Hey!

Rick is erg overtuigd van zijn mening, dus dat gaat niet werken. We zijn het simpelweg niet met elkaar eens.

Groetjes,

Anoniempje 

Hey!

Nee, helaas hij niet. Ik heb het geprobeerd (meerdere keren), maar het lijkt niet tot hem door te dringen.

Het heeft niet echt nut om Clay te laten mailen, het is niet zo dat zij het per se beter weet of boven hem staat. Ze kan vinden wat ze wil (ik heb ook haar mening en argumenten bij het gesprek betrokken), maar hij is het er gewoon niet mee eens.

Groetjes,

Anoniempje

Hey,

Het gesprek? Was het gewoon zo'n gesprekje wat je wekelijks/geen idee welke frequentie hebt? Of was dit een gesprek volgend op al die gebeurtenissen?

Je hebt nu helder voor ogen wat Rick zijn "eisen" en acties worden bij de gesprekken.

Je schrijft dat je nu heel erg overweegt om de gesprekken te stoppen, ook al zou je dit heel moeilijk vinden.

Ik weet niet hoe het voor jou werkt, maar is het voor jou een soort alles of niets principe?

Ik heb namelijk mezelf geleerd om niet alles te delen met mensen die hier niet voor opgeleid zijn ofzo. Bepaalde zaken deel ik gewoon niet, ook al zou ik dat wel willen. Voor mij is dat geen probleem, want er blijven genoeg andere dingen over om te delen waar je dan wat aan kan hebben. 

Ik zie het zelf niet als "achterhouden" ofzo, maar gewoon als het "uitkiezen" waar je het wel en niet over hebt.

Het kan voor jou nog steeds nuttig zijn om bepaalde, lichtere, onderwerpen wel te bespreken. Dit is iets wat je kan uitproberen voordat je meteen alles stopt. Stoppen kan namelijk altijd nog, je kan nu nog proberen om soort van je weg te zoeken binnen deze nieuwe omstandigheden.

Ik denk namelijk wel dat je nog verder wegzakt als je nu met niemand gaat praten.

Gr. Pin

Hey!

Nou, ik kom maar weer met een update. Vrijdag kreeg ik nog een mailtje van Rick, waardoor ik dus echt niet meer wist wat ik moest en er nu nog steeds niet over uit ben. Hier de aangepaste versie (het is nogal een essay):

vr 15-11-2019 21:30

Dag Anoniempje,

Ik moest tijdens het terugfietsen naar huis en het avondeten nog erg aan het gesprek denken en ik kan het dus niet laten om je toch nog even te mailen.

Ik hoop echt dat je toch door wilt gaan met de gesprekken. Ik denk echt dat het goed is als jij je gedachten en ergernissen kwijt kunt en dat je met meerdere personen ideeën kunt uitwisselen.

Sorry als ik soms te veel mijn mening geef en ‘alwetend’ probeer over te komen. Dat is echt niet mijn bedoeling. Als je het te veel vindt dan moet je dat gewoon aangeven, ik kan namelijk ook heel goed stil zijn en luisteren. Ik weet zeker niet alles, maar ik probeer graag met je mee te denken of vanuit andere perspectieven er tegenaan te kijken, misschien soms zelfs iets te veel voor jou te denken en ontbrekende kennis zelf in te vullen. Daarom wil ook dat je echt goede professionele hulp krijgt, iemand die wel verantwoord kan gaan onderzoeken waardoor jij je niet lekker voelt en iemand die er samen met jou aan kan werken om weer een Anoniempje te krijgen die tevreden is met zichzelf en haar leven. Daarnaast heb ik de plicht om serieuze incidenten en ontwikkelingen aan je ouders te melden. Daardoor heb ik de laatste tijd denk ik te snel gehandeld en jou niet altijd ingelicht, waardoor je het vertrouwen hebt verloren en nu boos bent.

Nu jij weer een gesprek krijgt met de stichting om een eventueel ‘vervolgtraject’ (veroordeel me alsjeblieft niet te veel voor woordkeus) te bespreken wil ik graag dat jouw kansen op goede hulp zo hoog mogelijk zijn. Daarnaast kwam het op mij over dat jouw situatie aan het verslechteren is en daarom heb ik te snel gehandeld en wat druk uitgeoefend op je ouders om nu ineens een datum vast te zetten. Daarvoor heb ik twee keer zomaar je ouders gebeld en, zonder dat met jou te bespreken, je ouders verteld dat ik ook graag even met ze praat zonder jou erbij. Mijn excuses daarvoor. Ik had niet door dat ik je zo passeer en dit had ik van tevoren op zijn minst even met je moeten bespreken, maar dit is voor mijn gevoel één van de weinige momenten waarop ik je misschien wel indirect kan helpen, want nu gaat er een nieuwe richting bepaald worden. Straks na het gesprek met je ouders en na het probleemverhelderend gesprek met de stichting ligt de richting waarin jij en je ouders op zoek gaan naar een manier om jouw gevoelens te verbeteren weer voor een tijd vast en wordt de hulp die ik kan bieden weer beperkt tot geregeld een keer met je praten.

Daarom wil ik toch aankomende donderdag even met je ouders alleen praten, als het gesprek helemaal goed verloopt dan zou  je er prima bij kunnen zitten, maar ik ken je ouders niet zo goed, dus het kan ook zijn dat het gesprek minder goed verloopt en dat, in het ergste geval, je ouders misschien een beetje boos op mij zullen worden of ik op hun. Ook al ben je een zeer intelligente meid die wel wat gewend is, je bent ook erg gevoelig heb ik het idee, dus daar heb ik je voor de zekerheid liever niet bij. Het spijt me heel erg als je dat stom vindt of als je dat boos maakt. Vertrouw me er alsjeblieft op dat ik het beste voor jou probeer te doen tijdens dat gedeelte van het gesprek. Na dat gedeelte heb ik je er graag bij en is het mijn idee om kort samen te vatten waar we het al over hebben gehad en nog enkele kleinere dingen te bespreken, zoals het probleem met de twee baantjes (ja, ik heb binnenkort waarschijnlijk twee baantjes en denk niet dat ik dat aankan.). Ook wil ik wel even aanhalen dat jij het als ergerlijk ervaart dat je moeder soms binnenloopt als je je aan het omkleden bent. Als jij graag nog iets besproken wilt hebben, dan moet je me dat laten weten.

Dan had ik het vandaag nog over het leren loslaten van controle en toen merkte jij terecht op dat je dat niet gaat leren door dan maar de controle af te pakken. Daar heb je toch gelijk in. Dat is inderdaad niet chique, normale mensen zijn daar al niet zo blij mee en volgens mij ben jij daar extra gevoelig voor. Het is wel iets waar je denk in kunt groeien, maar dat gaat niet 123 zoals ik dat nu deed. Aan de andere kant was het een beetje een test om jou niet in de CC van de mail aan je ouders te zetten, net zoals jij me geregeld test door kritische vragen te stellen tijdens onze gesprekken.

Dan even een paar dingen die ik zelf nog wel kwijt wil:

-        Ik vind dat je de afgelopen weken zeer open en eerlijk bent geweest. Dankjewel daarvoor. Dat heb ik als zeer fijn ervaren en ik beschouw het als een compliment naar mij.

-        Nogmaals je resultaten van de toetsweek zijn heel goed. Mijn complimenten!

-        Ik weet niet hoe het was voordat je met mij ging praten, maar ik heb het idee dat je de laatste maanden het meer aan durft om met andere mensen te praten. Je hebt verschillende leerlingen genoemd die je over je situatie hebt verteld en in plaats van niks te zeggen tegen je mentor ben je nu wel over een aantal zaken, zoals werkdruk, gaan praten. Heel goed.

-        Het verbaast me dat je het vandaag zelf niet hebt gevraagd, maar ja je bent wel kort besproken tijdens de leerlingbespreking van vwo 5. Zoals ik al voorspeld had heeft je mentor voornamelijk het woord gedaan en ik vond dat ze dat professioneel deed en een hele mooie verwoording heeft gekozen, die eigenlijk weinig weg gaf van wat er precies aan de hand is, maar wel aan gaf dat je niet helemaal lekker in vel zit. Je mentor heeft benoemd dat het leren je erg veel tijd kost en dat de toetsweek daarom stressvol is geweest. Ze heeft ook aangegeven dat je daar af en toe met mij over spreekt. Niemand van de docenten ging daar echt op in, alleen de Latijnlerares stelde de vraag of een Romereis dan niet stressvol voor je zou zijn. Ik heb daar toen op gereageerd dat je daar juist zelf heel veel zin in hebt. 

Denk er nog een tijdje over na, maar ga alsjeblieft door met onze gesprekken. Ik zou het zonde vinden als je stopt, omdat je het op een paar punten niet met me eens bent, terwijl we elkaar op heel veel punten volgens mij goed begrijpen.

Tot maandag.

Met vriendelijke groet,

Rick

Nou, dat dus. 

En dan het volgende: We hadden vandaag het evaluatiegesprek van ervaringsleer. Hieruit is dus gebleken dat het mij niet heeft geholpen. Ze willen nu graag dat ik met mijn ouders systeemtherapie ga doen. Maar goed de vraag is dus of ik dat wel wil…

Allerlei keuzes die ik moet maken en ik weet niet wat ik wil…

Groetjes,

Anoniempje 

Hey!

Vandaag heb ik hem nog even gesproken en hij zei dat hij het allereerst niet prettig vond dat ik had gezegd dat ik hem niet meer vertrouwde (hij had het me zelf gevraagd, maar goed). Daarna hadden we dus ook nog het gesprek met mijn ouders en toen heeft hij gezegd dat als iemand iets doet wat ik niet prettig vind ik dat persoon niet zo maar af kan wijzen. Ik moet volgens hem leren dat ik niet alles op mijn manier kan krijgen en mensen dus niet zomaar af kan wijzen omdat ik ze niet mag. Wat is jullie mening? 

Vervolgens zei mijn moeder dat hij eerst een goede band met me moet krijgen voordat hij me kan pushen en me kan 'dwingen' dingen te doen. Op zich denk ik dat Clay best ver kan gaan en dat ik dan best wel zou luisteren, maar ik weet niet of ik mezelf dat aanpraat of dat het echt zo is. Nogmaals, hoe denken jullie hierover? (Zo, is het te merken dat ik niet weet wat ik wil? Haha)

Ik vind mijn thuissituatie inderdaad niet prettig, maar zoals ik eerder al heb gezegd vind ik het ook niet waard om er iets aan te veranderen. Bovendien zie ik het niet zitten en vind ik het heel erg moeilijk om met mijn ouders te communiceren. Ik zou dus heel hard moeten werken om die systeemtherapie te laten merken maar ben dus niet bereid dat te doen. Als dat niet het geval is dan heeft het toch ook geen nut? Ik kan beter iets gaan doen als ik het echt wil en er echt achter sta, of ben ik mezelf er nu onderuit aan het lullen?

Groetjes,

Anoniempje

Hey,

Ja, je hebt dus iets nodig waardoor je écht beseft van, hé, dit is niet goed. Je denkt alleen dat om dat te beseffen, je jezelf eerst wat meer moet gunnen. Maar om jezelf meer te gunnen, moet je dat beseft hebben en je ogen open hebben gedaan. Ofwel, een vicieuze cirkel. 

Anoniem06 schreef:

Zij zeiden toen: 'Ja, maar nu gebruik je het woord moet, dus dat betekent dat je het niet echt wil, dus dan heeft het geen nut.'

Ik vind het een beetje raar dat ze dit zeggen. Heb je aangegeven die systeemtherapie met je ouders ook niet echt te zien zitten? Want als je dat ook niet wil, zou dat ook geen nut hebben, maar dat moet je dan wel doen van hen… Ik denk dat je dan inderdaad meer zou hebben aan individuele gesprekjes, dus ik vind het gek van ze dat ze je niet die kans geven. Je zou dat nog kunnen aangeven, dat je die systeemtherapie niet ziet zitten, maar individuele gesprekken wel.

Anoniem06 schreef:

Op dit moment is de dood een beetje mijn oplossing. Dat is het niet, weet ik, maar ik ga liever snel dood dan dat ik er lang aan moet werken en het dan misschien nog niets wordt.

Herkenbaar.

Ik hoop dat ze je wel individuele gesprekken laten hebben en dat je dan iemand treft waar je een klik mee hebt. Dat kan je denk ik wel heel erg helpen.

Gr. Pin

Hey,

Goed dat je voor jezelf op gaat komen en die therapie gaat afwijzen. Ik denk wel dat het toch goed is om te zeggen dat je 1 op 1 therapie wel wil proberen.

Ik vind het nog steeds wonderbaarlijk dat ze dan zeggen dat je het beter niet kan proberen. Mijn ervaringen met de GGZ zijn een stuk dwingender 

Je bent doorgegaan met de gesprekken met Rick. Zijn er nog bepaalde afspraken gemaakt of gaan jullie zeg maar door zoals jullie eerst die gesprekken hadden?

Anoniem06 schreef:

Stel dat dit zou kunnen, lijkt het je dan een goed idee?

Ik weet niet hoe school momenteel voor jou gaat, dus kan ik daar totaal niet over oordelen. Bij mij is het ook ooit ter sprake gekomen om gesplitst examen te doen, maar dat was meer omdat ik toen misschien een intensieve behandeling zou volgen (is dus niet doorgegaan). 

School blijven volgen was voor mij juist heel belangrijk, omdat ik goed op m'n plek zit met m'n vrienden en school heel veel regelmaat in m'n leven bracht. Mijn oplossing was toen om een aangepast lesrooster te gaan volgen, zodat ik minder werd belast. 

Juist als ik zo weinig school zou volgen, zou ik me gaan vervelen en niks te doen hebben en me dus kut voelen.

Ik denk dat je je heel erg moet afvragen wat je dan met dat gesplitst examen zou willen bereiken? Wat is het doel? Want volgens mij sta je gewoon op overgaan toch?

Anoniem06 schreef:

Denken jullie dat het nut zou hebben om met een RT'er te praten?

Ik denk dat het in ieder geval geen kwaad kan. Je kan altijd nog beslissen om niks met de tips te doen.

Anoniem06 schreef:

Moet ik het dan alsnog laten vallen of er gewoon mee doorgaan?

Is het een extra vak? Heb je niet je handen al vol aan je verplichte vakken? Dat informatica laten vallen je misschien ook wel rust kan geven?

Ik zou zelf al m'n extra vakken laten vallen. Zeker als ik het niet eens zo leuk zou vinden.

Anoniem06 schreef:

Iedereen zegt ook dat als ik niks ga doen er ook niks gaat veranderen, maar dat is juist een beetje het punt? Alleen snap ik wel dat niemand dat wil accepteren.

Ik snap vooral niet hoe jij dat kan accepteren.

Anoniem06 schreef:

Ik zou hem graag een naam willen geven, misschien iets met betekenis of een grap erachter, maar ik kan niks bedenken. Heeft iemand een idee voor een leuke naam?

Oeoeoe, leuk! Het is inderdaad het leukste als er een soort grap of betekenis achter zit. Ik heb zelf een cactus die met een grap eraan verbonden vernoemd is naar een vriend. Hier moet ik nog even over nadenken vrees ik 

Gr. Pin

hey 

ben ik weer een keer ik heb me de laatste dagen best kut gevoeld waardoor ik geen energie kon op brengen om te bedenken wat ik zou moeten zeggen…

ik reageer gewoon per reactie heb geen zin om alles 2x te lezen... 

ik wil eerst ff zeggen dat dat mailtje van rick heel positief klonk in mijn oren.  

ik denk dat ie ergens een punt heeft maar ik zou het zelfde hebben . als het niet naar mijn zin gaat zorg ik er voor dat het wel naar mijn zin gaat.

ik denk dat je moeder jou "beter" kent dan ik.

ehm als ik kijk naar toen ik niet stevig in me schoenen stond kon idd iedereen die ik vertrouwde alles bij mij voor elkaar krijgen... 

ik denk dat het bijde is. als je het niet wilt en er helemaal niet voor open staat dan heeft het geen nut.  misschien moet je proberen er voor open te staan

ik snap dat je dat vind. vond/vind ik ook. maar ik weet dat dat beter is voor mijn omgeving dat het goed gaat met mij... 

als je nou hulp krijgt voor je depressie... kan je ook werken aan om je zelf te leren geven.

ja ik ken het ik heb het ook.

het lijkt mij een goed idee! nou het is verstandig. want dan heb je minder op je vork. minder stress. en vooral je moet dan niet nu al weten wat je gaat doen. en je hebt dan een jaar langer je veilige haven. 

ik heb geen idee wat het is

heb je tijdens de les frustraties of iets in die buurt? kijk je er van te voren tegen op? 

als dat zo zou ik het laten vallen.

ja het is ook vermoeiend... ik ben ook kapot... daarom leef ik ook voor me beste vriend... ik heb nu een week intensievere gedachten waardoor ik nu ook niet kan. en ik kom er nu ook gewoon uit…

ik heb het ook 2x geprobeerd nouja dat helpt mij ook niet haha. ze zeiden bij de eerste 6 weken dat ik naar een psycholoog moest. en bij de 2de x dat ik op genomen zou moeten worden. en die gene wilt binnen kort nog 1x kijken of ik echt niet op genomen wil worden niet dus... 

proberen kan geen kwaat ik zou het wel doen…

voor mijn gevoel zeik je niet hoor

groetjes blue

hey 

nou ehm idk ik weet het niet altijd…

ik wil graag reageren maar weet niet zo goed wat. dus als mijn reactie waardeloos is negeer het dan lekker.

ja dat las ik later... ja vervelend dat je daar in vast zit... er moet ergens toch een opening in zitten  

ja ehhh misschien moet je het er nog een keer met Rick er over hebben. 

ehmm klinkt niet goed denk ik ik weet niet... ik zou het niet willen bij houden. 

je hoeft echt niet je schuldig te voelen. omdat je hulp zocht.  

ik vind het trouwens wel goed van je dat je hulp hebt gezocht! 

groetjes blue 

Hey!

Nee klopt, je hebt helemaal gelijk. Ik weet niet waar ik met mijn hoofd zat toen ik dat over de GGZ schreef…

Nou, ik zit in de problemen. 

Ik had namelijk mijn zelfmoordplan afgemaakt en wilde die (dit was dinsdag) vandaag uitvoeren. Dit heb ik aan Rick verteld (niet de beste zet, I know). En nu gaat hij de zorgcoördinator bellen (die niet opnam, maar zodra ze terugbelt helemaal over de rooie is). En dan worden mijn ouders ingelicht en zit ik met de gebakken peren.

Ik ben stiekem best wel bang dat ze me gedwongen laten opnemen. Aan de andere kant hebben ze geen reden, want nu voel ik me prima, maar goed. Ook ben ik echt bang dat ik van de zorgcoördinator niet meer met Rick mag praten omdat ik het nu zo bont heb gemaakt, oftewel alles gaat pittig slecht. En als ik hier over nadenk wil ik misschien toch wel stoppen met leven dus ik zal er maar niet meer over nadenken. Ik kan nu niks meer doen. (Tenzij iemand heel goed advies heeft, want ik ben tot 16:15 nog op school, dus ik kan Rick nu nog spreken.)

Er is ook nog nieuws van die instelling, want toen ik daar woensdag was hebben ze gedreigd met een gedwongen opname als ik zo door zou gaan en hulp zou blijven weigeren. Dus ja, geweldige week.

Groetjes,

Anoniempje

Hey!

Twee weken geleden kreeg ik last van suïcidale dwanggedachten, dat heb ik een week volgehouden en toen trok ik het niet meer, ik was helemaal kapot. Toen heb ik met 113 gechat in het weekend (volgens mij heb ik dat eerder ook al verteld, maar oké), op beide dagen. Ze konden vrij weinig voor me doen. Toen werden de zelfmoordgedachten meer een wens om dood te gaan. Ik begon (omdat het me een rustig gevoel gaf) mijn zelfmoordplan af te werken (dit doe ik altijd als ik suïcidaal ben en met suïcidaal bedoel ik voornamelijk zelfmoordgedachten). En ja, toen was het af. Op woensdag moest ik naar die stichting en daar begonnen ze te dreigen met gedwongen opname. Ook vroegen ze of ik zelfmoordgedachten had en of ik daar zonder mijn ouders erbij meer over kwijt wilde. Ik zei nee. Ze vroegen toen alsnog of ik een plan had en hoe zwaar het was. Toen heb ik gelogen. Die dag ging het heel erg slecht en had ik het plan om op vrijdag zelfmoord te plegen. Ik ben na dat gesprek de rest van de dag niet meer naar school geweest. Op donderdag kwam ik mijn bed niet meer uit, maar qua suïcidalietit ging het beter, ik voelde me gewoon erg slecht. Het plan was dus een beetje van tafel geworpen. Op vrijdag ben ik maar weer naar school gegaan omdat ik met Rick wilde praten en toen heb ik verteld wat er allemaal was gebeurd die week. Ja, en toen gebeurde dit allemaal.

Mijn moeder is naar school gekomen om me op te halen en toen is ze mee naar boven gekomen. Daar heb ik het haar moeten vertellen (inmiddels was mijn mentor er ook bij gehaald, de zorgcoördinator had namelijk nog steeds niet teruggebeld). Eerst bleef ze best rustig en had ze 113 gebeld, ik zei dat ze daar niet moest zijn, maar bij de huisarts. Ze wilde namelijk de crisisdienst bellen (ze wilde eerst naar huis om te bellen, maar ik wilde dat ze op school zou bellen, daar voelde ik me prettiger). Toen flipte ze hem. In de tussentijd dat zij de huisarts heeft proberen te bereiken heb ik op de speaker met 113 gebeld terwijl mijn mentor en Rick erbij zaten. Mijn mentor is ook nog een paar keer bij mijn moeder wezen kijken, ook om haar gerust te stellen. Rick werd gebeld door de zorgcoördinator en heeft haar bijgepraat, daarna heeft hij er heel stilletjes bijgezeten. De huisarts wilde me zien dus zijn we daar naartoe gegaan. Ik heb 1 op 1 met haar gepraat en daaruit bleek dat er geen direct gevaar was, maar ik kon niet beloven dat als het slecht ging ik aan de bel zou trekken. Ik heb ook mijn plan met haar gedeeld. Toen werden mijn ouders erbij gehaald en mocht ik naar huis terwijl zij de crisisdienst zou bellen. Ik mocht thuis niet alleen zijn, echt gewoon niet. Zelf vond ik het nogal overdreven, omdat het gevaar geweken was. Om eerlijk te zijn was ik de enige die helder was die middag en avond, voor mijn gevoel althans, ik bleef rustig en heb iedereen zitten kalmeren. Ik heb eerst Clay gebeld, want ik had haar eerder al geappt en vervolgens heeft mijn mentor haar die middag ook nog gebeld. Ze was bezorgd, maar we hebben ook gewoon even lekker gekletst en dan vond ik erg fijn. Toen heb ik gekookt (wat mijn ouders erg vreemd vonden). De crisisdienst belde en ze zouden rond 22u komen om me te beoordelen. Daar was ik best gespannen voor. Ze hebben anderhalf uur met me gepraat en ik moest beloven dat ik maandag (gister) naar de stichting ging, want dan had ik een afspraak met de jeugdpsychiater (was ik sowieso al van plan, ik was niet meer zo suïcidaal). Mijn ouders waren nog steeds erg bezorgd en toen hebben ze afgesproken dat de crisisdienst zowel op zaterdag- als op zondagochtend zouden bellen. 

Op zaterdag had ik eigenlijk afgesproken met die ene vriendin (ze moet echt een bijnaam krijgen). Dit mocht niet, want mijn ouders vonden het te vroeg (10:00) en ik mocht bovendien niet naar haar huis toe. Ik moest wel de hond uitlaten (nogal dubbel als je het mij vraagt). Ik heb nog even met die vriendin gebeld en had ook beloofd Rick nog te bellen. Dat heb ik gedaan. Deels om een beetje afleiding te hebben en deels om hen gerust te stellen. Ik mocht Rick ook nog op zondag bellen als ik wilde, maar dat heb ik niet meer gedaan. De rest van de dag heb ik vrij weinig gedaan tot het 19u was, toen had ik namelijk een wedstrijd (vreemd tijdstip, I know). Ik werd best wel in de gaten gehouden, want ik was die woensdag ziek geweest, maar voor de rest wel een goede afleiding. Toen heb ik de tweede les van de cursus van 113 gedaan. De opdracht deze week is om een positief dagboek bij te houden en om een crisisplan op te stellen. Daarbij vul je in waneer je je zo slecht voelt dat je hulp nodig hebt en hoe je afleiding kunt zoeken. Als dit niet helpt heb je ook nog een bellijst en als je dan in crisis raakt heb je nog het telefoonnummer van de huisarts en van de crisisdienst. Ik heb dus een aantal mensen gevraagd voor die bellijst. Allereerst die vriendin, zij zei ja. Vervolgens Clay, ook zij zei meteen ja. Toen heb ik Rick ook nog gevraagd, hij moest er nog even over nadenken. Ook heb ik mijn mentor gevraagd, maar die wilde eerst nog met de zorgcoördinator praten. Ik moet eerlijk zeggen dat ik niet zeker weet of Rick denkt dat hij het kan, hij kan namelijk zelf nogal snel stressen. Mijn mentor heb ik meer gevraagd omdat ze er vrijdag bij was en toen wel goed rustig bleef. Rick, Clay en die vriendin heb ik ook gevraagd omdat ik ze mag, bij mijn mentor is dat minder het geval.

Op zondag gingen we naar mijn oma. Dit stond van te voren al vast, mijn familie weet niks of in ieder geval vrij weinig van mijn problematiek. Eerst had ik nog mijn mentor gebeld om te vragen hoe het met haar ging en om haar vragen te beantwoorden. Ze stelde voor om bij het gesprek te zijn waarin ik mijn twee vriendinnen op school vertel wat er is gebeurd te zijn. Zij of Rick, zodat mijn vriendinnen wisten dat ze iemand hadden om mee te praten mocht dat nodig zijn. Ik heb gezegd dat dat niet hoefde. Vond het best vervelend dat ze dat zei, het voelde een beetje als een verwijt dat ik wel goed voor hen moest zorgen terwijl het enige wat ik die afgelopen dagen had gedaan bestond uit het zorgen voor anderen. Bij mijn oma was ik erg gespannen, dus toen heb ik huiswerk gemaakt om rustig te worden, wat eventjes werkte. Later op de avond kwamen mijn neefjes en ik kan niet zo goed met kleine kinderen omgaan dus was blij dat we weg konden gaan. Die avond heb ik nog anderhalf uur met mijn ouders gepraat over het feit dat ik mensen niet gauw vertrouw, ze al gauw niet mag en snel een oordeel heb. Ik was helemaal geïrriteerd na dat gesprek, want we waren nergens op uit gekomen. De rest van de avond was ik dwars. Ik was ook boos op Rick omdat ook hij in zijn mailtje liet blijken dat ik wel goed voor mijn vriendinnen moest zorgen en toen heb ik tot half 1 met die ene vriendin gepraat. Toen ging ze naar bed en ben ik nog tot 2 uur opgebleven.

Gister was dus het gesprek met de jeugdpsychiater. Ook dit gesprek duurde erg lang, wel 2 uur. Het kwam er eigenlijk op neer dat mijn bloeddruk waarschijnlijk te hoog is (daar hoor ik vanmiddag meer over, want ik moet naar de huisarts), ik bloed moet prikken (ook dat gaat vanmiddag gebeuren en ik ben best wel bang en zenuwachtig, maar Clay en die ene vriendin hebben me al wat moed ingesproken), ze me aan de antidepressiva wil zetten (wat ik wil weigeren, want ik wil geen medicijnen, vind het onzin dat het zo snel wordt gegeven en wil niet mijn stemming laten bepalen door een medicijn) en dat als ik dat in combinatie met behandeling (weet niet of het voor beide apart ook geldt) ook weiger ik word beoordeeld voor een gedwongen klinische opname. Ook heb ik de keuze om me vrijwillig op te laten nemen. Ze vroeg ook nog of ik echt niet speciaal wilde worden behandeld op school en toen heb ik nee gezegd. Wel ben ik van plan om donderdag te vragen wat ze daar mee bedoelde (donderdag krijg ik mijn behandelvoorstel). Ik word helemaal kriegelig van al deze opties, maar probeer mezelf te laten wennen aan het idee van een opname, omdat ik op dit moment niet de zorg krijg die ik nodig heb en anderen daaronder moeten lijden, maar daar kom ik straks nog wel op terug. Ik had eigenlijk met Rick afgesproken dat ik na dat gesprek met de psychiater naar hem toe zou komen omdat het dan pauze was en we dan een lokaal kregen zodat ik mijn vriendinnen kon vertellen wat er de afgelopen dagen is gebeurd. Echter liep het gesprek zo erg uit dat dat niet meer mogelijk was dus het eerste wat ik heb gedaan toen ik dat gebouw liep was Rick bellen om te vragen wat ik moest doen en of ik maar meteen bloed moest prikken omdat ik zo bang was. Hij zei dat we na ons laatste lesuur naar hem toe konden komen, dat hij daarna ook nog even met me wilde spreken omdat ik gespannen klonk en dat ik maar niet moest gaan bloedprikken, want er was niemand bij me. Dus toen heb ik het aan mijn vriendinnen verteld, ze waren bezorgd, maar reageerden goed. Ze wilden niet echt met iemand praten, zelf denk ik ook niet dat dat nodig is, ze houden zich er namelijk erg rustig onder en zijn ook vrij nuchter. 

Toen had ik dus nog een kort gesprekje met Rick, waarin hij vertelde dat ze met de zorgcoördinator hadden gesproken, dat die een afspraak wilde met mijn ouders om te kijken wat school voor me kon betekenen (niks), wat ze aan mijn leraren moeten vertellen (niks, of in ieder geval zo min mogelijk). Ook ging ze nog 113 bellen wat betreft dat crisisplan (ik vraag me echt af wat ze daar mee wil bereiken, maar goed). Rick zei dat hij waarschijnlijk wel op de bellijst wilde, maar nog even af wilde wachten wat de zorgcoördinator nog te zeggen had. Ik moet wel zeggen dat ik het erg vervelend vind dat iedereen daar op school constant met elkaar over mij aan het praten is, want ze kunnen niks (niet dat ze incapabel zijn, maar er is niks wat ze kunnen doen om te helpen). Ook toen ik Rick en mijn mentor had gevraagd voor de bellijst zei mijn mentor de volgende dag toen ik haar belde dat ik Rick dus ook had gevraagd, dat ik denk: wat gaat jou dat aan, hoe weet je dat? Je moet die beslissing voor jezelf maken, die kan niemand voor jou maken, dus waarom moet je nou met elkaar gaan overleggen? Maar goed.

Toen ik gister thuis kwam moest ik huilen. Heel veel huilen. Ik heb na het eten zo'n 45 minuten non-stop gehuild. Volgens mij kwam het toen pas allemaal binnen. Later die avond heb ik het nog met mijn ouders over school gehad, over Rick, mijn mentor en de zorgcoördinator. Dat ze te veel met elkaar communiceren (zelfs mijn ouders vinden dit). Omdat Rick zo onzeker is wil hij overal over overleggen. Mijn moeder is van mening dat ik de gesprekjes met hem op een laag pitje moet zetten en dan maar wat meer met Clay moet praten. Rick weet namelijk geen raad met deze situatie volgens mijn moeder. Ik zie zelf ook dat hij het moeilijk heeft en dat hij niet weet wat hij moet doen. Alles wat hij zelf bedenkt is goed, maar als hij dan gaat overleggen wordt hij weer overgehaald en doet hij weer het verkeerde en dat vind ik erg jammer. Maar ik weet dat ik zijn onzekerheid niet weg kan nemen. Ik vind het alleen lastig om nu naar Clay te gaan, omdat ze vorig schooljaar duidelijk heeft gemaakt dat ze niet meer mijn vertrouwenspersoon zal zijn. Ze zou het wel begrijpen als ik zou zeggen dat het nu niet gaat met Rick en zou vragen of ik wat meer op haar mag steunen. Ze zou ook goed haar grenzen aan kunnen geven, maar het is gewoon zo dat ik me dan heel erg tot last voel. Die ene vriendin zit nu ook gewoon heel vaak met me te appen en ik wil niet dat ze dat hoeft te doen. Ik weet het gewoon even niet... Ik ben sowieso van plan om vrijdag tijdens mijn gesprekje met Rick te vertellen hoe ik erover denk en hem even te vragen wat hij ervan vindt en of hij begrijpt wat mijn moeder bedoelt, want ik wil wel dat hij inziet wat hij aan het doen is en het niet echt helpt. Nu vraag ik me dus wel af of ik Clay maar even moet appen met de vraag wat ik met Rick aanmoet. Of ik moet doen wat mijn moeder zegt. Ze appt de laatste tijd al best vaak met me, dus ik voel me al een last, maar goed. Ze is weer eens de enige volwassene op dit moment die ik om hulp kan vragen.

Oh en dan nog school: ik ben ook vandaag weer afwezig en als ik thuis kom stort ik meteen in dus kan ik eigenlijk alleen op school iets aan school doen. Ik voel me echt een aansteller, maar oké. Ik loop best wel wat achter met toetsen en huiswerk en vraag me af wat ik ermee aan moet. Moet ik gewoon die toetsen maken ook al weet ik dat ik ze helemaal verpruts of moet ik gaan vragen om een heleboel uitstel (niet van alles natuurlijk, maar wel het meeste) in de hoop dat ik het binenkort in kan halen. Maar dan moet ik wel erg veel inhalen…

Nou, gefeliciteerd als je bij het einde bent gekomen, geef jezelf maar even een schouderklopje namens mij.

Groetjes,

Anoniempje

hey

ik heb een pauze van mijn toppic maar ik moest wel even op de joune reagere…

ik heb 3 pauzes genomen van een uur om het volgende te lezen (ben momenteel best wel onstabiel). let pls niet op de emojis want als ik druk ben en niet goed weet wat ik moet typen gebruik ik wat meer emojis 🙈 en als het te onserieus over komt is doe ik dat niet expres...

eerst wat is er veel gebeurd in jou week 😱

nou die heb ik niet nodig haha. want het telt niet als je 3 pauzes neemt. jij krijgt een virtuele knuffel van mij omdat je het zo goed hebt vol gehouden. je hebt geluk want ik geeft nooit knuffels en ook geen vertiuele 😜

dat klopt wel ze zijn er om te kijken hoe je op dat moment het best in leven kan blijven. ze kunnen het gevoel niet weg halen (was het maar zo 😥)

ik snap dat je gelogen hebt. maar ik ben streng tegen liegen. je hebt het gedaan om zelfbescherming. maar is het niet onhandig dat je gelogen hebt? 

oke dit is best eng want dit heb ik 2 weken geleden gehad... op woensdag plende ik het om vrijdag te doen en donderdag kon ik me bed niet uit komen. daarom heb ik een pauze. genoeg over mij terug naar jou...

ik snap jou en haar. jij vind het fijn om het op school te doen omdat daar mensen zijn die je vertrouwd en thuis is er alleen je moeder en je vader (en honden maar die praten niet mee 😥). voor haar is het thuis fijn omdat dat haar veilige have is... 

ik vind  het echt heel erg knap dat je dat gedeeld hebt... 

dat komt omdat jij je gevoel kent en zij kunnen niet in jou hoofd kijken hoe erg het is.

misschien hannah of dat ene meisje uit 13 redenen waarom (kan geen engels dus ff de Nederlandse vertaling is voor mij makkelijker). die gene die er een eind aan heeft gemaakt. want ja ze heeft gedachtes daar aan... als het te negatief is moet je een andere verzinnen hoor!

heb je gewonnen? 

wat voor sport? als je niet wilt andworden is het ook goed.

ik snap dat dat een lastig gesprek was maar het is op zich best goed dat je er over gepraat hebt. 

altijd leuk gesprekken hebben vooral als ze langer zijn dan 15 minuten 😒. 

dat snap ik volledig want jij bent jij en ze horen je niet te veranderen door medicijnen. (ik zou hele andere medicijnen krijgen er voor.  die me rustig zou moeten houden. die voor adhders zijn gemaakt. maar dat heb ik na een goed gesprek geweigerd) 

heb je hier op geandwoord? 

ik zou om eerlijk te zijn als het beter voor jou is zou ik het toch in over weging nemen (je mag me ook gek noemen  hoor. want dat doe je niet zo maar) 

ik snap dat dat kut is. maar bij jou is dat niet als enigste hoor 😉. al zo dra ik geen lach bij binnen komst heb gaat mijn mentor naar de psycholoog om te vragen of er iets aan de hand zou kunnen zijn. en ja ze hebben elke week na school op woensdag een gepsrek over mij hoe het gaat... 

het is niet om trots op te zijn maar ik vind het wel knap dat je zo lang kan huilen (oke sla dit maar lekker over.  ik bedoel dit niet gemeen).

sorry voor het laatste stuk heb ik niks meer te beantwoorden... 

sorry voor mijn vreemde reactie. denk ook niet echt dat je er iets aan hebt... 

groetjes blue

hey 

ik voel me vandaag op recht goed dus misschien een wat normalere reactie haha. mijn reactie slaat echt helemaal nergens op maar oké.  

bij mij werkt het als ik een duidelijk plan heb het op te schrijven met alle details en het dan ik zulke klein mogelijk stukjes verschuren. zodat je het viesiek uit me hoofd kan zetten. hij blijft dan nog wel natuurlijk maar de precieze aan pak is wel echt weg... 

fijn dat de mensen die jou moeten helpen en er ook voor zijn dat zij je plan weten. 

had ik ook gedaan hoor kiezen is ook moeilijk.

nee hoor! het klinkt logisch want als het gaan helpen veradert er dus iets en wat moet je dan? als je in eens prima voelt dan is het in eens rustig in me hoofd en hoef je niet te vechten dus dan is het ook maar saai + de toekomst is ook gewoon eng... waardoor een geplende dood veiliger aan voelt.  

klopt dit? zo is het voor mij iedergeval... 

bedoel je hier mee te zeggen dat je wel hulp wil maar niet de mensen die jou hulp geven niet wil belasten? 

als dat zo is... zij hebben gekozen voor dit werk te doen he! ze hebben jou dingen om mee te helpen voor het gene van een ander persoon…

ja je belast Rick door dat je met hem praat. maar ik denk als je nu stopt met praten dat dat hem meer belast kwa zorgen om jou.  

ik moet een tussen in weg gaan vinden tussen op het forum actief zijn en helemaal niet actief zijn.  allebei trek ik niet zo goed. ik 'moet' van me zelf zo snel mogelijk reageren. ik ga proberen de moet er af te halen... 

je bent ook speciaal! want jij bent anoniem06 (klinkt beter met een naam) en niemand kan jou vervangen of veranderen. en ja je bent onzeker in dingen maar hoe jij bent voor mijn gevoel is dat je een heel lief en zorgzaam mens bent! die voor iedereen klaar wilt kunnen staan.

ik snap het volledig! zou ik ook hebben gedaan.

dankje! 

ach je zit te minste op een sport en  hebt mee gedaan! daar gaat het om. 

als ik met korte pauzes zeg maar wel huil maar soms ff geen tranen dan kan ik het een uur vol houden maar echt aan een stuk door is niet meer dan een minuut.…

groetjes blue