Hey! Meteen al weer een nieuw bericht na het vorige... Ik ben een meisje van 15 jaar en ik snijd mezelf. Ik doe het niet echt vaak, omdat ik niet wil dat anderen het zien. Ik heb 5 sneden op mijn pols, verborgen onder mijn horloge. Ik snijd sinds 3 weken en ik doe het om aandacht te vragen. Niet zozeer omdat ik mezelf zielig vind maar omdat ik het gevoel heb alsof niemand op me let en niemand me opmerkt. Zoek anders maar op wat de redenen kunnen zijn dat iemand snijdt, ik kan het zelf niet zo goed uitleggen. Nu heb ik dus een leraar gemaild ( dezelfde als in mijn vorige bericht ) dat ik ergens hulp mee nodig heb. In eerste instantie wilde ik over mijn automutilatie praten, maar ik weet nu niet meer of dat wel zo'n goed idee is. Ik voel me de laatste tijd steeds beter en denk dat ik misschien w kan stoppen. Ook heb ik geen zin in nog meer bonje met mijn ouders of dat iemand me te serieus neemt. Zelf vind ik het namelijk niet zo erg, ik bedoel, er zijn veel meer mensen die veel meer en veel vaker snijden dan ik. Moet ik toch gaan of gewoon zeggen dat ik het probleem zelf wel kan oplossen? Help!
Groetjes, Anoniempje
Bladzijde 5 / 29
Ah zo. Ja, ach, zo zou ik er ook in staan. Op dit moment heb je er geen problemen mee dat je nog eens naar de huisarts moet?
Onthoud dat je niet écht moet hè! Gedwongen worden is echt geen pretje (ervaring). Ik wou dat ik me destijds had gerealiseerd dat ik ook niet had kunnen komen opdagen.
Volg je gevoel en als je het idee hebt dat mensen je pushen naar iets wat je niet wil, geef dat dan aan!
Gr. Pin
Onthoud dat je niet écht moet hè! Gedwongen worden is echt geen pretje (ervaring). Ik wou dat ik me destijds had gerealiseerd dat ik ook niet had kunnen komen opdagen.
Volg je gevoel en als je het idee hebt dat mensen je pushen naar iets wat je niet wil, geef dat dan aan!
Gr. Pin
Hey!
Nee, op zich heb ik er geen problemen mee.
Ik heb wel een beetje het gevoel dat ik iets moet doen, voor mijn ouders. Zij begrijpen namelijk niet dat ik er niet vanaf wil, want zo ga ik dit volgens hen niet volhouden, vooral volgend jaar 'want dat wordt zo'n stressvol jaar.' 'Wat is het ergste dat er kan gebeuren als ik hulp krijg?'
Ik heb geen zin in dat gezeur en als ik zeg dat ik gewoon geen hulp wil en het nu zo prima vindt, dat het stabiel is vinden ze dat niet genoeg...
Groetjes,
Anoniempje
Nee, op zich heb ik er geen problemen mee.
Ik heb wel een beetje het gevoel dat ik iets moet doen, voor mijn ouders. Zij begrijpen namelijk niet dat ik er niet vanaf wil, want zo ga ik dit volgens hen niet volhouden, vooral volgend jaar 'want dat wordt zo'n stressvol jaar.' 'Wat is het ergste dat er kan gebeuren als ik hulp krijg?'
Ik heb geen zin in dat gezeur en als ik zeg dat ik gewoon geen hulp wil en het nu zo prima vindt, dat het stabiel is vinden ze dat niet genoeg...
Groetjes,
Anoniempje
Ik snap je ouders wel, maar ik snap jou ook. Hopelijk is een paar keer naar de huisarts gaan genoeg om ze gerust te stellen!
Hey Anoniem06
Na het doorlezen van je topic, begrijp ik dat je nu en dan niet goed in je vel zit, en aan zelfverminking doet. Momenteel voer je af en toe een gesprek met de huisarts, en als ik het goed begrijp, is dat grotendeels om je ouders gerust te stellen.
Wanneer sommigen vernemen dat een kennis aan zelfverminking doet, flippen ze. Toen ik m'n moed bijeen had geraapt en naar de schoolpsycholoog stapte, stelde die me meteen voor volgende keuze; het inlichten van m'n ouders of het inlichten van m'n psychiater, waar ik het toen niet goed mee kon vinden. Ik koos voor m'n psychiater, want beroepsgeheim. Uiteindelijk lichtte hij m'n moeder in, die m'n vader inlichtte. Het "grappige" was echter dat de schoolpsycholoog m'n psychiater alleen ingelicht had over de zelfmoordgedachten, niet over de zelfverminking. Het deel zelfverminking is bij m'n ouders nooit aan het licht gekomen, waar ik persoonlijk vrij tevreden over ben.
Da's mijn ervaring. In m'n omgeving wordt er nogal oppervlakkig gedaan over zelfmoord- en verminking, wat de druk op het verbergen ervan, verhoogt. Inmiddels gaat het met momenten wat beter met me, maar de manier waarop mijn omgeving over zelfmoord denkt, blijft dezelfde.
Ik dacht mijn ervaring even te delen. Hopelijk vind je waar je naar zoekt, en gaat het steeds beter met je. Ik hoop dat je begripvolle reacties tegemoet komen, en dat je ouders een manier vinden om je te steunen op een wijze die jij fijn vindt.
Groetjes
Kenshin
Na het doorlezen van je topic, begrijp ik dat je nu en dan niet goed in je vel zit, en aan zelfverminking doet. Momenteel voer je af en toe een gesprek met de huisarts, en als ik het goed begrijp, is dat grotendeels om je ouders gerust te stellen.
Wanneer sommigen vernemen dat een kennis aan zelfverminking doet, flippen ze. Toen ik m'n moed bijeen had geraapt en naar de schoolpsycholoog stapte, stelde die me meteen voor volgende keuze; het inlichten van m'n ouders of het inlichten van m'n psychiater, waar ik het toen niet goed mee kon vinden. Ik koos voor m'n psychiater, want beroepsgeheim. Uiteindelijk lichtte hij m'n moeder in, die m'n vader inlichtte. Het "grappige" was echter dat de schoolpsycholoog m'n psychiater alleen ingelicht had over de zelfmoordgedachten, niet over de zelfverminking. Het deel zelfverminking is bij m'n ouders nooit aan het licht gekomen, waar ik persoonlijk vrij tevreden over ben.
Da's mijn ervaring. In m'n omgeving wordt er nogal oppervlakkig gedaan over zelfmoord- en verminking, wat de druk op het verbergen ervan, verhoogt. Inmiddels gaat het met momenten wat beter met me, maar de manier waarop mijn omgeving over zelfmoord denkt, blijft dezelfde.
Ik dacht mijn ervaring even te delen. Hopelijk vind je waar je naar zoekt, en gaat het steeds beter met je. Ik hoop dat je begripvolle reacties tegemoet komen, en dat je ouders een manier vinden om je te steunen op een wijze die jij fijn vindt.
Groetjes
Kenshin
Hey Kenshin!
Ik lees je bericht nu pas. Ook al heb ik niet echt een zinnige reactie op jouw bericht wilde ik je toch even bedanken voor het delen van jouw verhaal.
Helaas bestaat er geen perfecte formule voor het reageren op iemand die verteld over zijn of haar zelfbeschadiging en of zelfmoordgedachten. En al was die er waren er een heleboel mensen die er niet van op de hoogte zouden zijn.
Raar eigenlijk dat ik (en volgens mij meerdere mensen) dat het ergste deel van het hele verhaal vinden...
Groetjes,
Anoniempje
Ik lees je bericht nu pas. Ook al heb ik niet echt een zinnige reactie op jouw bericht wilde ik je toch even bedanken voor het delen van jouw verhaal.
Helaas bestaat er geen perfecte formule voor het reageren op iemand die verteld over zijn of haar zelfbeschadiging en of zelfmoordgedachten. En al was die er waren er een heleboel mensen die er niet van op de hoogte zouden zijn.
Raar eigenlijk dat ik (en volgens mij meerdere mensen) dat het ergste deel van het hele verhaal vinden...
Groetjes,
Anoniempje
Het feit dat iedereen anders is, helpt niet bij het zoeken naar één en dezelfde methode om te reageren op heftig nieuws. Waar de een zich gesteund mee voelt, kan een averechts effect hebben op een ander 
Hoe voel je je momenteel?
Gr. Kenshin
Hoe voel je je momenteel?
Gr. Kenshin
Hey!
Deze week voelde ik me eigenlijk wel prima, het is nu vakantie en voorafgaand aan de vakantie doet iedereen een beetje rustig aan dus ik hoefde me nergens druk om te maken.
Ik heb vanmiddag die afspraak net de huisarts gehad en nu gaat het een stuk slechter... Ze heeft allereerst duidelijk gemaakt dat ze me niet uit het oog gaat verliezen. Ze vroeg weer of de wonden op mijn benen wilde laten zien en weer weigerde ik. Ze is nu van plan om een instelling in de buurt te raadplegen die zich voornamelijk bezighouden met psychische problemen bij kinderen en jongeren. Ze begrijpt namelijk dat het weinig nu heeft om mij in een traject te stoppen als ik daar geen zin in heb en gaat dus die mensen daar vragen wat ze met me aan moet. En als als ze dat heeft gedaan krijg ik of een verwijsbrief of moet ik haar wekelijks blijven zien. Ook heeft ze me een vragenlijst gegeven om er beter achter te komen waar mijn problemen precies vandaan komen. Volgende week heb ik sowieso weer een afspraak.
Oftwel nu ben ik flink aan het piekeren over wat er zal gebeuren en gaat het dus niet zo goed...
Groetjes,
Anoniempje
Deze week voelde ik me eigenlijk wel prima, het is nu vakantie en voorafgaand aan de vakantie doet iedereen een beetje rustig aan dus ik hoefde me nergens druk om te maken.
Ik heb vanmiddag die afspraak net de huisarts gehad en nu gaat het een stuk slechter... Ze heeft allereerst duidelijk gemaakt dat ze me niet uit het oog gaat verliezen. Ze vroeg weer of de wonden op mijn benen wilde laten zien en weer weigerde ik. Ze is nu van plan om een instelling in de buurt te raadplegen die zich voornamelijk bezighouden met psychische problemen bij kinderen en jongeren. Ze begrijpt namelijk dat het weinig nu heeft om mij in een traject te stoppen als ik daar geen zin in heb en gaat dus die mensen daar vragen wat ze met me aan moet. En als als ze dat heeft gedaan krijg ik of een verwijsbrief of moet ik haar wekelijks blijven zien. Ook heeft ze me een vragenlijst gegeven om er beter achter te komen waar mijn problemen precies vandaan komen. Volgende week heb ik sowieso weer een afspraak.
Oftwel nu ben ik flink aan het piekeren over wat er zal gebeuren en gaat het dus niet zo goed...
Groetjes,
Anoniempje
De vakantie bracht rust met zich mee, maar je bezoek aan de huisarts heeft je met zorgen opgezadeld. Inderdaad best stressy soms, van die persoonlijke gesprekken.
Als je tot rust bent gekomen, kan je je aan die vragenlijst weiden. Hoe opener en eerlijker je bent, hoe groter de kans dat je bij een hulpverlener terecht zal komen die je zal kunnen helpen.
Volgende week heb je een vervolgafspraak. Ik hoop dat je in de tussentijd rust kan vinden, en dat je je niet de hele tijd zorgen maakt. Heb je hobby's of activiteiten waarbij je kan ontspannen?
Gr. Kenshin
Als je tot rust bent gekomen, kan je je aan die vragenlijst weiden. Hoe opener en eerlijker je bent, hoe groter de kans dat je bij een hulpverlener terecht zal komen die je zal kunnen helpen.
Volgende week heb je een vervolgafspraak. Ik hoop dat je in de tussentijd rust kan vinden, en dat je je niet de hele tijd zorgen maakt. Heb je hobby's of activiteiten waarbij je kan ontspannen?
Gr. Kenshin
Ai, das zwaar k*t. Ik voel die echt, want dit zie ik mijn huisarts ook echt precies doen. Echt man, we zouden zo dezelfde huisarts kunnen hebben.
Zelfmoord speelt geen prominente rol in jouw ''problematiek'' toch? (Tussen aanhalingstekens omdat jij niet zo veel problemen hebt met snijden, right?)
Ik zit te denken wat er nu kan gebeuren. Ik vind het moeilijk om hier iets over te zeggen. ''Een gevaar voor jezelf'' kan namelijk ook breder genomen worden en dan kan zelfbeschadiging hier ook onder vallen. Ik heb ooit een verhaal gelezen op internet over iemand die opgenomen zat, waarbij haar zelfbeschadiging een belangrijke rol speelde. Maar volgens mij was het bij haar een stuk heftiger (waar ik geen details over ga geven i.v.m. forumregel 9) en was ze echt verslaafd aan zelfbeschadiging.
Goed, tot zover de negatieve kant. Ik weet gewoon echt niet wanneer er wat gaat gebeuren. Het lijkt me duidelijk dat je huisarts je in de gaten wil houden. Ze wil dat je hulp krijgt. Als je dat weigert... Ja, ik weet het echt niet. Ik durf daar ook geen uitspraken over te doen, omdat ik jouw situatie gewoon niet goed genoeg ken en ik ook geen hulpverlener ben.
Misschien dat je kan vragen wat er gebeurt als je dit weigert. Altijd handig om te weten wat je opties zijn. Zeker als je er stress over hebt.
Denk je dat je gesprekken met je huisarts zou overleven? Of vind je dat alleen maar vervelend?
Gr. Pin
Zelfmoord speelt geen prominente rol in jouw ''problematiek'' toch? (Tussen aanhalingstekens omdat jij niet zo veel problemen hebt met snijden, right?)
Ik zit te denken wat er nu kan gebeuren. Ik vind het moeilijk om hier iets over te zeggen. ''Een gevaar voor jezelf'' kan namelijk ook breder genomen worden en dan kan zelfbeschadiging hier ook onder vallen. Ik heb ooit een verhaal gelezen op internet over iemand die opgenomen zat, waarbij haar zelfbeschadiging een belangrijke rol speelde. Maar volgens mij was het bij haar een stuk heftiger (waar ik geen details over ga geven i.v.m. forumregel 9) en was ze echt verslaafd aan zelfbeschadiging.
Goed, tot zover de negatieve kant. Ik weet gewoon echt niet wanneer er wat gaat gebeuren. Het lijkt me duidelijk dat je huisarts je in de gaten wil houden. Ze wil dat je hulp krijgt. Als je dat weigert... Ja, ik weet het echt niet. Ik durf daar ook geen uitspraken over te doen, omdat ik jouw situatie gewoon niet goed genoeg ken en ik ook geen hulpverlener ben.
Misschien dat je kan vragen wat er gebeurt als je dit weigert. Altijd handig om te weten wat je opties zijn. Zeker als je er stress over hebt.
Denk je dat je gesprekken met je huisarts zou overleven? Of vind je dat alleen maar vervelend?
Gr. Pin
Hey!
Ik heb die vragenlijst ingevuld en als je er zo naar kijkt heb ik eigenlijk gewoon geen klachten
. Ik heb het wel eerlijk ingevuld ofzo, maar als het gaat om de afgelopen week (daar gingen die vragen over, of ik last had van die symptomen in een tijdsspan van een week) heb ik eigenlijk bijna nergens last van...
Het verbaasde mijn huisarts wel enigszins dat ik was op komen dagen, maar goed ik ben iets te eerlijk tegenover mijn ouders en ik wil hen tevreden houden, bovendien leken die gesprekken vrij onschuldig omdat ze eerst zei dat ze me geen verwijsbrief zou geven. Maar nu dus opeens wel. Het is nu gewoon hopen dat die instelling van mening is dat ze alleen maar tijd verspillen als ze mij zouden gaan helpen.
Volgens mij begrijp je het niet helemaal@Pin , de huisarts heeft zelf ook laten weten dat ze me niet op kan laten nemen in een instelling omdat mijn situatie niet kritiek genoeg is. Het enige wat ze kan doen is me een verwijsbrief geven en me in contact brengen met die instelling zodat ik daar in therapie kan gaan.
Van mijn vader moet ik trouwens ook een afsluitend gesprek hebben met de orthopedagoog op school, dus die heb ik na de vakantie...
Dat was de update wel denk ik...
Groetjes,
Anoniempje
Ik heb die vragenlijst ingevuld en als je er zo naar kijkt heb ik eigenlijk gewoon geen klachten
. Ik heb het wel eerlijk ingevuld ofzo, maar als het gaat om de afgelopen week (daar gingen die vragen over, of ik last had van die symptomen in een tijdsspan van een week) heb ik eigenlijk bijna nergens last van...Het verbaasde mijn huisarts wel enigszins dat ik was op komen dagen, maar goed ik ben iets te eerlijk tegenover mijn ouders en ik wil hen tevreden houden, bovendien leken die gesprekken vrij onschuldig omdat ze eerst zei dat ze me geen verwijsbrief zou geven. Maar nu dus opeens wel. Het is nu gewoon hopen dat die instelling van mening is dat ze alleen maar tijd verspillen als ze mij zouden gaan helpen.
Volgens mij begrijp je het niet helemaal
Van mijn vader moet ik trouwens ook een afsluitend gesprek hebben met de orthopedagoog op school, dus die heb ik na de vakantie...
Dat was de update wel denk ik...
Groetjes,
Anoniempje
Oooooooh man, ik dacht dat het allemaal super kritiek en opname-gevaar niveau was! Nou gelukkig niet zeg! Piew.
Haha ja, leuk hè, die "afgelopen week." Heb je precies een goede of een slechte week en dan is het totaal niet representatief meer...
Dus je hebt nu een verwijsbrief en that's it? Of moet je naar nog meer gesprekken?
Waarom moet je een afsluitend gesprek met de orthopedagoog hebben? Je praat toch juist goed met haar?
Bedankt voor de update!
Gr. Pin
Haha ja, leuk hè, die "afgelopen week." Heb je precies een goede of een slechte week en dan is het totaal niet representatief meer...
Dus je hebt nu een verwijsbrief en that's it? Of moet je naar nog meer gesprekken?
Waarom moet je een afsluitend gesprek met de orthopedagoog hebben? Je praat toch juist goed met haar?
Bedankt voor de update!
Gr. Pin
Hey!
Nou, mijn huisarts overlegt deze week dus met mensen van die instelling en op basis van dat overleg beslist ze of ze me. een verwijsbrief gaat geven of niet. Wel een verwijsbrief betekent dus dat ik in een traject wordt gezet voor therapie en geen verwijsbrief wekelijkse gesprekken met mijn huisarts. Ik heb wel al besloten dat als ik geen verwijsbrief krijg ik denk ik ook niet die gesprekken met mijn huisarts ga doen, want die vind ik dus niet fijn of nuttig.
Ik heb eigenlijk geen behoefte om met de orthopedagoog te spreken na wat er is gebeur, vandaar dat afsluitende gesprek.
Groetjes,
Anoniempje
Nou, mijn huisarts overlegt deze week dus met mensen van die instelling en op basis van dat overleg beslist ze of ze me. een verwijsbrief gaat geven of niet. Wel een verwijsbrief betekent dus dat ik in een traject wordt gezet voor therapie en geen verwijsbrief wekelijkse gesprekken met mijn huisarts. Ik heb wel al besloten dat als ik geen verwijsbrief krijg ik denk ik ook niet die gesprekken met mijn huisarts ga doen, want die vind ik dus niet fijn of nuttig.
Ik heb eigenlijk geen behoefte om met de orthopedagoog te spreken na wat er is gebeur, vandaar dat afsluitende gesprek.
Groetjes,
Anoniempje
Ehm, verwijsbrief betekent toch niet automatisch een traject? Naja, je kan nog steeds weigeren lijkt me...
Oh, dus je hebt nu besloten om niet meer te willen praten met de orthopedagoog. Is er dan nog wel iemand waarmee je kan spreken?
Oh, dus je hebt nu besloten om niet meer te willen praten met de orthopedagoog. Is er dan nog wel iemand waarmee je kan spreken?
Hey!
In mijn geval betekent een verwijsbrief wel een traject, want ik heb mijn ouders en nu dus ook mijn huisarts die er hoe dan ook voor zullen zorgen dat als ik die verwijsbrief heb ik ook meteen in een traject ga...
Ja, ik voel me toch niet zo comfortabel als ik met haar praat. Ik heb alleen niemand anders om mee te praten.
Groetjes,
Anoniempje
In mijn geval betekent een verwijsbrief wel een traject, want ik heb mijn ouders en nu dus ook mijn huisarts die er hoe dan ook voor zullen zorgen dat als ik die verwijsbrief heb ik ook meteen in een traject ga...
Ja, ik voel me toch niet zo comfortabel als ik met haar praat. Ik heb alleen niemand anders om mee te praten.
Groetjes,
Anoniempje
Oh, maar ze kunnen je toch niet dwingen om dan een traject in te gaan? Dat is dan toch nog steeds jouw keuze?
Loopt er iemand anders op school rond waar je het wel mee kan vinden en waarmee je zou kunnen praten?
Loopt er iemand anders op school rond waar je het wel mee kan vinden en waarmee je zou kunnen praten?
Hey!
Ja, je zou zeggen dat ze me niet kunnen dwingen, maar ze zullen alles proberen wat ze kunnen doen. Ik wil ze niet kwetsen, dat is mijn zwaktepunt, dus meestal ga ik met mijn ouders mee en bij de hulpverlening niet... Je hebt gelijk, ik kan dan alsnog tegenstribbelen, maar ik durf het dus niet om dat bij mijn ouders te doen.
Ik zou kunnen overwegen om met die leraar te gaan praten, maar ik weet niet of ik dat wel wil. Voor de rest wil ik er niemand anders bij halen omdat ik niemand tot last wil zijn...
Groetjes,
Anoniempje
Ja, je zou zeggen dat ze me niet kunnen dwingen, maar ze zullen alles proberen wat ze kunnen doen. Ik wil ze niet kwetsen, dat is mijn zwaktepunt, dus meestal ga ik met mijn ouders mee en bij de hulpverlening niet... Je hebt gelijk, ik kan dan alsnog tegenstribbelen, maar ik durf het dus niet om dat bij mijn ouders te doen.
Ik zou kunnen overwegen om met die leraar te gaan praten, maar ik weet niet of ik dat wel wil. Voor de rest wil ik er niemand anders bij halen omdat ik niemand tot last wil zijn...
Groetjes,
Anoniempje
Je weigert niet graag hulp, omdat je je ouders niet wilt kwetsen. Het lijkt me verstandig om op elk moment aan te geven of je je geholpen voelt bij de huidige hulp. Op die manier kan er zo nodig gezocht worden naar een alternatief. Hier kwets je je ouders niet mee, want je geeft aan waar je moeite mee hebt, zodat dingen duidelijker worden voor je omgeving 
Je zou om een gesprek kunnen vragen met die leraar, en aanvoelen of je dat gesprek voor herhaling vatbaar vindt. Zo'n gesprek is vaak vrijblijvend, maar zou weleens een deur kunnen openen.
Gr. Kenshin
Je zou om een gesprek kunnen vragen met die leraar, en aanvoelen of je dat gesprek voor herhaling vatbaar vindt. Zo'n gesprek is vaak vrijblijvend, maar zou weleens een deur kunnen openen.
Gr. Kenshin
Hey!
Het ding is dus dat ik geen hulp wil, dus ik zal niet zo snel feedback geven over de hulp die ik krijg omdat het in mijn ogen toch iets is wat ik niet wil en dus nutteloos.
Ik weet het dus niet, van die leraar. Hij is op zich wel aardig maar hij is nogal laks, hij heeft het altijd erg druk en vergeet altijd alles en reageert laat op berichten (of vergeet gewoon compleet te reageren). Ik weet dus niet of ik wel van hem durf te vragen om voor mij een beetje zijn best te doen zeg maar. Ik zat trouwens ook te denken dat mijn mentor het ook niet erg zou vinden om een gesprekje met me te voeren, maar zowel zij als die leraar zijn er zeg maar niet voor om dit soort dingen mee te bespreken, ze hebben er namelijk niet voor geleerd en ik wil dus ook niet te veel van hen vragen.
Oftewel, een moeilijk vraagstuk...
Groetjes,
Anoniempje
Het ding is dus dat ik geen hulp wil, dus ik zal niet zo snel feedback geven over de hulp die ik krijg omdat het in mijn ogen toch iets is wat ik niet wil en dus nutteloos.
Ik weet het dus niet, van die leraar. Hij is op zich wel aardig maar hij is nogal laks, hij heeft het altijd erg druk en vergeet altijd alles en reageert laat op berichten (of vergeet gewoon compleet te reageren). Ik weet dus niet of ik wel van hem durf te vragen om voor mij een beetje zijn best te doen zeg maar. Ik zat trouwens ook te denken dat mijn mentor het ook niet erg zou vinden om een gesprekje met me te voeren, maar zowel zij als die leraar zijn er zeg maar niet voor om dit soort dingen mee te bespreken, ze hebben er namelijk niet voor geleerd en ik wil dus ook niet te veel van hen vragen.
Oftewel, een moeilijk vraagstuk...
Groetjes,
Anoniempje
Als je doorverwezen zou worden naar een hulpverlener, mag je gerust meedelen dat je eigenlijk geen hulp wilt. Je kan vertellen wat er in je omgaat, en waarom je denkt dat professionele hulp nutteloos voor jou zou zijn.
Als je twijfelt, kan je een afspraak maken met die leraar of je mentor. Je kan zeggen dat het niet je bedoeling is om ze te overbelasten, maar dat je denkt geholpen te kunnen zijn met hun steun. Die leraar of je mentor kunnen vervolgens bekijken wat ze hiermee doen.
Gr. Kenshin
Als je twijfelt, kan je een afspraak maken met die leraar of je mentor. Je kan zeggen dat het niet je bedoeling is om ze te overbelasten, maar dat je denkt geholpen te kunnen zijn met hun steun. Die leraar of je mentor kunnen vervolgens bekijken wat ze hiermee doen.
Gr. Kenshin
Hey!
@Kenshin bedankt voor de tips!
Mijn moeder kwam er net achter dat ik littekens op mijn onderarm heb. Ik loop al bijna de hele week rond met korte mouwen en het verbaasde me al dat mijn ouders er niks over hadden gezegd, maar blijkbaar hebben ze gewoon niks gezien. Mijn moeder schrok best erg (begrijpelijk), maar volgens mij begreep/begrijpt ze het niet helemaal. Ze dacht dat ze nieuw waren en zei dat ik toch wel moest gaan realiseren dat ik dit niet alleen kan en dat ik hulp moest zoeken. Ze zei dat ze benieuwd was naar wat de huisarts zou zeggen en zei dat ik het aan de huisarts moest laten zien (wat ik al heb gedaan, en dat heb ik ook gezegd). Ze vroeg zelfs of ze me vanavond wel alleen kon laten, of ik dan geen stomme dingen zou gaan doen.
Ik snap best dat ik dit niet alleen kan. Ik weet dat het stom klinkt, maar op dit moment wil ik nog niet stoppen, het is voor mij niet ernstig genoeg, ik heb er geen problemen mee dat het littekens achterlaat op mijn lichaam. Ik weet dat dat ooit gaat komen, maar nu denk ik er nog niet zo over. Ik voel me niet op mijn gemak, er is geen persoon waar ik mee kan praten zonder dat ik me gespannen voel en bang hoef te zijn om hen te kwetsen.
Ik weet het gewoon even niet meer...
Groetjes,
Anoniempje
Mijn moeder kwam er net achter dat ik littekens op mijn onderarm heb. Ik loop al bijna de hele week rond met korte mouwen en het verbaasde me al dat mijn ouders er niks over hadden gezegd, maar blijkbaar hebben ze gewoon niks gezien. Mijn moeder schrok best erg (begrijpelijk), maar volgens mij begreep/begrijpt ze het niet helemaal. Ze dacht dat ze nieuw waren en zei dat ik toch wel moest gaan realiseren dat ik dit niet alleen kan en dat ik hulp moest zoeken. Ze zei dat ze benieuwd was naar wat de huisarts zou zeggen en zei dat ik het aan de huisarts moest laten zien (wat ik al heb gedaan, en dat heb ik ook gezegd). Ze vroeg zelfs of ze me vanavond wel alleen kon laten, of ik dan geen stomme dingen zou gaan doen.
Ik snap best dat ik dit niet alleen kan. Ik weet dat het stom klinkt, maar op dit moment wil ik nog niet stoppen, het is voor mij niet ernstig genoeg, ik heb er geen problemen mee dat het littekens achterlaat op mijn lichaam. Ik weet dat dat ooit gaat komen, maar nu denk ik er nog niet zo over. Ik voel me niet op mijn gemak, er is geen persoon waar ik mee kan praten zonder dat ik me gespannen voel en bang hoef te zijn om hen te kwetsen.
Ik weet het gewoon even niet meer...
Groetjes,
Anoniempje
Hoi,
Als het tot een hulptraject komt, denk je dat je dan een afspraak met je ouders kan maken. Iets van, we proberen het 8 afspraken en daarna mag ik stoppen als ik dat nog steeds wil. Zorg dat het dan ook duidelijk is bij de hulpverlening. Zo ga je ergens mee met je ouders, maar verlies je ook je eigen wens niet uit het oog. En zo probeer je het ook, voor als het zo waar nog eens effectief zou kunnen zijn...
Je weet niet of je je mentor of een leraar wil benaderen, omdat zij warrig zijn en niet geleerd hebben voor dit soort dingen. Daarom wil je ze niet opzadelen met je problemen. Ik begrijp dat. Ik zou willen zeggen dat het niet uitmaakt en dat je het gewoon kan doen, maar ik denk niet dat dat reëel is. Kijk, ik ken die mensen natuurlijk niet, maar ik weet idd niet of je naar zo'n iemand moet stappen met jouw problematiek. Ik ken zelf een paar docenten die hier geen moeite mee zouden hebben (af en toe), maar als je regelmatig met hen wil spreken, wordt het natuurlijk wel iets anders. Ik denk dat je dat het beste zelf kan aanvoelen.
Je moeder zag vandaag dat je wonden / littekens op je onderarm hebt en daar schrok ze van. Nu is ze bang dat je jezelf verder gaat beschadigen. Ik snap dat wel, ze is gewoon bezorgd. Jij snapt ook dat je dit niet alleen kan, maar je wil nog niet stoppen met zelfbeschadiging.
Als je een alternatief had, wat je dezelfde voldoening zou geven als zelfbeschadiging, zou je dan stoppen met zelfbeschadiging? (Hypothetische vraag)
Het is ook moeilijk om zoiets als zelfbeschadiging te begrijpen als je het zelf nooit hebt gedaan of nooit hebt willen doen. Je kan proberen uit te leggen wat er in je om gaat of waarom je het doet. Misschien begrijpt ze het dan beter.
Gr. Pin
Als het tot een hulptraject komt, denk je dat je dan een afspraak met je ouders kan maken. Iets van, we proberen het 8 afspraken en daarna mag ik stoppen als ik dat nog steeds wil. Zorg dat het dan ook duidelijk is bij de hulpverlening. Zo ga je ergens mee met je ouders, maar verlies je ook je eigen wens niet uit het oog. En zo probeer je het ook, voor als het zo waar nog eens effectief zou kunnen zijn...
Je weet niet of je je mentor of een leraar wil benaderen, omdat zij warrig zijn en niet geleerd hebben voor dit soort dingen. Daarom wil je ze niet opzadelen met je problemen. Ik begrijp dat. Ik zou willen zeggen dat het niet uitmaakt en dat je het gewoon kan doen, maar ik denk niet dat dat reëel is. Kijk, ik ken die mensen natuurlijk niet, maar ik weet idd niet of je naar zo'n iemand moet stappen met jouw problematiek. Ik ken zelf een paar docenten die hier geen moeite mee zouden hebben (af en toe), maar als je regelmatig met hen wil spreken, wordt het natuurlijk wel iets anders. Ik denk dat je dat het beste zelf kan aanvoelen.
Je moeder zag vandaag dat je wonden / littekens op je onderarm hebt en daar schrok ze van. Nu is ze bang dat je jezelf verder gaat beschadigen. Ik snap dat wel, ze is gewoon bezorgd. Jij snapt ook dat je dit niet alleen kan, maar je wil nog niet stoppen met zelfbeschadiging.
Als je een alternatief had, wat je dezelfde voldoening zou geven als zelfbeschadiging, zou je dan stoppen met zelfbeschadiging? (Hypothetische vraag)
Het is ook moeilijk om zoiets als zelfbeschadiging te begrijpen als je het zelf nooit hebt gedaan of nooit hebt willen doen. Je kan proberen uit te leggen wat er in je om gaat of waarom je het doet. Misschien begrijpt ze het dan beter.
Gr. Pin
Hey!
Ik heb dus toch wel de verwijsbrief gekregen (volgens mij mag ze dat eigenlijk niet, maar goed). Ze gaf me ook een website van een ggz instelling waar ik misschien therapie kon volgen, maar ik heb gezegd dat de instelling die ik met de orthopedagoog heb gevonden prima was.
Ook heb ik me vandaag ingeschreven bij die instelling. Ik zat er ergens nog aan te denken om de verwijsbrief te verscheuren (ze had hem niet digitaal gestuurd, maar geprint), maar dat heb ik niet gedaan.
De wachttijd op een intakegesprek bij die instelling is 3 tot 4 weken, maar stiekem hoop ik dat het wat langer duurt, want dan ben ik zestien.
Ik weet nog niet heel zeker wat ik ga doen, ik heb namelijk gelezen dat de ouders en het kind (als ik nog 15 ben) moeten tekenen als je therapie gaat volgen. Dat kan ik dus doen, gewoon niet tekenen. Het andere wat ik zou kunnen doen is een deal maken met mijn ouders (jouw advies Pin) en zeggen dat als ik na 8 keer gaan nog steeds niet wil, ik niet meer hoef te gaan en als ze dat niet goed vinden gewoon niet tekenen.
Iemand suggesties?
Groetjes,
Anoniempje
Ik heb dus toch wel de verwijsbrief gekregen (volgens mij mag ze dat eigenlijk niet, maar goed). Ze gaf me ook een website van een ggz instelling waar ik misschien therapie kon volgen, maar ik heb gezegd dat de instelling die ik met de orthopedagoog heb gevonden prima was.
Ook heb ik me vandaag ingeschreven bij die instelling. Ik zat er ergens nog aan te denken om de verwijsbrief te verscheuren (ze had hem niet digitaal gestuurd, maar geprint), maar dat heb ik niet gedaan.
De wachttijd op een intakegesprek bij die instelling is 3 tot 4 weken, maar stiekem hoop ik dat het wat langer duurt, want dan ben ik zestien.
Ik weet nog niet heel zeker wat ik ga doen, ik heb namelijk gelezen dat de ouders en het kind (als ik nog 15 ben) moeten tekenen als je therapie gaat volgen. Dat kan ik dus doen, gewoon niet tekenen. Het andere wat ik zou kunnen doen is een deal maken met mijn ouders (jouw advies Pin) en zeggen dat als ik na 8 keer gaan nog steeds niet wil, ik niet meer hoef te gaan en als ze dat niet goed vinden gewoon niet tekenen.
Iemand suggesties?
Groetjes,
Anoniempje
Het voorstel van Pin, dat je met je ouders afspreekt de therapie een kans te geven, lijkt me een goed plan. Hierdoor vinden je ouders hopelijk gemoedsrust, en krijg jij een beeld van hoe therapie eraan toe kan gaan.
Gr. Kenshin
Gr. Kenshin
Hoi,
Ze mag je de brief altijd geven, I guess, maar jij had 'm idd ook mogen versnipperen.
Ze mogen verwijsbrieven vgm niet online versturen i.v.m. privacy en hacken enzo, dus daarom moeten ze 'm op papier geven.
Als je 15 bent, hebben ze bij die instelling idd de toestemming van beide ouders nodig én die van jou. Je kan de behandeling dus net zo goed nu dwarsbomen dan wanneer je 16 bent
Het enige wat verandert op je 16e, is dat je ouders geen inspraak meer hebben en je ze er geheel buiten kan en mag houden. Dan mogen ze in principe alleen een behandelplan o.i.d. zien als jij dat wil en alleen jij hoeft er toestemming voor te geven.
Dus gewoon niet tekenen, dat kan nu ook. Een behandeling kan niet starten zonder de handtekening van jou. Tenzij ze dingen regelen voor een gedwongen behandeling, maar dat is dan meteen een opname vgm, dus ik denk niet dat dat zo ver gaat komen.
En anders kun je idd een afspraak maken om het een beperkt aantal keren te proberen.
Gr. Pin
Ze mag je de brief altijd geven, I guess, maar jij had 'm idd ook mogen versnipperen.
Ze mogen verwijsbrieven vgm niet online versturen i.v.m. privacy en hacken enzo, dus daarom moeten ze 'm op papier geven.
Als je 15 bent, hebben ze bij die instelling idd de toestemming van beide ouders nodig én die van jou. Je kan de behandeling dus net zo goed nu dwarsbomen dan wanneer je 16 bent
Het enige wat verandert op je 16e, is dat je ouders geen inspraak meer hebben en je ze er geheel buiten kan en mag houden. Dan mogen ze in principe alleen een behandelplan o.i.d. zien als jij dat wil en alleen jij hoeft er toestemming voor te geven.Dus gewoon niet tekenen, dat kan nu ook. Een behandeling kan niet starten zonder de handtekening van jou. Tenzij ze dingen regelen voor een gedwongen behandeling, maar dat is dan meteen een opname vgm, dus ik denk niet dat dat zo ver gaat komen.
En anders kun je idd een afspraak maken om het een beperkt aantal keren te proberen.
Gr. Pin
Hey!
Weer eens een update. Zojuist heeft iemand gebeld van die instelling waar we mij hebben ingeschreven. Ze belde om te zeggen dat ze bij hun geen mensen met automutilatie aannemen (ze zijn daar maar met vier man en volgens haar moest er een psychiater naar mij kijken en konden ze mij dat niet bieden) en ze mij dus moesten doorverwijzen.
Ze vertelde dat ik eigenlijk naar een grotere instelling moest gaan, omdat zij mij wel kunnen bieden wat ik volgens hen nodig heb. Mijn moeder vond dat minder leuk omdat de wachtlijsten daar erg lang zijn (zelf heb ik daar geen problemen mee). Nu gaan de mensen van die instelling dus met mijn huisarts praten om er misschien voor te zorgen dat ik een verwijzing krijg met spoed (dat vind ik dan weer wat minder).
Zelf denk ik dat de mensen van die instelling gewoon totaal geen ervaring hebben met zelfbeschadiging, want volgens mij schrok ze er zelf wel een beetje van. Ik heb (zoals de huisarts zegt) (slechts ) oppervlakkige littekens op mijn onderarm (en wat minder oppervlakkig op mijn bovenbenen) en met een aantal gesprekjes is mijn gemoedstoestand vrijwel stabiel, maar goed.
Binnen nu en een week weet ik dus wat er nu gaat gebeuren.
Groetjes,
Anoniempje
Weer eens een update. Zojuist heeft iemand gebeld van die instelling waar we mij hebben ingeschreven. Ze belde om te zeggen dat ze bij hun geen mensen met automutilatie aannemen (ze zijn daar maar met vier man en volgens haar moest er een psychiater naar mij kijken en konden ze mij dat niet bieden) en ze mij dus moesten doorverwijzen.
Ze vertelde dat ik eigenlijk naar een grotere instelling moest gaan, omdat zij mij wel kunnen bieden wat ik volgens hen nodig heb. Mijn moeder vond dat minder leuk omdat de wachtlijsten daar erg lang zijn (zelf heb ik daar geen problemen mee). Nu gaan de mensen van die instelling dus met mijn huisarts praten om er misschien voor te zorgen dat ik een verwijzing krijg met spoed (dat vind ik dan weer wat minder).
Zelf denk ik dat de mensen van die instelling gewoon totaal geen ervaring hebben met zelfbeschadiging, want volgens mij schrok ze er zelf wel een beetje van. Ik heb (zoals de huisarts zegt) (slechts ) oppervlakkige littekens op mijn onderarm (en wat minder oppervlakkig op mijn bovenbenen) en met een aantal gesprekjes is mijn gemoedstoestand vrijwel stabiel, maar goed.
Binnen nu en een week weet ik dus wat er nu gaat gebeuren.
Groetjes,
Anoniempje
Reageer
Welkom
Nog geen account? Maak een account aan
Enter your E-mail address. We'll send you an e-mail with instructions to reset your password.
