Groetjes, Anoniempje
Beste antwoord door Anonymous
Bekijk origineelHulp om snijden
A
Hey! Meteen al weer een nieuw bericht na het vorige... Ik ben een meisje van 15 jaar en ik snijd mezelf. Ik doe het niet echt vaak, omdat ik niet wil dat anderen het zien. Ik heb 5 sneden op mijn pols, verborgen onder mijn horloge. Ik snijd sinds 3 weken en ik doe het om aandacht te vragen. Niet zozeer omdat ik mezelf zielig vind maar omdat ik het gevoel heb alsof niemand op me let en niemand me opmerkt. Zoek anders maar op wat de redenen kunnen zijn dat iemand snijdt, ik kan het zelf niet zo goed uitleggen. Nu heb ik dus een leraar gemaild ( dezelfde als in mijn vorige bericht ) dat ik ergens hulp mee nodig heb. In eerste instantie wilde ik over mijn automutilatie praten, maar ik weet nu niet meer of dat wel zo'n goed idee is. Ik voel me de laatste tijd steeds beter en denk dat ik misschien w kan stoppen. Ook heb ik geen zin in nog meer bonje met mijn ouders of dat iemand me te serieus neemt. Zelf vind ik het namelijk niet zo erg, ik bedoel, er zijn veel meer mensen die veel meer en veel vaker snijden dan ik. Moet ik toch gaan of gewoon zeggen dat ik het probleem zelf wel kan oplossen? Help!
Groetjes, Anoniempje
Groetjes, Anoniempje
Bladzijde 3 / 29
A
Hoi,
Wat grappig dat je tegen die oude vriendin van de basisschool bent gelopen en dat jullie een goed gesprek hadden! Hebben jullie nu weer wat contact met elkaar? (Mocht je dat willen hè)
Heb je nou al het e-mailadres van die schoolpsycholoog of heb je dat dus van die leraar nodig? Want anders snap ik nu even niet maar waarom je nu ook al weer die mail van die leraar moest hebben 🤔 (Zo veel topics en verhalen, ik raad de draad soms even kwijt...)
Ik snap dat je het stom vindt dat je ouders zo over je praten en dit niet delen, maar ik denk dat ze je niet verder willen belasten. Als ze al hun gedachten en zorgen met jou zouden delen, zou je je dan beter voelen? Als ze je concreet iets te zeggen hebben (bv dat er iets uit hun overleg is gekomen), dan zullen ze dat echt wel met je delen! Daarnaast kun je ze altijd confronteren en uitleggen dat je het vervelend vindt als ze bepaalde dingen zeggen, doen of juist niet zeggen of doen. Zij kunnen niet ruiken wat ze beter wel en niet kunnen doen.
Ik zou de leraar sowieso even met rust laten tijdens die uitwisseling (of duurt dat echt eeuwen?). Is er iemand anders waarvan je die info kan krijgen?
Gr. Pin
Wat grappig dat je tegen die oude vriendin van de basisschool bent gelopen en dat jullie een goed gesprek hadden! Hebben jullie nu weer wat contact met elkaar? (Mocht je dat willen hè)
Heb je nou al het e-mailadres van die schoolpsycholoog of heb je dat dus van die leraar nodig? Want anders snap ik nu even niet maar waarom je nu ook al weer die mail van die leraar moest hebben 🤔 (Zo veel topics en verhalen, ik raad de draad soms even kwijt...)
Ik snap dat je het stom vindt dat je ouders zo over je praten en dit niet delen, maar ik denk dat ze je niet verder willen belasten. Als ze al hun gedachten en zorgen met jou zouden delen, zou je je dan beter voelen? Als ze je concreet iets te zeggen hebben (bv dat er iets uit hun overleg is gekomen), dan zullen ze dat echt wel met je delen! Daarnaast kun je ze altijd confronteren en uitleggen dat je het vervelend vindt als ze bepaalde dingen zeggen, doen of juist niet zeggen of doen. Zij kunnen niet ruiken wat ze beter wel en niet kunnen doen.
Ik zou de leraar sowieso even met rust laten tijdens die uitwisseling (of duurt dat echt eeuwen?). Is er iemand anders waarvan je die info kan krijgen?
Gr. Pin
A
Hey!
Wat grappig dat je tegen die oude vriendin van de basisschool bent gelopen en dat jullie een goed gesprek hadden! Hebben jullie nu weer wat contact met elkaar? (Mocht je dat willen hè)
Ja, we hebben weer contact. Wel fijn om iemand in mijn omgeving te hebben die het een beetje begrijpt en waarvan ik dus niet bang hoef te zijn dat ze me raar gaan behandelen ofzo.
Nee, ik heb dat email-adres dus nog niet. Die leraar had beloofd het te sturen, maar daar had ie dan blijkbaar geen tijd voor.
Ik snap dat je het stom vindt dat je ouders zo over je praten en dit niet delen, maar ik denk dat ze je niet verder willen belasten. Als ze al hun gedachten en zorgen met jou zouden delen, zou je je dan beter voelen? Als ze je concreet iets te zeggen hebben (bv dat er iets uit hun overleg is gekomen), dan zullen ze dat echt wel met je delen! Daarnaast kun je ze altijd confronteren en uitleggen dat je het vervelend vindt als ze bepaalde dingen zeggen, doen of juist niet zeggen of doen. Zij kunnen niet ruiken wat ze beter wel en niet kunnen doen.
Nee, klopt. Blijkt (althans ik denk dat dit was waar ze over aan het praten waren) dat ze dus vinden dat ik niet op dat e-mailadres moet wachten en dus naar de huisarts moet om een verwijsbrief te krijgen zodat ik op een wachtlijst van een psycholoog kan. "Je kunt alsnog naar die schoolpsycholoog gaan, dat ik misschien wel fijn als je op de wachtlijst staat van een psycholoog. Maar hij is niet zo professioneel en je hebt professionele hulp nodig, of niet dan?"
Wat is jullie mening over dit voorstel?
Ja, dat dacht ik dus ook. Mijn moeder werkt op de andere middelbare school in de buurt (ja, ze heeft meerdere banen) en zou dus aan het e-mailadres van die man kunnen komen, zoiets zei ze ook dat ze ging proberen te doen.
Groetjes, Anoniempje
Ja, we hebben weer contact. Wel fijn om iemand in mijn omgeving te hebben die het een beetje begrijpt en waarvan ik dus niet bang hoef te zijn dat ze me raar gaan behandelen ofzo.
Heb je nou al het e-mailadres van die schoolpsycholoog of heb je dat dus van die leraar nodig? Want anders snap ik nu even niet maar waarom je nu ook al weer die mail van die leraar moest hebben 🤔 (Zo veel topics en verhalen, ik raad de draad soms even kwijt...)
Nee, ik heb dat email-adres dus nog niet. Die leraar had beloofd het te sturen, maar daar had ie dan blijkbaar geen tijd voor.
Nee, klopt. Blijkt (althans ik denk dat dit was waar ze over aan het praten waren) dat ze dus vinden dat ik niet op dat e-mailadres moet wachten en dus naar de huisarts moet om een verwijsbrief te krijgen zodat ik op een wachtlijst van een psycholoog kan. "Je kunt alsnog naar die schoolpsycholoog gaan, dat ik misschien wel fijn als je op de wachtlijst staat van een psycholoog. Maar hij is niet zo professioneel en je hebt professionele hulp nodig, of niet dan?"
Wat is jullie mening over dit voorstel?
Ik zou de leraar sowieso even met rust laten tijdens die uitwisseling (of duurt dat echt eeuwen?). Is er iemand anders waarvan je die info kan krijgen?
Ja, dat dacht ik dus ook. Mijn moeder werkt op de andere middelbare school in de buurt (ja, ze heeft meerdere banen) en zou dus aan het e-mailadres van die man kunnen komen, zoiets zei ze ook dat ze ging proberen te doen.
Groetjes, Anoniempje
A
Ik denk dat het sowieso geen kwaad kan om er informatie over in te lichten en om je huisarts te bezoeken.
Gr. Pin
A
Hey!
Nee, ik heb dat email-adres dus nog niet. Die leraar had beloofd het te sturen, maar daar had ie dan blijkbaar geen tijd voor. Oh, dat is stom! Weet de zorgcoördinator dat niet? Of staat het misschien op de site van de school?
Eh ik ga dus NIET meer naar die zorgcoördinator, vond het niet zo'n aardige vrouw...Op de site van school kan ik ook niks vinden...
Begrijp ik, maar ik heb gelezen dat je voor 90% van de psychologen in NL geen verwijsbrief nodig hebt en ik ben niet zo'n fan van m'n huisarts.
Groetjes, Anoniempje
Eh ik ga dus NIET meer naar die zorgcoördinator, vond het niet zo'n aardige vrouw...Op de site van school kan ik ook niks vinden...
Wat is jullie mening over dit voorstel? Het kan sowieso geen kwaad. Bij de schoolpsycholoog kom je eigenlijk meer om te praten en om je hart te luchten. Bij een psycholoog kun je echt een behandeling gaan volgen. Dan ga je gericht na wat je problemen zijn en leer je hier mee omgaan en leer je technieken die je daarvoor kan gebruiken. Soms is het verstandiger om zo'n behandeling te starten.
Ik denk dat het sowieso geen kwaad kan om er informatie over in te lichten en om je huisarts te bezoeken.
Begrijp ik, maar ik heb gelezen dat je voor 90% van de psychologen in NL geen verwijsbrief nodig hebt en ik ben niet zo'n fan van m'n huisarts.
Groetjes, Anoniempje
A
Hoi,
Als je de zorgcoördinator niet aardig vond, vind ik dat een hele goede reden om uit haar buurt te blijven. Jammer dat het niet op de site staat. Hopelijk lukt dat met je moeder of reageert de leraar alsnog snel.
Begrijp ik, maar ik heb gelezen dat je voor 90% van de psychologen in NL geen verwijsbrief nodig hebt en ik ben niet zo'n fan van m'n huisarts. Vgm heb je voor alle verdere hulp een verwijsbrief nodig... Je hoeft ook niet per se alleen naar je huisarts te gaan. Ook kun je misschien naar een andere huisarts binnen de praktijk.
Gr. Pin
Als je de zorgcoördinator niet aardig vond, vind ik dat een hele goede reden om uit haar buurt te blijven. Jammer dat het niet op de site staat. Hopelijk lukt dat met je moeder of reageert de leraar alsnog snel.
Gr. Pin
A
Hey!
Na je opmerking of er niks op de site stond over een schoolpsycholoog ben ik nog eens goed gaan zoeken en ik vond wel het e-mailadres van een orthopedagoog. Nou heb ik dus even gegoogeld, maar kwam ik er niet echt uit. Weten jullie toevallig of dat hetzelfde is als een schoolpsycholoog of is het toch echt iets anders?
Groetjes, Anoniempje
Na je opmerking of er niks op de site stond over een schoolpsycholoog ben ik nog eens goed gaan zoeken en ik vond wel het e-mailadres van een orthopedagoog. Nou heb ik dus even gegoogeld, maar kwam ik er niet echt uit. Weten jullie toevallig of dat hetzelfde is als een schoolpsycholoog of is het toch echt iets anders?
Groetjes, Anoniempje
A
Hoi,
Ik heb ook even gegoogeld hoor, en dit vond ik:
''Opvoedkundige die zich bezig houdt met kinderen in probleemsituaties of met moeilijk opvoedbare kinderen.'' Ik ben er niet zo zeker van of dat helemaal de juiste persoon is...
Gr. Pin
https://www.encyclo.nl/begrip/orthopedagoog
Ik heb ook even gegoogeld hoor, en dit vond ik:
''Opvoedkundige die zich bezig houdt met kinderen in probleemsituaties of met moeilijk opvoedbare kinderen.'' Ik ben er niet zo zeker van of dat helemaal de juiste persoon is...
Gr. Pin
https://www.encyclo.nl/begrip/orthopedagoog
A
Hey!
Dat klinkt inderdaad niet zo als een schoolpsycholoog... Bedankt!
Groetjes, Anoniempje
Dat klinkt inderdaad niet zo als een schoolpsycholoog... Bedankt!
Groetjes, Anoniempje
ik zou het zeker bespreken en niet laten gaan. Als je het doet voor de aandacht moet je ook eens nadenken over dat anderen wel echt meer aandacht krijgen dan jij. Als dat wel echt zo is probeer dan met je familie bijvoorbeeld een leuk onderwerp te starten over school bijvoorbeeld. En dan kan je je cijfers laten zien. Meestal zeggen je opa en/of oma er wel iets van bijvoorbeeld “Ik ben super trots op jou”. Als je meer aandacht wil voel je je vaak eenzaam en dan zijn vrienden hebben ook vaak de oplossing. Als je het moeilijk vind om vrienden te maken of vinden ze jou niet aardig of word je gepest? Probeer dan eens te zoeken maar een jongerencentrum in de buurt. Bij een jongerencentrum vind je ook kinderen die soms hetzelfde hebben als jij. Maar daar kun je ook vriendschap sluiten. Je zou natuurlijk dit ook met je leraar bespreken zodat hij er wel op de hoogte van is. En stop alsjeblieft met snijden, je doet niet alleen jezelf pijn ermee maar ook je familie. Kijk eens om je heen naar al die mensen die om je geven. Denk daar eens goed overna.
Laat even een reactie achter als het heeft geholpen. Veel sterkte en met vriendelijke groetjes van Collin.
Laat even een reactie achter als het heeft geholpen. Veel sterkte en met vriendelijke groetjes van Collin.
A
Hey @kbenkkmocro !
Hoe bedoel je met het bespreken en het niet laten gaan?
Met snijden om aandacht bedoel ik dat ik me al langer niet zo goed voelde en ben gaan snijden omdat ik zo wilde laten zien dat ik niet goed in mijn vel zat en hulp nodig had. Daarbij weet ik ook niet zo zeker of dat de preciese reden is dat ik snijd.
Ik heb gewoon vrienden en wordt niet gepest. Mijn familie en omgeving zijn ook gewoon trots op mij e.d.
Snijden geeft mij een fijn gevoel (ja, ik kan er ook niks aan doen) en ik weet dat anderen het er misschien moeilijk mee kunnen hebben en praat er dan ook niet over met hen.
Nu ik dit even teruglees kan ok begrijpen dat dit misschien hard overkomt, maar zo bedoel ik het niet. Bedankt voor je reactie, maar ik denk helaas niet dat ik er zo veel aan heb 😓...
Groetjes, Anoniempje
Hoe bedoel je met het bespreken en het niet laten gaan?
Met snijden om aandacht bedoel ik dat ik me al langer niet zo goed voelde en ben gaan snijden omdat ik zo wilde laten zien dat ik niet goed in mijn vel zat en hulp nodig had. Daarbij weet ik ook niet zo zeker of dat de preciese reden is dat ik snijd.
Ik heb gewoon vrienden en wordt niet gepest. Mijn familie en omgeving zijn ook gewoon trots op mij e.d.
Snijden geeft mij een fijn gevoel (ja, ik kan er ook niks aan doen) en ik weet dat anderen het er misschien moeilijk mee kunnen hebben en praat er dan ook niet over met hen.
Nu ik dit even teruglees kan ok begrijpen dat dit misschien hard overkomt, maar zo bedoel ik het niet. Bedankt voor je reactie, maar ik denk helaas niet dat ik er zo veel aan heb 😓...
Groetjes, Anoniempje
A
Hey!
Ik dacht: het is al weer een week geleden dat ik iets op dit topic heb geschreven dus misschien dat het tijd is voor een update?
Ik kon niet het e-mailadres van de schoolpsycholoog krijgen, het moest via de zorgcoördinator. Die leraar had dus aan haar verteld dat ik een afspraak bij de schoolpsycholoog wilde en het kostte haar anderhalve week om dat aan de schoolpsycholoog te vertellen🤔. Uiteindelijk kreeg ik afgelopen donderdag een mailtje van die leraar waarin stond dat de zorgcoördinator de schoolpsycholoog had gesproken en dat die zelf met mij een afspraak zou maken, maar dat zou pas na de vakantie zijn (dan heb ik een week les en daarna toetsweek, dus over vier weken kan ik misschien met die schoolpsycholoog praten).
Ook stuurde hij de mail door die hij naar mijn ouders had geschreven, waarin stond dat hij het ook aan mijn mentor had verteld en dat als ze vragen hadden ze gerust met hem contact mochten opnemen. Ik wist dus niet dat mijn mentor ervan wist, maar goed, ze heeft ook niks gezegd.
De laatste tijd gaat het beter, ik snijd ongeveer eens per week. Wel slaap ik soms best slecht en eet ook minder, maar voor de rest ben ik wel wat vrolijker, ondanks de tijd van het jaar (ik ben niet zo'n fan de feestdagen 😅).
Eh dat was het denk ik wel...
Bedankt als je dit gelezen hebt I guess...
Groetjes, Anoniempje
Ik dacht: het is al weer een week geleden dat ik iets op dit topic heb geschreven dus misschien dat het tijd is voor een update?
Ik kon niet het e-mailadres van de schoolpsycholoog krijgen, het moest via de zorgcoördinator. Die leraar had dus aan haar verteld dat ik een afspraak bij de schoolpsycholoog wilde en het kostte haar anderhalve week om dat aan de schoolpsycholoog te vertellen🤔. Uiteindelijk kreeg ik afgelopen donderdag een mailtje van die leraar waarin stond dat de zorgcoördinator de schoolpsycholoog had gesproken en dat die zelf met mij een afspraak zou maken, maar dat zou pas na de vakantie zijn (dan heb ik een week les en daarna toetsweek, dus over vier weken kan ik misschien met die schoolpsycholoog praten).
Ook stuurde hij de mail door die hij naar mijn ouders had geschreven, waarin stond dat hij het ook aan mijn mentor had verteld en dat als ze vragen hadden ze gerust met hem contact mochten opnemen. Ik wist dus niet dat mijn mentor ervan wist, maar goed, ze heeft ook niks gezegd.
De laatste tijd gaat het beter, ik snijd ongeveer eens per week. Wel slaap ik soms best slecht en eet ook minder, maar voor de rest ben ik wel wat vrolijker, ondanks de tijd van het jaar (ik ben niet zo'n fan de feestdagen 😅).
Eh dat was het denk ik wel...
Bedankt als je dit gelezen hebt I guess...
Groetjes, Anoniempje
A
Hoi!
Beetje een late reactie, maar beter laat dan nooit niet waar?
Wat stom dat de zorgcoördinator zo lang nodig had om gewoon even dat gesprekje te fixen. En als het dan tegenzit moet je ook nog lang wachten...
Máár, om er maar eens positief naar te kijken, dat gesprek komt er nu wel mooi 💪🏻
Je mentor weet het nu dus ook. In ieder geval fijn dat jij daar nu dan van op de hoogte bent, haha. Wel raar dat hij dat zo achteraf eventjes zegt.
Fijn dat je niet meer super vaak snijdt en dat het eigenlijk wel ok gaat, gezien deze tijd van het jaar. Ik vind Kerst vaak een beetje too much. Het is wel gezellig, maar doe mij maar gewoon een pizza als kerstdiner en een Netflixmarathon als dagbesteding hoor.
Ondanks dat, wens ik je wel fijne feestdagen!
Gr. Pin
Beetje een late reactie, maar beter laat dan nooit niet waar?
Wat stom dat de zorgcoördinator zo lang nodig had om gewoon even dat gesprekje te fixen. En als het dan tegenzit moet je ook nog lang wachten...
Máár, om er maar eens positief naar te kijken, dat gesprek komt er nu wel mooi 💪🏻
Je mentor weet het nu dus ook. In ieder geval fijn dat jij daar nu dan van op de hoogte bent, haha. Wel raar dat hij dat zo achteraf eventjes zegt.
Fijn dat je niet meer super vaak snijdt en dat het eigenlijk wel ok gaat, gezien deze tijd van het jaar. Ik vind Kerst vaak een beetje too much. Het is wel gezellig, maar doe mij maar gewoon een pizza als kerstdiner en een Netflixmarathon als dagbesteding hoor.
Ondanks dat, wens ik je wel fijne feestdagen!
Gr. Pin
A
Hey!
Daar ben ik weer.... De vakantie was wel oké, ik was wel een week ziek, maar dat viel te verwachten. Nu is school weer begonnen en zo dus ook de ellende.
De teller van mijn sneeën staat op dit moment op 20 en om heel eerlijk te zijn ben ik daar trots op (I know, I know, niet zo'n goede instelling).
Ik heb het trouwens ook aan mijn twee (enige) vriendinnen verteld, dat ik snijd. Ze schrokken wel maar we hebben het er niet echt meer over gehad. Opeens begrepen ze wel waarom ik op het forum zat. Het probleem is dat mijn hele wereld om school, snijden en het forum draait en dat zijn dus ook de enige onderwerpen waar ik over kan praten... Dus ook het enige waar ik mijn vriendinnen over kan vertellen en daarmee val ik ze dus ook lastig. Bij biologie vroeg de leraar bijvoorbeeld of we aan de verdiepingsmodule over snijpractica wilde deelnemen en ik zei: 'Nee, daar heb ik al genoeg ervaring mee.' En ik haat mezelf er zo om, ik bedoel, wie maakt er nou een grapje over zelfbeschadiging? Nog zoiets: vandaag had ik het met mijn vriendin over euthanasie ( daar krijgen we nu les over bij levensbeschouwing). Ik weet alleen iets meer af van de dood, zelfmoord en euthanasie af dan een normaal meisje van mijn leeftijd zou moeten doen. Nadat ik hier dus over had verteld leek ze een beetje boos. Ik ben zo bang dat het komt door wat ik allemaal zeg. Ik weet ook dat ik het niet moet doen en het voor mezelf moet houden maar dat lukt me soms gewoon niet. Iemand tips?
Mijn ouders zijn gewoon constant bezorgd, achter alles wat ik doe zoeken ze iets. Ik denk alleen dat ze het niet zo goed begrijpen. Zo vond mijn moeder het maar raar dat ik tijdens de zomervakantie niet van plan ben om te zwemmen... Ze willen heel graag dat ik met iemand praat, maar ik niet.
Dan school, die leraar heb ik niet echt meer gesproken. Wel weet ik dat ik op woensdag 23 januari met een coach van school (blijkbaar is het een coach en geen psycholoog) een afspraak heb om te praten. Ik weet eigenlijk niet wat ik daarmee wil bereiken, want ik ben duidelijk niet van plan proberen te stoppen met snijden. Vandaag vroeg de leraar levensbeschouwing tijdens de les of ik nog mee wilde op uitwisseling naar Palencia. Op zich wil ik wel, maar puur omdat ik dan even niet naar school hoef en ik dan die twee weken niet alleen ben, aangezien mijn beide vriendinnen wel gaan. Ik heb dus nee gezegd, maar durf niemand te vertellen dat ik ben gevraagd.
Dat was vaag, sorry, hoort eigenlijk bij mijn andere topic.
Ik voel me niet al te slecht, tuurlijk ik moet soms huilen en ik snijd gewoon nog, maar niks anders. Ik heb nogal het gevoel dat ik me aanstel, want wat is er nou aan de hand? Niks. Er is geen gevaar ofzo, dus waarom moet ik zo moeilijk doen. Ik zou graag bij iemand mijn hart willen luchten, geen professional, geen hulp, gewoon dat iemand luistert, maar durf er niet om te vragen, ik wil namelijk niemand met mijn problemen belasten.
Pfff... Nu ben ik wel klaar, denk ik.
Groetjes, Anoniempje
Daar ben ik weer.... De vakantie was wel oké, ik was wel een week ziek, maar dat viel te verwachten. Nu is school weer begonnen en zo dus ook de ellende.
De teller van mijn sneeën staat op dit moment op 20 en om heel eerlijk te zijn ben ik daar trots op (I know, I know, niet zo'n goede instelling).
Ik heb het trouwens ook aan mijn twee (enige) vriendinnen verteld, dat ik snijd. Ze schrokken wel maar we hebben het er niet echt meer over gehad. Opeens begrepen ze wel waarom ik op het forum zat. Het probleem is dat mijn hele wereld om school, snijden en het forum draait en dat zijn dus ook de enige onderwerpen waar ik over kan praten... Dus ook het enige waar ik mijn vriendinnen over kan vertellen en daarmee val ik ze dus ook lastig. Bij biologie vroeg de leraar bijvoorbeeld of we aan de verdiepingsmodule over snijpractica wilde deelnemen en ik zei: 'Nee, daar heb ik al genoeg ervaring mee.' En ik haat mezelf er zo om, ik bedoel, wie maakt er nou een grapje over zelfbeschadiging? Nog zoiets: vandaag had ik het met mijn vriendin over euthanasie ( daar krijgen we nu les over bij levensbeschouwing). Ik weet alleen iets meer af van de dood, zelfmoord en euthanasie af dan een normaal meisje van mijn leeftijd zou moeten doen. Nadat ik hier dus over had verteld leek ze een beetje boos. Ik ben zo bang dat het komt door wat ik allemaal zeg. Ik weet ook dat ik het niet moet doen en het voor mezelf moet houden maar dat lukt me soms gewoon niet. Iemand tips?
Mijn ouders zijn gewoon constant bezorgd, achter alles wat ik doe zoeken ze iets. Ik denk alleen dat ze het niet zo goed begrijpen. Zo vond mijn moeder het maar raar dat ik tijdens de zomervakantie niet van plan ben om te zwemmen... Ze willen heel graag dat ik met iemand praat, maar ik niet.
Dan school, die leraar heb ik niet echt meer gesproken. Wel weet ik dat ik op woensdag 23 januari met een coach van school (blijkbaar is het een coach en geen psycholoog) een afspraak heb om te praten. Ik weet eigenlijk niet wat ik daarmee wil bereiken, want ik ben duidelijk niet van plan proberen te stoppen met snijden. Vandaag vroeg de leraar levensbeschouwing tijdens de les of ik nog mee wilde op uitwisseling naar Palencia. Op zich wil ik wel, maar puur omdat ik dan even niet naar school hoef en ik dan die twee weken niet alleen ben, aangezien mijn beide vriendinnen wel gaan. Ik heb dus nee gezegd, maar durf niemand te vertellen dat ik ben gevraagd.
Dat was vaag, sorry, hoort eigenlijk bij mijn andere topic.
Ik voel me niet al te slecht, tuurlijk ik moet soms huilen en ik snijd gewoon nog, maar niks anders. Ik heb nogal het gevoel dat ik me aanstel, want wat is er nou aan de hand? Niks. Er is geen gevaar ofzo, dus waarom moet ik zo moeilijk doen. Ik zou graag bij iemand mijn hart willen luchten, geen professional, geen hulp, gewoon dat iemand luistert, maar durf er niet om te vragen, ik wil namelijk niemand met mijn problemen belasten.
Pfff... Nu ben ik wel klaar, denk ik.
Groetjes, Anoniempje
A
Hey,
Balen, ziek in de vakantie. Zal je altijd zien hè.
Je bent trots op je wonden. Ja, ik zou hypocriet zijn als ik nu iets zou zeggen van dat dat slecht is, dus ik laat het maar even zo.
wie maakt er nou een grapje over zelfbeschadiging? Ikke! Zwarte humor is echt mijn humor. Doe ik over automutilatie, zelfmoord, depressie, alles eigenlijk. Ik vind dat best kunnen, je moet alleen wel een beetje weten in welk gezelschap je dat het beste kan doen. Sommige mensen vinden het namelijk niet prettig om te horen, dus bij die mensen laat je het dan een beetje. Het is niks om je voor te schamen ofzo, voor mij is het ook echt een manier om ermee om te gaan. Ik had van de week nog voor de grap op m'n arm een kat getekend, onder m'n littekens en er dan bijgezet: ''The cat did it'' Vond ik ook wel grappig 😂 Dat soort dingen doe ik dan ook weer.
Sorry, het is alweer een tijdje geleden, maar je ouders weten van je problemen en automutilatie toch? (Ik kon het bericht even niet terugvinden waarin zoiets was vermeld.)
Oké, dus de psycholoog is eigenlijk een coach. Dat maakt denk ik niet zo veel uit. Je weet alleen niet wat je met de gesprekken wil bereiken. Wat was oorspronkelijk je doel?
Je vindt dat je je eigenlijk aanstelt. Nou, ik denk toch echt dat dat wel meevalt, gezien je het moeilijk hebt en je automutileert... Ik snap je gevoel. Je wil gewoon met iemand praten, geen stomme hulpverlening. Gewoon iemand die je vertrouwt en die wil luisteren en je wil steunen, zonder bijbedoelingen. Echter heb je wel ''bagage'' en die wil je niet zomaar bij iemand neerleggen. Het is ook lastig... Heb je wel eens (overwogen om te) gebeld met de KT? Kan best chil zijn, vind ik zelf.
Gr. Pin
Balen, ziek in de vakantie. Zal je altijd zien hè.
Je bent trots op je wonden. Ja, ik zou hypocriet zijn als ik nu iets zou zeggen van dat dat slecht is, dus ik laat het maar even zo.
Sorry, het is alweer een tijdje geleden, maar je ouders weten van je problemen en automutilatie toch? (Ik kon het bericht even niet terugvinden waarin zoiets was vermeld.)
Oké, dus de psycholoog is eigenlijk een coach. Dat maakt denk ik niet zo veel uit. Je weet alleen niet wat je met de gesprekken wil bereiken. Wat was oorspronkelijk je doel?
Je vindt dat je je eigenlijk aanstelt. Nou, ik denk toch echt dat dat wel meevalt, gezien je het moeilijk hebt en je automutileert... Ik snap je gevoel. Je wil gewoon met iemand praten, geen stomme hulpverlening. Gewoon iemand die je vertrouwt en die wil luisteren en je wil steunen, zonder bijbedoelingen. Echter heb je wel ''bagage'' en die wil je niet zomaar bij iemand neerleggen. Het is ook lastig... Heb je wel eens (overwogen om te) gebeld met de KT? Kan best chil zijn, vind ik zelf.
Gr. Pin
A
Hey Pin!
Gefeliciteerd met je Zeldzame diamant badge, wel raar dat je hem nu pas krijgt ook al heb je al een tijdje 5000 berichten🤔.
Ik weet niet wat je met problemen bedoelt, maar ze weten inderdaad van mijn automutilatie. Ik heb het er net met ze over gehad en ze vinden dat ik moet praten met iemand, maar dat hulp niet hoeft als ik dat niet wil. Wel vinden ze dat ik de oorzaak van mijn automutilatie moet achterhalen zodat ik er zo snel mogelijk mee kan stoppen. In mijn oren klinkt dat als hulp, maar blijkbaar heb ik het bij het verkeerde eind?
Om eerlijk te zijn kan het me niet zo veel schelen dat ik mezelf pijn doe, als dat voor mij helpt... Ik heb ook niet zo'n problemen met de littekens, zo mooi of bijzonder is mijn lichaam nou ook weer niet. Ik zie het als een soort van tatoeage, permanent maar in zekere zin een versiering I guess...
Pfff... Mijn oorspronkelijke doel bij het praten met die coach (is dat Nederlands?) was om erachter te komen waarom ik mezelf snijd. Zo hoop ik erachter te komen of ik me aanstel of niet en wat ik 'heb', aangezien automutilatie nooit op zichzelf staat, het is een symptoom🙄. Ik weet alleen niet of zij me hier mee kan helpen, zo niet, wat moet ik dan? Zo wel, wat moet ik daarna doen?
Ja, ik zou op zich wel kunnen proberen de Kindertelefoon te bellen...
Groetjes, Anoniempje
Gefeliciteerd met je Zeldzame diamant badge, wel raar dat je hem nu pas krijgt ook al heb je al een tijdje 5000 berichten🤔.
Ik weet niet wat je met problemen bedoelt, maar ze weten inderdaad van mijn automutilatie. Ik heb het er net met ze over gehad en ze vinden dat ik moet praten met iemand, maar dat hulp niet hoeft als ik dat niet wil. Wel vinden ze dat ik de oorzaak van mijn automutilatie moet achterhalen zodat ik er zo snel mogelijk mee kan stoppen. In mijn oren klinkt dat als hulp, maar blijkbaar heb ik het bij het verkeerde eind?
Om eerlijk te zijn kan het me niet zo veel schelen dat ik mezelf pijn doe, als dat voor mij helpt... Ik heb ook niet zo'n problemen met de littekens, zo mooi of bijzonder is mijn lichaam nou ook weer niet. Ik zie het als een soort van tatoeage, permanent maar in zekere zin een versiering I guess...
Pfff... Mijn oorspronkelijke doel bij het praten met die coach (is dat Nederlands?) was om erachter te komen waarom ik mezelf snijd. Zo hoop ik erachter te komen of ik me aanstel of niet en wat ik 'heb', aangezien automutilatie nooit op zichzelf staat, het is een symptoom🙄. Ik weet alleen niet of zij me hier mee kan helpen, zo niet, wat moet ik dan? Zo wel, wat moet ik daarna doen?
Ja, ik zou op zich wel kunnen proberen de Kindertelefoon te bellen...
Groetjes, Anoniempje
A
Hoi,
Ja, thx. Er was iets mis achter de schermen, maar heb nu toch de badge binnen 💪
Ik dacht dat je ook depressie dingen had? Nu weet ik het ook niet meer. Ik ga even wat spul uit dit topic teruglezen.
...
Oké dus eigenlijk is het probleem snijden. Je voelt je soms ook naar, maar het ging en gaat altijd al om het snijden en waardoor dat misschien komt.
Klinkt het als hulp? Ja en nee. Met iemand praten betekent niet per se therapie en misschien is dat wat ze onder hulp verstaan. Maar in theorie valt onder hulp natuurlijk elke vorm van assistentie, dus ook het soort hulp wat jij zoekt.
Je wil erachter komen waarom je je snijdt. Je wilt er niet per se vanaf. Eigenlijk gewoon niet. Ben je daarom terughoudend met "hulp"? Want je wil dus wel dat iemand je helpt met uitvogelen waarom je jezelf snijdt.
Ik snap wat je zegt over het snijden en de littekens. En ik zou willen dat ik het er oneens mee was, maar dat ben ik eigenlijk niet. Om het snijden dan toch maar niet aan te moedigen:
Denk je niet dat dit een verkeerde manier is om aan versieringen te komen? Dat deze littekens een verkeerde lading bijdragen? Dat ze je altijd zullen herinneren aan iets vervelends? Dat je zal blijven stuiten op vooroordelen?
Als die coach je niet kan helpen, kun je misschien met de coach of met je ouders naar iemand anders zoeken?
Gr. Pin
Ja, thx. Er was iets mis achter de schermen, maar heb nu toch de badge binnen 💪
Ik dacht dat je ook depressie dingen had? Nu weet ik het ook niet meer. Ik ga even wat spul uit dit topic teruglezen.
...
Oké dus eigenlijk is het probleem snijden. Je voelt je soms ook naar, maar het ging en gaat altijd al om het snijden en waardoor dat misschien komt.
Klinkt het als hulp? Ja en nee. Met iemand praten betekent niet per se therapie en misschien is dat wat ze onder hulp verstaan. Maar in theorie valt onder hulp natuurlijk elke vorm van assistentie, dus ook het soort hulp wat jij zoekt.
Je wil erachter komen waarom je je snijdt. Je wilt er niet per se vanaf. Eigenlijk gewoon niet. Ben je daarom terughoudend met "hulp"? Want je wil dus wel dat iemand je helpt met uitvogelen waarom je jezelf snijdt.
Ik snap wat je zegt over het snijden en de littekens. En ik zou willen dat ik het er oneens mee was, maar dat ben ik eigenlijk niet. Om het snijden dan toch maar niet aan te moedigen:
Denk je niet dat dit een verkeerde manier is om aan versieringen te komen? Dat deze littekens een verkeerde lading bijdragen? Dat ze je altijd zullen herinneren aan iets vervelends? Dat je zal blijven stuiten op vooroordelen?
Als die coach je niet kan helpen, kun je misschien met de coach of met je ouders naar iemand anders zoeken?
Gr. Pin
A
Hey!
Het woord depressie is als het goed is nooit uit mijn mond gekomen, wel eens aan gedacht aangezien ik snijd, vaak somber ben, slechte eetgewoonten heb en last heb gehad van slaapproblemen, maar dat hoeft natuurlijk niet.
Ja, oké, natuurlijk is het hulp, maar als ik weet waarom ik het doe wil ik pas beslissen of ik ermee wil stoppen of niet. Klinkt dat raar?
Stel nou dat puur praten genoeg voor me is en dat ik niet stop met snijden, maar gewoon dat dat nare gevoel (deels) weggaat. Dan ben ik al blij.
Tuurlijk hebben mijn littekens een negatieve lading, maar voor mij niet zozeer. Ik heb ook geen problemen met het openlijk laten zien van mijn littekens, maar ik weet dat niet iedereen het begrijpt en zoals jij al zei vooroordelen heeft. Zo'n groot probleem is het helaas dus niet 😅.
Groetjes, Anoniempje
Het woord depressie is als het goed is nooit uit mijn mond gekomen, wel eens aan gedacht aangezien ik snijd, vaak somber ben, slechte eetgewoonten heb en last heb gehad van slaapproblemen, maar dat hoeft natuurlijk niet.
Ja, oké, natuurlijk is het hulp, maar als ik weet waarom ik het doe wil ik pas beslissen of ik ermee wil stoppen of niet. Klinkt dat raar?
Stel nou dat puur praten genoeg voor me is en dat ik niet stop met snijden, maar gewoon dat dat nare gevoel (deels) weggaat. Dan ben ik al blij.
Tuurlijk hebben mijn littekens een negatieve lading, maar voor mij niet zozeer. Ik heb ook geen problemen met het openlijk laten zien van mijn littekens, maar ik weet dat niet iedereen het begrijpt en zoals jij al zei vooroordelen heeft. Zo'n groot probleem is het helaas dus niet 😅.
Groetjes, Anoniempje
A
Hoi,
Dan moet het aan mij gelegen hebben. De laatste update was ook al weer eventjes geleden en met al die dingen die ik op het forum lees, is het soms moeilijk om precies te volgen wie nu wat heeft gezegd.
Of het raar klinkt dat je pas kan beslissen of je wil stoppen, als je weet waarom je het doet? Op zich niet. Als ik het vergelijk met iets anders, bijvoorbeeld je probeert af te vallen. Mensen kunnen afvallen om veel redenen. Sommige mensen wil slanker zijn, ook al hebben ze een gezond gewicht. Andere mensen zijn echt te zwaar en moeten afvallen. Weer andere mensen vallen af, terwijl ze dat eigenlijk helemaal niet moeten doen: zij hebben bv een eetstoornis.
Mensen met overgewicht hebben een goede reden.
Mensen met een gezond gewicht die slanker willen worden, kunnen een goede reden hebben. Dat is persoonlijk en zo lang alles gezond blijft, is het prima.
Mensen met een eetstoornis en ondergewicht hebben een slechte reden om af te vallen (daarmee bedoel ik: ze denken vaak dat ze te dik zijn, terwijl dit dus niet zo is: ze hebben dus een verkeerd beeld van de situatie).
Anyways, soms kun je pas bepalen of iets slecht is, als je weet waarom je het doet. Doe je het omdat het nodig is, doe je het omdat je het wil of doe je het omdat je het moet? Als het nodig is, moet je doorgaan. Als je het wil, moet je het zelf bepalen en vooral kijken naar wat het je gaat kosten en of je het dan waard vindt en als het moet, kun je beter stoppen.
Als je snapt wat ik bedoel?
Het enige ''ingewikkelde'' hier, is dat we het over automutilatie hebben en dat het grootste deel van de mensheid ervan overtuigd is, dat er geen goede redenen zijn om te automutileren (ofwel, dat het gwn slecht is en dat je er hoe dan ook mee moet stoppen).
Maar dit is dus mijn perspectief.
Het is je eigen lichaam. Ik moedig zelfbeschadiging niet aan, maar ik kan het je natuurlijk ook niet verbieden.
Gr. Pin
Dan moet het aan mij gelegen hebben. De laatste update was ook al weer eventjes geleden en met al die dingen die ik op het forum lees, is het soms moeilijk om precies te volgen wie nu wat heeft gezegd.
Of het raar klinkt dat je pas kan beslissen of je wil stoppen, als je weet waarom je het doet? Op zich niet. Als ik het vergelijk met iets anders, bijvoorbeeld je probeert af te vallen. Mensen kunnen afvallen om veel redenen. Sommige mensen wil slanker zijn, ook al hebben ze een gezond gewicht. Andere mensen zijn echt te zwaar en moeten afvallen. Weer andere mensen vallen af, terwijl ze dat eigenlijk helemaal niet moeten doen: zij hebben bv een eetstoornis.
Mensen met overgewicht hebben een goede reden.
Mensen met een gezond gewicht die slanker willen worden, kunnen een goede reden hebben. Dat is persoonlijk en zo lang alles gezond blijft, is het prima.
Mensen met een eetstoornis en ondergewicht hebben een slechte reden om af te vallen (daarmee bedoel ik: ze denken vaak dat ze te dik zijn, terwijl dit dus niet zo is: ze hebben dus een verkeerd beeld van de situatie).
Anyways, soms kun je pas bepalen of iets slecht is, als je weet waarom je het doet. Doe je het omdat het nodig is, doe je het omdat je het wil of doe je het omdat je het moet? Als het nodig is, moet je doorgaan. Als je het wil, moet je het zelf bepalen en vooral kijken naar wat het je gaat kosten en of je het dan waard vindt en als het moet, kun je beter stoppen.
Als je snapt wat ik bedoel?
Het enige ''ingewikkelde'' hier, is dat we het over automutilatie hebben en dat het grootste deel van de mensheid ervan overtuigd is, dat er geen goede redenen zijn om te automutileren (ofwel, dat het gwn slecht is en dat je er hoe dan ook mee moet stoppen).
Maar dit is dus mijn perspectief.
Het is je eigen lichaam. Ik moedig zelfbeschadiging niet aan, maar ik kan het je natuurlijk ook niet verbieden.
Gr. Pin
A
Hey!
Ja, ik begrijp je voorbeeld. Klopt, (bijna) iedereen vindt zelfbeschadiging slecht. Mijn ouders ook en ze willen dus dat ik, na met iemand te hebben gepraat, ermee stop.
Ik vraag me af wat mijn vriendinnen er van denken, of zij het begrijpen. Ik denk het niet, maar weet ook niet of ik het ze uit zou willen leggen, ze zijn het waarschijnlijk toch niet mee eens.
Mag ik vragen hoe dat bij jou zit, of komt je privacy dan in gevaar?
Wat ik nou eigenlijk wilde vragen: zou het een goed idee zijn om mijn situatie te verduidelijken doormiddel van het stellen van vragen en uitleg geven? Of moet ik het gewoon zo laten en hen er gewoon compleet buiten houden, want misschien maak ik het groter dan het is.
Groetjes, Anoniempje
Ja, ik begrijp je voorbeeld. Klopt, (bijna) iedereen vindt zelfbeschadiging slecht. Mijn ouders ook en ze willen dus dat ik, na met iemand te hebben gepraat, ermee stop.
Ik vraag me af wat mijn vriendinnen er van denken, of zij het begrijpen. Ik denk het niet, maar weet ook niet of ik het ze uit zou willen leggen, ze zijn het waarschijnlijk toch niet mee eens.
Mag ik vragen hoe dat bij jou zit, of komt je privacy dan in gevaar?
Wat ik nou eigenlijk wilde vragen: zou het een goed idee zijn om mijn situatie te verduidelijken doormiddel van het stellen van vragen en uitleg geven? Of moet ik het gewoon zo laten en hen er gewoon compleet buiten houden, want misschien maak ik het groter dan het is.
Groetjes, Anoniempje
A
Ik denk dat het voor je vrienden 2 kanten op kan werken: Of ze schrikken van de manier waarop je erover praat: alsof het dus geen probleem is. Of ze vinden het enigszins ''comfortabel'', omdat je de spanning wegneemt die het onderwerp met zich meebrengt. Ik heb beide dingen in mijn omgeving ervaren. Sommige mensen maken zich heel erg zorgen over de luchtige manier waarop ik hierover spreek. Anderen vinden het prettiger en dit zorgt ervoor dat ze vragen durven stellen of zich juist minder zorgen maken. Zelf denk ik dat het bij jouw vrienden de 1e optie is.
Ik snap dat het een onderwerp is waar je met hen over wil praten, maar ik denk dat het misschien bij hen verkeerd binnenkomt, dat je erover praat alsof het je hobby is o.i.d. Ik praat er dan nog altijd over binnen een ''serieuze'' context. Mijn leedvermaak en zwarte humor is dan weer een andere situatie. Er op die manier grappen over maken, betekent namelijk niet dat je het echt grappig vindt dat je jezelf snijdt als je een beetje snapt wat ik bedoel?
Gr. Pin
A
Hey!
Wat precies wil je weten? (Ik vind je vraag een beetje vaag, dus ik kan niet helemaal inschatten wat je wil weten en of ik dat dan kan vertellen.)
Of jouw vrienden het allemaal weten en wat zij ervan vinden, maar daar heb je eigenlijk al een beetje antwoord op gegeven.
Ik was ook niet van plan er heel luchtig over te gaan praten. Eerder vragen wat zij er van vinden, of ze begrijpen dat dat niet het enige is (dat het niet alleen snijden is, maar er meer bij komt kijken), of ik ze er mee lastig val, of ze er vragen over hebben, of (willen) weten hoe ik er in sta en of ze zich erge zorgen maken.
Ik snap dat het een onderwerp is waar je met hen over wil praten, maar ik denk dat het misschien bij hen verkeerd binnenkomt, dat je erover praat alsof het je hobby is o.i.d. Ik praat er dan nog altijd over binnen een ''serieuze'' context. Mijn leedvermaak en zwarte humor is dan weer een andere situatie. Er op die manier grappen over maken, betekent namelijk niet dat je het echt grappig vindt dat je jezelf snijdt als je een beetje snapt wat ik bedoel?
Eh, sorry, volgens mij begrijp ik het niet helemaal?
Groetjes, Anoniempje
Of jouw vrienden het allemaal weten en wat zij ervan vinden, maar daar heb je eigenlijk al een beetje antwoord op gegeven.
Ik was ook niet van plan er heel luchtig over te gaan praten. Eerder vragen wat zij er van vinden, of ze begrijpen dat dat niet het enige is (dat het niet alleen snijden is, maar er meer bij komt kijken), of ik ze er mee lastig val, of ze er vragen over hebben, of (willen) weten hoe ik er in sta en of ze zich erge zorgen maken.
Ik snap dat het een onderwerp is waar je met hen over wil praten, maar ik denk dat het misschien bij hen verkeerd binnenkomt, dat je erover praat alsof het je hobby is o.i.d. Ik praat er dan nog altijd over binnen een ''serieuze'' context. Mijn leedvermaak en zwarte humor is dan weer een andere situatie. Er op die manier grappen over maken, betekent namelijk niet dat je het echt grappig vindt dat je jezelf snijdt als je een beetje snapt wat ik bedoel?
Eh, sorry, volgens mij begrijp ik het niet helemaal?
Groetjes, Anoniempje
A
Hoi,
Ik denk dat je die dingen best aan ze kan vragen hoor!
De meeste van mijn vrienden weten het volgens mij wel. Een paar heb ik het echt verteld, anderen hebben littekens gezien. Maar volgens mij heb ik het iedereen wel eens verteld. De meesten denken vgm wel dat ik ben gestopt 🤔 Ik ga ze daar verder ook niet mee belasten. Ze zien van de zomer m'n littekens wel als we eens gaan zwemmen... Oeps.
Wat ik bedoelde, is dus dat je er niet luchtig over moet praten, alsof het niet iets heftigs ofzo is. Maar dat ben je dus niet van plan. Daarna wou ik zeggen dat ik dus wel eens met m'n vrienden over zelfbeschadiging heb gesproken. Niet als zo'n luchtig onderwerp, maar als een serieus onderwerp. Mijn houding in dat gesprek was dan ook van ''dit is iets ernstigs en dat weet ik''. Persoonlijk denk ik dat dat belangrijk is om over te brengen, maar dat is natuurlijk mijn mening. Vervolgens wou ik vertellen dat ik ook grappen maak over serieuze zaken als zelfdoding en automutilatie. Ik wou zeggen dat ik dat een andere situatie vind. Ik doe dit om om te gaan met deze dingen. Als je er een grap over maakt, betekent dat niet per se dat je het iets vindt om om te lachen. Je kan het nog steeds een serieus onderwerp vinden, ook al maak je er een grap over.
Nu iets duidelijker?
Gr. Pin
Ik denk dat je die dingen best aan ze kan vragen hoor!
De meeste van mijn vrienden weten het volgens mij wel. Een paar heb ik het echt verteld, anderen hebben littekens gezien. Maar volgens mij heb ik het iedereen wel eens verteld. De meesten denken vgm wel dat ik ben gestopt 🤔 Ik ga ze daar verder ook niet mee belasten. Ze zien van de zomer m'n littekens wel als we eens gaan zwemmen... Oeps.
Wat ik bedoelde, is dus dat je er niet luchtig over moet praten, alsof het niet iets heftigs ofzo is. Maar dat ben je dus niet van plan. Daarna wou ik zeggen dat ik dus wel eens met m'n vrienden over zelfbeschadiging heb gesproken. Niet als zo'n luchtig onderwerp, maar als een serieus onderwerp. Mijn houding in dat gesprek was dan ook van ''dit is iets ernstigs en dat weet ik''. Persoonlijk denk ik dat dat belangrijk is om over te brengen, maar dat is natuurlijk mijn mening. Vervolgens wou ik vertellen dat ik ook grappen maak over serieuze zaken als zelfdoding en automutilatie. Ik wou zeggen dat ik dat een andere situatie vind. Ik doe dit om om te gaan met deze dingen. Als je er een grap over maakt, betekent dat niet per se dat je het iets vindt om om te lachen. Je kan het nog steeds een serieus onderwerp vinden, ook al maak je er een grap over.
Nu iets duidelijker?
Gr. Pin
A
Hey!
Ja, dat was iets duidelijker, bedankt!
Groetjes, Anoniempje
Ja, dat was iets duidelijker, bedankt!
Groetjes, Anoniempje
A
Hey!
It's been a minute... Ik heb eigenlijk niet echt een update gegeven omdat er volgens mij maar 1 iemand is die dit topic leest en het ging best goed dus ik vond het niet echt nodig.
Maar natuurlijk is er weer een nieuw probleem waar ik nu tegenaan bots... Ik ben van mijn pols naar mijn bovenbenen gegaan en snij nu op mijn onderarm. Ik wist dat dit moment ooit zou komen maar nu het er eenmaal is weet ik niet zo goed wat ik moet doen. Het wordt namelijk erg moeilijk om het op mijn onderarm te verbergen en ik weet niet zo goed wat ik moet doen. Bij gym kan ik in principe wel een vest aantrekken, maar bij een wedstrijd gaat dat niet zo goed. Aan de ene kant wil ik het mijn team wel vertellen, ook am lijkt het me best moeilijk, maar ik vind het ook niet zo netjes (ook al vallen de sneeën op mijn arm wel mee tegenover mijn benen, dit komt meer in de buurt van krassen (met bloed)) om mijn open wonden zomaar openlijk te laten zien. Wat kan ik doen?
P.S. Ik weet het, stoppen is het beste, ik krijg ook hulp, maar zo ver ben ik nog niet.
Groetjes,
Anoniempje
It's been a minute... Ik heb eigenlijk niet echt een update gegeven omdat er volgens mij maar 1 iemand is die dit topic leest en het ging best goed dus ik vond het niet echt nodig.
Maar natuurlijk is er weer een nieuw probleem waar ik nu tegenaan bots... Ik ben van mijn pols naar mijn bovenbenen gegaan en snij nu op mijn onderarm. Ik wist dat dit moment ooit zou komen maar nu het er eenmaal is weet ik niet zo goed wat ik moet doen. Het wordt namelijk erg moeilijk om het op mijn onderarm te verbergen en ik weet niet zo goed wat ik moet doen. Bij gym kan ik in principe wel een vest aantrekken, maar bij een wedstrijd gaat dat niet zo goed. Aan de ene kant wil ik het mijn team wel vertellen, ook am lijkt het me best moeilijk, maar ik vind het ook niet zo netjes (ook al vallen de sneeën op mijn arm wel mee tegenover mijn benen, dit komt meer in de buurt van krassen (met bloed)) om mijn open wonden zomaar openlijk te laten zien. Wat kan ik doen?
P.S. Ik weet het, stoppen is het beste, ik krijg ook hulp, maar zo ver ben ik nog niet.
Groetjes,
Anoniempje
A
Hey,
Als je denkt dat 1 iemand het leest en ik diegene ben, wil je dan niet liever een nieuw topic maken, zodat je meer reacties krijgt?
Oef, de onderarm struggles. Herkenbaar.
Wat voor een sport doe je? Kun je lange mouwen aantrekken onder een tenue?
Ik basketbal en heb - toen ik me sneed op mn onderarm - lange mouwen gedragen onder mn tenue. Dat kan best. In mijn team dragen veel mensen wat onder hun tenue, zelf droeg ik daarvoor altijd korte mouwen eronder (wat ik nog steeds doe), dus viel het niet per se op. (Een baskebal tenue heeft geen mouwen.)
Bij gym kun je ook gewoon lange mouwen dragen, als je school je geen verplichte kleding oplegt. Een vest klinkt ook goed.
Je schrijft dat je het ook wel onbedekt wil laten, maar dat je dit niet netjes vindt. Waarom vind je dat niet netjes? Kan toch gewoon? Je hebt nog steeds gewoon het recht om je armen te laten zien.
Je schrijft dat je weet dat je eigenlijk moet stoppen, maar dit lukt niet. Het is je toch eerder gelukt om te stoppen? Wat heb je toen gedaan en kun je dit nu weer toepassen?
Heb je hulp of iemand waarmee je kan praten?
Gr. Pin
Als je denkt dat 1 iemand het leest en ik diegene ben, wil je dan niet liever een nieuw topic maken, zodat je meer reacties krijgt?
Oef, de onderarm struggles. Herkenbaar.
Wat voor een sport doe je? Kun je lange mouwen aantrekken onder een tenue?
Ik basketbal en heb - toen ik me sneed op mn onderarm - lange mouwen gedragen onder mn tenue. Dat kan best. In mijn team dragen veel mensen wat onder hun tenue, zelf droeg ik daarvoor altijd korte mouwen eronder (wat ik nog steeds doe), dus viel het niet per se op. (Een baskebal tenue heeft geen mouwen.)
Bij gym kun je ook gewoon lange mouwen dragen, als je school je geen verplichte kleding oplegt. Een vest klinkt ook goed.
Je schrijft dat je het ook wel onbedekt wil laten, maar dat je dit niet netjes vindt. Waarom vind je dat niet netjes? Kan toch gewoon? Je hebt nog steeds gewoon het recht om je armen te laten zien.
Je schrijft dat je weet dat je eigenlijk moet stoppen, maar dit lukt niet. Het is je toch eerder gelukt om te stoppen? Wat heb je toen gedaan en kun je dit nu weer toepassen?
Heb je hulp of iemand waarmee je kan praten?
Gr. Pin
Bladzijde 3 / 29
Reageer
Welkom
Nog geen account? Maak een account aan
Enter your username or e-mail address. We'll send you an e-mail with instructions to reset your password.
