk dat je ouders je alsnog kunnen overhalen om therapie te blijven volgen. Probeer het anders aan te kijken. Misschien valt het mee en als het tegenvalt, bedenken we dan wel weer wat je kan doen. Dat hoef je niet alleen op te lossen :)



Ja, je hebt gelijk, ik loop een beetje op de feiten vooruit en misschien heb ik wel wat aan therapie...



Groetjes,

Anoniempje

---

Hoi,



Je hebt een gesprek gehad met je vrienden. Voelt het goed dat je dat gedaan hebt? Ik denk inderdaad dat je er goed aan hebt gedaan om niet over het zelfmoordgedeelte te beginnen. Op deze manier zijn ze gerustgesteld en anders had je ze waarschijnlijk een zorg bezorgd.



Over die 2 punten kun je een heel lang gesprek voeren hoor. Ik had ooit een ''simpel'' mentorgesprekje met mijn mentor wat opeens een diep gesprek werd over het leven en werd onderbroken door de bel Als je je op je gemak voelt bij iemand, kunnen de woorden er soms uitrollen.



En ja, als het een kort gesprek is, dan is het een kort gesprek. Het gesprek hoeft echt niet het hele lesuur te vullen. Als 10 minuten genoeg is om te bereiken wat je wil bereiken, is dat ook prima. Wie weet wordt het een fijn gesprek en vind je in je mentor zomaar een nieuw vertrouwenspersoon...



Gr. Pin

---

Hey!



Ja, het voelt wel goed om dat gedaan te hebben.



Ik denk niet dat we een heel lesuur vol kunnen praten over het leven , maar hopelijk kunnen we wel een goed gesprek voeren...



Groetjes,

Anoniempje

---

Hey!



Ik had dus net dat gesprekje met mijn mentor (we hebben 30 minuten gepraat) en het was op zich wel fijn, hoewel ik heel erg gespannen was. Ze maakte zich aan de ene kant zorgen om me omdat ik alles alleen wilde doen en aan de andere kant ook niet, omdat ze wist dat het goed zou komen. Ze stelde een paar vragen over hoe het nou allemaal gekomen was enzo en ik vond het niet erg om die te beantwoorden. Ook heb ik een kleine update gegeven.



Al met al was het dus wel een oké gesprekje, maar niet echt dat ze mijn nieuwe vertrouwenspersoon wordt . Op zich ben ik nu wel opgelucht, dat dit is gebeurd, maar aan de andere kant ben ik ook weer een beetje teleurgesteld, ik denk omdat ik stiekem hoopte dat ik haar zou vertrouwen, aangezien ik niemand echt vertrouw...



Nou ja,

Groetjes,

Anoniempje

---

Hey,



Je gesprekje met je mentor ging goed. Ze is niet je nieuwe vertrouwenspersoon geworden Helaas. Je vindt dit zelf dus ook een beetje jammer? Wie weet groeit het vertrouwen nog..?



Je bent nu wel opgelucht nu je het hebt gehad. Goed dat je het hebt gedaan!



Gr. Pin

---

Hey!



Je gesprekje met je mentor ging goed. Ze is niet je nieuwe vertrouwenspersoon geworden Helaas. Je vindt dit zelf dus ook een beetje jammer?



Ja, best wel. Ik denk alleen niet dat het vertrouwen nog echt zal groeien, daarvoor zou ik haar wat vaker moeten spreken...

Je bent nu wel opgelucht nu je het hebt gehad. Goed dat je het hebt gedaan!

Bedankt!



Groetjes,

Anoniempje

---

hoi



na 3 uur lezen ben ik weer bij . ik heb aan het begin mee gelezen maar was op een gegeven moment af gehaakt. waarom weet ik niet meer.



ik vind het echt heel knap dat je met je vriedinnen hebt gepraat is misschien wel 3 dagen geleden maar wouw het toch even zeggen. en fijn dat ze volgens mij goed en rustig reageerde.



ik vind het ook echt heel erg knap dat je een gesprekje met je mentor bent aan gegaan. jammer dat je denkt dat het geen vertrouwens persoon kan zijn.



maar vergeet niet dat vertrouwen ook moet groeien. net zo als vriendschap. het is er meestal wel een beetje maar het is niet meteen een vriendschap. (ik hoop dat je snapt wat ik bedoel) omdat je teleur gesteld bent dat ze niet meteen als een vertrouwens persoon. misschien kan je haar nog een kans geven...



groetjes

bella

---

Hey Bella!



Bedankt voor je reactie, respect dat je het helemaal hebt gelezen!



Ik zou mijn mentor inderdaad graag als vertrouwenspersoon willen, ze is aardig en ik kan goed met haar overweg, bovendien heb ik nu niemand aangezien ik ben gestopt met de orthopedagoog.



Het ding is, ik durf het niet. Ik wil haar niet belasten (op het forum lees je best veel verhalen over leraren, mentoren en vrienden die eraan onderdoor gaan wanneer ze iemand proberen te helpen en ik wil dat niet op mijn geweten hebben). Ik wil haar wel vertrouwen, maar ben bang dat als ik dat doe ik mijn grenzen niet meer ken en alles op haar ga storten (wat ik wel vaker doe als ik iemand vertel over mijn zelfbeschadiging en ze goed reageren, dan ga ik meteen op ze steunen, zonder dat ze daarom vragen).



Ze heeft wel gezegd dat ik niet alles alleen moet willen oplossen en dat ze niemand kent die mij niet zou willen helpen, maar ze heeft ook gezegd dat ze er niet zo veel verstand van heeft en geen psycholoog is (logisch). Ik wil/durf dus niet diegene (te) zijn die aan haar vraagt of ik op vaste basis met haar kan praten, misschien wil ze dat wel helemaal niet (ja, ik heb ook een angst om afgewezen te worden).



Het ding is wel dat ik mezelf nogal zit tegen te spreken, want terwijl ik dit deze middag allemaal heb bedacht is het ook zo dat ik bijna geen huiswerk heb kunnen maken omdat ik zo druk bezig was met piekeren, twijfelen en huilen...



Maar goed,

Groetjes,

Anoniempje

---

hoi



je hoeft me niet te bedanken omdat ik je toppic helemaal heb gelezen. dat doe ik met 'liefde'. zie het zelf zo niet maar zo gaat dat spreekwoord toch(?)



je bent bang dat je je mentor teveel belast met je problemen. zoon docent en vriend had/heb ik ook bijna op mijn geweten. maar die docente heeft op tijd aan de bel getrokken en een professional er bij gehaald. en mijn vriend daar praat ik niet meer mee over hoe ik mij voell alleen over mijn gender gevoelens. je zou met haar af kunnen spreken dat zij aan moet geven als het haar te veel woord. en je zou ook kunnen af spreken dat zij (als jij dat wil) ook met 1 persoon jou problemen kan bespreken als ze iets niet weet hoe ze het moet aan pakken.



ze heeft precies het zelfde gezegd als mijn docente tegen mij

ze wilt me graag helpen maar is geen psycholoog. je zou kunnen bespreken dat zij als zij het even niet weet naar die orthopedagoog kan gaan als ze het niet weet. dan hoef jij niet met haar te praten. maar dan staat zij er niet alleen voor.



ik mag alleen met haar praten als we allebei met die school psychologe kunnen praten. ik hoop dat dat voor jou niet het geval woord.



schrijf je wel eens je gevoelens op? of je gedachtes of waar je over twijfelt. dan woord dat over zichtelijk in je hoofd. en misschien lukt dan huiswerk maken wel. ik heb daar niet echt tips voor want ik heb het geluk dat ik geen huiswerk heb.



groetjes

bella

---

Hey!



Hoe meer je verteld over de verschillende opties, hoe aantrekkelijker het wordt, alleen nog steeds zou ik het niet durven ...



Ik schreef een paar jaar terug iedere week in een dagboek, maar daar ben ik nu mee gestopt, aangezien er zo veel is om over te schrijven en ik andere dingen belangrijker vind dan mijn gevoelens opschrijven als het er op neer komt... Het liefst praat ik erover, dat gaat namelijk sneller en je hebt iemand om op je te reageren, maar ik praat met niemand .



Groetjes,

Anoniempje

---

je kan als het echt niet lukt altijd kt bellen of chatten. dan reageert er ook iemand ook meteen op. en je kan het hier natuurlijk ook doen maar dan heb je niet meteen andwoord.



je zou het ook aan je mentor via een mailtje voor kunnen leggen. dan is het spannendste op enter drukken (vind ik dan)



groetjes

bella

---

hey,



(ik weet dat ik random kom mengen in het gesprek) maar ten eerste, heel veel respect dat je het aan je vriendinnen hebt verteld en dat je een gesprek hebt gehad met je mentor, ik wilde je nog een optie geven haha.



Ik zit in een soort depressie maar durfde het niet aan mn ouders te vertellen, ik heb een brief geschreven en die op hun bed neergelegd voordat ze gingen slapen, de volgende ochtend heb ik een erg goed gesprek (met een heleboel huilen) gevoerd met mn ouders, het lucht op weetje, met volwassenen praten helpt...

hoe dan ook, het komt allemaal wel goed.



als je iemand nodig hebt om tegen te praten, just talk to me



kusjes

Ano

---

Hey!



Het ging gister dus niet zo goed... Ik heb de rest van de avond niet echt meer iets aan school kunnen doen en het eindigde ermee dat ik mezelf in mijn arm sneed (waarover ik met mezelf een afspraak had gemaakt, om het niet meer te doen). Een soort terugval dus, voor zover ik terug kan vallen ...



Ook was het vandaag de eerste dag dat iets van mijn problemen op school merkzaam waren. Bij scheikunde moesten we een practicum doen, dat bestond uit meerdere stappen, met een brander (die ik haat). Op een gegeven moment hadden we nog maar 5 minuten en we waren nog steeds niet klaar, dus omdat ik nog stress van dat met mijn mentor had + de stress van het practicum raakte ik al helemaal in de stres. Dit was blijkbaar goed merkbaar, want mijn leraar begon me te vertellen dat ik rustig moest doen, niet mocht rennen, even adem moest nemen. En ik bleef maar zeggen dat ik dat niet kon en begon een beetje te trillen.



De hele middag zit ik er al aan te denken, dat ik me ervoor schaam dat ik zo reageerde. En nu heb ik dus het gevoel dat ik mijn leraar een soort uitleg moet geven/ moet vertellen hoe het kwam/ mijn excuses aan moet bieden. Maar ik wil er niet een te groot ding van maken, laat staan dat ik weet wat ik zou moeten zeggen...



Ik heb het er met mijn vrienden over gehad (mijn mentor om hulp vragen) en ze zeiden dat ik er zelf niet onderdoor mocht gaan... Op zich ben ik nu wel bereid om haar om hulp te vragen, maar ik weet niet echt wat ik moet doen...



Iemand tips?



Groetjes,

Anoniempje

---