De Kindertelefoon.nl

hey 

zou je niet voor een volgende keer in de plaats op vakantie bvb 2 losse dagen leuke dingen doen met alle bei je ouders of alleen met je vader. dat je een keer met z'n 3en naar de bios gaan. daar hoef je niet voor te kunnen lopen. en jij en je moeder hebben dat gemeen dus dan kan je na de film er nog over door praten. dan praat je ook makkelijker met haar.  

ooh het gesprek duurde langer. ik dacht dat je 2 uur op hem moest wachten. als je ik het gesprek zit met die leraar en het loopt dan uit. dan vind ik niet dat jij perse een appje moet sturen omdat je dat dan gewoon vergeet. zou ik ook hebben.  

heeft die vriendin je een beetje rustig kunnen krijgen? 

zij hebben het vast al gezegd maar jij kan er niks aan doen dat de afspraak uit loopt. als het nog een keer gebeurd stuur je een appje als je klaar bent.  

groetjes blue

Hey!

Ik hou er niet echt van om op vakantie te gaan, maar wilde al een lange tijd naar Londen, dus dit was mijn verlaat verjaardagscadeau. Normaal gesproken voer ik vrij weinig uit in de vakantie, en ga ook niet met iemand afspreken of iets dergelijks, dus ook niet iets leuks doen met mijn ouders.

Ik vind het aan de ene kant wel jammer dat mijn moeder en ik niet zo'n goede band hebben, maar heb het inmiddels ook geaccepteerd en voel ook niet de behoefte om er iets aan te veranderen.

En dat had ik dus gedaan, zodra ik wegliep heb ik op mijn telefoon gekeken.

Nee, tijd heeft ervoor gezorgd dat ik wat rustiger werd, ik was op dat moment echt over de rooie en het was dus een verloren zaak om me rustig te krijgen, haha.

Groetjes,

Anoniempje

hey 

wel leuk dat je op deze manier naar London kon gaan.

ik ga dit jaar voor mijn verjaardag maar Engeland. ik wil namelijk al 5 jaar zien waar mijn nicht woond. en ik wil haar zien . 

ik weet niks te bedenken hoe je de band beter kan maken . toen ik dat bij mij probeerde werd het alleen maar slechter. ik heb er ook moeite mee hoor. ik kan niet met mijn stief moeder overweg en daar loop ik me 10 jaar in eens tegen aan omdat ik haar vaker dan eens in de 2 maanden of zo. ik zie haar nu elke dag.  

je weet toch wel dat jij er niks aan kan doen dat je moeder en vader bezorgd zijn. 

heb je niks waar je rustig van woord? 

groetjes blue

Hey,

Met je vader kon je niet gaan, want hij is te slecht te been voor de trip. Jammer.

Je had na het gesprek meteen op je telefoon gekeken en toen zag je dus berichtjes en waarschijnlijk gemiste oproepen. 

Je hebt dit naderhand aan je scheikundedocent gezegd. 

Je zet het nu op de kalender als je een gesprek hebt. Kun je er misschien tijden bij zetten, dat je ouders ongeveer een groter gebied hebben waarin je bezig bent. 

Bv. Gesprekje van 15:00-17:00 (ik zeg maar wat). Als je dan later dan 17h niks van je hebt laten horen, kunnen ze bezorgd worden, anders niet. En dan plan je gewoon ruim de tijd in, zodat je er sowieso niet overheen gaat.

Je zou ook kunnen afspreken je geluid aan te zetten tijdens het gesprek en dat je ouders jou mogen bellen als het meer dan ... minuten uitloopt.

Gr. Pin

Hey!

Veel plezier in Engeland alvast! Ik hoop dat je het leuk zult vinden.

Er is niks waar ik echt rustig van word nee, als ik echt gespannen ben en meer neig naar paniek dan kan eigenlijk niets me rustig krijgen. Nou, ik weet dus dat het helpt om streng tegen me te zijn en me te vertellen wat ik moet doen, maar dat werkt meer als ik in paniek ben en niet weet wat ik met mezelf aanmoet. Als ik rustig wil worden ga ik meestal huilend in bed liggen met mijn knuffels, dat helpt, maar ik ben niet altijd thuis en soms is daar ook geen tijd voor.

Ik heb ook op de kalender gezet dat de afspraak van 2 tot 5 zou duren (ik moet ook nog een uurtje naar huis fietsen) en dat ging goed, mijn ouders zeiden toen ik had verteld dat ik het extra ruim had genomen dat dus niet de bedoeling was en dat het meer de bedoeling was dat ik gewoon bel als het uitloopt, want zo kan er nog iets gebeuren zonder dat ze ervan weten…

Vandaag was best rot, allereerst werd ik wakker en toen ik naar het toilet moest hoorde ik mijn ouders seks hebben, dat was niet zo'n prettige ervaring. Vervolgens moest ik werken, maar eerst bellen hoe laat ik moest komen (en of ik überhaupt moest komen) en toen zeiden ze dat ik over een uur maar terug moest bellen. Dat deed ik dus (een heel uur verspild aan wachten, terwijl ik had kunnen leren) en toen ik voor een tweede keer had gebeld zeiden ze dat ik over een half uur mocht komen (weer een half uur verspild). Toen ik daar was aangekomen stond de vaatwasser nog niet aan, dus moest ik een half uur wachten tot hij klaar was voor gebruik. Na anderhalf uur gewerkt te hebben was ik klaar en ging ik naar huis, mijn ouders lagen een dutje te doen dus ik ging naar boven om te leren. De hele avond heb ik daar gezeten tot ik om 19.00 een appje van mijn vader kreeg wanneer ik thuis was om te eten. Dus ik stuurde terug dat ik al thuis was. Toen riep mijn moeder me naar beneden en werd ze heeeeel erg boos en begon ze te zeggen dat ik een ondankbaar kind was, waar ze dit allemaal aan te danken had en dat als ik dit nog een keer flikte ze niet meer voor me zou koken. Ik moest maar opscheppen, want het eten was toch al verpieterd. Ik kon niet goed zien waar wel vlees in zat en waar niet, dus nam ik wat aardappelpuree en pompoensoep. Vervolgens werd ze weer boos, dat als dat alles was wat ik zou eten ze gewoon niet meer voor me zou koken en toen begon ik te huilen. Nu zit ik boven en weet niet zo goed wat ik moet doen. Deze hele week al heb ik het gevoel dat ik op mijn tenen moet lopen, mijn moeder is ook nog een keer terwijl ik aan het douchen was de badkamer in gelopen en nu dit. Ik wil zo graag weg.

Groetjes,

Anoniempje

Hey!

Niemand heeft gereageerd, maar goed, ik ga gewoon vrolijk door met updates geven, haha. 

De toetsweek zit erop en daar ben ik wel blij mee. Ik ben niet echt tevreden met hoe het ging, maar goed. Helaas geen tijd voor rust, want er zijn nog een aantallll opdrachten en verslagen die ik binnenkort af moet hebben.

Gisteren had ik een gesprekje met de scheikundeleraar, wat erg fijn was. Volgende week kan het namelijk niet, omdat ik dan naar een Open Dag ga. Wel kwam het gesprek er op dat ik verband omdoe, aangezien mijn zelfbeschadiging door de toetsweek weer wat erger is geworden. Echter loop ik al een week rond met hetzelfde verband en oogt en ruikt het niet meer zo fris. Hij vond het erg belangrijk dat ik mezelf goed kan verzorgen en is toen dus meegelopen naar buiten, waar mijn vader stond te wachten in de auto en heeft toen verteld dat ik verband nodig heb. Diezelfde middag moesten we toch naar de Kruidvat en gaf mijn vader me extra geld om 'mijn spul' te kopen. Mijn scheikundeleraar is van mening dat hij het juiste heeft gedaan. Ik echter ben er niet zo blij mee (Ik ben er niet boos over, want ik snap waarom hij het denkt en tot nu toe heeft het nog geen nadelen gehad, maar als hij nu echt denkt dat ik vaker om verband ga vragen heeft hij het mis. Het is wel fijn dat ik het nu niet zelf hoef te betalen, maar als ik straks meer nodig heb ben ik bereid om gewoon weer zelf te betalen in plaats van mijn ouders laten merken dat het ernstig is, want ik weet hoe lastig ze het vinden.). Wel heb ik er weer eens moeite mee dat ik volgende week dus geen afspraak heb vanwege die Open Dag, die gesprekken zorgen er namelijk wel voor dat het iets rustiger is in mijn hoofd. Nu de toetsweek voorbij is denk ik dat ik die gesprekken ook wat leuker kan gaan vinden in plaats van er zo gespannen voor te zijn (want ik ben lang niet zo gehecht aan deze man als aan Clay en daar ben ik heel erg trots op).

Dan is er nog iets, namelijk hulpverlening. Volgende week is de afsluiting van ervaringsleer en die week erna zal waarschijnlijk mijn evaluatiegesprek zijn. Daarnaast hebben we nog een brief gekregen van die nieuwe stichting voor een probleemverhelderend gesprek, op een andere locatie met andere hulpverleners. Daar ben ik een beetje pissig over, omdat ik al niet zo'n fan ben van hulpverlening en het er nu dus op lijkt dat ik weer van voor af aan mag beginnen. Daarnaast zijn beide afspraken ook tijdens school tijd, wat ik erg vervelend vind, maar iedereen in mijn omgeving is van mening dat het niet erg is omdat het om hulpverlening gaat. 

Groetjes,

Anoniempje 

Hey,

Oeps, ik ben op een of andere manier vergeten een reactie achter te laten op je vorige bericht

Jeej, toetsweek is klaar! Da's fijn. Ik begin volgende week

Je hebt heel lang hetzelfde verband laten zitten om je wonden. Je sk docent is toen meegelopen naar je vader om te zorgen dat je verband kreeg enzo. 

Oei, awkward?

Ik heb ook nooit om spul gevraagd. Zelf gekocht of stiekem de verbanddoos geplunderd, maar dat kan natuurlijk ook niet onbeperkt, want dan zien je ouders het alsnog... 

Hopelijk lukt het om een weekje zonder een gesprekje verder te gaan. Anders kun je hem vast wel mailen of niet? 

De ervaringsleer eindigt eindelijk. Yay! Alleen nu sturen ze je weer naar een andere instantie? Uh kut. En nu? Ga je daarheen of ga je dat afslaan?

Gr. Pin

Hey!

Ah geeft, niet, vgens mij heb jij het ook pittig druk met al die topics die je bij moet houden + je eigen situatie.

Heel veel succes met je toetsweek, jij zit in je laatste jaar toch? Dus een heleboel schoolexamens?

Ja, pittig ongemakkelijk. Het begon al toen we naar beneden liepen en hij verder liep terwijl ik naar mijn kluisje moest en hij zich toen om moest draaien + we hebben de hele tijd niks gezegd. Toen is hij in de auto met mijn vader gaan zitten en stond ik zo heel awkwardly zijn deur open te houden te proberen iets te verstaan van wat ze zeiden, maar dat lukte niet want de motor stond aan. En toen ging hij weg en klopte hij heel ongemakkelijk op mijn schouder en heeft mijn vader de hele rit bijna niks tegen me gezegd.

Top ervaring dus!

Ik heb nog aan mijn vader gevraagd wat ze precies hebben gezegd, maar verder dan: 'dat je zelf beschadiging erger is geworden en je verzorgingsmiddelen nodig hebt' kwam hij niet.

Ja, dat is ook voornamelijk mijn instelling: zelf doen. Maar dat mocht dus niet van hem. Pech, want de volgende keer zeg ik er wel gewoon niks meer over.

Ja, ik mag hem altijd mailen, maar ik vind het nooit belangrijk genoeg om te mailen, haha.

Het is de zelfde instantie maar een andere locatie, ik vraag me echt af wat ze willen bereiken, maar goed. Ik zie het zelf dus niet zitten, maar er wordt van iedereen verwacht dat ik het probeer. Aan de andere kant denk ik ook: Nu mag ik toch weigeren? Maar ik ben ook bang dat als ik weiger ik bijvoorbeeld geen hulp meer zal krijgen van de scheikundeleraar (moeten we voor hem een bijnaam bedenken of hem gewoon scheikunde noemen ofzo, want dit is best veel typwerk) of dat mensen boos op me zullen worden ofzo.

Groetjes,

Anoniempje

hey

oeps te druk met me eigen shit denk ik. als ik het eerder had gezien had ik wel gereageerd. 

ik hoop het ook. maar op dit moment hoop ik vooral dat me vader nog genoeg geld heeft om dat te doen. 

als je thuis ben helpt te minste wel iets 

heb je muziek wel eens geprobeerd? bij mij helpt het altijd om muziek te luisteren. om rustig te worden

gaat het weer een beetje beter thuis?

als die gesprekken zorgen dat het rustiger woord in je hoofd kan je dan niet zorgen dat je na de opendag naar hem toe kan gaan of dat je op een andere dag met hem kan praten? 

ik snap hoe vervelend het is om afspraken te hebben tijdens schooltijd. heb ik ook telkens... 

groetjes blue 

Hey!

Geeft niet! Hopelijk betekent dit dan dat het beter gaat? Of dat de rust je in ieder geval goed doet?

Muziek werkt niet echt, want als ik verdrietig ben wil ik graag zielige muziek horen en dan ga ik nog meer huilen, als ik in paniek ben dan is iedere prikkel er 1 te veel.

Het ergste is er van af, maar de wens om hier weg te willen is wel weer opgeborreld en nog steeds aanwezig.

Nee, die Open Dag is erg ver weg, dus dan komen we ook 's avonds weer thuis. Ik zou die week erna wel op maandag kunnen, maar die vrijdag is de afspraak en om nou twee afspraken in een week te doen vind ik een beetje veel. Bovendien heb ik op vrijdag veel meer tijd.

Groetjes,

Anoniempje

hey 

nee het is meer ik heb een netflix dag dus dan kijk ik vaker of er toppics zijn aangemaakt of reacties zijn op ''bekende" toppics. + ik kreeg een mailtje dat hier op gereageerd was

als ik verdrietig ben nou ja als ik huil... dan vind ik het heerlijk om dit lietje te luisteren. het liedje slaat helemaal nergens op en heeft een goeie bas…

misschien moet je dit met clay of docent scheikunde bespreken. (hij moet idd een bijnaam krijgen ik vergeet de hele tijd welk vak hij geeft ).

jammer dat die open dag zo verweg is. als je die maandag niet wilt moet je maar tot die vrijdag wachten. je kan natuurlijk als je wel enorme behoefte hebt aan praten clay appen of hem mailen of hier een reactie plaatsen. zo dat je het wel ff kwijt kunt. 

veel plezier alvast bij die opendag

groetjes blue

Hey,

Ja ik zit in mijn laatste jaar. Evenveel toetsen maar alles telt nu gewoon mee. Zelfs de woordjestoetsen

"Top ervaring dus!"

Klinkt idd als een top ervaring!

Neem je het hem ergens kwalijk of begrijp je het vooral? 

"(moeten we voor hem een bijnaam bedenken of hem gewoon scheikunde noemen ofzo, want dit is best veel typwerk)"

Tekst aangepast door De Kindertelefoon ivm forumregel 6 Lekker kort

Je wil dus eigenlijk het liefste die vervolghulp afwijzen. Weet je of dat dan wel "normale" therapie zou worden? Want misschien is zoiets wel nuttig om uit te proberen. Als je in je psycholoog toevallig iemand treft als Clay of je sk docent, kan diegene je écht goed helpen.

Zie je het vooral niet zitten door die andere locatie of gwn door de therapie?

Je zou ook een kortere periode af kunnen spreken om te evalueren. Dan kun je sneller stoppen als je het niks vindt.

Waarom denk je dat je sk docent je niet meer wil helpen als je de hulpverlening weigert? Heb je het wel eens over die hulpverlening met hem?

Lol@Blue da's wel een speciaal nummer voor verdriet. Hij is wel nice maar wekt bij mij wel hele andere gevoelens op dan verdriet. Of is dat dan juist de bedoeling?

Gr. Pin

Hey!

Ik heb vandaag Clay geappt om te vragen wat ze vond van de reactie van mijn moeder van vorige week (dat met terugkomen van werk). De scheikundeleraar vond namelijk dat de reactie van mijn moeder belachelijk was, terwijl ik juist dacht dat ik fout zat. Zij vond dat het gewoon een communicatiefout was. Ze vroeg toen of het heel erg ongemakkelijk was en ik vertelde dat mijn moeder mij ontweek en ik haar en heb haar toen ook verteld over het verband. Ze zei dat ik terug moet schreeuwen, omdat ik anders niks opschiet. Of in ieder geval met ze moet praten. Ik durf dat alleen niet en kan het ook niet (dan komt er niks meer uit mijn mond). Nu heb ik dus een beetje het gevoel alsof ik vastzit. Help?

Oh, da's naar, heel veel succes! Ik denk dat je wel blij zult zijn als dit schooljaar voorbij is, weet je al wat je hierna wilt doen?(Sorry voor deze stomme vraag die iedereen je vast al constant stelt, maar ik ben eigenlijk wel benieuwd. Ik snap het als je vanwege privacyredenen niet zo veel kwijt wilt, dus een simpele ja of nee vind ik prima!)

Heb je nog een andere korte optie? Tekst aangepast door De Kindertelefoon ivm forumregel 6

Ik weet niet wat voor hulp ik zal krijgen, maar door die vorige ervaring zie ik het niet echt positief in. Die andere locatie vind ik juist wel fijn, wat dat is dicht bij school. Om zelf met het voorstel voor een kortere periode te komen vind ik om eerlijk te zijn best wel eng.

Toevallig had ik het er afgelopen keer met hem over en hij is heel erg pro-hulp. Een van de voorwaarden om met hem te praten was ook dat ik met anderen moest praten (niet meer se professionele hulp). Misschien is het een beetje overdreven om te denken dat hij zo zal reageren, maar hij zal het er sowieso niet mee eens zijn en ik durf niet te voorspellen wat hij dan zal doen.

Inderdaad een hele interessante keus. Word je er dan blijer of verdrietiger van?

Groetjes,

Anoniempje

Hey,

Wacht welke situatie? Dat toen ze bezorgd waren dat je maar niet thuis was gekomen?

Je moeder en jij ontwijken elkaar nu. Waarom durf je niks te zeggen? Omdat je geen ruzie wil? Zou je een brief ofzo kunnen schrijven of is dat niet echt jouw stijl?

"(Sorry voor deze stomme vraag die iedereen je vast al constant stelt, maar ik ben eigenlijk wel benieuwd. Ik snap het als je vanwege privacyredenen niet zo veel kwijt wilt, dus een simpele ja of nee vind ik prima!)"

Haha. Uh ja en nee. Er is een studie die ik waarschijnlijk wel ga doen, maar ik voel het zegmaar niet. Mijn gevoel staat er niet echt 100% achter zegmaar...

Tekst aangepast door De Kindertelefoon ivm forumregel 6. Heb je nog een andere korte optie?"

Oh wauw. Van alle namen die ik kan zeggen... Wat lijkt er totaal niet op die naam Wat dacht je van Rick? 

Denk je dat je dat voorstel wel aan je ouders durft te doen? Om het voor een kortere periode te proberen?

De andere locatie is dichter bij school. Da's wel fijn.

Je bent dus vooral bang om weer zoiets doms te krijgen als de ervaringsleer? Kun je dan niet in ieder geval het gesprek met ze aangaan om te kijken wat ze te bieden hebben?

Zou je sk docent je niet kunnen helpen met het zoeken van een middenweg met de hulpverlening?

Gr. Pin

Hey!

Nee, dat ik was gaan werken en thuis was gekomen, maar dat ze niet wisten dat ik thuis was. Ze ontwijkt me sowieso, omdat ze het denk ik gewoon moeilijk vindt om me mezelf zo zien toe te takelen (Ik ben weer bijna 2 kilo afgevallen.), dit werkt niet echt mee. Mijn moeder en ik hebben gewoon niet zo'n goede band en ik communiceer door stil te vallen en zo min mogelijk emotie te tonen (ook als er niks is doe ik dit overigens) en zij juist door heel luid en emotioneel te worden. Ze begrijpt me gewoon niet. Ik kan er niet zo goed tegen als mensen heel emotioneel worden, ik begrijp het wel, maar ik word er snel bang van. Ja, maar dat is het dus, ik vind dit ongemakkelijk, maar zou niet weten wat ik zou moeten zeggen en wil gewoon weg. Dat is slecht van me, dat weet ik, maar ik wil er niks aan doen, ik wil gewoon weg. Schrijven is op zich wel mijn stijl, maar als ik dat zou doen zou ze weer emotioneel worden en dat kan ik weer niet hendelen .

Hm, heb je alle opties bekeken en is dit er uit gekomen of kwam iemand anders met dit idee?

Ja, ik vind het ook heel erg knap van je, haha. Rick is prima. 

Nee, want dan ben ik weer bang dat ze het er niet mee eens zijn en ze weer boos worden.

Ja, dat kan ik wel. Maar wanneer is het dan een keer genoeg? Wanneer mag ik nee zeggen? Ik snap dat ik het moet proberen, maar als dit niet helpt zullen ze vast wel weer iets nieuws hebben…

Hoe bedoel je? Hoe zou Rick hier een rol in kunnen spelen?

Groetjes,

Anoniempje

hey

ik weet niet zo goed wat ik moet zeggen want pin heeft alles al gezegd

maar ik woord van dat liedje rustig in me hoofd ja ik weet ook niet hoe dat zit. ik woord er gewoon rustig van en dat is het. maar ik luister hem gewoon ook best vaak want het is mijn vaders lievelings liedje haha. 

groetjes blue

Hoi,

Oh ja, die thuiskom situatie. 

Wat nou als je een brief geeft op een moment dat je weg kan, zodat ze het leest en jij er niet bent tijdens die eerste reactie?

Ik snap dat je het lastig vindt om die emotionele uitbarsting van je moeder te hendelen. Denk je dat het goed zou zijn om een keer zulk soort dingen uit te spreken met een derde partij? Misschien Rick of iemand van therapie?

Je bent weer afgevallen. Gaat dit "per ongeluk," dus zonder dat je er een duidelijke oorzaak voor aan kan wijzen? Of eet je te weinig?

Anoniem06:

Hm, heb je alle opties bekeken en is dit er uit gekomen of kwam iemand anders met dit idee?

Euh ja. Ik ben naar praktisch alle open dag van bijna alle uni's geweest voor de studies die me wel ok leken. Dit is overgebleven. Maar ja, ik moet eerst maar eens een meeloopdag doen…

Anoniem06:

Maar wanneer is het dan een keer genoeg? Wanneer mag ik nee zeggen? Ik snap dat ik het moet proberen, maar als dit niet helpt zullen ze vast wel weer iets nieuws hebben…

Persoonlijk zou ik zeggen na een therapie poging die wel echt nuttig is. Dus niet dat ervaringsleer, want iedereen wist dat dat niks ging helpen. Gewoon als je een keer een serieuze therapie hebt geprobeerd. Dan zeg je oké, dit werkt niet.

Maar wat dan? Wil je dan gewoon stoppen met hulp en op deze voet verder gaan? Jezelf voor altijd blijven beschadigen? Wat als je over 2 jaar van school af gaat en je er nog steeds zo aan toe bent? Wil je dan echt niks zoeken wat wél helpt?

Hoe Rick je dan kan helpen. Ik dacht, jij zegt dat hij pro hulp is. Jij bent tegen. Dan kan hij misschien helpen met het zoeken naar een soort middenweg, aangezien hij pro hulp is en dus wellicht meer ideeën daarover heeft.

Gr. Pin

Hey!

Ja, maar dan alsnog: wat schiet ik er mee op? Ze weet hoe ik me voel, maar een van ons moet veranderen om dat te veranderen. Dat gaat niet en als het wel zou lukken zou het zijn omdat iemand zijn gevoelens onderdrukt. Als ik er iemand bij zou betrekken zou het denk ik ook niet veel uitmaken. Ik wil wel dat er iets verandert, maar wil niet dat iemand anders er last van heeft en eigenlijk is dat in elke situatie wel zo.

Oké, ik ga het wel proberen. Als dit niet lukt, ja wat dan? Geen idee, maar ik heb geen zin om er de hele tijd aan te werken en moeite voor te doen. Ik weet dat ik nogal snel opgeef, maar goed. Er is altijd nog de kans dat het vanzelf overgaat.

Ik denk dat Rick niet genoeg verstand heeft van de mogelijkheden in hulpverlening om te helpen, maar ik kan het altijd proberen.

Groetjes,

Anoniempje

Hey,

Het kan zijn dat als jullie erover praten, er een middenweg gevonden kan worden. Ik snap dat je de situatie somber inziet, maar als jullie er nooit over praten, weet je ook niet of er iets kan veranderen. Wellicht reageert 1 van jullie onbewust zo, omdat er iets dwars zit. Je weet het niet.

Goed dat je iets gaat proberen! 

Gr. Pin

Hey!

Een heleboel is gebeurd, dus ik zal maar weer eens een update geven. Ik heb het bericht gekopieerd dat ik naar Clay heb gestuurd voor advies en het aangepast voor privacyredenen. Hier komt het, het is een lang, lang, lang verhaal.

Het begon allemaal vorige week, toen Rick dus van mening was dat mijn ouders moesten weten dat ik zodanig diepe sneeën had dat ik verband nodig had. Hij denkt/is van mening dat hij voor mij moet praten, omdat ik niet goed met mijn ouders communiceer (ik ben boos, moment 1). Ik ben het wel met hem eens dat ik het niet goed genoeg doe en het beter moet, maar ik ben ook van mening dat ik niet zonder reden op een bepaald moment dichtklap. Ik ben er van overtuigd dat dit uit bescherming is voor mijn ouders en ook al is niemand het er mee eens, dat ik wel het recht heb om mijn ouders zo goed als ik kan te beschermen. Ik weet namelijk dondersgoed dat ik ze pijn doe en ook al is het niet mijn taak om ze te beschermen wil ik dat wel. Ik ben het er wel mee eens dat ik meer moet willen delen, maar niet op deze manier.
Hij was meegelopen naar de auto van mijn vader en heeft daar met hem gepraat. Ik heb vrijwel niks van het gesprek meegekregen omdat de motor van de auto aanstond. Diezelfde dag heb ik nog een verbandje gehaald en dat was dat. Ik kreeg ook nog een mailtje van Rick waarin stond dat hij mijn ouders had gemaild om een afspraak te maken en dat ik mijn rust moest pakken nu de toetsweek was afgelopen. Ik (de nieuwsgierige controlfreak die ik ben) heb hem teruggemaild met de vraag of hij voortaan een cc'tje naar mij wilde sturen als hij mijn ouders ging mailen (dat deed Clay ook altijd en mijn mentor doet get ook) en of hij tijdens het volgende gesprek wilde vertellen wat hij aan mijn vader had verteld (Ik heb aan mijn vader gevraagd of hij het mailtje van Rick door wilde sturen en heb gevraagd wat Rick die dag in de auto had gezegd. Hij heeft het mailtje doorgestuurd, maar ik kreeg niet echt antwoord op de tweede vraag.). Oh en dat weekend had ik met die ene vriendin met zelfmoordpoging (we spreken wekelijks af om elkaar advies te geven en bij te kletsen) afgesproken en ik moest van haar aan een volwassene vertellen over mijn gewicht (Ik was een beetje geschrokken, want ik had mezelf gewogen en kwam erachter dat als ik nog 0,9 kg afval er volgens het Voedingscentrum een mogelijkheid tot vitaminetekort is.). Dat had ik gedaan, ik had hem gemaild en kreeg een preek dat ik echt beter moest eten (viel te verwachten) en dat hij het echt noodzakelijk vond om voor mij met mijn ouders te gaan praten en hen te vertellen wat ik niet kon vertellen. Alles was oké, niks aan de hand.
Toen kwam dinsdag. In de ochtend was mijn moeder in de badkamer dus kleedde ik me om in mijn eigen kamer. Ze kwam plots binnen en toen heb ik gauw mijn pyjama om mijn arm gewikkeld (Ja, ik ben weer op mijn arm begonnen. Geen zorgen, geen mogelijkheid tot ongeplande zelfmoord, ik snijd op de buitenkant van mijn linker onderarm.(dat is meer bedoeld voor Clay, maar goed, ik laat het er gewoon in)). Ze had eigenlijk meteen wel in de gaten wat er aan de hand was en werd boos, maar is ook snel weer weggelopen nadat ze me gedag had gezegd. De situatie is dus niet geëscaleerd. Ik daarentegen was helemaal over de rooie en ben zo snel als ik kon vertrokken, waarbij ik was vergeten mijn eten in te pakken. Nu denk ik dat het wel handig is als ik vertel dat mijn eetpatroon zodanig is verslechterd dat er dagen zijn waarop ik helemaal niks eet tot het avondeten (Dit vindt ongeveer 1 keer per week plaats.). In principe was het vergeten van mijn eten dus geen probleem, maar ik zit in de pauze met vriendinnen en ik wist dat ze boos zouden worden als ik niks zou eten. Ik kwam dus best gespannen aan op school. Ik vond het eng om naar huis te gaan, omdat ik bang was voor de reactie van mijn moeder en was ook bang voor de reactie van de vriendinnen in de pauze. Ik wist dat ik er met iemand over moest praten voor advies, maar de vriendin met zelfmoordpoging had die dag haar allereerste tentamen, waar ze heel gespannen voor was dus durfde ik haar niet lastig te vallen. Toen heb ik Rick maar gemaild en kreeg ik als reactie terug dat ik naar hem toe moest komen als ik geen geld had, zodat ik wat in de kantine kon kopen. Sowieso moest ik even na het vijfde lesuur naar hem toe komen. Beide pauzes was alleen (1 van de vriendinnen) er, wat ik wel fijn vond, want zij wordt minder snel boos. Ze was niet blij dat ik niks at, maar ik mocht in de grote pauze een boterham die ze zelf had meegenomen eten. Ik had gevraagd of ze mee wilde lopen naar Rick, want we hadden het zesde samen les en wilde daar graag samen naartoe lopen. Ik was niet in de veronderstelling dat dat met Rick lang zou duren. Ik dacht dat ik gewoon een korte preek kreeg en dan weer mocht gaan. Toen we daar aankwamen was ik een beetje gespannen en raakte in paniek toen ik Rick niet kon vinden, die vriendin moest me weer eens rustig krijgen. Hij kwam aangelopen en stuurde haar een soort van weg. Toen gingen we naar een lokaal en ging hij een soort van mini-gesprekje met me voeren. Hij vroeg waarom ik gespannen was en zei dat als mijn moeder boos zou worden ze dat uit liefde deed. Hij zei ook dat ik iets moest eten en dat ik bij de kantine wat moest kopen, maar dat hij wel geloofde dat ik mijn eten oprecht was vergeten. Ook kreeg ik een preek over dat ik naar anorexia neig, dat mijn situatie steeds erger wordt en ik zo alleen maar meer mensen krijg die zich met me gaan bemoeien. Hij kwam (uit het niets) met zijn eigen theorie dat mijn situatie niet ernstig genoeg was om eerder op de wachtlijsten te komen en dat ik nu dus mijn situatie aan het verslechteren was zodat ik eerder hulp krijg (ik ben boos, moment 2). Ook zei hij dat hij me geen cc'tje zou sturen, want ik ben een beetje een controlfreak en dat is niet goed voor me (ik ben boos, moment 3)(Ook Clay vindt dit grote onzin). Hij zei dat ik naar de les moest gaan en moest stoppen met mezelf te knijpen (Dat was ik tijdens het gesprek aan het doen, want ja, ik was gespannen.)
Toen ik thuiskwam was mijn moeder nog niet thuis, maar ze heeft het er niet meer over gehad. Diezelfde middag werd er gebeld en ik nam op. Het was Rick. Hij wilde een van mijn ouders spreken om te vragen of ze al een datum hadden voor een gesprek (ik ben boos, moment 4, want ik vind het niet netjes dat hij dit niet van te voren bij me heeft gemeld, maar goed.).
Nu komen we aan bij vandaag (dat was donderdag). Ik kwam terug van het wandelen met de hond en de telefoon ging weer. Het was weer Rick (ik ben boos, moment 5). Hij vroeg of mijn ouders thuis waren en zei dat hij het liefste met mijn moeder wilde praten. Er was bezoek en dat heb ik hem verteld, maar dat kon hem niks schelen (Heeft hij niet letterlijk gezegd, maar hij vroeg gewoon opnieuw of hij iemand mocht spreken). Toen ik vroeg wie met Rick wilde bellen liep mijn moeder snel weg met het bezoek, dus kreeg mijn vader de telefoon. Rick vroeg weer hetzelfde en mijn vader vertelde hem precies hetzelfde dat ik hem zojuist ook had verteld, namelijk dat er een datum was, maar dat we wachtten op reactie van de stichting omdat we hen die datum hebben doorgegeven voor het het probleemverhelderend gesprek (Hij wil graag met mijn ouders praten voordat dat gesprek plaatsvindt, want dan kan hij nog vertellen dat het volgens hem echt ernstig is en ik een eetstoornis heb.). Toen begon Rick erover dat het echt slechter met me ging en dat mijn ouders dat moesten weten (ik ben boos, moment 6). Ook zei hij dat de zorgcoördinator graag dan ook een gesprek met mijn ouders en Rick en zonder mij wilde hebben (ik ben boos, moment 7). Ik weet dat het er niet gaat om aan iemands kant staan, maar ik heb echt het gevoel dat als dat gesprek zonder mij plaatsvindt er niemand in die ruimte zal zijn die echt aan mijn kant staat (En ja, de hele reden dat ze een gesprek hebben is omdat ze aan mijn kant staan en me willen helpen, maar ik denk dat je snapt wat ik bedoel.) Mijn vader vertelde wat Rick had gezegd en mijn moeder werd een beetje geïrriteerd over het feit dat ik via Rick communiceer (Niet mijn bedoeling, hij deelt wat hij wilt delen, ik vraag er niet om. Ik snap wel dat het zo overkomt.). Ze wilde graag van mij horen wat hij te vertellen had en ik zei dat hij alleen maar wilde melden dat het slechter gaat met mijn zelfbeschadiging en met het eten. Meer dan dat kan ik niet vertellen, want dan klap ik dicht. Ik zit al constant te zeggen dat mijn ouders dit heus wel weten en dat bevestigden ze zelf ook (Clay vindt mij zelfs te naïef, ze zegt dat ze denken dat het veel erger is dan het daadwerkelijk is), maar ook een soort van niet, want ze vonden het dan wel vervelend om van hem te horen dat ik een verbanden nodig had. Mijn moeder zei wel nog: 'Denkt hij dat we achterlijk zijn ofzo?'
Als er staat dat ik boos ben betekent dat niet dat ik ook heb geuit dat ik boos was. Soms omdat het pas later binnenkwam, soms omdat ik vriendelijk probeerde te blijven en me in probeerde te houden.

Complimenten als je dit allemaal hebt gelezen. Ik hoop dat iemand advies heeft over wat ik moet doen. Volgens Clay belde Rick omdat de zorgcoördinator hem dat verteld had. Ze denkt ook (en ik ook) dat hij wel weet dat hij niks kan doen om het beter te maken, maar dat hij het wel probeert. Ik irriteer me er ook aan dat hij heel erg alwetend doet, terwijl hij niet begrijpt hoe ik me voel en volgens mij ook nauwelijks weet wat hij zelf aan het doen is. Clay zegt dat ik twee opties heb: 1. Hem niet meer vertrouwen en het zo laten, maar hij gaat niet veranderen, dus dat zou betekenen dat ik geen gesprekjes meeer met hem heb. 2. Hem vergeven en proberen hem te vertrouwen en er oké mee zijn wanneer hij zoiets nog een keer doet.

Oftewel: help.

Groetjes,

Anoniempje

Hey,

Jeetje wat een gebeurtenissen.

Ik denk wel dat Clay gelijk heeft, met die twee keuzes die je hebt.

Oké wat ik nu ga zeggen moet je niet verkeerd opvatten. Ik vind het juist heel goed dat je iemand in vertrouwen hebt genomen. Dat was zeker de juiste keuze.

Rick is je docent scheikunde. Hij is geen hulpverlener. Hij komt ook niet in de buurt van zo'n persoon als bv de zorgcoördinator al wel weer doet. Ofwel, Rick weet waarschijnlijk inderdaad niet wat hij aan het doen is.

Het enige wat hij kan doen, is luisteren naar jou. Daarbij merkt hij dat het steeds slechter met je gaat. Hij ziet dingen, signalen, maar omdat hij niet "opgeleid" is, kan hij dat waarschijnlijk ook niet 100% correct beoordelen. 

Het is dan sowieso logisch dat hij wil overleggen met de zorgcoördinator, met je ouders en met jou. Er heeft niemand echt zicht op de situatie, als in, je staat niet echt "onder controle" van een psycholoog. Je deelt die dingen bij hem en dat kan hem het gevoel geven dat hij er wat mee moet doen. Dat het misschien zijn schuld is als er wat gebeurt. Idk wat hij wel of niet voelt, maar dit kan ik me zelf wel voorstellen. 

Ik denk dat het heel logisch is dat een docent deze "zorgen" wil "overdragen" aan de mensen om jou heen. Ik denk dat het voor hem heel belangrijk is dat je ouders het weten, omdat hij er niks mee kan. 

Ik denk ook dat hij niet gaat veranderen in de manier waarop hij nu de situatie aanpakt. Als je dit oké vindt, kun je blijven praten met hem. Je weet dat hij dan waarschijnlijk weer met je ouders wil praten. Als je dit niet wil, zal je waarschijnlijk moeten stoppen om hem in vertrouwen te nemen. 

Ik snap ook dat je aanwezig wil zijn bij dat gesprek en dat je het liefst alles wil weten wat er gezegd wordt. Echter snap ik Rick ook en hij moet bij zo'n gesprek vrijuit kunnen spreken. En Rick staat wel echt aan jouw kant, maar ik denk ook, net als Rick vgm, dat jij jouw situatie nog steeds wat onderschat. 

Want besef je wel dat je eigenlijk heel diep zit? Je hebt enorm veel stress thuis, je snijdt jezelf en ik denk niet dat het nog heel gezond is, je valt enorm veel af. Dit komt ofwel door een eetstoornis, maar daar kan en ga ik niet over oordelen, of je hebt een depressie of een ander probleem waardoor je ook gewoon je eetlust bent verloren. In ieder geval is dat ook geen goed teken. Je schrijft zelf vaak dat je geen vrienden hebt (ben ik het mee oneens) en je hebt vgm ook sociale angsten/ongemakkelijkheden. Ik bedoel, dit is echt serieus... En jij wil het liefst het aanbod voor hulp afslaan, terwijl je het eigenlijk nog niet écht hebt geprobeerd.

En ik bedoel dit echt niet om op je te zeiken of om je te vertellen wat je moet doen. Ik bedoel, met mij gaat het ook niet goed en ik loop ook niet bij een psycholoog. Maar goed, mijn situatie is heel anders, dus dat zal ik verder ook niet vergelijken. Ik denk alleen wel dat je echt problemen hebt en dat dit niet is hoe je verder kan. Wil je zelf niet van al die problemen af? 

Ik snap ook dat je in een lastige situatie zit. En dat Rick zei dat je je situatie erger maakt om eerder hulp te krijgen, lijkt mij dan ook grote onzin en ik word ook razend van zo'n opmerking. Ik snap dat de weg naar hulp en de weg naar en het aanpakken van je problemen lastig is, maar ik denk ook dat dat is wat je wel moet doen. Anders kom je niet verder. Je kan dit niet voor eeuwig blijven doen. Je moet een andere manier zoeken om met die emoties om te gaan en dat kan je niet alleen…

Dus moraal van het verhaal. Je moet zelf beslissen wat je doet, verder praten met Rick of niet. Verder denk ik dat je misschien stilaan moet erkennen dat het niet goed met je gaat en wat liever voor jezelf zijn. 

Ik hoop in ieder geval dat dit allemaal goed uitpakt.

Gr. Pin

Hey!

Ja, dat verdiende ik wel. Deze hele week krijg ik al te horen dat ik eerlijk tegen mezelf moet zijn... Ja ik begrijp dat ik diep zit, maar wat doe je er aan? Aan de ene kant gun ik het mezelf niet eens om hulp te krijgen, aan de andere kant wil ik wel maar krijg ik geen goede hulp. Mijn ouders lijken alleen maar boos te kunnen zijn (we hebben vandaag een discussie gehad en ze werden boos, zeiden eerst dat ze het wilden begrijpen en vervolgens gingen ze vertellen wat ik moest doen en proberen een deal te sluiten zodat ik ging eten). 

Ja ik geef snel op, ik ben bang dat dat komt door het feit dat ik niet echt het gevoel heb dat er iets is om voor door te gaan, dus waarom zou ik? Als ik er niet meer zou zijn is het niet het einde van de wereld want ik lijk iedereen alleen maar boos te kunnen maken door wat ik doe (ja ze worden boos uit liefde, maar dat geeft mij geen beter gevoel).

Er is geen motivatie voor verandering want ik voel me zo alleen. Er is niemand die het nog op de lieve manier wil proberen en me bij de hand neemt om me rustig te vertellen wat ik moet doen zodat het goedkomt (Ja, dat is mijn zeer onrealistische droom), want zelf heb ik de puf niet om het te doen.

Zo, dit was me een depressief bericht, maar goed, meer kan ik er ook niet van maken.

Groetjes,

Anoniempje

Anoniem06:

Deze hele week krijg ik al te horen dat ik eerlijk tegen mezelf moet zijn...

 Niet zozeer eerlijk, vooral lief. 

Anoniem06:

Ja ik begrijp dat ik diep zit, maar wat doe je er aan?

Ik denk dat het begint met het erkennen dat je diep zit. Dat heb je al gedaan. Als je weet dat er iets niet klopt, dan kun je daarna werken aan acceptatie dat het niet lekker gaat.

 Anoniem06:

Ja ik geef snel op, ik ben bang dat dat komt door het feit dat ik niet echt het gevoel heb dat er iets is om voor door te gaan, dus waarom zou ik?

Kijk, dat is de depressie. Daardoor zie je niks om voor te leven, omdat er nu niks is om voor te leven. Als je de somberheid en andere problemen achter je leert te laten, zal je vanzelf aspecten aan het leven ontdekken die zeer zeker de moeite waard zijn. En dat zal nu wel als een valse belofte klinken, mede omdat je je er niks bij voor kan stellen, maar het moet toch echt zo zijn. Waarom zijn er anders zo veel mensen op aarde zonder zelfmoordneigingen? 

 Anoniem06:

(ja ze worden boos uit liefde, maar dat geeft mij geen beter gevoel)

Het is precies zoals je zegt, ze doen het uit liefde. Ze willen zo graag dat het beter met je gaat, dat ze niet meer weten wat ze moeten doen. Niks lijkt te werken (want niks werkt) en daar geraken ze gefrustreerd van. Het moet toch ook frustrerend zijn om iemand, waarvan je heel veel houdt, af te zien glijden?

En dat je ouders geen pro zijn in het uiten van hun emoties en het aardig en rustig uitleggen van hun gevoelens en begripvol luisteren en reageren op jouw gevoelens, da's kut. Daar heb ik ook geen andere woorden voor.

Echter betekent dit absoluut niet dat het beter zou zijn als jij er niet was! Als jij er niet was, zouden je ouders voor altijd boos en verdrietig blijven. Ze zijn namelijk niet boos op jou, ze zijn boos op de oneerlijke situatie waarin jij zit.

Anoniem06:

Er is niemand die het nog op de lieve manier wil proberen en me bij de hand neemt om me rustig te vertellen wat ik moet doen zodat het goedkomt (Ja, dat is mijn zeer onrealistische droom), want zelf heb ik de puf niet om het te doen. 

Helaas zal je het toch echt zelf moeten doen, in de zin van dat niemand iets aan jouw gevoel en situatie kan doen, behalve jij. Wat wel kan, is dat je iemand in je omgeving krijgt die je daarin kan begeleiden. En echt, een goede en lieve hulpverlener kan hier een hoop in betekenen. Het zit je niet mee qua hulpverlening, omdat je geen spoedgeval wordt gemaakt. Ik denk dat je misschien wel voorrang zou krijgen als je je problemen niet kleiner probeert te maken dan ze zijn. Want volgens mij heb jij wel een beetje van '’Ik moet me niet aanstellen en het is allemaal niet zo erg'’. Misschien ook omdat je graag zou willen dat het niet zo erg zou zijn? (Correct me if I'm wrong)

Anoniem06:

Zo, dit was me een depressief bericht, maar goed, meer kan ik er ook niet van maken.

En dat is ook helemaal niet erg. Mensen zeggen dat je eerlijk moet zijn. Nou, dit is super eerlijk. Dit is wat je echt voelt.

Gr. Pin

Hey!

Nou, vanmiddag was het gesprek. Het duurde maar een lesuur (normaal gesproken kan ik daar voor 2 uur zitten). Ik heb verteld wat ik vervelend vond en vragen gesteld om het van zijn kant proberen te bekijken. Ik snap het allemaal wel enigszins, maar ben het er gewoon niet mee eens. En hij blijft bij zijn standpunt. Dus ben ik bang dat ik de gesprekjes maar moet stopzetten. Ik kan nu wel janken. Ik vind het echt oprecht heel erg kut, maar als hij gewoon door blijft gaan met wat hij doet dan kan ik hem niet vertrouwen. Als er iemand is met goed advies of goede inzichten, iets wat de situatie zou veranderen hoor ik het graag. In mijn hoofd ben ik al aan het bedenken of ik bepaalde dingen niet toch wel of toch niet had moeten zeggen of het anders had moeten verwoorden, maar ik weet dat ik dat niet moet doen. Ik wil dit niet stopzetten, ik mag hem, echt. Alleen zo lukt het niet, althans, dat denk ik. Misschien moet ik wel gewoon leren hem te vertrouwen ook al doet hij zo, misschien ligt het wel bij mezelf. Ik kan wel zeggen dat die gesprekjes me meer schade toebrengen dan goed voor me zijn, maar ik weet niet of dat waar is. Ik weet wel dat ik het eigenlijk niet aankan om nog zo iemand te 'verliezen', dat dit heel zwaar op me zal wegen. Ik weet ook niet hoe het verder moet als ik beslis de gesprekjes stop te zetten. Er is namelijk geen andere optie en nog een vertrouwenspersoon zou me echt helemaal breken. Ook ben ik bang dat ik in de toekomst spijt zal hebben als ik kies om dit stop te zetten. 

Oftewel: ik ben een beetje over de rooie. Help.

Groetjes,

Anoniempje

hoi! 

als ik eerder had gezien dat het niet goed gaat met je had ik eerder gereageerd! 

ik denk niet dat het helpt maar ik ga het toch zeggen. je kan nu niks meer veranderen wat er gebeurd is. ik ben heel perfectionistisch en moet alles goed zeggen en doen en als het niet goed is afgelopen. houd ik in me hoofd dat stressen om het verleden niks op levert dus moet ik van me zelf alleen denken ik het heden en de toekomst. 

ik persoonlijk vind dat je hulp moet zoeken/krijgen. kan je niet nog 1x proberen betere afspraken met die docent te maken. en dan op papier zetten zo dat jullie er allebei mee eens zijn. en er niet zo iets als die dingen die hij nu uit heeft gespookt. 

groetjes blue