De Kindertelefoon.nl

Hey!

Nee, ik heb nog niet gebeld. In principe kan ik altijd wel bellen (maar niet na tienen, want heeft iedereen bedtijd). Ik ga zo vragen aan Fleur of ze misschien vandaag of morgen met me wil bellen om alle mogelijkheden door te nemen zodat ik misschien minder gespannen ben.

Ik 'fake' dat ik me goed voel. Je moet het zeg maar zien alsof ik normaal gesproken altijd onderuitgezakt zit (wat erg lekker zit, maar niet goed is voor mijn rug) en nu heb aangeleerd rechtop te zitten, maar ik weet dat ik binnen een week weer ga zitten zoals ik altijd zat, omdat het recht zitten nog niet goed genoeg in mijn systeem zit en onderuitgezakt zitten veel fijner is.

Oeh, die snap ik niet…

Ja, nou, mijn schoolvrienden hebben niet echt vragen gesteld ofzo, dus ik weet niet... Maar ik denk dat ik nu wel met genoeg mensen heb gepraat om er een beetje klaar mee te zijn (met praten).

Ja, het is dus niet echt een vorm van therapie, maar gewoon praten en zo hopelijk dingen ontdekken aan mezelf. Ik vind die vrouw wel echt aardig, dus dat is fijn. Het lijkt zeg maar op die gesprekjes met Rick, alleen dan met een professional (ga nu niet zeggen dat je me dit al eerder hebt verteld, want ik had ook een andere vorm van therapie kunnen krijgen en dan was het niet hetzelfde geweest). Alleen dan komen we alweer bij het volgende punt: als ik zowel met Rick als met mijn therapeut (jep, weer een naam nodig) praat, dan is Rick toch eigenlijk overbodig? Tijdens mijn opname had ik geen behandelaar, ik heb daar geen therapie of iets dergelijks gekregen. Ik had wel mentoren, maar dat was meer voor als je iets dwarszat.

Ja, klopt. Ik zal ook nog eens aan Hannah vragen (als ik haar nog spreek) wat zij ervaart. Zij heeft namelijk antidepressiva geslikt (en mij aangemoedigd om het ook te slikken), wat bij haar heel erg heeft geholpen. Ook slikt ze op het moment rustgevende medicatie en ik heb even gegoogled en als rustgevende medicatie is de kans groot dat ik ofwel antidepressiva zou krijgen of wel de medicatie die zij slikt. Ja, iedereen reageert anders, daar heb je zeker gelijk in.

Hm, nog iets: Romereis. Ik vind het namelijk zwaar klote dat ik niet ga. Maar moet ik er mijn mond over houden (ik kan nu immers gewoon mee, ik ben dan niet opgenomen) of er nog naar vragen?

Groetjes,

Anoniempje 

Hey,

Goed dat je wel al een plan hebt gemaakt om te gaan bellen. Ik zou alleen niet te lang wachten met het uitvoeren van het plan, want als je het blijft uitstellen, komt er natuurlijk niks meer van.

Goede vergelijking van dat faken. Waarom doe je dat? Omdat je nog niet aan jezelf wil toegeven dat alles weer terug bij af is of omdat je dit niet aan je omgeving wil laten merken of ...?

Wow wacht, kunnen we verschillende kleuren tekst toevoegen? Fancy. Sorry, dit ontdekte ik opeens 

Wat is dit dan oh wow.

Oké, terug naar jou   Dat ding wat je niet begreep, dat kwam hier vandaan: 

.Anoniem06 schreef:

Maar ik ben nu ook een beetje een toneelstukje aan het spelen en geef mezelf een week totdat alles echt weer precies hetzelfde is als eerst, maar goed

Dus ik dacht van, is het echt allemaal weer precies hetzelfde? Je hebt handvaten, je bent blijkbaar volwassener en je hebt een hele nieuwe ervaring. Ben jij nog hetzelfde als voor de opname (ook al is het maar een klein beetje anders) en is alles dan echt weer hetzelfde als eerst?

Op zich is dat '’gewoon'’ praten ook therapie, maar idk. Idd een vorm van. Ik heb overigens geen idee of ik het ooit heb benoemd, dus ik kan het ook niet zeggen, no worries 

Naam voor de psycholoog. Het is een vrouw. Hmmm   Euh je hebt op het einde in je bericht volgens mij last gehad van autocorrectie, maar er staat nu ergens Sara. Die dan doen?   Of heb ik nu weer per ongeluk een naam gepakt die echt bij iemand hoort die je kent en dat het geen autocorrectie was?

Ik denk dat je het misschien eerst kan combineren, Rick en de therapie en dat je dan vanzelf wel aanvoelt of gesprekken met Rick anders worden, minder kunnen of kunnen verdwijnen. Hij snapt dat ook en ik denk dat hij alleen maar blij is dat je nu de dingen die je met hem deelde, met een professional kan delen. Dat scheelt hem een hoop zorgen en is erg geruststellend denk ik.

Ik zou wel iets zeggen van de Romereis. Je bent momenteel natuurlijk een '’speciaal geval'’, maar je hebt nog net zo veel recht op die reis als iedere andere klasgenoot. Als je nu niks zegt, bestaat ook de kans dat je niet eens meer mee kan (omdat ze al allemaal dingen hebben gefixt). Beter zeg je er nu iets van, dan kun je het jezelf in ieder geval niet kwalijk nemen dat je het niet hebt geprobeerd.

Gr. Pin

Hey!

Bedankt, bedankt. Omdat ik het niet aan mijn ouders wil laten merken nee.

Cool!

Ja, eigenlijk wel. Ik ben wel een aantal ervaringen rijker, maar dat verandert eigenlijk helemaal niks aan de situatie waar ik op het moment in zit.

Whahaha. Oeps! Ik zag het en heb het snel aangepast. Je hebt gelukkig geen naam gekozen die bij iemand hoort die ik ken, nogmaals mijn complimenten dat je dat de vorige keer is gelukt. Sara klinkt goed!

Ja, dat weet ik wel zeker ja. Maar zal ik dat alvast bij hem aangeven? Kijken hoe hij erover denkt?

Mijn vader heeft me dus afgemeld en het geld niet betaald, maar technisch gezien kan ik nu dus wel gaan. Alleen stel dat het mag, moet er weer een heleboel geregeld worden. De reis is namelijk van 27 tot 30 januari. Dus ja? Doen of niet?

Groetjes,

Anoniempje

Hey!

Ik heb zojuist gebeld. Ik mag haar niet bezoeken... 

Hey,

Waarom wil je het je ouders niet laten merken? Omdat je bang bent dat ze anders weer erg bezorgd worden en op je gaan letten of … ?

Anoniem06 schreef:

Ik ben wel een aantal ervaringen rijker, maar dat verandert eigenlijk helemaal niks aan de situatie waar ik op het moment in zit.

Nee, je situatie is idd niet anders, maar misschien heb je wel een andere houding tegenover de situatie gekregen? Of een andere blik op de situatie? Maar ik denk het dus niet. Voor jou was dit gewoon een ervaring en dat is nu afgesloten en afgelopen, of niet?

Anoniem06 schreef:

nogmaals mijn complimenten dat je dat de vorige keer is gelukt

Puur toeval, er valt geen eer aan mij toe te kennen 

Het kan nooit kwaad om het bij Rick aan te geven. Ik denk dat hij dat wel kan waarderen, dat je hem op de hoogte brengt van die dingen. Jullie doen dit samen, dus zulk soort beslissingen zijn wel goed om met hem te delen.

Oh ja, als je niet hebt betaald, wordt het denk ik lastig, maar niet onmogelijk. Ik neem aan dat jullie gaan vliegen, dus dan is er geen ticket voor jou. Geen idee waar jullie gaan slapen, maar misschien ook geen slaapplek. Idk wat ze allemaal regelen, maar ook geen idee of dat dus makkelijk erbij gekocht/gereserveerd kan worden. 

Ik zou het wel vragen, want anders ga je jezelf afvragen of je toch mee had gekund. Een nee heb je, een ja kun je krijgen.

Gr. Pin

Edit: Oh zie nu dat je hebt gebeld. Allereerst: Ik ben vet trots op je. Zeker nu je die afwijzing hebt gehad, want dat is niet chill. Je mag haar niet bezoeken. Jammer. Echt nooit of kun je haar later nog een keer contacteren?

Hey! 

Ja, omdat ze nu zeg maar nieuwe moed hebben gekregen dat het goed komt en ik dat niet voor ze wil verpesten. Want als ze daar niet meer in geloven worden ze weer zo overbezorgd.

Nee, ik heb niet echt een nieuwe blik op de situatie, het is een beetje zoals altijd: ik heb een paar dagen hoop en kan mezelf vertellen dat ik de goede kant op ga en dan gaat het weer niet goed en ben ik weer terug bij af.

Hm, ik zal het eens aan mijn vader vragen, over Rome.

Ja, ik had eerst met Fleur gebeld en heb met haar aan de telefoon met de huistelefoon naar de groep gebeld, helemaal hartkloppingen en alles, maar goed, ik heb het gedaan. Ik was alleen heel bang dat als ze nee zouden zeggen, ze heel bot deden en dat was ook zo, dus dat was wel extra vervelend. Ze wordt bedreigd (heel eng wel, want er belde net een anoniem nummer naar de telefoon waarmee ik naar de groep heb gebeld...) en dat is volgens mij de reden dat ze sowieso weinig mensen op bezoek mag krijgen (dat wist ik al). Ik kan eigenlijk alleen hopen dat ze mij gaat zoeken (ze weet mijn achternaam en waar ik vandaan kom, dus als ze op het internet bij de Gouden Gids kijkt...), of ik moet haar broer via Facebook benaderen (heb zelf geen Facebook, maar oké, kan wel een account maken). Voor de rest heb ik haar ouders ook opgezocht, maar kan hen niet vinden en als ik haar achternaam + waar ze vandaan komt opzoek bij de Gouden Gids, krijg ik meerdere adressen, dus daarheb ik niet veel aan...

En ik ben vandaag thuisgebleven... Ik heb gisteravond gehuild (deels omdat ik Hannah dus niet mag bezoeken) en vanochtend kwam ik mijn bed weer eens niet uit, dus mocht ik thuisblijven. Zoals ik al zei: het duurde niet lang voordat het weer bergafwaarts zou gaan en ja hoor…

Groetjes,

Anoniempje

Hey,

Ah, ze reageerden dus precies zoals je hoopte dat ze niet zouden reageren. Extra vervelend inderdaad. Heb je er nu nog een naar gevoel aan overgehouden?

Als jij graag contact wil onderhouden, zou ik ook zelf initiatief nemen en het niet van haar laten afhangen. Als je dus haar broer zou kunnen contacteren, lijkt me dat op zich wel het proberen waard.

Je bent vandaag thuisgebleven. Heb je niet juist dat je je rotter gaat voelen als je thuis blijft? Omdat je dan niet bezig bent en geen afleiding hebt? En een dagje thuis betekent niet per se terug bij af (dat zei je ook niet, je zei bergafwaarts, maar ik wou het gewoon zeggen).

Gr. Pin

hey

ik weet niet wat het is  

elke keer lees ik wat ben ik bezig met reageren woord ik afgeleid door dat ik een dm krijg van mensen die ik steun. en dan sluit in Google weer en de volgende keer zie ik weer dat je er alweer heen en weer is geschreven

ik wil echt proberen te volgen maar ik betwijfel of dat lukt haha.  

ik had de zelfde vraag als pin. 

of je je juist niet lutter ga voelen door dat je thuis blijft. ik weet als ik 1 dag me af meld omdat ik me rot voel. dat ik dan helemaal weg zak en niet meer naar school ga. ik geef tegen woordig daarom me zelf huiswerk zo dat ik bezig kan zijn thuis (maar ik kan het laten liggen als het niet gaat) 

en pin super gaaf met dat groen! maar kan je het ook in het blauw? want dan ga ik vaker reacties plaatsen via me laptop zo dat Blue in het blauw reageerd

sorry moest ff 

groetjes blue

Blue schreef:

en de volgende keer zie ik weer dat je er alweer heen en weer is geschreven 

HAHA Blue dit heb ik letterlijk bij jouw topic Dan lees ik het 's ochtends ofzo, maar moet ik naar school. Dan kom ik 's avonds terug en hebben jij en Kenshin meestal een heel gesprek gevoerd met 4 berichten heen en weer ofzo.

En ja, je kan praktisch alle kleuren kiezen, maar alleen op desktop.

Hey!

Ja, een beetje wel, en een sociale afgang en gewoon teleurstelling omdat het dus niet mag. Ik kende de groepsleiding, maar zo te horen wisten ze niet wie ik was, want ze vroegen later nog een keer naar mijn naam.

Nee, oké, dat is waar. Maar goed, wat moet ik dan doen? Is het wel veilig, want wie weet kijken de mensen die haar bedreigen ook wel mee op zijn Facebook? Ze hebben haar ook getraceerd door de telefoon van haar vader te volgen. En wat moet ik dan sturen? Die gast kent mij eigenlijk ook niet, hij heeft me wel eens gezien, maar weet niet echt wie ik ben. Ze heeft namelijk alleen haar ouders over mij verteld. En komt het niet een beetje stalkerig over als ik hem benader?

Niet per se. Ik vind het vervelend dat ik school mis, maar aan de andere kant heb ik nu wel tijd om iets extra's voor school te doen. Bovendien is het nu voor de toetsweek eigenlijk alleen maar herhalen, wat op zich wel fijn is aangezien ik veel heb gemist, maar ook weer vervelend omdat ik dan niet zo goed hoef op te letten en mijn gedachten dan weer afdwalen naar negatieve dingen. Het is wel bergafwaarts als je bijna in crisis raakt?

Gewoon je tijd nemen hè!

Jazeker, het kan! Ook op deze manier!

Oh en nog eventjes over dat bedankje voor Rick. Het is een kaartje dat ik zelf heb gemaakt met nogal gevoelige tekst er in (aangezien het is geschreven om 00:30). Ik heb twee vraagjes, want ik ga het morgen geven. Allereerst: zal ik de tekst nog een keertje lezen of ga ik mezelf dan alleen maar tegenwerken? Ik wil wel weten wat ik nou geef (mijn geheugen is niet bepaald geweldig, dus ben de helft alweer vergeten), maar aan de andere kant weet ik gewoon dat ik het ongemakkelijk vind omdat ik niet echt ben van de gevoelens als je snapt wat ik bedoel. Ten tweede: wanneer zal ik het geven? Wil ik erbij zijn wanneer hij het leest of ga ik weg voordat hij het open kan maken? Het ding is alleen dat ik hem mijn poëziealbum heb gegeven en ik dat dan dus ook krijg, ik wil heel erg graag weten wat er in staat, maar vind het zelf wel heel eng om zijn reactie te zien op mijn kaart.

Groetjes,

Anoniempje

Hey

ohhh ik ga het maandag zeker uit proberen

sorry ben een beetje mailig want de baas op mijn stage gaat weg dus gaat de stress ook weg. heb ik net per app van een collega gehoord

grappig genoeg kan ik ook best best rond die tijd schrijven over gevoelens haha. 

ik zou het niet lezen want anders ga je het weer willen veranderen. 

als het een bedankje is zou ik er persoonlijk bij willen zijn omdat dan de reactie kan zien.  

als jullie dat nou gelijkertijd aan elkaar geven? dan kunnen jullie allebei verbaast en nieusgierig lopen doen.

groetjes blue 

Hey!

Ik heb de kaart gegeven en toen ik thuiskwam heb ik teruggelezen wat ik erin had staan (had het eerst in een notitieboekje gezet). Het was best beschamend, maar niet heel erg ofzo. De reactie van Rick was: 'bedankt'.

Maar dan, het poëziealbum. Weten jullie nog dat hij een poëziealbum kinderachtig vond? Heel veel stickers en weinig echte tekst. Ergens is het nogal een belediging (de meeste gedichten worden niet zo kinderachtig versierd), dat hij denkt dat dit mijn niveau is. Maar aan de andere kant durfde ik er ook niks van te zeggen, omdat ik hem niet wilde beledigen. Het gedichtje was op zich wel leuk, hij had het namelijk een beetje scheikundig gemaakt.

Oké, genoeg gereviewed .

Ik moet wel zeggen dat iedereen vroeg waarom ik gister niet op school ging (die weten van mijn problematiek), allemaal een beetje stom reageerden toen ik vertelde dat ik bijna in crisis was geraakt omdat ik Hannah dus niet mag bezoeken. Iedereen zegt dat ik wel een andere manier vind om haar te contacteren (nou ja, die broer is mijn enige optie, maar dat bedoelen ze niet eens, ze hebben het over bellen of brieven sturen) en lijkt niet te snappen dat het eigenlijk betekent dat ik haar nooit meer zal zien en dat ik dat erg vindt. Rick vroeg letterlijk: waarom vind je dat zo erg dan? 

Oké, sorry, frustraties.

Ik heb me vanmiddag op school gekrast (waar wel wat bloed bij kwam kijken), dit omdat ik gespannen was. Maar het probleem is dus dat er nu best wel duidelijke bloedvlekken op de mouw van mijn trui zitten. Hoe gaat ik dit fiksen? Moet ik het er uit proberen te spoelen? Ja toch, ik kan niks anders, of wel?

-afbeelding weggehaald ivm risico herkenbaarheid-

Groetjes,

Anoniempje

hey 

je hebt idd gelijk nogal kinderachtig.  misschien zegt dat wat over hem want je hebt niet zomaar dora stickers in huis misschien vind hij dora wel leuk  

misschien ziet Rick, Hannah als een negatief persoon omdat jij haar hebt ontmoet toen je opgenomen was. misschien is hij bang dat zij een slechte invloed op jou gaat hebben... anders zou ik het ook niet weten 

groetjes blue

Hey!

Hm, dat weet ik niet. Hij en mijn ouders zijn juist best positief over mij en Hannah (maar mijn ouders weten natuurlijk niet van haar problematiek en Rick wel). Maar Fleur bijvoorbeeld begrijpt het niet zo goed en is laatst ook even boos op me geworden omdat ze vond dat ik op mezelf moest focussen en niet op Hannah. 

Mijn vader heeft gister wel nog voorgesteld om Hannah dan maar een kaartje te sturen met een kleine boodschap en mijn contactgegevens. Zal ik dat anders doen? Maar ik heb wel meegekregen dat ze het telefoonnummer van een vriend in moest leveren omdat het op een papiertje stond. Dus ook nu weer twijfels of ze het wel gaat krijgen.

Oh en nog iets waar ik mee bezig ben: ik had aan Rick gevraagd hoe ik dat moest doen met mijn littekens en gym (ik krijg na een half jaar weer gym). Voornamelijk de littekens op mijn enkels. Ik weet dat ik de gymleraar moet vertellen over mijn zelfbeschadiging en dat ik dan in principe gewoon bedekkende kleding mag dragen. Dat durf ik ook wel, ik ben namelijk sowieso van plan om een lange mouwen shirt aan te trekken onder het gymshirt. De vraag is dus alleen wat ik met mijn enkels ga doen. We moeten namelijk eigenlijk een korte gymbroek aan met normale sokken, alleen het ziet er een beetje debiel uit als je je sokken heel hoog optrekt en soms zorgt bedekt dat het niet eens goed genoeg. Dus ik vroeg aan Rick of ik dan een verbandje om moest doen, moest vragen of ik een lange broek aan mocht of gewoon schijt moest hebben en mijn littekens laten zien. Hij zei dat ik dat maar aan de gymleraar moest vragen. Dus nu heb ik de gymleraar een mailtje gestuurd met de vraag of ik hem een keertje kan spreken voor de eerste gymles. Maarre, misschien weten jullie nog een goede oplossing?

Groetjes,

Anoniempje

Hey,

Ik had de afbeelding nog gezien voor deze is weggehaald. Ik snap wat je bedoelt, dat het eigenlijk wel kinderachtig is, maar ik kon er zelf vooral om lachen. Vraagje: Je geeft je album toch? Dus dan kun je zien wat mensen voor hem hebben geschreven? Dus hij had kunnen zien dat het niet normaal is om zoiets te doen right?

Beetje jammer dat niemand lijkt te begrijpen dat jij het gevoel hebt dat je een vriendin kwijtraakt als je Hannah niet meer kan spreken. Ik zou zeker voor het kaartje gaan. Misschien moet ze het wel inleveren, maar misschien ook niet. En daarbij moet ze het dan sowieso weer terugkrijgen als ze weggaat van die opname, want ik bedoel, het is haar kaartje…

Met gym zou ik gewoon sportsokken aantrekken. Die komen nu eenmaal wat hoger, ook als je ze niet optrekt. Een verbandje lijkt me alleen nog maar opvallender dan gwn die littekens, maar idk hoe die van jou eruit zien. Heb je witte streepjes of dikke, rode dingen? (Of gwn rode littekens?) Dat is namelijk wel een verschilletje. Als het witte streepjes zijn, zou ik er helemaal schijt aan hebben. Maar sowieso, enkels klinkt alsof je met gewone lange sokken ze ook zou moeten kunnen verbergen?

Gr. Pin

Hey!

Ja, ik geef mijn album. Hij had er ook in gekeken voor inspiratie. Zijn argument voor de sticker(s): De functie van de andere stickers is alleen decoratief. Alleen achter Dora had ik wel een gedachte: het leven is één groot avontuur, doe je best om de ‘jungle’ te verkennen en probeer er vooral onderweg plezier aan te beleven, want dat doet Dora ook (denk ik, ik heb eerlijk gezegd nog nooit een aflevering gezien).

Oké, het kaartje. Maar dan bedenk ik me nu: zal ik alleen haar voornaam op het kaartje zetten? Want stel dat (Denk ik nu te veel, of niet? Het is namelijk een grote groep mensen die allemaal connecties hebben die haar bedreigen/zoeken.) iemand met verkeerde bedoelingen haar naam (haar achternaam is nogal berucht) ziet + DIT adres, dan weten ze waar ze zit.

Het zijn mijn enkels + een deel van mijn onderbenen, dus ik denk niet dat sokken voldoende zal zijn. Ze komen een goede 10 centimeter boven dat botje van mijn enkel uit. Ze zijn niet heel erg dik, maar wel rood.

Groetjes,

Anoniempje 

Hey,

Dora is misschien de verkeerde metafoor geweest, maar z'n uitleg is niet fout. Wel bijzonder hoe hij dan aan een Dora sticker komt en hoe hij überhaupt op het idee kwam, als hij nog nooit een aflevering heeft gezien.

Btw, die Disney live action film van Dora was pittig geniaal.

Doe maar voor de zekerheid alleen de voornaam van Hannah. Zeker als ze de enige is daar die zo heet (anders weten ze niet wie). Of alleen de eerste letter van der achternaam. Zet ook niet je eigen adres op de kaart als retour ding. (Op de envelop dus niet je postcode + huisnummer)

Dan zou ik voor sportsokken gaan. Niemand kijkt je raar aan met sportsokken bij gym toch?

Gr. Pin

Je kan over die sokken trouwens ook zeggen dat je die nodig hebt voor de schoenen. Ik draag ook alleen sportsokken, omdat m'n sportschoenen dan beter zitten. Sportsokken zijn namelijk dikker dan gewone sokken en zorgen ervoor dat alles perfect past

Hey!

Ik heb met de gymleraar gesproken en van hem mag ik dragen wat ik wil, zolang ik er maar goed in kan bewegen. Ik heb dus aan mijn moeder gevraagd of we dan kunnen kijken voor een lange trainingsbroek, dat ik dat draag. 

Voor de rest gaat het niet goed. Heel slecht zelfs. Afgelopen zondag en maandag was ik heel erg suïcidaal. Maandag heb ik met Clay gebeld en rond middernacht ook nog met Rick. Hij was vooral heel erg bezorgd (snap ik) en wilde me die dag erna zien (gister) en heeft toen besloten om met Clay te overleggen wat te doen en ook om mijn ouders te bellen. Clay wist het okk niet en aan mijn ouders heeft hij gewoon verteld dat hij heel erg bezorgd was. Zelf heb ik ook nog met Sara gebeld, wat wel fijn was. 

Nu is besloten dat ik vandaag geen toetsen maak (het is immers toetsweek) en dat er vanavond met mijn mentor gebeld wordt en beslist wordt over de rest van de toetsen. Mijn concentratie is gewoon 0, dus ik kom nergens. Ben dan ook niet van plan die andere toetsen te gaan maken. Eerst wil ik rust (en heb zelf ook besloten om te vragen om medicatie, dan wel rustgevend, danwel antidepressiva (rustgevend kan antidepressiva zijn, maar oké)).

Op het moment voel ik me gewoon klote, niet zo erg als de voorgaande dagen, maar nog steeds klote. Ik weet niet wat ik met mezelf aanmoet. En ik wil ook eigenlijk constant mensen om me heen, maar daar gaat niet. Vanmiddag komt Fleur om de hond met me uit te laten (voor de gezelligheid, maar ook omdat ik mezelf niet vertrouw met een hondenriem). Echter het gesprekje met Rick gaat deze week dan weer niet door als ik niet naar school kom. Dus voor de rest zal ik lekker alleen zijn (ja, mijn ouders zijn er, maar die moeten overal de druk van hun bezorgdheid op leggen).

Groetjes,

Anoniempje

Hey,

Fijn dat je van je gymdocent gewoon een lange broek aan mag trekken!

Sara was je psycholoog toch?

Hoe hebben je ouders gereageerd op dat telefoontje? Snap je waarom Rick ze heeft gebeld? Heb je nu ook een beetje je "act" laten vallen, dat je deed alsof het beter ging? Lol, dat waren veel vragen.

Oh wow, toch medicatie. Wat heeft ervoor gezorgd dat je toch van mening bent veranderd?

Hoe ga je het nu doen met toetsweek? Alles op een later moment?

Kun je misschien meer gesprekken krijgen met je psycholoog? Mij werd dat vaak aangeboden als het slecht ging.

Gr. Pin

Hey!

Eerst zal ik even een update geven, dan je vragen beantwoorden. De hel is namelijk losgebroken. Ik mag niet meer met Rick praten. Toen heb ik een zelfmoordpoging gedaan (slappe poging, maar een poging is een poging), waar alleen Fleur vanaf weet. De zorgcoördinator heeft de stichting gebeld waar ik hulp krijg en mijn ouders zijn helemaal pissig (ze kwam aan die info van Rick, dus daarom mag ik niet meer met hem praten). Nu komt er een gesprek aan met de leerplichtambtenaar, mijn mentor, de teamleider, de zorgcoördinator, mijn behandelaar, Rick, mijn ouders en ik. Daardoor krijg ik echt meteen paniek, maar oké. Clay is niet bereikbaar en Fleur ook niet. Ik heb net een hele preek gekregen, dat ik niet over zelfmoordgedachten moet praten en als ik het wel doe met Sara (ja, de psycholoog). Dat ze helemaal boos zijn wat ik hun aandoe, dat ik niet met hun praat en het lijkt dat ik boos op ze ben. 

Nu wil ik dus of met iemand praten, of weg hier, of dood. Dus ja.

De vragen.

Mijn ouders reageerden best oké. Rick had eerst met mij gebeld en toen gevraagd of ik de telefoon aan een van mijn ouders wilde geven. Mijn act had ik allang laten vallen. Ik praat er alleen niet over met hen. 

Ja, de medicatie vraag heb ik niet meer gesteld. Een beetje te druk met andere dingen. Waarom ik het wil? Omdat dit niet meer draagbaar is.

Jup, alles op een later moment.

Nee, dat gaat niet. Ze kan zelf ook niet veel omdat ze me niet goed genoeg kent zeg maar.

Groetjes,

Anoniempje 

Oh wow, dat is wel heftig! Ik denk eigenlijk wel dat het heel belangrijk is dat je iemand inlicht dat je een poging hebt ondernomen, ook al is het een kleine poging. Dat je dat hebt gedaan zegt enorm veel over de staat waarin je nu bent. Je hebt nu zorg nodig en dat wil je volgens mij ook. Door dit aan te geven, lijkt het me dat je dit kan krijgen.

Ik snap dat er misschien schaamte komt kijken bij het praten over je poging, omdat je het een zwakke poging noemt. I've been there. Echter maakt het niet uit of je in een ziekenhuis lag of dat niemand het heeft gemerkt. Poging is poging en het hoort allemaal even serieus genomen te worden. 

Van wie heb je die preek gekregen? Van je ouders? Ik vind wel dat ze onredelijk doen. Volgens mij snappen ze de situatie echt niet of weten ze echt niet wat ze ermee moeten.

Je wil met iemand praten, doe dat dan. Bel de crisisdienst. Het lijkt me oprecht een goede optie. Je overweegt letterlijk zelfmoord, nadat je al een poging hebt ondernomen. Deze mensen moeten naar jou luisteren. Bel ze alsjeblieft of laat iemand anders in je directe omgeving weten dat je deze gedachten hebt.

Gr. Pin

Hey!

Ik heb het vandaag aan Clay verteld (en Fleur weet het dus ook), maar zowel Clay als ik zijn van mening dat dit niet het moment is om het aan mijn ouders te vertellen. Op dit moment zijn ze namelijk niet zo handig bezig, maar willen ze van niemand aannemen dat ze me rustig moeten benaderen en niet de confrontatie op moeten zoeken.  En we denken beiden dat als Clay het nu gaat zeggen of iets gaat zeggen over die poging, de kans groter is dat er alleen maar meer conflict komt. 

Ja, die preek was van mijn ouders. Vandaag heb ik er ook weer gekregen, over het feit dat ik niet met hun praat. 'Waarom niet? Wat is het ergste dat kan gebeuren? Je wilt toch al dood.' (Jep, dat is letterlijk gezegd... Mijn vader vond het zelfs nogal grof.) Ik heb gewoon het gevoel dat er niet naar me geluisterd wordt. Ik begin ze ook steeds meer tegen te spreken en voor mezelf op te komen, wat ze niet van me gewend zijn. 

Ik heb de crisisdienst niet meer gebeld. Wel heeft Fleur nog met me gebeld om me rustig te krijgen. Het ding is alleen dat niemand wat kan. Helemaal niks. De mensen om me heen kunnen sowieso weinig, maar daar haal ik wel het meeste uit. Tegen mijn ouders klap ik gewoon dicht, maar dat willen ze niet accepteren. Professionals kunnen geen actie ondernemen omdat ze me niet goed genoeg kennen en dus niet weten wat goed voor me is. Dus ja, heerlijk dit.

Ik vind het een beetje verwarrend, jij benadrukt juist dat ik over zelfmoordgedachten moet praten, terwijl mijn ouders zeggen dat er daardoor alleen maar problemen ontstaan en ik er alleen met Sara over mag praten…

Vandaag ben ik met mijn vader bij mijn mentor geweest om afspraken te maken over hoe nu verder te gaan met de toetsen van de toetsweek. Eerst was er een aardige woordenwisseling over dat aankomende gesprek met de leerplichtambtenaar. Vervolgens had ik een woordenwisseling met mijn vader over Rick en heeft mijn mentor verteld dat ik hem had gebeld dat ik een zelfmoordplan had en toen begreep mijn vader wel beter waarom Rick had gehandeld zoals hij heeft gedaan. Mijn mentor had ook nog gezegd dat Rick het wél aankon en dat het voor mij nu juist erg belangrijk was om met hem te kunnen praten. Mijn vader zei dat hij er wel over na wilde denken en met Rick in gesprek wilde, maar ook eerst met mijn moeder wilde overleggen en toen dat gebeurde werd het weer een 'absoluut geen kans dat je met hem gaat praten, hij kan dat niet aan'. Dus ja. Maar ze zeggen dus dat ze het afraden. Ze verbieden het dus niet. Moet ik dat zien als een opening om het toch wel te doen?

Verder hebben we de afspraken gemaakt dat ik volgende week 2 relatief makkelijke toetsen maak en iedere dag van 8u30 tot 16u op school ben om structuur te creëren. Dan bespreken we vrijdag hoe het is gegaan en hoe we verder gaan (dan moeten we samen mijn vader bellen om te vertellen wat we in het gesprek hebben besproken).

Ik heb met Fleur afgesproken dat we zondag een brief gaan maken voor dat gesprek met al die mensen. Een brief waarin ik mijn blik op de situatie laat zien en wat ik ervan vind. Heeft iemand nog suggesties over wat ik er in kan zetten?

Groetjes,

Anoniempje

hey 

sorry dat ik niet reageerde heb wel alles gevolgd maar ik kon niet reageren. het leek me niet handig om te reageren toen ik jarloers werd dat je een poging had gedaan. nu terug naar jou. 

fijn dat fleur je rustig heeft kregen. 

ik snap je ouders aan de ene kant wel. zou het kunnen zijn dat ze bang zijn dat als jij met Rick gaat praten dat je niet het zelfde aan Sara gaat vertellen. 

vraag aan Rick of hij nog wilt praten laat de keuze bij hem..

sorry ik heb geen idee meer wat ik moet typen en of zeggen. 

groetjes blue 

Hey!

Ik vind het al heel knap van je dat je reageert. Ik volg jouw topic ook en lees dat het de laatste tijd ook met jou niet goed gaat.

Nee, dat is een beetje een irrationele angst, want Sara weet eigenlijk evenveel als Rick. Clay weet nu iets meer, maar dat komt doordat zij niet zo veel kan doen in mijn omgeving (ja, zo geniepig ben ik wel) en zij me recenter heeft gesproken. Ik vind Sara ook heel aardig en tot nu toe vertrouw ik haar wel. Maar eerst moet ik haar wat beter leren kennen en leren hoe ze op bepaalde dingen reageert.

Je bedoelt dat ik gewoon op hem af moet stappen en moet vragen of hij stiekem wil praten? Ik weet dat hij het er niet mee eens is, maar ik heb hem vandaag bijvoorbeeld kort een appje gestuurd (niet echt over de situatie nu) en daar doet hij wel normaal over. Weet alleen niet of ik dat durf. Oh jongens, ik ben echt veels te braaf.

Geeft niet dat je niet weet wat je moet zeggen.

Groetjes,

Anoniempje