De Kindertelefoon.nl

Hey!



Ja, klopt, maar dan zit ik met hetzelfde probleem als Ronald dat ik dan alles weer moet samenvatten...



Daar had ik dus ook al aan gedacht, gewoon een t-shirt, of een verbandje anders, maar dan trekt het ook weer zo veel aandacht en bovendien zijn het maar sneetjes.

Ik speel korfbal en in het buitenseizoen als het wat kouder is kan ik er wel een korte mouwen shirt onder aan trekken, maar nu zitten we nog binnen en dan is het een beetje raar...



Op school hebben we verplichte gymkleding, vandaar dat ik een vest aantrek.



Kijk, bij littekens denk ik, deal with it, hier kan ik nu ook vrij weinig aan doen. Maar sommige mensen kunnen niet zo goed tegen wonden (niet dat het er zo erg uitziet) en het lijkt me ook een beetje confronterend ofzo? En je wonden zijn ook een soort privé, als je begrijpt wat ik bedoel?



Niet dat ik moet stoppen, maar dat dat het beste is als je niet wilt dat anderen van je zelfbeschadiging. Ik ben nooit echt gestopt eerlijk gezegd, ik heb zo mijn tijden dat ik gewoon moet en soms valt de drang wel mee en kan ik het ook best een keertje niet doen.



Ja, eens in de twee weken heb ik een gesprekje met de orthopedagoog bij ons op school.



Groetjes,

Anoniempje

---

Hey!



Geeft niet, ik ken het. Ben gelukkig net van de toetsweek af .



Ik heb er maar een gaasje opgeplakt. Het viel wel op en een teamgenoot vroeg ernaar en toen het ik gewoon eerlijk geantwoord. Toen mijn trainster ernaar vroeg heb ik wel maar gewoon gezegd dat ik een wondje had en ze vroeg ook niet verder ofzo. Ik heb volgende week nog een wedstrijd binnen en ben van plan om weer hetzelfde te doen. Daarna gaan we naar buiten en dan kan ik er een shirt onder.



Het komt met vlagen, soms heb ik een tijd lang ging behoefte aan snijden, maar nu, tijdens de toetsweek ben ik erg gestrest en heb ik dus best veel gesneden.



Ik heb deze week ook de documentaire beschadigd gekeken, wat ik best interessant vond. Ik denk dat het me enigszins ook wel een beetje inzicht heb gekregen in hoe mijn toekomst eruit zal zien als ik zo doorga. Maar op dit moment ben ik nog steeds niet van mening dat het ernstig is en wil ik er ook nog niks aan veranderen.



Ik heb er niet zo'n problemen mee, maar wanneer mijn ouders het zien en ik zie dat het hen pijn doet schaam ik me er wel voor. Vandaar dat ik nog steeds twijfel of ik het moet verbergen of niet.



Succes nog met leren!



Groetjes,

Anoniempje

---

Fijn dat dat gaasje werkte! Reageerde de mensen goed die je het hebt verteld?



Als je zoveel stress hebt voor toetsweek, is het misschien goed om een keertje met je mentor te gaan praten. Hij/zij kan je helpen om te kijken wat je nu zo veel stress geeft en wat je hier aan kan doen. Bv een strakke planning maken, docenten benaderen voor meer uitleg, etc. Dan voorkom je dat je je stress kwijt moet met snijden. Stress voorkomen lijkt me sowieso altijd wel goed, ook als je geen problemen hebt met snijden.



Die docu ken ik ja. Ik vond 'm best heftig. Zij hadden het een stuk erger dan ik...



Ja, ik denk niet dat ik je van gedachten kan laten veranderen, dus ik zal dat dan ook maar niet proberen. Ik hoop alleen dat dat bijdraait.



Ik vind het overigens bewonderenswaardig hoe je er zo open over bent. Ik heb geen problemen om over zelfbeschadiging te praten, maar dan als iets in het verleden. Van, dat heb ik gedaan. Ik zou niet willen dat mensen het meteen weten wanneer ik het net heb gedaan ofzo, maar jij lijkt daar minder moeite mee te hebben? Het is zoals je al zei: de wonden zijn privé. Ach ja.



Gr. Pin

---

Hey!



Het enige meisje dat ernaar vroeg en wie ik dus eerlijk antwoordde zei alleen: "Zelfbeschadiging, oh." Ik denk dus niet echt dat dat een goede reactie was, maar ik weet dat het erger kan dus ik vind het wel prima.



Het klopt dat ik dit jaar slechter leer dan vorige jaren voor de toetsweek, maar ik denk eerlijk gezegd niet dat een strakke planning of extra uitleg van leraren mijn stress zal voorkomen. Ik maak zelf braaf een planning, het is alleen dat ik met soms gewoon zo slecht voel dat ik me niet goed kan concentreren of dat ik gewoon zo moe ben en liever ga slapen. Daar kan ik niet echt iets aan doen, behalve het minder snel opgeven en alsnog proberen...



Klopt, het was best een heftige docu, vooral omdat er een paar waren die sneden in dissociaties en er dus eigenlijk helemaal niks meer aan konden doen. Ook echt naar om te horen hoe veel artsen reageerden toen ze bij de EHBO kwamen...



Het klopt dat ik het niet zo'n probleem mee heb om erover te praten. Ik bedoel, als ik met respect wordt behandeld en mensen ernaar vragen vind ik het niet erg om erover te praten. Misschien dat dat ook komt omdat ik er zelf niet zo'n probleem mee heb. Het is alleen als ik er iemand in negatieve zin mee beïnvloed, dan schaam ik me ervoor en wil ik niet dat iemand het ziet. Maar ik zou niet willen dat iemand mijn wonden zou zien net nadat ik me heb gesneden, dat is privé.



Ik weet dat jij zit met je genderdysforie, maar een paar maanden terug leek het over te komen dat jij er wel oké mee was dat je jezelf sneed. Is dat nu veranderd of ben je er sindsdien anders naar gaan kijken en gestopt?



Groetjes,

Anoniempje

---

Hey!

Dus als ik het goed begrijp vind je het nu niet meer goed dat je jezelf snijdt, en doe je het nu met mate? Is het dus niet mogelijk voor je of is er een andere reden dat je het nog wel doet?

Hoe is het eigenlijk om zeg maar over die drempel heen te stappen? Dat mensen weten dat je snijdt? Weten ze het bijvoorbeeld op school en bij basketball of alleen je ouders en vrienden?
Het lijkt mij vooral moeilijk om in te schatten hoe iemand zal reageren: wel oké, dat ze het niet begrijpen of dat ze medelijden hebben. Die laatste twee wil ik namelijk niet, maar ik ben bang dat het onvermijdelijk is...
 

Stel nou dat het een volwassene was geweest had je dan ook eerlijk geantwoord?

Oké, dat waren wel even genoeg vragen .

Groetjes,
Anoniempje

 

---

Hey!



Ik zit de laatste tijd veel na te denken over de zomer en hoe dat dan moet met de littekens op mijn arm. Zelf vind ik het niet zo erg eruitzien, het lijkt me ook niet zo'n probleem als mensen op school het zien en er iets over vinden of vragen. Waar ik me het meeste druk om maak is de volwassenen in mijn omgeving, mijn familie, vrienden van mijn ouders,mijn trainers, etc. Tot nu toe hebben volwassenen gewoon medelijden of maken ze zich zorgen, wat ik niet zo fijn vind (Ik snap het, maar ik voel me dan heel schuldig) en bovendien ben ik ook bang dat ze zich voorgelogen voelen ofzo, omdat het al een tijdje aan de gang is en ze er niks van af wisten.



Een andere optie zou zijn er maar wat make up op te smeren en hopen dat het niet zo zichtbaar is.



Wat lijkt jou het beste idee? En wat is jouw ervaring met mensen die er pas later achter kwamen doordat ze de littekens zagen (want zo ver ik weet smeer jij er toch niks op om je littekens te bedekken)?



Groetjes,

Anoniempje

---

Hey,



Hmmm lastig!



Nu moet ik wel zeggen, mijn eerste littekens zijn niet "impressive" ofzo. Ze waren heel licht en maar een paar waren wel zichtbaar. Ze vielen oprecht niet op.



Ik heb er eentje op m'n pols die wel echt zichtbaar is, maar daar houdt iedereen z'n mond eigenlijk over



De echte littekens zitten op m'n schouder en ik draag zeg maar altijd korte mouwen. Mensen gaan het alleen zien tijdens het zwemmen en volgens mij weten mijn vrienden het allemaal wel, dat ik mezelf heb gesneden. Ik ga het dan in ieder geval niet verbergen.



Ik zou sowieso geen kleding dragen waarbij m'n schouders bloot zijn, dus daarom maakte ik me daar ook minder zorgen om. En nog steeds. Ik denk dat ik er wel gewoon open mee rond zou lopen. Ook omdat ik ermee gestopt ben.



Ik denk ook dat je wonden verbergen eerder iets uitstraalt dat je jezelf nog (actief) beschadigt en je littekens tonen laat meer zien dat je gestopt bent. (Vind ik dan.)



Ik denk dat ik het wel gewoon zou laten zien. Ik denk dat ik het wel heel moeilijk zou vinden, maar wel gewoon zou doen.



Er iets op smeren zou ik sowieso nooit doen, omdat ik dit geldverspilling vind, niet weet hoe het moet en het wss niet goed (genoeg) werkt.



Gr. Pin

---

Hey!



Ik denk dat het wel klopt wat je zegt, dat als je je littekens openlijk laat zien je eerder wilt zeggen dat je gestopt bent dan dat je het probeert te verbergen.



Mijn littekens op mijn arm zijn ook niet echt groot, op mijn benen wel, maar dat hoef je ook niet per se te zien. Ze zijn op dit moment gewoon nog erg rood en dat is wel zichtbaar.



Op het gebied van make-up ben ik ook geen expert, maar toen mijn moeder laatst een deel van de hare weg ging geven heb ik een flesje concealer gekregen, geen idee of dat goed werkt, maar ik denk dat ik het wel ga proberen.



School is ook niet mijn zorg, het is eerder volwassenen, zijn er geen volwassenen in jouw omgeving die ernaar gevraagd hebben?



Groetjes,

Anoniempje

---

Dat rode kan nog best lang duren om te verdwijnen, zeker als ze ook dik zijn. Je kan inderdaad wat proberen met die concealer, maar dat moet je zelf weten natuurlijk.



Uhm, volwassenen in mijn omgeving hebben het ofwel genegeerd of niet gezien denk ik. Ik heb m'n moeder laatst wel verteld van mijn nieuwste littekens, want dat wilde ik gewoon. Toen hebben we even kort een gesprekje gehad, maar ze gelooft me gewoon als ik zeg dat ik ben gestopt enzo.



Voor de rest had m'n moeder wel andere krasjes enzo gezien en ze had toen verteld dat ze niet zeker wist of ze er naar moest vragen. Verder heb ik nooit opmerkingen gehad van volwassenen (behalve de huisarts, maar das wel anders, als je een gesprek over zelfdoding hebt en je dan een litteken op je pols hebt...) Maar die hebben dan wederom ook niet de littekens gezien... Ik denk dat dat wel gaat gebeuren als ze die zouden zien ja.



Is dit meer een antwoord op je vraag?



Gr. Pin

---

Hey!



Ja, ik denk dat dat mijn vraag wel heeft beantwoord. Als ik zo hoor reageert je moeder best goed op dit soort dingen en heb je ook een best goed band met haar... Ik ben jaloers...



Helaas heb ik nieuw nieuws... Ik had vandaag weer eens een gesprekje met de orthopedagoog en op een gegeven moment kwam het erop neer dat ze merkte dat het niet beter met me ging en dat ze zich verplicht voelde mijn ouders hiervan op de hoogte te brengen en hen aan raden om andere hulp voor mij te zoeken. Niet dat ze geen gesprekjes meer met me wilde, maar daar boven op betere hulp.



Dus heeft ze meteen daarna (had ze wel met me afgesproken en ook gevraagd of ze mijn ouders nog tips kon geven over hoe ze het beste hiermee om konden gaan) mijn ouders gebeld om dit te vertellen en gaat mijn vader morgen een afspraak maken bij de huisarts voor mij.



Ik snap het wel van haar kant, maar ik wil gewoon geen hulp. Het ding is dus dat ik allereerst niet weet met wie ik nu moet praten, want ik voel me een beetje verraden (ik snap haar kant ook, echt waar). Daar zit ik dus enorm over in de stress, want ik heb zeg maar geen veilige haven meer, niemand waar ik bij terecht kan. Ik voel me dus erg alleen en niet gehoord, wat me weer zo verdrietig maakt dat het fysiek pijn doet en ik weer sinds een lange tijd zelfmoordgedachten heb.



Eerst stond alles stevig voor mijn gevoel, is sneed, maar het werd niet erger (of beter, maar daar kan ik mee leven) en nu heb ik het gevoel dat alles instort en ik niemand meer kan vertrouwen...



Heb je enig idee wat ik kan doen, of ik iemand (een volwassene) in vertrouwen moet nemen of iets anders? Want ik weet wel dat ik het zo niet lang meer vol ga houden, met al deze opkomende afspraken enzo...



Groetjes,

Anoniempje

---

Hey!



Wat vervelend dat je je ook meerdere keren verraden hebt gevoeld door de mensen die je zouden moeten helpen...



Ik vind het inderdaad aardig van de orthopedagoog dat ze het eerst met me heeft besproken. Ik denk alleen niet dat het niet nog een keer zal gebeuren, want als mijn situatie hetzelfde blijft gaat ze het gewoon nog een keer doen. En ik weet dus niet of ik daar zo'n zin in heb. Of ik nog een keer met haar wil praten weet ik dus nog niet zo zeker.



Ik denk dat ik het beter zou begrijpen als ze dit had gedaan als het slechter zou gaan met me, maar dat is niet het geval. Sinds ik met haar ben gaan praten, gaat het beter dan het slechtste dat het met me gegaan is, maar ik snij nog steeds. Het ding is dat ik (nog) niet wil stoppen met snijden en dus ook geen hulp wil. Ik heb een beetje het gevoel dat iedereen me daartoe wil dwingen...



Mijn ouders reageerden voor een keer wel prima, door de instructies die ze hebben gekregen van de orthopedagoog.



Vanochtend kwam ik sinds lange tijd mijn bed niet uit, omdat ik niet kon stoppen met huilen (dat heb ik ook al lang niet meer gedaan) en moest mijn vader me naar school brengen omdat ik het anders niet op tijd zou halen...



Morgenvroeg moet ik naar de huisarts, ik mag wel alleen met hem spreken, mijn ouders gaan dus niet mee de gesprekskamer in. Ik ben van plan om mijn situatie uit te leggen en te zeggen dat ik een behandeling weiger. Ik vraag me alleen wel af of het nut heeft, want officieel is een verwijzingsbrief toch geen behandeling?



Groetjes,

Anoniempje

---

Hoi,



Je denk dat de orthopedagoog nog een keer je ouders inlicht als je situatie niet verandert. Hmmm ja oké, dat is dan wel vervelend. Misschien kun je wel met haar overleggen of jullie daar afspraken over kunnen maken? Bv dat ze dat alleen doet als de situatie erger wordt?



Ik heb een beetje het gevoel dat iedereen me daartoe wil dwingen...Ai, ook herkenbaar. Mijn ervaring is dat ze je nu niet echt kunnen dwingen om een behandeling te volgen, maar je huisarts kan je wel eindeloos naar de crisisdienst sturen... En als je weigert daar naartoe te gaan, heb je denk ik een groter probleem dan de crisisdienst zelf (naja, ik zie de crisisdienst nu niet echt als een probleem ofzo. Alleen als tijdsverspilling.)



Ik denk dat het prima is om je huisarts uit te leggen dat je geen hulp wil enzo, maar ik weet niet hoe je huisarts daarop gaat reageren.



Vraagje: (met een disclaimer: ik probeer je hier niet over te halen om hulp te nemen!) Waarom wil je nu geen hulp? Want je wou wel gesprekken met de orthopedagoog en ik zie dat ongeveer als hetzelfde..?



Een verwijzingsbrief is idd geen behandeling, maar het is zegmaar wel je ''ticket'' om er eentje te krijgen. Dus als je de verwijsbrief krijgt, heb je sowieso een intake bij een zorginstantie en daar kijken ze dan verder. Dus weiger je de brief, dan weiger je de behandeling en vice versa.



Succes morgen!

Gr. Pin

---

Hey!



Daar zou ik op zich wel met de orthopedagoog over kunnen praten, goed idee!



De crisisdienst is inderdaad nog een stapje hoger, maar mijn psychische problemen nemen niet mijn leven over, ik ben ook niet van plan om zelfmoord te plegen en ben geen gevaar voor mijn omgeving, dus in principe kunnen ze me niks maken, tenzij mijn ouders me niet meer aankunnen.



Ik wil niet stoppen omdat ik op dit moment van mening ben dat de voordelen van snijden de nadelen overwegen. Erover praten kun je inderdaad zien als hulp, zo zie ik het ook. Om ermee te stoppen heb ik echter meer hulp nodig en dat wil ik niet, dus die hulp ook niet.



Groetjes,

Anoniempje

---

Ja precies, de crisisdienst is inderdaad nog een stapje verder, dus daar zou ik me ook geen zorgen om maken.



Wacht, dus het niet willen van hulp, zit 'm bij jou in het niet willen stoppen met snijden? Maar je kan toch ook gewoon met een professional praten over andere dingen? Het hoeft toch niet allemaal om het snijden te gaan?

---

Hey!



Ja, dat klopt, maar dat doe ik dus al met de orthopedagoog, dus waarom zou ik er dan iemand anders bij moeten halen?



Groetjes,

Anoniempje

---

Omdat de orthopedagoog dat wil en jij misschien niet meer met de orthopedagoog wil praten. Anders zou ik het ook niet weten. (En ja, de eerste reden is een slechte reden. Je moet het voor jezelf doen.)

---

Sorry, zou je dat misschien even kunnen verduidelijken, ik begrijp niet zo goed waar alles een reactie op is...

---

Jij vroeg waarom je er iemand anders bij moest halen, als je al met de orthopedagoog praat. Ik noemde de volgende 2 redenen:

1) Omdat de orthopedagoog dat wil.

2) Omdat je misschien niet meer met de orthopedagoog wil praten en je dan iemand anders nodig hebt.



Tot slot zei ik nog dat ik reden 1 een slechte reden vind.



Nu duidelijk? :)

Gr. Pin

---

Hey!



Ja, nu begrijp ik het ... Bedankt voor de verduidelijking!



Anoniempje

---

Ja, nu begrijp ik het ... Bedankt voor de verduidelijking!

Mooi zo



Hoe ging het bij de huisarts?

---

Hey!



Het ging wel oké bij de huisarts... Ik was van tevoren erg gespannen, bang dat ze me gewoon die verwijsbrief gaf en me weg zou sturen.



Ze vroeg van die basisvragen om me beter te leren kennen en zei dat ze het lastig vond omdat ze alles uit me moest trekken. Ze vroeg of ik de plaatsen waar ik sneed kon laten zien en ik heb haar dus mijn arm laten zien, maar niet mijn bovenbenen. Ze begreep wel dat ik er niet vrijwillig zat en heeft die verwijsbrief dus ook niet gegeven, maar wil me volgende week wel nog een keer zien om mijn vertrouwen te winnen en me over te halen om hulp te zoeken.



Sorry trouwens voor de late reactie!



Groetjes,

Anoniempje

---

Ik vind dit geen late reactie hoor en daar hoef je je sowieso niet voor te verontschuldigen.



Hoe vind je het dat je terug moet komen?

---

Eh, ik weet niet, op zich vind ik het prima. Maar ik denk niet dat ik er echt met de goede instelling over denk ...

---

Hoe bedoel je? Niet met de goede instelling?

---

Ze mogen het proberen, maar ik denk niet dat het ze gaat lukken.

---