De Kindertelefoon.nl

Hey!

Rick is erg overtuigd van zijn mening, dus dat gaat niet werken. We zijn het simpelweg niet met elkaar eens.

Groetjes,

Anoniempje 

iedereen die vast staat in hun mening kan toch overgehaal worden

zou je aan clay kunnen vragen dat zij een mail stuurt hier over en hoe jij je er zo door voelt en wat zij vind dat hij moet doen. 

misschien kan het op die manier bij hem door dringen dat het op deze manier niet werkt

groetjes blue 

Hey!

Nee, helaas hij niet. Ik heb het geprobeerd (meerdere keren), maar het lijkt niet tot hem door te dringen.

Het heeft niet echt nut om Clay te laten mailen, het is niet zo dat zij het per se beter weet of boven hem staat. Ze kan vinden wat ze wil (ik heb ook haar mening en argumenten bij het gesprek betrokken), maar hij is het er gewoon niet mee eens.

Groetjes,

Anoniempje

ooh dat is vervelend.

misschien weet pin iets. 

ik weet het namelijk even niet meer sorry.

groetjes blue 

Hey,

Het gesprek? Was het gewoon zo'n gesprekje wat je wekelijks/geen idee welke frequentie hebt? Of was dit een gesprek volgend op al die gebeurtenissen?

Je hebt nu helder voor ogen wat Rick zijn "eisen" en acties worden bij de gesprekken.

Je schrijft dat je nu heel erg overweegt om de gesprekken te stoppen, ook al zou je dit heel moeilijk vinden.

Ik weet niet hoe het voor jou werkt, maar is het voor jou een soort alles of niets principe?

Ik heb namelijk mezelf geleerd om niet alles te delen met mensen die hier niet voor opgeleid zijn ofzo. Bepaalde zaken deel ik gewoon niet, ook al zou ik dat wel willen. Voor mij is dat geen probleem, want er blijven genoeg andere dingen over om te delen waar je dan wat aan kan hebben. 

Ik zie het zelf niet als "achterhouden" ofzo, maar gewoon als het "uitkiezen" waar je het wel en niet over hebt.

Het kan voor jou nog steeds nuttig zijn om bepaalde, lichtere, onderwerpen wel te bespreken. Dit is iets wat je kan uitproberen voordat je meteen alles stopt. Stoppen kan namelijk altijd nog, je kan nu nog proberen om soort van je weg te zoeken binnen deze nieuwe omstandigheden.

Ik denk namelijk wel dat je nog verder wegzakt als je nu met niemand gaat praten.

Gr. Pin

Hey!

Ik heb ook een soort filter. Bij Clay filterde ik misschien iets meer, maar ik heb nog steeds die filter. Echter door dit vertrouwensprobleem is die filter dus heel sterk geworden en kom ik maar op een paar dingen uit die ik dan zou kunnen vertellen en dan denk ik al snel: ja, als dit alles is kan ik ook gewoon niets meer zeggen. 

Dus ja, de filter is al geprobeerd? Niet zo'n succes…

Groetjes,

Anoniempje

Hey!

Nou, ik kom maar weer met een update. Vrijdag kreeg ik nog een mailtje van Rick, waardoor ik dus echt niet meer wist wat ik moest en er nu nog steeds niet over uit ben. Hier de aangepaste versie (het is nogal een essay):

vr 15-11-2019 21:30

Dag Anoniempje,

Ik moest tijdens het terugfietsen naar huis en het avondeten nog erg aan het gesprek denken en ik kan het dus niet laten om je toch nog even te mailen.

Ik hoop echt dat je toch door wilt gaan met de gesprekken. Ik denk echt dat het goed is als jij je gedachten en ergernissen kwijt kunt en dat je met meerdere personen ideeën kunt uitwisselen.

Sorry als ik soms te veel mijn mening geef en ‘alwetend’ probeer over te komen. Dat is echt niet mijn bedoeling. Als je het te veel vindt dan moet je dat gewoon aangeven, ik kan namelijk ook heel goed stil zijn en luisteren. Ik weet zeker niet alles, maar ik probeer graag met je mee te denken of vanuit andere perspectieven er tegenaan te kijken, misschien soms zelfs iets te veel voor jou te denken en ontbrekende kennis zelf in te vullen. Daarom wil ook dat je echt goede professionele hulp krijgt, iemand die wel verantwoord kan gaan onderzoeken waardoor jij je niet lekker voelt en iemand die er samen met jou aan kan werken om weer een Anoniempje te krijgen die tevreden is met zichzelf en haar leven. Daarnaast heb ik de plicht om serieuze incidenten en ontwikkelingen aan je ouders te melden. Daardoor heb ik de laatste tijd denk ik te snel gehandeld en jou niet altijd ingelicht, waardoor je het vertrouwen hebt verloren en nu boos bent.

Nu jij weer een gesprek krijgt met de stichting om een eventueel ‘vervolgtraject’ (veroordeel me alsjeblieft niet te veel voor woordkeus) te bespreken wil ik graag dat jouw kansen op goede hulp zo hoog mogelijk zijn. Daarnaast kwam het op mij over dat jouw situatie aan het verslechteren is en daarom heb ik te snel gehandeld en wat druk uitgeoefend op je ouders om nu ineens een datum vast te zetten. Daarvoor heb ik twee keer zomaar je ouders gebeld en, zonder dat met jou te bespreken, je ouders verteld dat ik ook graag even met ze praat zonder jou erbij. Mijn excuses daarvoor. Ik had niet door dat ik je zo passeer en dit had ik van tevoren op zijn minst even met je moeten bespreken, maar dit is voor mijn gevoel één van de weinige momenten waarop ik je misschien wel indirect kan helpen, want nu gaat er een nieuwe richting bepaald worden. Straks na het gesprek met je ouders en na het probleemverhelderend gesprek met de stichting ligt de richting waarin jij en je ouders op zoek gaan naar een manier om jouw gevoelens te verbeteren weer voor een tijd vast en wordt de hulp die ik kan bieden weer beperkt tot geregeld een keer met je praten.

Daarom wil ik toch aankomende donderdag even met je ouders alleen praten, als het gesprek helemaal goed verloopt dan zou  je er prima bij kunnen zitten, maar ik ken je ouders niet zo goed, dus het kan ook zijn dat het gesprek minder goed verloopt en dat, in het ergste geval, je ouders misschien een beetje boos op mij zullen worden of ik op hun. Ook al ben je een zeer intelligente meid die wel wat gewend is, je bent ook erg gevoelig heb ik het idee, dus daar heb ik je voor de zekerheid liever niet bij. Het spijt me heel erg als je dat stom vindt of als je dat boos maakt. Vertrouw me er alsjeblieft op dat ik het beste voor jou probeer te doen tijdens dat gedeelte van het gesprek. Na dat gedeelte heb ik je er graag bij en is het mijn idee om kort samen te vatten waar we het al over hebben gehad en nog enkele kleinere dingen te bespreken, zoals het probleem met de twee baantjes (ja, ik heb binnenkort waarschijnlijk twee baantjes en denk niet dat ik dat aankan.). Ook wil ik wel even aanhalen dat jij het als ergerlijk ervaart dat je moeder soms binnenloopt als je je aan het omkleden bent. Als jij graag nog iets besproken wilt hebben, dan moet je me dat laten weten.

Dan had ik het vandaag nog over het leren loslaten van controle en toen merkte jij terecht op dat je dat niet gaat leren door dan maar de controle af te pakken. Daar heb je toch gelijk in. Dat is inderdaad niet chique, normale mensen zijn daar al niet zo blij mee en volgens mij ben jij daar extra gevoelig voor. Het is wel iets waar je denk in kunt groeien, maar dat gaat niet 123 zoals ik dat nu deed. Aan de andere kant was het een beetje een test om jou niet in de CC van de mail aan je ouders te zetten, net zoals jij me geregeld test door kritische vragen te stellen tijdens onze gesprekken.

Dan even een paar dingen die ik zelf nog wel kwijt wil:

-        Ik vind dat je de afgelopen weken zeer open en eerlijk bent geweest. Dankjewel daarvoor. Dat heb ik als zeer fijn ervaren en ik beschouw het als een compliment naar mij.

-        Nogmaals je resultaten van de toetsweek zijn heel goed. Mijn complimenten!

-        Ik weet niet hoe het was voordat je met mij ging praten, maar ik heb het idee dat je de laatste maanden het meer aan durft om met andere mensen te praten. Je hebt verschillende leerlingen genoemd die je over je situatie hebt verteld en in plaats van niks te zeggen tegen je mentor ben je nu wel over een aantal zaken, zoals werkdruk, gaan praten. Heel goed.

-        Het verbaast me dat je het vandaag zelf niet hebt gevraagd, maar ja je bent wel kort besproken tijdens de leerlingbespreking van vwo 5. Zoals ik al voorspeld had heeft je mentor voornamelijk het woord gedaan en ik vond dat ze dat professioneel deed en een hele mooie verwoording heeft gekozen, die eigenlijk weinig weg gaf van wat er precies aan de hand is, maar wel aan gaf dat je niet helemaal lekker in vel zit. Je mentor heeft benoemd dat het leren je erg veel tijd kost en dat de toetsweek daarom stressvol is geweest. Ze heeft ook aangegeven dat je daar af en toe met mij over spreekt. Niemand van de docenten ging daar echt op in, alleen de Latijnlerares stelde de vraag of een Romereis dan niet stressvol voor je zou zijn. Ik heb daar toen op gereageerd dat je daar juist zelf heel veel zin in hebt. 

Denk er nog een tijdje over na, maar ga alsjeblieft door met onze gesprekken. Ik zou het zonde vinden als je stopt, omdat je het op een paar punten niet met me eens bent, terwijl we elkaar op heel veel punten volgens mij goed begrijpen.

Tot maandag.

Met vriendelijke groet,

Rick

Nou, dat dus. 

En dan het volgende: We hadden vandaag het evaluatiegesprek van ervaringsleer. Hieruit is dus gebleken dat het mij niet heeft geholpen. Ze willen nu graag dat ik met mijn ouders systeemtherapie ga doen. Maar goed de vraag is dus of ik dat wel wil…

Allerlei keuzes die ik moet maken en ik weet niet wat ik wil…

Groetjes,

Anoniempje 

Hey,

Als ik dit lees, zijn mailtje, dan denk ik inderdaad echt dat het goed is om met hem te blijven praten. Hij geeft nu toe op de punten die je boos maakten. Hij heeft z'n mening bijgesteld en in mijn ogen heeft hij zich verontschuldigd voor die dingen.

Ik denk dat het wel goed is om met hem te blijven praten. Dat had ik al eerder gezegd, omdat ik denk dat je een vertrouwenspersoon kan gebruiken. 

Ik denk ook echt dat jullie nu '’opnieuw'’ kunnen beginnen, als jij bereid bent hem te vergeven. En ik snap dat als iemand je vertrouwen heeft geschaad, je echt goed boos kan zijn. Mijn oude psycholoog nota bene heeft haar beroepsgeheim bij mij geschonden en daarna was ik ook goed klaar met haar. Ik snap je dus echt, dus ook al zeg ik dat het allemaal goed klinkt en dat ik denk dat je door kan, is dat natuurlijk aan jou. Als het echt niet meer goed voelt, moet je het niet meer doen.

Verder denk ik dat therapie met je ouders een goed idee is. Volgens mij heb jij veel last van je thuissituatie en ik denk dat het goed is om in een veilige omgeving dit met je ouders uit te kunnen werken/praten. Ook dit is natuurlijk iets voor jou om over na te denken.

Wat zou jij het liefste willen van die stichting?

Gr. Pin

Hey!

Vandaag heb ik hem nog even gesproken en hij zei dat hij het allereerst niet prettig vond dat ik had gezegd dat ik hem niet meer vertrouwde (hij had het me zelf gevraagd, maar goed). Daarna hadden we dus ook nog het gesprek met mijn ouders en toen heeft hij gezegd dat als iemand iets doet wat ik niet prettig vind ik dat persoon niet zo maar af kan wijzen. Ik moet volgens hem leren dat ik niet alles op mijn manier kan krijgen en mensen dus niet zomaar af kan wijzen omdat ik ze niet mag. Wat is jullie mening? 

Vervolgens zei mijn moeder dat hij eerst een goede band met me moet krijgen voordat hij me kan pushen en me kan 'dwingen' dingen te doen. Op zich denk ik dat Clay best ver kan gaan en dat ik dan best wel zou luisteren, maar ik weet niet of ik mezelf dat aanpraat of dat het echt zo is. Nogmaals, hoe denken jullie hierover? (Zo, is het te merken dat ik niet weet wat ik wil? Haha)

Ik vind mijn thuissituatie inderdaad niet prettig, maar zoals ik eerder al heb gezegd vind ik het ook niet waard om er iets aan te veranderen. Bovendien zie ik het niet zitten en vind ik het heel erg moeilijk om met mijn ouders te communiceren. Ik zou dus heel hard moeten werken om die systeemtherapie te laten merken maar ben dus niet bereid dat te doen. Als dat niet het geval is dan heeft het toch ook geen nut? Ik kan beter iets gaan doen als ik het echt wil en er echt achter sta, of ben ik mezelf er nu onderuit aan het lullen?

Groetjes,

Anoniempje

Hey!

Nee klopt, ik snap dat ik hulp nodig heb. Het ding is dat ik het niet wil, ik gun het mezelf niet, verdien het om me zo te voelen. Daardoor is het moeilijk om me hulp te geven, want ik zal het niet (snel) aannemen. Ik snap dat ik er aan moet werken, maar zo gaat dat dus niet, er moet iets gebeuren waardoor ik 'mijn ogen op doe'. Het probleem is alleen dat niemand weet wanneer het gaat gebeuren en ik om mijn ogen open te doen mezelf eerst aardig moet vinden en ik waarschijnlijk hulp nodig zal hebben om mezelf aardig te vinden. Het is inderdaad heel erg dubbel.

Er is dus ook niks waar ik achter sta, want ik wil geen hulp. Ik heb ook in dat gesprek gezegd dat als ik iets moet doen, ik het liefst 1 op 1 gesprekken wil. Zij zeiden toen: 'Ja, maar nu gebruik je het woord moet, dus dat betekent dat je het niet echt wil, dus dan heeft het geen nut.' Op zich hebben ze wel gelijk, maar dan zou het betekenen dat ik helemaal niks ga doen.

Ik schuif het denk ik wel een beetje weg, ik weet niet of dat is omdat ik het niet aankan om er nu mee bezig te zijn of dat het iets anders is. Op dit moment is de dood een beetje mijn oplossing. Dat is het niet, weet ik, maar ik ga liever snel dood dan dat ik er lang aan moet werken en het dan misschien nog niets wordt. Zo kijk ik er nu naar, maar goed. 

Ik weet niet wat ik moet doen, maar ik denk niet dat iemand het weet, dus dat is nogal vervelend.

Groetjes,

Anoniempje

Hey,

Ja, je hebt dus iets nodig waardoor je écht beseft van, hé, dit is niet goed. Je denkt alleen dat om dat te beseffen, je jezelf eerst wat meer moet gunnen. Maar om jezelf meer te gunnen, moet je dat beseft hebben en je ogen open hebben gedaan. Ofwel, een vicieuze cirkel. 

Anoniem06 schreef:

Zij zeiden toen: 'Ja, maar nu gebruik je het woord moet, dus dat betekent dat je het niet echt wil, dus dan heeft het geen nut.'

Ik vind het een beetje raar dat ze dit zeggen. Heb je aangegeven die systeemtherapie met je ouders ook niet echt te zien zitten? Want als je dat ook niet wil, zou dat ook geen nut hebben, maar dat moet je dan wel doen van hen… Ik denk dat je dan inderdaad meer zou hebben aan individuele gesprekjes, dus ik vind het gek van ze dat ze je niet die kans geven. Je zou dat nog kunnen aangeven, dat je die systeemtherapie niet ziet zitten, maar individuele gesprekken wel.

Anoniem06 schreef:

Op dit moment is de dood een beetje mijn oplossing. Dat is het niet, weet ik, maar ik ga liever snel dood dan dat ik er lang aan moet werken en het dan misschien nog niets wordt.

Herkenbaar.

Ik hoop dat ze je wel individuele gesprekken laten hebben en dat je dan iemand treft waar je een klik mee hebt. Dat kan je denk ik wel heel erg helpen.

Gr. Pin

Hey!

Ik wil die systeemtherapie echt niet doen, dus ik heb ook met mezelf afgesproken dat ik wanneer we woensdag op gesprek gaan duidelijk ga zeggen dat ik het niet wil. 

Om dus individuele gesprekken te krijgen moet ik dat allereerst aangeven en ook aangeven dat ik dat echt wil. Dat is alleen niet het geval. Want ja, die vicieuze cirkel. Dus eh, dan houdt het een beetje op?

Ik had gister een gesprek met Rick (ik heb besloten door te gaan met de gesprekken). Daarin kwam hij met het hypothetische idee om dit jaar over te doen of volgend jaar in ieder geval niet al mijn examens te maken. Stel dat dit zou kunnen, lijkt het je dan een goed idee? Uit eergevoel zou ik het niet willen, maar ik wilde graag weten hoe jullie er over dachten. Ook heeft hij met mijn mentor gesproken en willen ze kijken of een RT'er met mij naar mijn manier van leren wil kijken om me te helpen. Ze vinden namelijk allebei dat ik te veel moeite doe om stof goed te leren. Mijn moeder geeft zelf ook RT en heeft me ook wel eens een paar tips gegeven, maar voor mij werkt het niet omdat ik de manier waarop ik nu leer gewoon fijn vind en het dus ook niet op een andere manier wil aanpakken. Het enige dat voor mij zou helpen is dat ik op school zou blijven onder toezicht totdat ik klaar ben, maar dat is een beetje onmogelijk en veel gevraagd omdat er dan constant iemand bij me zou moeten zitten en ik pittig laat thuis zou komen, maar goed. Denken jullie dat het nut zou hebben om met een RT'er te praten?

Ook moet ik kiezen of ik door wil gaan met informatica. Zelf ben ik niet zo'n computernerd of iets dergelijks, ik heb het meer gekozen omdat ik het niet per se leuk vind, maar gewoon nieuwsgierig ben? Nu heeft mijn informaticaleraar me dus aangesproken omdat hij merkte dat ik het niet zo leuk vind. Hij heeft me nu dus de keuze gegeven om of binnenkort mijn eigen project samen te stellen of om het vak te laten vallen. Op zich heb ik het er nergens voor nodig, maar ik vind het ook niet erg dat ik er niet zo veel plezier in heb. Het zou voor mij voelen als opgeven als ik het zou laten vallen. Moet ik het dan alsnog laten vallen of er gewoon mee doorgaan?

Iedereen zegt ook dat als ik niks ga doen er ook niks gaat veranderen, maar dat is juist een beetje het punt? Alleen snap ik wel dat niemand dat wil accepteren.

Oh en ik heb een leuke vraag. Ik heb dus een paar maanden geleden een avocadopit in de grond gestoken en nu heb ik een avocadoplantje. Ik zou hem graag een naam willen geven, misschien iets met betekenis of een grap erachter, maar ik kan niks bedenken. Heeft iemand een idee voor een leuke naam?

Poeh poeh, dat waren nogal wat vraagjes, sorry daarvoor. Neem gerust je tijd Pin, vooral als je nu niet zo lekker in je vel zit.

Groetjes,

Anoniempje 

Hey,

Goed dat je voor jezelf op gaat komen en die therapie gaat afwijzen. Ik denk wel dat het toch goed is om te zeggen dat je 1 op 1 therapie wel wil proberen.

Ik vind het nog steeds wonderbaarlijk dat ze dan zeggen dat je het beter niet kan proberen. Mijn ervaringen met de GGZ zijn een stuk dwingender 

Je bent doorgegaan met de gesprekken met Rick. Zijn er nog bepaalde afspraken gemaakt of gaan jullie zeg maar door zoals jullie eerst die gesprekken hadden?

Anoniem06 schreef:

Stel dat dit zou kunnen, lijkt het je dan een goed idee?

Ik weet niet hoe school momenteel voor jou gaat, dus kan ik daar totaal niet over oordelen. Bij mij is het ook ooit ter sprake gekomen om gesplitst examen te doen, maar dat was meer omdat ik toen misschien een intensieve behandeling zou volgen (is dus niet doorgegaan). 

School blijven volgen was voor mij juist heel belangrijk, omdat ik goed op m'n plek zit met m'n vrienden en school heel veel regelmaat in m'n leven bracht. Mijn oplossing was toen om een aangepast lesrooster te gaan volgen, zodat ik minder werd belast. 

Juist als ik zo weinig school zou volgen, zou ik me gaan vervelen en niks te doen hebben en me dus kut voelen.

Ik denk dat je je heel erg moet afvragen wat je dan met dat gesplitst examen zou willen bereiken? Wat is het doel? Want volgens mij sta je gewoon op overgaan toch?

Anoniem06 schreef:

Denken jullie dat het nut zou hebben om met een RT'er te praten?

Ik denk dat het in ieder geval geen kwaad kan. Je kan altijd nog beslissen om niks met de tips te doen.

Anoniem06 schreef:

Moet ik het dan alsnog laten vallen of er gewoon mee doorgaan?

Is het een extra vak? Heb je niet je handen al vol aan je verplichte vakken? Dat informatica laten vallen je misschien ook wel rust kan geven?

Ik zou zelf al m'n extra vakken laten vallen. Zeker als ik het niet eens zo leuk zou vinden.

Anoniem06 schreef:

Iedereen zegt ook dat als ik niks ga doen er ook niks gaat veranderen, maar dat is juist een beetje het punt? Alleen snap ik wel dat niemand dat wil accepteren.

Ik snap vooral niet hoe jij dat kan accepteren.

Anoniem06 schreef:

Ik zou hem graag een naam willen geven, misschien iets met betekenis of een grap erachter, maar ik kan niks bedenken. Heeft iemand een idee voor een leuke naam?

Oeoeoe, leuk! Het is inderdaad het leukste als er een soort grap of betekenis achter zit. Ik heb zelf een cactus die met een grap eraan verbonden vernoemd is naar een vriend. Hier moet ik nog even over nadenken vrees ik 

Gr. Pin

Hey!

Haha, ja dat snap ik. Dit is ook niet de GGZ, dus misschien dat dat het is. Het lijkt ze ook beter als ik het probeer, of nou ja, ze zouden graag zien dat ik het wel zou doen. Echter zijn ze de enigen die accepteren dat ik niet wil en dus ook niet gaan pushen. Aan de ene kant vind ik het wel fijn, want ik zou die druk niet kunnen hendelen, maar misschien dat ik achteraf wel zal hebben gewild dat ze me meer hebben gepusht. Maar goed, dat is iets voor de toekomst.

Nee, maar dat zouden we wel moeten doen hè? Alleen wat voor afspraken? Sowieso dat hij het eerst aan mij verteld als hij iets met mijn ouders wil delen. Dat hij misschien eerst vraagt of ik zijn mening wil horen. Ben ik iets vergeten?

Oké, ik weet niet wat er mis is gegaan met het quoten, maar goed.

School gaat op zich wel prima (qua resultaten), maar ze zijn niet blij met de manier waarop ik er kom. Dat is namelijk met heel veel stress omdat ik veel van mezelf vraag, zo veel dat iemand die nergens last van zou hebben al zou struggelen en door mijn problematiek lukt het vaak nog slechter.

Ik zou het ook vreselijk vinden om niet op school te zijn. Ik vind school niet leuk, maar ben er wel liever dan dat ik thuis ben. Bovendien moet ik altijd wat te doen hebben, anders word ik ook helemaal lamlendig. 

Met dat gesplitst examen zouden ze dan willen bereiken dat ik meer rust heb. Iedereen maakt zich op dit moment namelijk veel zorgen om de schoolexamens die zich dit jaar gaan opbouwen en als ze over volgend jaar denken maken ze zich al helemaal zorgen. Ik sta inderdaad gewoon op overgaan en niemand twijfelt er aan dat ik dit jaar niet ga halen, het gaat ze meer om wat het me zal kosten.

Ja, het is een extra vak. Het is niet zo dat ik dan extra tijd zou hebben. Die uren vallen namelijk allemaal tijdens Engels en dat gaat me gemakkelijk af.

Haha, omdat je niet snapt waarom ik me niet beter zou willen voelen? Dat wil ik wel, maar mag ik niet. Ik ben gewoon erg gedisciplineerd en houd me erg goed aan mijn eigen regels.

Ik ben benieuwd…

Oh en eh ik heb gister na iets minder dan een jaar weer gechat met iemand van 113. Heel veel respect voor jullie, maar als ik een week last heb van zelfmoordgedachten ben ik helemaal kapot. Eerst had ik me aangemeld voor zo'n traject van 6 weken waarbij je opdrachten uit moet voeren om zo beter om te gaan met je gedcahten, maar dat was niet voldoende, dus heb ik maar een chat geopend. Het was alleen om 22.30, dus mocht het gesprek niet te lang duren. Ze heeft me geprobeerd te helpen om de gedachten minder maken, alleen niks hielp of ik voelde me er niet prettig bij (mijn gedachten en gevoelens opschrijven of mindfulnessoefeningen doen). Oftewel het was een beetje nutteloos. Nu zei ze wel dat ik terug moest komen zodat ze me verder konden helpen maar nu twijfel ik dus. Ik probeer de gedachten zo veel mogelijk te accepteren, meer kan ik niet doen ben ik bang. Dus ja, de vraag of ik weer een chat moet openen of het gewoon zo moet laten?

Ik wil gewoon niet in huis zijn want ik word gek van mijn ouders. Ik was net beneden en werd acuut chagrijnig omdat ze constant vragen stellen en me niet met rust willen laten. Er word gewoon constant op me gelet. Ik weet dat dat is wat ouders doen, maar ik trek het gewoon niet... Oké, ik zal stoppen met zeiken.

Groetjes,

Anoniempje

hey 

ben ik weer een keer ik heb me de laatste dagen best kut gevoeld waardoor ik geen energie kon op brengen om te bedenken wat ik zou moeten zeggen…

ik reageer gewoon per reactie heb geen zin om alles 2x te lezen... 

ik wil eerst ff zeggen dat dat mailtje van rick heel positief klonk in mijn oren.  

ik denk dat ie ergens een punt heeft maar ik zou het zelfde hebben . als het niet naar mijn zin gaat zorg ik er voor dat het wel naar mijn zin gaat.

ik denk dat je moeder jou "beter" kent dan ik.

ehm als ik kijk naar toen ik niet stevig in me schoenen stond kon idd iedereen die ik vertrouwde alles bij mij voor elkaar krijgen... 

ik denk dat het bijde is. als je het niet wilt en er helemaal niet voor open staat dan heeft het geen nut.  misschien moet je proberen er voor open te staan

ik snap dat je dat vind. vond/vind ik ook. maar ik weet dat dat beter is voor mijn omgeving dat het goed gaat met mij... 

als je nou hulp krijgt voor je depressie... kan je ook werken aan om je zelf te leren geven.

ja ik ken het ik heb het ook.

het lijkt mij een goed idee! nou het is verstandig. want dan heb je minder op je vork. minder stress. en vooral je moet dan niet nu al weten wat je gaat doen. en je hebt dan een jaar langer je veilige haven. 

ik heb geen idee wat het is

heb je tijdens de les frustraties of iets in die buurt? kijk je er van te voren tegen op? 

als dat zo zou ik het laten vallen.

ja het is ook vermoeiend... ik ben ook kapot... daarom leef ik ook voor me beste vriend... ik heb nu een week intensievere gedachten waardoor ik nu ook niet kan. en ik kom er nu ook gewoon uit…

ik heb het ook 2x geprobeerd nouja dat helpt mij ook niet haha. ze zeiden bij de eerste 6 weken dat ik naar een psycholoog moest. en bij de 2de x dat ik op genomen zou moeten worden. en die gene wilt binnen kort nog 1x kijken of ik echt niet op genomen wil worden niet dus... 

proberen kan geen kwaat ik zou het wel doen…

voor mijn gevoel zeik je niet hoor

groetjes blue

Hey!

Goed dat je weet wanneer afstand te nemen, moet je ook vooral doen als je het nodig hebt!

Dat er voor open staan gaat dus niet, vanwege de vicieuze cirkel…

Ik heb geen depressie, althans, niet op papier. Ik ben twee keer eerder getest en uit beide tests is gebleken dat ik geen depressie heb. Deze zelfmoordgedachten komen ook maar 2 keer per jaar voor, voor de rest heb ik er eigenlijk geen last van. Het is alleen zo dat ik het die twee keer per jaar wel heel erg zwaar heb.

Als ik mijn examens in tweeën verdeel heb ik misschien wel minder op mijn vork, maar ik vraag me af of school dan nog wel een veilige haven is. De mensen met wie ik nu omga zullen er niet meer zijn en het is ook niet zeker dat Rick er dan nog is…

RT staat voor Remedial Teaching, daarbij word je geholpen met huis- en leerwerk. 

Ik kijk niet per se op tegen die lessen en voel ook geen frustratie tijdens de lessen zelf of eromheen.

Ja, nou, ik heb niet echt iets of iemand om voor te leven. Ik moet zeggen dat het mij ook altijd helpt om voor iemand te zorgen, maar dat is op dit moment niet het geval (er is niemand om voor te zorgen).

Van die cursus, of wat het ook mag zijn moet ik nu iedere dag turven hoe vaak je suïcidale gedachten hebt en hoe lang dan. Op dit moment zit ik op een totaal van 39 keer verdeeld over 130 minuten ...

Ik heb een tweede chat geopend want het ging weer niet goed, maar ook deze keer heeft het niet geholpen. Ze hebben anderhalf uur met me gechat, maar kwamen op niks uit… Dan voel ik me nu ook nog schuldig, want die anderhalf uur hadden ze dan dus beter in iemand kunnen stoppen die er baat bij zou kunnen hebben gehad.

Groetjes,

Anoniempje

hey 

nou ehm idk ik weet het niet altijd…

ik wil graag reageren maar weet niet zo goed wat. dus als mijn reactie waardeloos is negeer het dan lekker.

ja dat las ik later... ja vervelend dat je daar in vast zit... er moet ergens toch een opening in zitten  

ja ehhh misschien moet je het er nog een keer met Rick er over hebben. 

ehmm klinkt niet goed denk ik ik weet niet... ik zou het niet willen bij houden. 

je hoeft echt niet je schuldig te voelen. omdat je hulp zocht.  

ik vind het trouwens wel goed van je dat je hulp hebt gezocht! 

groetjes blue 

Hey,

Anoniem06 schreef:

Dit is ook niet de GGZ, dus misschien dat dat het is.

Huh maar de GGZ is toch gwn de Geestelijke GezondheidsZorg? Dus dat is toch gewoon zo'n algemene term voor alles wat psychische hulp biedt?

Anoniem06 schreef:

Nee, maar dat zouden we wel moeten doen hè? Alleen wat voor afspraken? 

Om herhaling te voorkomen, lijkt me dat wel slim. Ik zou ook nog ff bespreken over de mails. Dus dat je in de cc wil.

Anoniem06 schreef:

Met dat gesplitst examen zouden ze dan willen bereiken dat ik meer rust heb. Iedereen maakt zich op dit moment namelijk veel zorgen om de schoolexamens die zich dit jaar gaan opbouwen en als ze over volgend jaar denken maken ze zich al helemaal zorgen. Ik sta inderdaad gewoon op overgaan en niemand twijfelt er aan dat ik dit jaar niet ga halen, het gaat ze meer om wat het me zal kosten.

Persoonlijk denk ik dat je pas zo'n beslissing moet nemen als je huidige situatie niet meer houdbaar is. Als jij eigenlijk wel tevreden bent met de hoeveelheid tijd die je op school bent en als je het eigenlijk nog wel redt, waarom zou je dan gesplitst examen doen? Ik zou het niet doen omdat iets kan gebeuren. Ik zou het doen als het de juiste oplossing is in je huidige situatie.

Ik zou in ieder geval eerst RT proberen.

Anoniem06 schreef:

Dus ja, de vraag of ik weer een chat moet openen of het gewoon zo moet laten?

Ze kunnen bij 113 je gedachten natuurlijk niet wegtoveren, maar ik vind het wel heel goed dat je met ze gaat praten. Ik denk dat het voor jezelf kan helpen om met een duidelijk doel die chat in te gaan. Wat wil je van ze en is het reëel om dat van hen te vragen? Dat helpt mij altijd.

Anoniem06 schreef:

Dan voel ik me nu ook nog schuldig, want die anderhalf uur hadden ze dan dus beter in iemand kunnen stoppen die er baat bij zou kunnen hebben gehad.

Dat is sowieso onzin, die chat is ook voor jou bedoeld.

Gr. Pin

Hey!

Nee klopt, je hebt helemaal gelijk. Ik weet niet waar ik met mijn hoofd zat toen ik dat over de GGZ schreef…

Nou, ik zit in de problemen. 

Ik had namelijk mijn zelfmoordplan afgemaakt en wilde die (dit was dinsdag) vandaag uitvoeren. Dit heb ik aan Rick verteld (niet de beste zet, I know). En nu gaat hij de zorgcoördinator bellen (die niet opnam, maar zodra ze terugbelt helemaal over de rooie is). En dan worden mijn ouders ingelicht en zit ik met de gebakken peren.

Ik ben stiekem best wel bang dat ze me gedwongen laten opnemen. Aan de andere kant hebben ze geen reden, want nu voel ik me prima, maar goed. Ook ben ik echt bang dat ik van de zorgcoördinator niet meer met Rick mag praten omdat ik het nu zo bont heb gemaakt, oftewel alles gaat pittig slecht. En als ik hier over nadenk wil ik misschien toch wel stoppen met leven dus ik zal er maar niet meer over nadenken. Ik kan nu niks meer doen. (Tenzij iemand heel goed advies heeft, want ik ben tot 16:15 nog op school, dus ik kan Rick nu nog spreken.)

Er is ook nog nieuws van die instelling, want toen ik daar woensdag was hebben ze gedreigd met een gedwongen opname als ik zo door zou gaan en hulp zou blijven weigeren. Dus ja, geweldige week.

Groetjes,

Anoniempje

Wow oké ik krijg nu pas een mail van deze reactie..!!??

Ik ben heel benieuwd wat er inmiddels is gebeurd. Dit klinkt heel heftig!

Ik hoop dat je niks hebt gedaan met je zelfmoordplan!!

Hoe komt het dat je toch zo concreet over zelfmoord bent gaan nadenken?

Ik hoop dat alles goed gaat en dat ik snel iets van je hoor,

Gr. Pin

Hey!

Twee weken geleden kreeg ik last van suïcidale dwanggedachten, dat heb ik een week volgehouden en toen trok ik het niet meer, ik was helemaal kapot. Toen heb ik met 113 gechat in het weekend (volgens mij heb ik dat eerder ook al verteld, maar oké), op beide dagen. Ze konden vrij weinig voor me doen. Toen werden de zelfmoordgedachten meer een wens om dood te gaan. Ik begon (omdat het me een rustig gevoel gaf) mijn zelfmoordplan af te werken (dit doe ik altijd als ik suïcidaal ben en met suïcidaal bedoel ik voornamelijk zelfmoordgedachten). En ja, toen was het af. Op woensdag moest ik naar die stichting en daar begonnen ze te dreigen met gedwongen opname. Ook vroegen ze of ik zelfmoordgedachten had en of ik daar zonder mijn ouders erbij meer over kwijt wilde. Ik zei nee. Ze vroegen toen alsnog of ik een plan had en hoe zwaar het was. Toen heb ik gelogen. Die dag ging het heel erg slecht en had ik het plan om op vrijdag zelfmoord te plegen. Ik ben na dat gesprek de rest van de dag niet meer naar school geweest. Op donderdag kwam ik mijn bed niet meer uit, maar qua suïcidalietit ging het beter, ik voelde me gewoon erg slecht. Het plan was dus een beetje van tafel geworpen. Op vrijdag ben ik maar weer naar school gegaan omdat ik met Rick wilde praten en toen heb ik verteld wat er allemaal was gebeurd die week. Ja, en toen gebeurde dit allemaal.

Mijn moeder is naar school gekomen om me op te halen en toen is ze mee naar boven gekomen. Daar heb ik het haar moeten vertellen (inmiddels was mijn mentor er ook bij gehaald, de zorgcoördinator had namelijk nog steeds niet teruggebeld). Eerst bleef ze best rustig en had ze 113 gebeld, ik zei dat ze daar niet moest zijn, maar bij de huisarts. Ze wilde namelijk de crisisdienst bellen (ze wilde eerst naar huis om te bellen, maar ik wilde dat ze op school zou bellen, daar voelde ik me prettiger). Toen flipte ze hem. In de tussentijd dat zij de huisarts heeft proberen te bereiken heb ik op de speaker met 113 gebeld terwijl mijn mentor en Rick erbij zaten. Mijn mentor is ook nog een paar keer bij mijn moeder wezen kijken, ook om haar gerust te stellen. Rick werd gebeld door de zorgcoördinator en heeft haar bijgepraat, daarna heeft hij er heel stilletjes bijgezeten. De huisarts wilde me zien dus zijn we daar naartoe gegaan. Ik heb 1 op 1 met haar gepraat en daaruit bleek dat er geen direct gevaar was, maar ik kon niet beloven dat als het slecht ging ik aan de bel zou trekken. Ik heb ook mijn plan met haar gedeeld. Toen werden mijn ouders erbij gehaald en mocht ik naar huis terwijl zij de crisisdienst zou bellen. Ik mocht thuis niet alleen zijn, echt gewoon niet. Zelf vond ik het nogal overdreven, omdat het gevaar geweken was. Om eerlijk te zijn was ik de enige die helder was die middag en avond, voor mijn gevoel althans, ik bleef rustig en heb iedereen zitten kalmeren. Ik heb eerst Clay gebeld, want ik had haar eerder al geappt en vervolgens heeft mijn mentor haar die middag ook nog gebeld. Ze was bezorgd, maar we hebben ook gewoon even lekker gekletst en dan vond ik erg fijn. Toen heb ik gekookt (wat mijn ouders erg vreemd vonden). De crisisdienst belde en ze zouden rond 22u komen om me te beoordelen. Daar was ik best gespannen voor. Ze hebben anderhalf uur met me gepraat en ik moest beloven dat ik maandag (gister) naar de stichting ging, want dan had ik een afspraak met de jeugdpsychiater (was ik sowieso al van plan, ik was niet meer zo suïcidaal). Mijn ouders waren nog steeds erg bezorgd en toen hebben ze afgesproken dat de crisisdienst zowel op zaterdag- als op zondagochtend zouden bellen. 

Op zaterdag had ik eigenlijk afgesproken met die ene vriendin (ze moet echt een bijnaam krijgen). Dit mocht niet, want mijn ouders vonden het te vroeg (10:00) en ik mocht bovendien niet naar haar huis toe. Ik moest wel de hond uitlaten (nogal dubbel als je het mij vraagt). Ik heb nog even met die vriendin gebeld en had ook beloofd Rick nog te bellen. Dat heb ik gedaan. Deels om een beetje afleiding te hebben en deels om hen gerust te stellen. Ik mocht Rick ook nog op zondag bellen als ik wilde, maar dat heb ik niet meer gedaan. De rest van de dag heb ik vrij weinig gedaan tot het 19u was, toen had ik namelijk een wedstrijd (vreemd tijdstip, I know). Ik werd best wel in de gaten gehouden, want ik was die woensdag ziek geweest, maar voor de rest wel een goede afleiding. Toen heb ik de tweede les van de cursus van 113 gedaan. De opdracht deze week is om een positief dagboek bij te houden en om een crisisplan op te stellen. Daarbij vul je in waneer je je zo slecht voelt dat je hulp nodig hebt en hoe je afleiding kunt zoeken. Als dit niet helpt heb je ook nog een bellijst en als je dan in crisis raakt heb je nog het telefoonnummer van de huisarts en van de crisisdienst. Ik heb dus een aantal mensen gevraagd voor die bellijst. Allereerst die vriendin, zij zei ja. Vervolgens Clay, ook zij zei meteen ja. Toen heb ik Rick ook nog gevraagd, hij moest er nog even over nadenken. Ook heb ik mijn mentor gevraagd, maar die wilde eerst nog met de zorgcoördinator praten. Ik moet eerlijk zeggen dat ik niet zeker weet of Rick denkt dat hij het kan, hij kan namelijk zelf nogal snel stressen. Mijn mentor heb ik meer gevraagd omdat ze er vrijdag bij was en toen wel goed rustig bleef. Rick, Clay en die vriendin heb ik ook gevraagd omdat ik ze mag, bij mijn mentor is dat minder het geval.

Op zondag gingen we naar mijn oma. Dit stond van te voren al vast, mijn familie weet niks of in ieder geval vrij weinig van mijn problematiek. Eerst had ik nog mijn mentor gebeld om te vragen hoe het met haar ging en om haar vragen te beantwoorden. Ze stelde voor om bij het gesprek te zijn waarin ik mijn twee vriendinnen op school vertel wat er is gebeurd te zijn. Zij of Rick, zodat mijn vriendinnen wisten dat ze iemand hadden om mee te praten mocht dat nodig zijn. Ik heb gezegd dat dat niet hoefde. Vond het best vervelend dat ze dat zei, het voelde een beetje als een verwijt dat ik wel goed voor hen moest zorgen terwijl het enige wat ik die afgelopen dagen had gedaan bestond uit het zorgen voor anderen. Bij mijn oma was ik erg gespannen, dus toen heb ik huiswerk gemaakt om rustig te worden, wat eventjes werkte. Later op de avond kwamen mijn neefjes en ik kan niet zo goed met kleine kinderen omgaan dus was blij dat we weg konden gaan. Die avond heb ik nog anderhalf uur met mijn ouders gepraat over het feit dat ik mensen niet gauw vertrouw, ze al gauw niet mag en snel een oordeel heb. Ik was helemaal geïrriteerd na dat gesprek, want we waren nergens op uit gekomen. De rest van de avond was ik dwars. Ik was ook boos op Rick omdat ook hij in zijn mailtje liet blijken dat ik wel goed voor mijn vriendinnen moest zorgen en toen heb ik tot half 1 met die ene vriendin gepraat. Toen ging ze naar bed en ben ik nog tot 2 uur opgebleven.

Gister was dus het gesprek met de jeugdpsychiater. Ook dit gesprek duurde erg lang, wel 2 uur. Het kwam er eigenlijk op neer dat mijn bloeddruk waarschijnlijk te hoog is (daar hoor ik vanmiddag meer over, want ik moet naar de huisarts), ik bloed moet prikken (ook dat gaat vanmiddag gebeuren en ik ben best wel bang en zenuwachtig, maar Clay en die ene vriendin hebben me al wat moed ingesproken), ze me aan de antidepressiva wil zetten (wat ik wil weigeren, want ik wil geen medicijnen, vind het onzin dat het zo snel wordt gegeven en wil niet mijn stemming laten bepalen door een medicijn) en dat als ik dat in combinatie met behandeling (weet niet of het voor beide apart ook geldt) ook weiger ik word beoordeeld voor een gedwongen klinische opname. Ook heb ik de keuze om me vrijwillig op te laten nemen. Ze vroeg ook nog of ik echt niet speciaal wilde worden behandeld op school en toen heb ik nee gezegd. Wel ben ik van plan om donderdag te vragen wat ze daar mee bedoelde (donderdag krijg ik mijn behandelvoorstel). Ik word helemaal kriegelig van al deze opties, maar probeer mezelf te laten wennen aan het idee van een opname, omdat ik op dit moment niet de zorg krijg die ik nodig heb en anderen daaronder moeten lijden, maar daar kom ik straks nog wel op terug. Ik had eigenlijk met Rick afgesproken dat ik na dat gesprek met de psychiater naar hem toe zou komen omdat het dan pauze was en we dan een lokaal kregen zodat ik mijn vriendinnen kon vertellen wat er de afgelopen dagen is gebeurd. Echter liep het gesprek zo erg uit dat dat niet meer mogelijk was dus het eerste wat ik heb gedaan toen ik dat gebouw liep was Rick bellen om te vragen wat ik moest doen en of ik maar meteen bloed moest prikken omdat ik zo bang was. Hij zei dat we na ons laatste lesuur naar hem toe konden komen, dat hij daarna ook nog even met me wilde spreken omdat ik gespannen klonk en dat ik maar niet moest gaan bloedprikken, want er was niemand bij me. Dus toen heb ik het aan mijn vriendinnen verteld, ze waren bezorgd, maar reageerden goed. Ze wilden niet echt met iemand praten, zelf denk ik ook niet dat dat nodig is, ze houden zich er namelijk erg rustig onder en zijn ook vrij nuchter. 

Toen had ik dus nog een kort gesprekje met Rick, waarin hij vertelde dat ze met de zorgcoördinator hadden gesproken, dat die een afspraak wilde met mijn ouders om te kijken wat school voor me kon betekenen (niks), wat ze aan mijn leraren moeten vertellen (niks, of in ieder geval zo min mogelijk). Ook ging ze nog 113 bellen wat betreft dat crisisplan (ik vraag me echt af wat ze daar mee wil bereiken, maar goed). Rick zei dat hij waarschijnlijk wel op de bellijst wilde, maar nog even af wilde wachten wat de zorgcoördinator nog te zeggen had. Ik moet wel zeggen dat ik het erg vervelend vind dat iedereen daar op school constant met elkaar over mij aan het praten is, want ze kunnen niks (niet dat ze incapabel zijn, maar er is niks wat ze kunnen doen om te helpen). Ook toen ik Rick en mijn mentor had gevraagd voor de bellijst zei mijn mentor de volgende dag toen ik haar belde dat ik Rick dus ook had gevraagd, dat ik denk: wat gaat jou dat aan, hoe weet je dat? Je moet die beslissing voor jezelf maken, die kan niemand voor jou maken, dus waarom moet je nou met elkaar gaan overleggen? Maar goed.

Toen ik gister thuis kwam moest ik huilen. Heel veel huilen. Ik heb na het eten zo'n 45 minuten non-stop gehuild. Volgens mij kwam het toen pas allemaal binnen. Later die avond heb ik het nog met mijn ouders over school gehad, over Rick, mijn mentor en de zorgcoördinator. Dat ze te veel met elkaar communiceren (zelfs mijn ouders vinden dit). Omdat Rick zo onzeker is wil hij overal over overleggen. Mijn moeder is van mening dat ik de gesprekjes met hem op een laag pitje moet zetten en dan maar wat meer met Clay moet praten. Rick weet namelijk geen raad met deze situatie volgens mijn moeder. Ik zie zelf ook dat hij het moeilijk heeft en dat hij niet weet wat hij moet doen. Alles wat hij zelf bedenkt is goed, maar als hij dan gaat overleggen wordt hij weer overgehaald en doet hij weer het verkeerde en dat vind ik erg jammer. Maar ik weet dat ik zijn onzekerheid niet weg kan nemen. Ik vind het alleen lastig om nu naar Clay te gaan, omdat ze vorig schooljaar duidelijk heeft gemaakt dat ze niet meer mijn vertrouwenspersoon zal zijn. Ze zou het wel begrijpen als ik zou zeggen dat het nu niet gaat met Rick en zou vragen of ik wat meer op haar mag steunen. Ze zou ook goed haar grenzen aan kunnen geven, maar het is gewoon zo dat ik me dan heel erg tot last voel. Die ene vriendin zit nu ook gewoon heel vaak met me te appen en ik wil niet dat ze dat hoeft te doen. Ik weet het gewoon even niet... Ik ben sowieso van plan om vrijdag tijdens mijn gesprekje met Rick te vertellen hoe ik erover denk en hem even te vragen wat hij ervan vindt en of hij begrijpt wat mijn moeder bedoelt, want ik wil wel dat hij inziet wat hij aan het doen is en het niet echt helpt. Nu vraag ik me dus wel af of ik Clay maar even moet appen met de vraag wat ik met Rick aanmoet. Of ik moet doen wat mijn moeder zegt. Ze appt de laatste tijd al best vaak met me, dus ik voel me al een last, maar goed. Ze is weer eens de enige volwassene op dit moment die ik om hulp kan vragen.

Oh en dan nog school: ik ben ook vandaag weer afwezig en als ik thuis kom stort ik meteen in dus kan ik eigenlijk alleen op school iets aan school doen. Ik voel me echt een aansteller, maar oké. Ik loop best wel wat achter met toetsen en huiswerk en vraag me af wat ik ermee aan moet. Moet ik gewoon die toetsen maken ook al weet ik dat ik ze helemaal verpruts of moet ik gaan vragen om een heleboel uitstel (niet van alles natuurlijk, maar wel het meeste) in de hoop dat ik het binenkort in kan halen. Maar dan moet ik wel erg veel inhalen…

Nou, gefeliciteerd als je bij het einde bent gekomen, geef jezelf maar even een schouderklopje namens mij.

Groetjes,

Anoniempje

Hey,

Wow, wat een verhaal. Ik ga even bekijken hoe ik mijn antwoord overzichtelijk ga formuleren 

Om te beginnen (ik heb alles al gelezen eerder op m'n telefoon en nu ga ik het beantwoorden, want ik ben nu thuis) ben ik blij dat er alweer zo snel een antwoord volgde. Dus ik ben erg blij dat je, relatief gezien, oké bent. Dus ja, dat je nog leeft en niet in het ziekenhuis ligt ofzo.

Je plan was nu af en aangezien deze af was, wou je 'm ook maar meteen uitvoeren. Klopt dat een beetje? Wat heb je nu met het plan gedaan? Helpt het om 'm weg te gooien, dat je dan zeg maar weer opnieuw moet beginnen of zit het zo in je hoofd dat ie nu eenmaal af is?

Als ik het goed begrijp heb je Rick dus op die vrijdag van het plan verteld dat je een plan had? 

Nadat je met Rick had gesproken, kwam je moeder en zijn er op school (telefoon)gesprekken geweest. Ik vind het goed van je dat je hebt aangegeven dat je dat op school wou. Ik denk inderdaad dat dat ook goed is geweest, zodat je niet alleen met je (niet al te kalme) moeder was geweest in deze crisis. (Kunnen we het een crisis noemen? Ik denk het wel…?)

Jij ging naar de huisarts en de crisisdienst kwam uiteindelijk naar jou toe. Cool, ik moest altijd naar zo'n eng gebouw.

Voor je gevoel was jij de enige die rustig was. Dat is op zich herkenbaar. Ik bedoel, jij hebt toegang tot jouw exacte gedachten en gevoelens. Bij alle omstanders gaan er alleen alarmbellen af en daar wordt waarschijnlijk het ergste gevreesd. Zij weten niet wat er precies in jou omgaat, zelfs niet als je het ze vertelt. Zij hebben niet dezelfde kennis en voelen niet de emoties die jij voelt en dat maakt denk ik toch dat anderen geen gevoel van controle hebben. Als je echt over zelfmoord praat, nemen ze het liefst de veiligste optie, om er maar zeker van te zijn dat ze je niet weg laten gaan en je er dan alsnog een eind aan maakt. 

Je hebt die middag nog met Clay gebeld en gekookt. Oké, heb ik dit goed? → Ik denk dat je zelfmoordgedachten inmiddels al lang niet meer zo heftig waren als toen je het plan maakte, misschien zelfs weer terug op hun oude niveau. Voor jou was dit hele circus dus wat overdreven, omdat het voor jou niet echt meer aan de orde was. Klopt dat? Daarom vinden je ouders het misschien wat gek en jij hun reactie?

Anoniem06 schreef:

Op zaterdag had ik eigenlijk afgesproken met die ene vriendin (ze moet echt een bijnaam krijgen)

Is dat die vriendin die ook problemen heeft en waarbij jullie elkaar steunen of is het diegene van de basisschool waar je weer contact mee had gezocht? 

Wat dacht je van Fleur? 

Fijn dat je ook even kon sporten. Ik vind dat altijd een fijne afleiding :)

Ik vind het knap dat je ondanks alles wel aan de slag gaat met die zelfhulpcursus van 113. Het lijkt me dat je daar toch wel echt motivatie voor nodig hebt. Ik vraag me dan af waar je dat dan vandaan haalt en waarom je dit wel wil proberen, maar real life therapie (om het zo maar even te noemen) eigenlijk niet wil.

Je kreeg het gevoel dat anderen jou verweten dat je niet voor je vrienden hebt gezorgd. Ik zou het wel slecht van ze vinden als ze dat oprecht zo zouden bedoelen. Ik denk namelijk dat een schuldgevoel erbij een van de laatste dingen is die je nu kan gebruiken. Misschien zit er nog een andere reden/bedoeling achter, maar daar kan ik geen uitspraak over doen.

Al die gesprekken duren inderdaad vaak lang. Ik vond dat vrij vervelend. Dat zat ik eerst een uur bij de huisarts en daarna 3 uur bij de crisisdienst en ik kon alles 10.000x uitleggen. Irritant…

De psychiater wil wat lichamelijke testjes doen en je eigenlijk aan de antidepressiva zetten. Ik heb medicatie ook geweigerd en eigenlijk kunnen ze je daar alleen toe dwingen als je gedwongen opgenomen zit en dit onderdeel is van je behandelplan volgens mij. Ik vind het persoonlijk ook een beetje vroeg voor medicatie, gezien je niet eens een echt behandeling hebt gehad…

Er is ook gezegd dat er gekeken gaat worden naar een gedwongen opname als je behandelingen blijft weigeren. Opmerkelijk dat ze daar al zo snel mee komen en dat ze dan denken dat dat wèl nut heeft.

Je bent het zelf wel aan het overwegen. Wat me wel belangrijk lijkt om hierin mee te nemen, is het verschil tussen een crisisopname en een langere opname. Als je een crisisopname (en soms ook gwn bij een gedwongen opname) hebt, dan zit hier meestal geen behandeling bij. Ze stoppen je letterlijk in zo'n instelling zodat je geen zelfmoord kan plegen, tot je crisis voorbij is. Bij een opname voor langere duur zit vaak wel een behandeling. Dat lijkt me sowieso belangrijk om naar te informeren als dit echt een serieuze optie/mogelijkheid gaat worden.

Daarbij moet je je niet laten opnemen om anderen hiermee te ontzien. Een opname is zeer ingrijpend en moet je dus alleen voor jezelf doen.

Je bent niet gaan bloedprikken door angst. Kan er binnenkort iemand met je meegaan?

Je hebt het je schoolvrienden verteld, wat er is gebeurd. Zij reageerden goed. Dat is fijn :)

Je zegt dat school niks voor je kan betekenen, maar ik denk dat dat anders ligt. School kan je op verschillende punten ontzien. Je schrijft over een grote achterstand met schoolwerk. Je kan met school gaan overleggen wat je wel en niet moet doen en of je dus dingen kan skippen. Ook zou je een aangepast lesrooster kunnen krijgen en dus eventueel (uiteindelijk) iets van een gesplitst examen traject ingaan. Ik denk dat het wel belangrijk is om duidelijk met iemand op school aan de slag te gaan met plannen en uitzoeken wat wel en niet belangrijk is voor jou om te gaan doen. Dan heb je in ieder geval daar overzicht en duidelijkheid. 

Zelf volgde ik een aangepast rooster toen ik vet depressief was en dat was chill. Ook heb ik een vak (tijdelijk) laten vallen en veel dingen geskipt (onbelangrijke SO's en PO's). Dat gaf rust.

Oh lol, m'n tekstvak liep vast en ik dacht ff dat ik niet meer door mocht typen, omdat m'n reactie te lang werd 

Je vindt het jammer dat Rick zo veel wil overleggen. Je denkt juist dat wat hij zelf bedenkt goed en fijn is, maar door het overleggen alles wat minder wordt. Ergens snap ik natuurlijk dat hij veel wil overleggen, want dit is een moeilijke situatie, maar ik snap jou ook. Ik zou dit zeker tegen hem zeggen en hierbij benadrukken dat je dus heel blij bent met zijn eigen reacties en ideeën en dat je denkt dat dat heel nuttig is. Misschien kun je voorstellen dat het meer een soort updates worden naar die mensen waarmee hij overlegt, maar dat hij verder doet en beslist wat hij zelf heeft bedacht?

Ik denk overigens dat je Clay wel om advies kan vragen. Ik denk ook dat het dan voor jou fijn kan zijn om te informeren naar haar gevoel e.d. in deze situatie. Jij bent bang dat je haar te veel '’lastig valt'’. Vraag om haar mening, dan kun je stoppen met speculeren. Dat geeft jou denk ik rust.

Schouderklopje is done.

Gr. Pin

hey

ik heb een pauze van mijn toppic maar ik moest wel even op de joune reagere…

ik heb 3 pauzes genomen van een uur om het volgende te lezen (ben momenteel best wel onstabiel). let pls niet op de emojis want als ik druk ben en niet goed weet wat ik moet typen gebruik ik wat meer emojis en als het te onserieus over komt is doe ik dat niet expres...

eerst wat is er veel gebeurd in jou week

nou die heb ik niet nodig haha. want het telt niet als je 3 pauzes neemt. jij krijgt een virtuele knuffel van mij omdat je het zo goed hebt vol gehouden. je hebt geluk want ik geeft nooit knuffels en ook geen vertiuele

dat klopt wel ze zijn er om te kijken hoe je op dat moment het best in leven kan blijven. ze kunnen het gevoel niet weg halen (was het maar zo )

ik snap dat je gelogen hebt. maar ik ben streng tegen liegen. je hebt het gedaan om zelfbescherming. maar is het niet onhandig dat je gelogen hebt? 

oke dit is best eng want dit heb ik 2 weken geleden gehad... op woensdag plende ik het om vrijdag te doen en donderdag kon ik me bed niet uit komen. daarom heb ik een pauze. genoeg over mij terug naar jou...

ik snap jou en haar. jij vind het fijn om het op school te doen omdat daar mensen zijn die je vertrouwd en thuis is er alleen je moeder en je vader (en honden maar die praten niet mee ). voor haar is het thuis fijn omdat dat haar veilige have is... 

ik vind  het echt heel erg knap dat je dat gedeeld hebt... 

dat komt omdat jij je gevoel kent en zij kunnen niet in jou hoofd kijken hoe erg het is.

misschien hannah of dat ene meisje uit 13 redenen waarom (kan geen engels dus ff de Nederlandse vertaling is voor mij makkelijker). die gene die er een eind aan heeft gemaakt. want ja ze heeft gedachtes daar aan... als het te negatief is moet je een andere verzinnen hoor!

heb je gewonnen? 

wat voor sport? als je niet wilt andworden is het ook goed.

ik snap dat dat een lastig gesprek was maar het is op zich best goed dat je er over gepraat hebt. 

altijd leuk gesprekken hebben vooral als ze langer zijn dan 15 minuten . 

dat snap ik volledig want jij bent jij en ze horen je niet te veranderen door medicijnen. (ik zou hele andere medicijnen krijgen er voor.  die me rustig zou moeten houden. die voor adhders zijn gemaakt. maar dat heb ik na een goed gesprek geweigerd) 

heb je hier op geandwoord? 

ik zou om eerlijk te zijn als het beter voor jou is zou ik het toch in over weging nemen (je mag me ook gek noemen  hoor. want dat doe je niet zo maar) 

ik snap dat dat kut is. maar bij jou is dat niet als enigste hoor . al zo dra ik geen lach bij binnen komst heb gaat mijn mentor naar de psycholoog om te vragen of er iets aan de hand zou kunnen zijn. en ja ze hebben elke week na school op woensdag een gepsrek over mij hoe het gaat... 

het is niet om trots op te zijn maar ik vind het wel knap dat je zo lang kan huilen (oke sla dit maar lekker over.  ik bedoel dit niet gemeen).

sorry voor het laatste stuk heb ik niks meer te beantwoorden... 

sorry voor mijn vreemde reactie. denk ook niet echt dat je er iets aan hebt... 

groetjes blue

Hey! 

Ja, dat klopt. Ik heb het plan niet opgeschreven of iets dergelijks (ik heb wel een lijstje met dingen die ik in mijn afscheidsbrieven wil zetten, maar dat is dus meer voor de mensen die ik zou achterlaten en dat wil ik dus niet weggooien). Het plan zit dus in mijn hoofd en ik kan het niet weggooien of iets dergelijks.

Ja, ik heb hem verteld dat ik een plan had en dat ik het eigenlijk die vrijdag had uitgevoerd als ik me toen nog steeds zo had gevoeld. Ik heb hem het plan niet verteld, dat weet alleen de huisarts, de crisisdienst en nu dus ook mijn psychiater en begeleider. 

Ik snap hun reactie wel hoor, maar wist ook dat het niet nodig was. Maar voor de rest klopt het ja.

Ja, dat is de vriendin die ook problemen heeft. Aan die andere vriendin had ik het nooit uit kunnen leggen. Fleur vind ik een goede naam! (Hannah is ook een goede hoor Blue, maar ik heb altijd moeite met kiezen, dus ga ik uit op alfabetische volgorde  )

Ja, dat moet ik dus aan iedereen uitleggen, waarom ik die cursus wel doe, maar geen behandeling wil. Voor mij was het meer dat ik eerst dit ging proberen voordat ik met 113 zou chatten, maar het hielp dus niet acuut, want het is een traject van 6 weken. Echter ben ik wel het persoon dat als ze aan iets begint ze het ook afmaakt. Een andere reden is dat ik wel bereid ben het broodnodige te doen, maar niet iets waarvan ik weet dat het écht kan helpen. Klinkt dit raar? Vast wel.

Ze zullen het vast niet zo bedoeld hebben, maar als ze het allebei zeggen vind ik het gewoon vervelend. Maar ja, ik ben ook gewoon gevoelig.

Hèhè, iemand die het met me eens is (iedereen vind dat ik het gewoon moet proberen, maar ik vind het nogal een groot ding om 'gewoon’ te proberen).

Ja, ik begrijp er ook vrij weinig van… Ik bedoel, heb je de procedure gezien die ze dan moeten volgen? Ik snap dat ze willen dat ik hulp krijg, maar kom op.

Het gaat dan om een opname met behandeling. Ik weet dat ik het voor mezelf moet doen, maar ik wil ook niet dat iemand anders hieronder moet lijden behalve ikzelf.

Ik ben gister zelf gegaan (mijn vader heeft me wel gebracht) en het ging goed, dus deze keer een schouderklopje voor mij. Oh, en mijn bloeddruk is ook goed!

Ik weet dat ze dat kunnen doen, maar dat wil ik dus absoluut niet.

Ik snap Rick ook heel goed, het is ook heel veel. Dat ben ik ook van plan om te zeggen, maar goed, als hij al naar me luistert neemt dat niet weg dat ik hem wel belast.

Ik heb haar even een appje gestuurd, dus ik zal de belangrijke berichten hier even weergeven:

Ik: Ik heb er best wel veel last van dat op school zo veel over me wordt gesproken door de zorgcoördinator, mijn mentor en Rick. Ik snap dat ze bezorgd zijn, maar er worden ook dingen besproken die helemaal niet van belang zijn. Zelfs mijn ouders vinden het niet kunnen. Mijn moeder is van mening dat omdat Rick zo onzeker is hij zo veel bespreekt met anderen (ben ik het mee eens) en dat hij niet weet wat hij met de situatie aanmoet. Ze wil nu dat ik de gesprekken met hem op een laag pitje zet zodat ik hem zo min mogelijk belast. Wel begrijpt ze dat ik op dit moment een vertrouwenspersoon nodig heb en wil ze dat ik meer contact met jou opneem. Ik weet dus niet zo goed wat ik moet doen.

Clay: Hoezo vinden je ouders het niet kunnen? Het is hoe de zorg op school geregeld is. Ik denk dat het voor Rick inderdaad wel belangrijk is om er over te praten en advies over te vragen. Natuurlijk kun je ook meer met mij praten, maar ik woon niet zo dichtbij. Ik denk dat het ook wel goed voor je is om wekelijks met iemand in persoon de week door te spreken. En ik denk dat de gesprekken met Rick daarvoor goed werken.

Ik: Nou, ze denken dat mijn situatie op school een eigen verhaal gaat leiden. Ze vinden dat mijn mentor en de zorgcoördinator 'jaloers' zijn op zijn vertrouwensband met mij en hem zo veel mogelijk beïnvloeden. Ja, maar je beslist toch zelf of je op de bellijst van mijn crisisplan wilt? Ik begrijp dat je met de zorgcoördinator wilt praten, maar in het weekend hadden ze het er al met elkaar over gehad. Ik vind het zo jammer, want hij doet het goed, alleen dan zeggen de zorgcoördinator of mijn mentor weer iets en dan doet hij toch weer iets anders. Maar daar kan ik niks aan veranderen. Wekelijkse gesprekken moeten natuurlijk blijven, maar ik moet niet zo veel vertellen en als ik voor de rest iemand nodig heb niet naar hem toe gaan.

Clay: Zou het heel apart vinden als je mentor of de zorgcoördinator 'jaloers' op hem zijn. En denk ook niet dat het een eigen verhaal gaat leiden. Maar de zorgcoördinator hoort het inderdaad allemaal uit 2e hand, misschien kan ze ook een keer met je ouders praten?

Ik: Ja, dat wil ze ook gaan doen. Maar dan om te kijken wat school kan doen (niks).

Clay: Maar Rick doet het goed zonder de bemoeienis van de zorgcoördinator en je mentor, dat zou ik hem in ieder geval zeggen.
En misschien mag hij van school niet op het crisisplan? Ik weet niet hoe het zit, dat kan zijn. Je bent aan een meldingsplicht gebonden op school.

Ik: Dat snap ik maar moet hij daarvoor meteen dezelfde dag dat ik het hem vraag met mijn mentor contact opnemen?

Clay: Ik weet het niet, je kunt hem vragen waarom hij dat heeft gedaan

Ik: Ja, ze houden dus constant met elkaar contact omdat ze niet weten wat ze ermee aan moeten. Maar eerlijk is eerlijk, dat is ingevuld.

Clay: Misschien kunnen je ouders ze nog eens duidelijk maken dat ze van school geen professionele hulp verwachten. Dus dat ze er niks mee moeten.
Misschien kunnen ze er rekening mee houden als je achterloopt met hw of iets dergelijks, maar de rest niet.

Ik: Dat heb ik ook gezegd, dat gaan ze ook doen, maar volgens mijn ouders luisteren ze daar niet.

Bovendien zegt mijn moeder dat het voor hem iets persoonlijks is maar voor mijn mentor is het iets van school, maar goed, dat moet ik dus ook vragen.

Clay: Oké, ik weet ook niet of het voor hem persoonlijk is.

Ik: Hij zei vanaf het begin dat hij wel wilde, maar nog geen definitief antwoord wilde geven. 

Maar ja, wat moet ik doen?

Clay: Ik zou het ook tegen hem zeggen
En vragen hoe hij ertegen aan kijkt

(geen zorgen, dit is gewoon kopieer- en plakwerk)

Lief van je dat je even wilt reageren. Weet dat het niet hoeft, jouw gezondheid moet op nummer 1 staan!

Dat telt ook gewoon hoor! En bedankt voor de knuffel, ik voel me heel erg speciaal dat ik hem heb gekregen!

Nee, want ik vertrouw die vrouw niet. Ik mag haar niet zo. Ik ben zelf ook streng tegen liegen, maar vind het gerechtvaardigd omdat ze eerst vroeg of ik er iets over kwijt wilde zonder dat mijn ouders erbij zaten. Toen zei ik nee. Daarna ging ze doorvragen en toen heb ik gelogen.

Heel veel sterkte!

Nee, we verloren met 17-4  . Ik speel korfbal.

Nee, donderdag krijg ik een advies / behandelplan en dan krijg ik de tijd om te beslissen wat ik wil.

Haha, ik vind het ook een hele prestatie. Toen Clay vertelde dat ze wegging heb ik dit ook gedaan. Waar je lichaam allemaal wel niet toe in staat is…

Allebei heel erg bedankt voor jullie reacties!

Groetjes,

Anoniempje

hey 

ik voel me vandaag op recht goed dus misschien een wat normalere reactie haha. mijn reactie slaat echt helemaal nergens op maar oké.  

bij mij werkt het als ik een duidelijk plan heb het op te schrijven met alle details en het dan ik zulke klein mogelijk stukjes verschuren. zodat je het viesiek uit me hoofd kan zetten. hij blijft dan nog wel natuurlijk maar de precieze aan pak is wel echt weg... 

fijn dat de mensen die jou moeten helpen en er ook voor zijn dat zij je plan weten. 

had ik ook gedaan hoor kiezen is ook moeilijk.

nee hoor! het klinkt logisch want als het gaan helpen veradert er dus iets en wat moet je dan? als je in eens prima voelt dan is het in eens rustig in me hoofd en hoef je niet te vechten dus dan is het ook maar saai + de toekomst is ook gewoon eng... waardoor een geplende dood veiliger aan voelt.  

klopt dit? zo is het voor mij iedergeval... 

bedoel je hier mee te zeggen dat je wel hulp wil maar niet de mensen die jou hulp geven niet wil belasten? 

als dat zo is... zij hebben gekozen voor dit werk te doen he! ze hebben jou dingen om mee te helpen voor het gene van een ander persoon…

ja je belast Rick door dat je met hem praat. maar ik denk als je nu stopt met praten dat dat hem meer belast kwa zorgen om jou.  

ik moet een tussen in weg gaan vinden tussen op het forum actief zijn en helemaal niet actief zijn.  allebei trek ik niet zo goed. ik 'moet' van me zelf zo snel mogelijk reageren. ik ga proberen de moet er af te halen... 

je bent ook speciaal! want jij bent anoniem06 (klinkt beter met een naam) en niemand kan jou vervangen of veranderen. en ja je bent onzeker in dingen maar hoe jij bent voor mijn gevoel is dat je een heel lief en zorgzaam mens bent! die voor iedereen klaar wilt kunnen staan.

ik snap het volledig! zou ik ook hebben gedaan.

dankje! 

ach je zit te minste op een sport en  hebt mee gedaan! daar gaat het om. 

als ik met korte pauzes zeg maar wel huil maar soms ff geen tranen dan kan ik het een uur vol houden maar echt aan een stuk door is niet meer dan een minuut.…

groetjes blue