Hey! Meteen al weer een nieuw bericht na het vorige... Ik ben een meisje van 15 jaar en ik snijd mezelf. Ik doe het niet echt vaak, omdat ik niet wil dat anderen het zien. Ik heb 5 sneden op mijn pols, verborgen onder mijn horloge. Ik snijd sinds 3 weken en ik doe het om aandacht te vragen. Niet zozeer omdat ik mezelf zielig vind maar omdat ik het gevoel heb alsof niemand op me let en niemand me opmerkt. Zoek anders maar op wat de redenen kunnen zijn dat iemand snijdt, ik kan het zelf niet zo goed uitleggen. Nu heb ik dus een leraar gemaild ( dezelfde als in mijn vorige bericht ) dat ik ergens hulp mee nodig heb. In eerste instantie wilde ik over mijn automutilatie praten, maar ik weet nu niet meer of dat wel zo'n goed idee is. Ik voel me de laatste tijd steeds beter en denk dat ik misschien w kan stoppen. Ook heb ik geen zin in nog meer bonje met mijn ouders of dat iemand me te serieus neemt. Zelf vind ik het namelijk niet zo erg, ik bedoel, er zijn veel meer mensen die veel meer en veel vaker snijden dan ik. Moet ik toch gaan of gewoon zeggen dat ik het probleem zelf wel kan oplossen? Help!
Groetjes, Anoniempje
Bladzijde 2 / 29
Mailen klinkt altijd goed 🙂 Hopelijk krijg je een fijne reactie :)
Gr. Pin
Hey!
Ik heb die leraar gemaild dat ik niet naar de schoolpsycholoog wil. Ik heb geen reactie gekregen, maar denk ook niet dat dat nodig is?
Groetjes, Anoniempje
Ik heb die leraar gemaild dat ik niet naar de schoolpsycholoog wil. Ik heb geen reactie gekregen, maar denk ook niet dat dat nodig is?
Groetjes, Anoniempje
Misschien een ''oké'' o.i.d. Het is op zich wel netjes daarop te antwoorden, zodat jij weet dat ze het hebben gelezen.
Hopelijk krijg je het zelf onder controle of kan die docent er anders mee helpen 🙂
Hopelijk krijg je het zelf onder controle of kan die docent er anders mee helpen 🙂
Hey!
Misschien een ''oké'' o.i.d. Het is op zich wel netjes daarop te antwoorden, zodat jij weet dat ze het hebben gelezen.
Hopelijk krijg je het zelf onder controle of kan die docent er anders mee helpen :)
Ja, maar ik heb zijn hulp niet aangenomen, dus wat moet/kan hij verder nog doen? Niks.
Groetjes, Anoniempje
Hopelijk krijg je het zelf onder controle of kan die docent er anders mee helpen :)
Ja, maar ik heb zijn hulp niet aangenomen, dus wat moet/kan hij verder nog doen? Niks.
Groetjes, Anoniempje
Hey!
Zoals misschien wel verwacht voel ik me niet echt beter (zelfs slechter). Nadat ik die leraar heb gemaild dat ik zijn hulp niet aannam heb ik niks meer van hem gehoord. Sinds die dag is het ook bergafwaarts gegaan: ik heb de littekens op mijn pols weer opengehaald en heb zelfs de nieuwe op mijn been gemaakt, ik voelde me constant gespannen en begon me zelfs tijdens de lessen te krassen met mijn potlood, huilde elke avond en kreeg last van zelfmoordgedachten. Op donderdag was ik zo wanhopig dat ik met 113 heb gechat en heb ik dus maar weer die leraar gemaild. Vrijdag heb ik de gehele pauze op het toilet doorgebracht, afgewacht tot de pauze voorbij was... s'Avonds moest ik koken maar zodra ik thuis was ging ik naar boven en kon niet stoppen met huilen en ik heb opgezocht hoeveel paracetamol nodig is om lethaal te zijn... Mijn ouders werden boos omdat er geen eten was en mijn moeder kwam naar boven (ze vond dat ik me die dag al vreemd gedroeg) en vroeg wat er was, maar ik durfde niks te zeggen. Vandaag vroegen ze weer waarom ik gister zo verdrietig was, ze dachten zelf dat er iemand aan me had gezeten op school, maar ik moest lachen. Toen ze gingen raden en vroegen of die leraar er iets mee te maken had zei ik ja en dus dachten ze dat ik iets had uitgekreten op school, omdat die leraar dus ook betrokken is met dat uitwisselingsgedoe. Nu willen ze dus dat ik het uiterlijk morgen moet hebben gezegd. Ik heb nog niks van die leraar gehoord en weet dat ik (in ieder geval alleen) niks durf en kan zeggen. Wat moet ik nu doen?
Groetjes, Anoniempje
Zoals misschien wel verwacht voel ik me niet echt beter (zelfs slechter). Nadat ik die leraar heb gemaild dat ik zijn hulp niet aannam heb ik niks meer van hem gehoord. Sinds die dag is het ook bergafwaarts gegaan: ik heb de littekens op mijn pols weer opengehaald en heb zelfs de nieuwe op mijn been gemaakt, ik voelde me constant gespannen en begon me zelfs tijdens de lessen te krassen met mijn potlood, huilde elke avond en kreeg last van zelfmoordgedachten. Op donderdag was ik zo wanhopig dat ik met 113 heb gechat en heb ik dus maar weer die leraar gemaild. Vrijdag heb ik de gehele pauze op het toilet doorgebracht, afgewacht tot de pauze voorbij was... s'Avonds moest ik koken maar zodra ik thuis was ging ik naar boven en kon niet stoppen met huilen en ik heb opgezocht hoeveel paracetamol nodig is om lethaal te zijn... Mijn ouders werden boos omdat er geen eten was en mijn moeder kwam naar boven (ze vond dat ik me die dag al vreemd gedroeg) en vroeg wat er was, maar ik durfde niks te zeggen. Vandaag vroegen ze weer waarom ik gister zo verdrietig was, ze dachten zelf dat er iemand aan me had gezeten op school, maar ik moest lachen. Toen ze gingen raden en vroegen of die leraar er iets mee te maken had zei ik ja en dus dachten ze dat ik iets had uitgekreten op school, omdat die leraar dus ook betrokken is met dat uitwisselingsgedoe. Nu willen ze dus dat ik het uiterlijk morgen moet hebben gezegd. Ik heb nog niks van die leraar gehoord en weet dat ik (in ieder geval alleen) niks durf en kan zeggen. Wat moet ik nu doen?
Groetjes, Anoniempje
Hey,
Allereerst vervelend dat het nu niet lekker gaat!
Je ouders bieden je een heel mooi bruggetje om toch te vertellen hoe je je voelt. Waarom durf je het nu nog steeds niet? Denk je dat je een briefje kan schrijven o.i.d.? Of is die deadline nu al voorbij?
Denk je dat je het wel zou durven met hulp van die leraar? Het zou nu wel goed zijn als je met die schoolpsycholoog zou kunnen praten.
Ik hoop dat je het je ouders durft te vertellen,
Gr. Pin
Allereerst vervelend dat het nu niet lekker gaat!
Je ouders bieden je een heel mooi bruggetje om toch te vertellen hoe je je voelt. Waarom durf je het nu nog steeds niet? Denk je dat je een briefje kan schrijven o.i.d.? Of is die deadline nu al voorbij?
Denk je dat je het wel zou durven met hulp van die leraar? Het zou nu wel goed zijn als je met die schoolpsycholoog zou kunnen praten.
Ik hoop dat je het je ouders durft te vertellen,
Gr. Pin
Hey!
Ik weet het, maar ik kan het gewoon niet zeggen, ik weet niet waarom. Die leraar durfde ik al niet in zijn ogen te kijken toen ik het vertelde, laat staan dat ik het mijn ouders kan vertellen. Ik denk wel dat het misschien zou lukken met hulp van die leraar, maar dan valt het dus niet binnen de deadline...
Groetjes, Anoniempje
Ik weet het, maar ik kan het gewoon niet zeggen, ik weet niet waarom. Die leraar durfde ik al niet in zijn ogen te kijken toen ik het vertelde, laat staan dat ik het mijn ouders kan vertellen. Ik denk wel dat het misschien zou lukken met hulp van die leraar, maar dan valt het dus niet binnen de deadline...
Groetjes, Anoniempje
Kun je je ouders vertellen dat je het moeilijk vindt om te vertellen en dat je er daarom hulp voor hebt ingeschakeld. Dit valt alleen buiten de deadline.
Hey!
Dat zou ik wel kunnen proberen, hopelijk vinden ze het goed. Bedankt.
Groetjes, Anoniempje
Dat zou ik wel kunnen proberen, hopelijk vinden ze het goed. Bedankt.
Groetjes, Anoniempje
Hey!
Ik mag het niet later zeggen, het moet per se vandaag. Ook heb ik nog steeds niks van die leraar gehoord. Wat als hij me niet meer wilt helpen? Wat moet ik nu doen?
Groetjes, Anoniempje
Ik mag het niet later zeggen, het moet per se vandaag. Ook heb ik nog steeds niks van die leraar gehoord. Wat als hij me niet meer wilt helpen? Wat moet ik nu doen?
Groetjes, Anoniempje
Hmm dat is lastig. Durf je het op een briefje te schrijven en het briefje te geven?
Misschien denk je nu dat je het briefje niet durft te geven, maar als je ouders er naar vragen, durf je het dan misschien wel. Dus misschien is het een idee om 't voor de zekerheid te schrijven en dat je op dat moment bepaalt of je het wel of niet geeft.
Misschien denk je nu dat je het briefje niet durft te geven, maar als je ouders er naar vragen, durf je het dan misschien wel. Dus misschien is het een idee om 't voor de zekerheid te schrijven en dat je op dat moment bepaalt of je het wel of niet geeft.
Hey!
Bedankt voor je tip, ik heb het op een kaartje geschreven en ik zie wel of ik er iets mee ga doen of toch mijn poot stijf kan houden.
Ik had wel nog een vraagje over die leraar: ik heb dus donderdag dat mailtje gestuurd en hij heeft nog steeds niet gereageerd en ik merk dat ik er nogal gespannen van wordt. Zal ik er een mailtje achteraan sturen of moet ik gewoon afwachten en misschien morgen bij de receptie vragen waar hij is zodat ik hem kan spreken?
Groetjes, Anoniempje
Bedankt voor je tip, ik heb het op een kaartje geschreven en ik zie wel of ik er iets mee ga doen of toch mijn poot stijf kan houden.
Ik had wel nog een vraagje over die leraar: ik heb dus donderdag dat mailtje gestuurd en hij heeft nog steeds niet gereageerd en ik merk dat ik er nogal gespannen van wordt. Zal ik er een mailtje achteraan sturen of moet ik gewoon afwachten en misschien morgen bij de receptie vragen waar hij is zodat ik hem kan spreken?
Groetjes, Anoniempje
Hoi,
Hij heeft waarschijnlijk een reden om je niet terug te mailen. De communicatie loopt nu ook stuk op de mail, dus ik zou hem morgen in real life benaderen.
Goed dat je het briefje hebt geschreven!
Gr. Pin
Hij heeft waarschijnlijk een reden om je niet terug te mailen. De communicatie loopt nu ook stuk op de mail, dus ik zou hem morgen in real life benaderen.
Goed dat je het briefje hebt geschreven!
Gr. Pin
Ik heb het gedaan. Ik heb ze het briefje gegeven. Eerst werden ze heel boos toen ik het niet wilde vertellen en uiteindelijk heb ik gezegd dat ik het wel zou zeggen maar dat ik het er niet over wilde hebben, heb het briefje gegeven en ben naar boven gerend. Daar zit ik nu de vuile lafaard die niet voor haar toetsen heeft geleerd en niet eens haar ouders durft te vertellen dat ze automutileert. Wat moet ik morgenvroeg nou doen als ik opsta?
Help!
Help!
Morgenvroeg sta je op zoals gewoonlijk en ben je trots op jezelf dat je het hebt verteld! Super goed gedaan. Het was een moeilijke stap, maar ze weten het nu tenminste wel.
En als je fijne ouders hebt of als zij in ieder geval een beetje verstand hebben snappen ze nu ook dat als jij het moeilijk hebt dat ze begrijpen waarom. En dat ze daar rekening mee houden.
En misschien is de volgende stap nu om te gaan praten met de schoolpsycholoog. Zodat ze je hopelijk verder kunnen helpen. Je kan natuurlijk weer naar die leraar toe of hem een berichtje sturen. Maar bij ons kan je ook gewoon meteen naar de schoolpsycholoog toe lopen. De schoolpsycholoog op mijn school waar ik vaak naartoe ben geweest vind het helemaal niet erg als ik bij haar langs komt. Of we nou wel of geen afspraak hebben.
Maar je moet het gene doen wat goed voelt bij jou!
^
Future
En als je fijne ouders hebt of als zij in ieder geval een beetje verstand hebben snappen ze nu ook dat als jij het moeilijk hebt dat ze begrijpen waarom. En dat ze daar rekening mee houden.
En misschien is de volgende stap nu om te gaan praten met de schoolpsycholoog. Zodat ze je hopelijk verder kunnen helpen. Je kan natuurlijk weer naar die leraar toe of hem een berichtje sturen. Maar bij ons kan je ook gewoon meteen naar de schoolpsycholoog toe lopen. De schoolpsycholoog op mijn school waar ik vaak naartoe ben geweest vind het helemaal niet erg als ik bij haar langs komt. Of we nou wel of geen afspraak hebben.
Maar je moet het gene doen wat goed voelt bij jou!
^
Future
Hey!
M'n vader was nog naar boven gekomen om te zeggen dat ie wel was geschrokken, maar dat ik er pas over hoefde te praten als ik dat zelf aangaf.
Ik woon in een of ander gat in Limburg, dus we hebben wel een schoolpsycholoog maar ze heeft bij ons op school niet echt werk volgens mij dus ik zal denk ik via die leraar een afspraak moeten maken.
Groetjes, Anoniempje
M'n vader was nog naar boven gekomen om te zeggen dat ie wel was geschrokken, maar dat ik er pas over hoefde te praten als ik dat zelf aangaf.
Ik woon in een of ander gat in Limburg, dus we hebben wel een schoolpsycholoog maar ze heeft bij ons op school niet echt werk volgens mij dus ik zal denk ik via die leraar een afspraak moeten maken.
Groetjes, Anoniempje
Hoi,
Wauw! Super knap dat je het briefje hebt gegeven! Dat was helemaal niet laf, dat was juist heel erg sterk van je!
Fijn dat je vader nog even naar boven was gekomen en je zo nog goed de nacht in ging :)
Hopelijk kun je snel een afspraak krijgen bij de schoolpsycholoog!
Gr. Pin
Wauw! Super knap dat je het briefje hebt gegeven! Dat was helemaal niet laf, dat was juist heel erg sterk van je!
Fijn dat je vader nog even naar boven was gekomen en je zo nog goed de nacht in ging :)
Hopelijk kun je snel een afspraak krijgen bij de schoolpsycholoog!
Gr. Pin
Hey!
Bedankt dat jullie wel trots op me zijn (ben er zelf nog niet helemaal van overtuigd, maar dat komt nog wel).
Wauw! Super knap dat je het briefje hebt gegeven! Dat was helemaal niet laf, dat was juist heel erg sterk van je!
Mwah, ze werden bozer en bozer omdat ik het niet zei en ik merkte dat ik het alleen maar erger maakte dus was zo dapper om dat briefje te geven maar wel zo laf dat ik hun reacties niet durfde te zien en ze nu nog steeds niet in hun ogen durf te kijken.
Ik kwam dus die leraar tegen en hij zei dat hij me het emailadres van de schoolpsycholoog zou geven en hij vroeg of hij mijn ouders mocht mailen (dat mocht).
En dan komt al meteen de volgende vraag: Als ik die schoolpsycholoog mail voor een afspraak moet ik dan meteen al zeggen dat ik mezelf snijd of zal ik afwachten en zeggen dat het niet goed gaat en ik gewoon even wil praten?
Groetjes, Anoniempje
Bedankt dat jullie wel trots op me zijn (ben er zelf nog niet helemaal van overtuigd, maar dat komt nog wel).
Mwah, ze werden bozer en bozer omdat ik het niet zei en ik merkte dat ik het alleen maar erger maakte dus was zo dapper om dat briefje te geven maar wel zo laf dat ik hun reacties niet durfde te zien en ze nu nog steeds niet in hun ogen durf te kijken.
Ik kwam dus die leraar tegen en hij zei dat hij me het emailadres van de schoolpsycholoog zou geven en hij vroeg of hij mijn ouders mocht mailen (dat mocht).
En dan komt al meteen de volgende vraag: Als ik die schoolpsycholoog mail voor een afspraak moet ik dan meteen al zeggen dat ik mezelf snijd of zal ik afwachten en zeggen dat het niet goed gaat en ik gewoon even wil praten?
Groetjes, Anoniempje
hey, ik kom ook even reageren
En dan komt al meteen de volgende vraag: Als ik die schoolpsycholoog mail voor een afspraak moet ik dan meteen al zeggen dat ik mezelf snijd of zal ik afwachten en zeggen dat het niet goed gaat en ik gewoon even wil praten?
waar voel jij je het fijnst en veiligst bij? is dat als iemand weet dat je snijd? zoja , vertel het haar dan of probeer dat. het kan beide positief voor je uitpakken maar net waar jij jezelf het beste bij voelt.
daarnaast ben ik wel trots op je dat jij dat briefje heb gegeven! ik durft t nog niet echt dusja...
waar voel jij je het fijnst en veiligst bij? is dat als iemand weet dat je snijd? zoja , vertel het haar dan of probeer dat. het kan beide positief voor je uitpakken maar net waar jij jezelf het beste bij voelt.
daarnaast ben ik wel trots op je dat jij dat briefje heb gegeven! ik durft t nog niet echt dusja...
Succes,
Gr. Pin
Hey!
Ik denk niet dat ik het moeilijk zal vinden aan de schoolpsycholoog te vertellen dat ik mezelf snijd. Hoe verder iemand er vanaf staat hoe makkelijker het is om het te vertellen vind ik. Als ik daar kom is er ook een redem voor dus ik denk dat het sowieso wel ter sprake komt. Maar ik wil ook niet met de deur in huis vallen, al helemaal niet omdat ze me niet kent en me nog nooit eens heeft gezien. Het zou misschien wel handig zijn als ze zich voor kon bereiden... Ik ben er nog niet helemaal uit.
Maar alsnog bedankt,
Groetjes, Anoniempje
Ik denk niet dat ik het moeilijk zal vinden aan de schoolpsycholoog te vertellen dat ik mezelf snijd. Hoe verder iemand er vanaf staat hoe makkelijker het is om het te vertellen vind ik. Als ik daar kom is er ook een redem voor dus ik denk dat het sowieso wel ter sprake komt. Maar ik wil ook niet met de deur in huis vallen, al helemaal niet omdat ze me niet kent en me nog nooit eens heeft gezien. Het zou misschien wel handig zijn als ze zich voor kon bereiden... Ik ben er nog niet helemaal uit.
Maar alsnog bedankt,
Groetjes, Anoniempje
Je hebt alle tijd, er is geen reden om je te haasten over deze beslissing.
Hoe heb je het aangepakt bij die docent? Vond je die manier toen fijn?
Hoe heb je het aangepakt bij die docent? Vond je die manier toen fijn?
Hey!
Ik heb wel een beetje het gevoel dat ik op moet schieten, aan de ene kant omdat het nu ietsje minder erg is, mar ik weet dat het terugkomt dus ik weet dat ik hulp nodig heb. Aan de andere kant omdat ik niet echt iemand in mijn omgeving heb om erover te praten en ook niemand ermee wil belasten. En dan nog school, omdat het vorige week zo slecht ging en ik mijn best moest doen om niets te laten merken en ik vervolgens op mijn kamer instortte heb ik niet kunnen leren en nu zit ik dus in de problemen, dus daar wil ik ook vanaf.
Bij die leraar heb ik gewoon een mailtje gestuurd met de vraag of hij me met iets zou willen helpen. Ik heb niet specifiek gezegd dat ik deed aan automutilatie of iets dergelijks.
Groetjes, Anoniempje
Ik heb wel een beetje het gevoel dat ik op moet schieten, aan de ene kant omdat het nu ietsje minder erg is, mar ik weet dat het terugkomt dus ik weet dat ik hulp nodig heb. Aan de andere kant omdat ik niet echt iemand in mijn omgeving heb om erover te praten en ook niemand ermee wil belasten. En dan nog school, omdat het vorige week zo slecht ging en ik mijn best moest doen om niets te laten merken en ik vervolgens op mijn kamer instortte heb ik niet kunnen leren en nu zit ik dus in de problemen, dus daar wil ik ook vanaf.
Bij die leraar heb ik gewoon een mailtje gestuurd met de vraag of hij me met iets zou willen helpen. Ik heb niet specifiek gezegd dat ik deed aan automutilatie of iets dergelijks.
Groetjes, Anoniempje
Hoi,
Wat ik bedoelde met dat je de tijd hebt, is dat je het mailtje niet meteen de deur uit moet hebben. Het is nu aan jou. Heb je iets langer nodig om te bedenken wat je erin zet? Prima. Je moet het natuurlijk niet weken uitstellen, maar 1 of 2 dagen maakt echt niet uit!
Ik de mail naar je leraar heb je niks over de automutilatie gezegd. Heb je het daar later wel met hem over gehad en lukte het ook om dat te zeggen?
Je kan ook een mail schrijven dat het niet goed gaat en je een gesprekje wil. Dat je in het gesprekje uitlegt wat er allemaal speelt. Vervolgens neem je een briefje mee naar het gesprekje met alle dingen waarvan jij vindt dat de schoolpsycholoog het moet weten. Die leg je dan aan het begin op tafel. Dan zeg je dat daar alles op staat wat ze moet weten en dat jullie aan het eind van het gesprek moeten bekijken of jullie alles hebben gehad. Zo kan het niet vergeten worden, omdat het gesprek niet toevallig die richting op draait.
Gr. Pin
Wat ik bedoelde met dat je de tijd hebt, is dat je het mailtje niet meteen de deur uit moet hebben. Het is nu aan jou. Heb je iets langer nodig om te bedenken wat je erin zet? Prima. Je moet het natuurlijk niet weken uitstellen, maar 1 of 2 dagen maakt echt niet uit!
Ik de mail naar je leraar heb je niks over de automutilatie gezegd. Heb je het daar later wel met hem over gehad en lukte het ook om dat te zeggen?
Je kan ook een mail schrijven dat het niet goed gaat en je een gesprekje wil. Dat je in het gesprekje uitlegt wat er allemaal speelt. Vervolgens neem je een briefje mee naar het gesprekje met alle dingen waarvan jij vindt dat de schoolpsycholoog het moet weten. Die leg je dan aan het begin op tafel. Dan zeg je dat daar alles op staat wat ze moet weten en dat jullie aan het eind van het gesprek moeten bekijken of jullie alles hebben gehad. Zo kan het niet vergeten worden, omdat het gesprek niet toevallig die richting op draait.
Gr. Pin
Hey!
Ben ik weer...
Allereerst wil ik een (soort van, eigenlijk niet echt) grappig verhaaltje vertellen. Ik fietste afgelopen dinsdag naar huis en kwam een oude vriendin tegen (we waren bevriend op de basisschool maar toen ze naar de middelbare ging - ze is een jaartje ouder dan ik - zijn we uit elkaar gegroeid. Enfin, ik kwam haar dus tegen en ik weet niet waarom maar op een gegeven moment begon ik te vertellen over mijn snijden en alle andere shit die daarbij komt kijken. Ik weet niet waarom, maar ik deed het gewoon. Toen ik klaar was zei ze: 'Ja, ik moet je ook iets vertellen.' En ze vertelde dat het vorig jaar niet zo goed ging en dat het zelfs zo ver was gekomen dat ze een zelfmoordpoging had gedaan ( voor de geïnteresseerden: het gaat nu wel goed met haar ).
Echt heel toevallig en het luchtte ook best wel op...
Oké, dat was het verhaaltje, nu waarvoor ik kwam. Ik heb dus nog steeds geen mailtje ontvangen van die leraar, nu heb ik geen zin om op te dringen, die man heeft het vast druk en hij zit nu dus ook in het buitenland (op de uitwisseling waar ik eigenlijk ook naartoe moest). Oftewel: ik wacht nog even af. Maar maandag ging het dus niet zo goed (zoals elke dag): toen ik thuiskwam van school zat ik in de stress en eigenlijk komt het erop neer dat ik de hele avond heb zitten huilen. Mijn ouders wilden me zelfs dinsdag thuishouden, maar dat wilde ik niet. Dinsdag ging het niet veel beter en na met die oude vriendin gepraat te hebben dacht ik: ik denk dat ik morgen thuis blijf. Dus dat deed ik, vandaag ben ik de hele dag thuisgebleven. Nu kwam ik dus maar beneden gelopen en ik hoorde mijn ouders praten over psychologen en therapeuten en shit. Ik kon niet helemaal opmaken waar het over ging (mijn moeder werkt in het speciaal onderwijs dus misschien hadden ze het over een leerling ). Toen ik naar de deur liep bleef ik expres even wachten om te horen waar ze het nou precies over hadden en ik hoorde mijn vader zeggen: ' Ja, maar ze zit nu helemaal op die *achternaam van die leraar die ik in vertrouwen heb genomen*.' Ze hadden het dus over mij.
Dit is nou precies waarom ik mijn ouders er niet over wilde vertellen. Ik snap dat ze zich zorgen maken, maar dat kunnen ze toch ook met mij delen? Laatst begon mijn vader ook al: 'Weet je, er zijn ook veel boeken over zelfverminking. Wil je er anders eens samen naar kijken?'
Wat moet ik nu doen? Ze laten weten dat ik ze heb gehoord, maar eigenlijk wil ik het er niet met ze over hebben en gewoon eerst naar die schoolpsycholoog. Maar wat als dat niks wordt of ik te lang moet wachten op die leraar? Ik wil hem ook niet belasten, ik ben niet eens zijn leerling.
Help?
Groetjes, Anoniempje
Ben ik weer...
Allereerst wil ik een (soort van, eigenlijk niet echt) grappig verhaaltje vertellen. Ik fietste afgelopen dinsdag naar huis en kwam een oude vriendin tegen (we waren bevriend op de basisschool maar toen ze naar de middelbare ging - ze is een jaartje ouder dan ik - zijn we uit elkaar gegroeid. Enfin, ik kwam haar dus tegen en ik weet niet waarom maar op een gegeven moment begon ik te vertellen over mijn snijden en alle andere shit die daarbij komt kijken. Ik weet niet waarom, maar ik deed het gewoon. Toen ik klaar was zei ze: 'Ja, ik moet je ook iets vertellen.' En ze vertelde dat het vorig jaar niet zo goed ging en dat het zelfs zo ver was gekomen dat ze een zelfmoordpoging had gedaan ( voor de geïnteresseerden: het gaat nu wel goed met haar ).
Echt heel toevallig en het luchtte ook best wel op...
Oké, dat was het verhaaltje, nu waarvoor ik kwam. Ik heb dus nog steeds geen mailtje ontvangen van die leraar, nu heb ik geen zin om op te dringen, die man heeft het vast druk en hij zit nu dus ook in het buitenland (op de uitwisseling waar ik eigenlijk ook naartoe moest). Oftewel: ik wacht nog even af. Maar maandag ging het dus niet zo goed (zoals elke dag): toen ik thuiskwam van school zat ik in de stress en eigenlijk komt het erop neer dat ik de hele avond heb zitten huilen. Mijn ouders wilden me zelfs dinsdag thuishouden, maar dat wilde ik niet. Dinsdag ging het niet veel beter en na met die oude vriendin gepraat te hebben dacht ik: ik denk dat ik morgen thuis blijf. Dus dat deed ik, vandaag ben ik de hele dag thuisgebleven. Nu kwam ik dus maar beneden gelopen en ik hoorde mijn ouders praten over psychologen en therapeuten en shit. Ik kon niet helemaal opmaken waar het over ging (mijn moeder werkt in het speciaal onderwijs dus misschien hadden ze het over een leerling ). Toen ik naar de deur liep bleef ik expres even wachten om te horen waar ze het nou precies over hadden en ik hoorde mijn vader zeggen: ' Ja, maar ze zit nu helemaal op die *achternaam van die leraar die ik in vertrouwen heb genomen*.' Ze hadden het dus over mij.
Dit is nou precies waarom ik mijn ouders er niet over wilde vertellen. Ik snap dat ze zich zorgen maken, maar dat kunnen ze toch ook met mij delen? Laatst begon mijn vader ook al: 'Weet je, er zijn ook veel boeken over zelfverminking. Wil je er anders eens samen naar kijken?'
Wat moet ik nu doen? Ze laten weten dat ik ze heb gehoord, maar eigenlijk wil ik het er niet met ze over hebben en gewoon eerst naar die schoolpsycholoog. Maar wat als dat niks wordt of ik te lang moet wachten op die leraar? Ik wil hem ook niet belasten, ik ben niet eens zijn leerling.
Help?
Groetjes, Anoniempje
Reageer
Welkom
Nog geen account? Maak een account aan
Enter your E-mail address. We'll send you an e-mail with instructions to reset your password.
