De Kindertelefoon.nl

Hey!



Maar heb je dan nooit de behoefte om met iemand te praten? Ik bedoel, ik praat ook niet echt over zelfmoord, ik wil niemand bang maken, dus tenzij ik bang van mezelf word zal ik het niet doen. Tijdens mijn gesprekjes praatte ik ook alleen maar over dingen waar ik moeite mee had (die hadden vaak met zelfbeschadiging te maken) en gaf ik altijd een soort samenvatting van mijn week en rare dingen die waren gebeurd en waar ik niet zo goed van wist wat ik er mee moest.



Groetjes,

Anoniempje

---

hey

het is ook lastig om met iemand over je problemen te praten als zij het niet kunnen zien...Wat bedoel je daar precies mee?

nou ehm...

als jij een probleem hebt wat niet te zien is kunnen andere mensen het moeilijkere begrijpen...

ik weet eerlijk gezegd niet meer wat ik wouw zeggen



Lol, home is where you can wear your packer in peace.

dit is echt geweldig

het is zo waar...



kan je niet bij die ene vriedin waar je over zm en snijden praat voor een weekje komen slapen?

ik ga ook over een tijdje bij iemand slapen waar bij ik nog nooit thuis ben geweest...



groetjes

blue

---

Hey,



Maar heb je dan nooit de behoefte om met iemand te praten?Eh nee? Ik hoef m'n zelfmoorgedachten niet met iemand te bespreken. De huisarts stuurt me sowieso weer naar de crisisdienst als ik het woord zelfmoord noem...

Ik ben niet bang van m'n gedachten. Praten laat me niet beter voelen. Mensen kunnen het niet hebben. Niet praten is voor mij, in mijn situatie en omgeving, gewoon de beste optie voor mij.



Ik ben niet zo'n persoon wat praat over dingen die niet goed gaan. Als je mij therapie wil geven, moet je me echt iets leren.



Gr. Pin

---

Hey!



In principe zijn de littekens op mijn arm gewoon zichtbaar, dus als je een beetje oplet kun je het zien. Het ding is alleen dat niemand het opmerkt .



Die vriendin heeft een broertje en een zusje, dus dat zou ik hen niet aan willen doen. Bovendien heeft ze het zelf nu best moeilijk met stress enzo, omdat ze dit schooljaar aan haar hbo is begonnen.



Nee, zelfmoord snap ik, maar je kunt gewoon alles voor jezelf houden? Knap, soms zou ik dat ook graag willen, ik vind mezelf namelijk best irritant als ik constant praat omsat ik ergens mee zit .



Nee, dat met therapie heb ik dus ook. Ik praat met mensen die ik vertrouw, maar dan wil ik ook dat men gewoon luistert en geen reactie geeft. Ik weet niet, ik vind het ook wel prettig dat er iemand is die weet hoe ik me voel zodat als er iets gebeurt ik me daar veilig voel.



Groetjes,

Anoniempje

---

Hey,



Ik vind het lastig hoor, soms denk ik dat mensen het dus echt niet zien en soms denk ik dat mensen het gewoon voor zichzelf houden.



Zelfmoord is niet het ergste probleem. Ik bedoel, ik roep 20.000x op een dag dat ik dood wil (ik maak er ook veel grappen over, zwarte humor is echt mijn ding). Het is gewoon niet mijn grootste probleem. Mijn genderdysforie is gwn overheersend en daar kan ik gewoon over praten met mensen.



Ja idk, ik ben eigenlijk op een punt in mijn problematiek dat geheimhoudingsplicht niet echt een ding meer is. Dus ik voel me ook niet comfortabel met het delen van die dingen.



Gr. Pin

---

hey



pin ik heb het ook zo...

ik zeg ook vaak dat ik dood wil (doe ik al jaren denk ik). het is ook wel zo maar dan ook weer niet helemaal....



mijn grootste probleem is ook genderdyphorie.

dat lijkt andere dingen soms op te vreten

gelukkig zijn mensen op de wereld niet zo schokkerig voor genderdyphorie dan als voor zm/snijden. mensen hebben het er niet altijd even makkelijk mee... maar ja dat licht dan weer aan de opvoeding



groetjes

blue

---

Hey!



Als ik mensen over mijn zelfbeschadiging heb verteld kan ik geen grapjes meer maken over de dood of iets dergelijks... Als iemand vraagt hoe het gaat zeg ik vaak: 'Ja, ik leef nog.' Maar mensen die meer weten zal ik maar zeggen, reageren dan meteen geschokt ... Als ik me op dat moment zo zou voelen zou ik het juist niet hardop uitspreken, maar goed...



Dus ja, ik hou wel van zwarte humor, maar ik moet ook even rekening houden met anderen.



Groetjes,

Anoniempje

---

Hey!



Nou, daar ben ik weer... Er zijn twee dingetjes waar ik graag jullie mening over zou willen horen, dus daar gaan we maar.



Weten jullie nog dat ik vorig schooljaar bij een scheikunde practicum heel erg in de stress schoot en toen ging rennen door het practicumlokaal? Nou, ik heb dus weer dezelfde leraar (wat ik op zich wel prettig vind, want hij is best aardig en kan goed uitleggen, maar dat terzijde) en we moesten afgelopen donderdag weer en practicum uitvoeren. Het was een beetje een precies werkje en hij had zogenaamde 'zen muziek' opgezet. Vervolgens moesten we aan de slag en ging het bij ons (natuurlijk weer) fout, waardoor wij en beetje achterliepen op de rest. Het was een blokuur, dus ik had niet erg veel last van stress en (gelukkig vond) hetzelfde voorval als vorig schooljaar niet weer plaats. We bleven wel als enigen over (we moesten naar een ander lokaal verhuizen) en moesten dus een beetje opschieten. De leraar bleef op ons wachten en heeft me wel tig keer verteld dat ik me geen zorgen hoefde te maken en dat ik rustig op kon ruimen en mijn spullen kon pakken.

Blijkbaar heeft het voorval van vorig jaar dus wel impact op hem gemaakt...



Nu was mijn vraag dus: Zal ik iets tegen hem zeggen, vragen of ik er nog even op terug mag komen, of zal ik dat niet doen?



Ik voel me wel een beetje schuldig en als het iets uit zou maken (dat hij minder bezorgd was of wist wat hij moest doen) ben ik wel bereid om hem over mijn situatie te vertellen. Echter heeft het geen enkel nut en gaat hij me anders behandelen (of geeft hij de informatie door aan zijn collega's) doe ik het liever niet. Het is voor mij alleen heel moeilijk in te schatten en ik vroeg me af wat jullie er van dachten.



Dan, het volgende. Op de basisschool was ik bevriend met een meisje die een jaartje jonger was dan ik en zelfs toen ik naar de middelbare ging (en zij later ook) bleven we contact houden en spraken soms af. Ongeveer een jaar geleden is ze verhuisd en sindsdien heb ik haar nog twee maal gezien. Dit was voordat ik begon met zelfbeschadiging. Sindsdien heb ik haar een beetje gemeden (voor zover dat mogelijk is), omdat ik niet wil dat ze van mijn situatie af weet en mij gewoon herinnert als hoe ik eerst was (ik heb haar ook onbewust gemeden omdat ik zo druk met mezelf bezig was dat ik weinig aandacht had voor haar). Zeker afgelopen zomervakantie (met de mogelijkheid om af te spreken) heb ik contact met haar gemeden.



Deze week heeft ze me dus een brief gestuurd waarin ze schrijft dat naar haar mening onze vriendschap niet voorbij is (zo denk ik er niet echt over, ik zie mezelf als een vrijwel vriendloos persoon), ze me mist en ze graag iets persoonlijkers wilde doen dan het sturen van een appje (en dus een brief schreef). Nu weet ik niet zo goed hoe ik hier op moet reageren.



Allereerst heb ik haar adres niet (aangezien ze is verhuisd en ik niet het meest geweldige geheugen heb), dus heb ik niet echt de mogelijkheid om haar te schrijven (nou ja, ik zou haar kunnen mailen?). Ik dacht er wel aan om haar misschien te bellen, maar zou dan niet weten wat ik zou moeten zeggen (moet ik überhaupt wel iets terug doen?). Ik weet niet of ik met haar mee moet gaan en moet zeggen dat ik haar ook mis en het altijd gezellig vind als we contact opnemen (voor zover appen gezellig kan zijn) of dat ik moet zeggen dat ik haar heel aardig vind, maar voor mijn doen het klaar is (maar ik wil ook weer niet het persoon zijn die met het vervelende voorstel moet komen). Of is er misschien een tussenweg?

Oftewel: help!

Nou volgens mij waren dat genoeg woorden voor een essay, dus het spijt me alvast (ik schrijf niet vaak op mijn computer, maar als het gebeurt ben ik geneigd meer te typen), maar in ieder geval knap dat je tot hier bent gekomen.



Groetjes,

Anoniempje

---

Hey,



Ik had geen mailjes ontvangen van de laatste berichten, dus gelukkig zag ik deze.



gelukkig zijn mensen op de wereld niet zo schokkerig voor genderdyphorie dan als voor zm/snijden.Ja, het helpt ook niet echt als je dan nog in de kast best voor velen en je verklaring voor je depressie je genderdysforie is, wat ik dan niet kan/wil uitleggen.



Als iemand vraagt hoe het gaat zeg ik vaak: 'Ja, ik leef nog.'HAHA die is leuk! Ik probeer ook altijd van die dingen te zeggen als iemand vraagt hoe het gaat. Meestal antwoord ik vrij sarcastisch "fantastisch" en dan weten de meesten ook wel hoe laat het is.



Over je eerste dilemma, die met de scheikundedocent.



Ik denk niet dat je iets hoeft te benoemen. Ik zie alleen een man die rekening met je probeert te houden. Verder zie ik hier niet de meerwaarde van het delen van je problematiek. Je zou een keer kunnen noemen dat je het waardeert of dat het niet meer nodig is, maar meer zou ik er niet mee doen.



Ieder jaar moet ik nieuwe docenten inlichten over mijn dingetjes en ik vertel dat vaak niet eens waarom, maar meer wat zij aan mij merken en wat ze daarmee moeten. Dat is alles wat ze nodig hebben. Als ze vragen hebben, mogen ze altijd naar me toe komen en vertel ik ze gerust wat ze willen weten (binnen bepaalde grenzen).



Nu je tweede dilemma, je oude vriendin.



Persoonlijk denk ik dat je jezelf tekort doet door te zeggen dat je vriendloos bent. Volgens mij heeft dit te maken met je problematiek en denk je vooral dat je geen vrienden hebt. Misschien denk je wel "wie wil nu mijn vriend zijn? Ze vinden me vast niet aardig." Of iets in die richting.



Ik had dit heel erg in groep 8. Ik ben nog steeds bevriend met enkelen van de basisschool en nu ik veel meer zelfvertrouwen heb, weet ik dat ik toen vrienden had, terwijl ik vroeger dacht van niet. Ook heb ik het er met een vriend over gehad, die me vertelde dat ze me altijd als een onderdeel van de vriendengroep beschouwde.



Hier zie je ook duidelijk dat je oude vriendin je echt nog als een vriendin ziet. Jij houdt afstand en ik denk dat dit ook vooral met je problematiek te maken heeft. Dat je het wellicht lastig vindt om meer mensen toe te laten. Je bang bent dat ze schrikt en je haar niet lastig wil vallen?



Als dat klopt, zou ik het volgende doen. Ik zou haar iets terug schrijven (dat wordt dan WhatsApp of mail, gezien je haar adres niet hebt). Vertel daarin dat het al een tijdje niet lekker met je gaat. Je bent niet meer wie je was en je vind het lastig dat ze toenadering zoekt. Het is niet helemaal het juiste moment, omdat je het lastig hebt. Zoiets ofzo?



Ik weet dus niet of ik een beetje in de juiste richting zit en of dit wat is. Ik hoor het wel :)



Gr. Pin

---

hey



anoniem06 hoe gaat het?

Goed idee, wanneer beginnen de opnames

Ergens op een vrijdag de dertiende.

kenshin het was gister vrijdag de 13de.

zijn de opnames begonnen



ja kenshin als je iets zegt onhou ik het



groetjes

blue

---

Hey!



Ja, op zich gaat het wel goed (vandaag niet echt, ik moest zonder reden huilen aan tafel en toen moesten mijn ouders weer huilen).



Ik heb besloten met de scheikunde leraar te praten als het nog een keer gebeurt.



Ik heb in een mail alle moeilijke onderwerpen mooi omzeild en het kwam er gewoon op neer dat ik heb gezegd dat ik ook altijd voor haar klaar zal staan.



Deze week voel ik me erg alleen. Op maandag vertelden mijn enige 'vrienden' op school (ze zijn tweelingzussen) dat hun oom vorige week zelfmoord heeft gepleegd. Dit speelde van maandag tot woensdag (de week voordat ze het mij vertelden). In de pauzes zagen we elkaar niet echt, omdat ze een project hadden, maar in de lessen zagen we elkaar wel gewoon, dus ik vind het een beetje raar dat ze er toen pas mee kwamen. Verschillende kinderen uit ons jaar hadden hen blijkbaar al hun condoleances gestuurd... Ze hebben nooit zo veel contact met hem gehad en ze leken er ook goed mee om te gaan, ondanks dat het ze toch wel heeft laten schrikken.



Ik vind het best erg dat ze mij niks hebben verteld, het geeft me alleen maar meer het gevoel dat ik er alleen voor sta.



Ook heb ik al 2 weken niks van Clay gehoord (ik bedoel, zo gek is het niet, ze heeft het vast erg druk) en dus voel ik me ook in dat opzicht erg alleen...



Na al dat huilen ben ik best moe en eigenlijk heb ik geen energie om iets te doen, maar ik wil morgen ook niet thuisblijven, waardoor ik weer boos word op mezelf en dus al helemaal niks opschiet .



Groetjes,

Anoniempje

---

Hey,



Je moest opeens huilen, waardoor je ouders weer moesten huilen. Was het een soort "ik ben opgelucht nadat we allemaal even lekker een potje hebben gejankt" huilen? Of was het eigenlijk vooral naar en ongemakkelijk?



Ik moet ook wel eens random huilen. Niks ergs aan.



Goed dat je beslissingen hebt genomen voor je dilemma's.



Je vrienden hebben dezelfde oom?

Anyway, het kan ook dat ze het je niet hebben verteld, omdat ze weten dat het niet goed met je gaat. Wellicht wouden ze je alleen niet triggeren. Er zijn veel redenen te verzinnen waarom ze het je niet eerder hebben verteld. Ik denk dat het vooral jouw negatieve zelfbeeld is die het omdraait naar "ze vinden me niet echt hun vriend." Ik hoop dat je dat wel inziet, ook ak voelt dat misschien niet zo.



Je hebt ook al even niks van Clay gehoord. Zou je zelf weer een berichtje kunnen sturen?



Ben je vandaag naar school gegaan?



Gr. Pin

---

Hey!



Nou, als ik echt uit het niets begin te huilen ben ik eigenlijk gewend dat mijn vader boos wordt hij vindt dan namelijk dat ik me aanstel. Nee, deze keer zaten we aan tafel om te lunchen en ik probeerde mijn tranen te bedwingen en toen vroegen ze wat er was. Toen lukte het niet meer en begon ik te huilen. Ze werden bezorgd en begonnen allerlei vragen te stellen, maar ja, ik wist zelf ook niet waarom ik moest huilen. Toen mocht ik eerder van tafel af en ben ik naar mijn kamer gegaan (ook al vonden ze dat niet zo prettig). Het was voornamelijk ongemakkelijk, ik vond het niet echt opluchten of iets dergelijks.



Mijn vrienden zijn tweelingzussen. Daarom hebben ze dezelfde oom, haha. Nee, ze denken dat het prima met me gaat, ze weten ook niet van zelfmoordgedachten af. Een van de twee kan nog wel eens bezorgd zijn, maar de ander lijkt het niet veel te schelen. Het is ook wederzijds, dat ik niet denk dat ik hun vriend ben en zij dus ook niet echt de mijne. Het klinkt heel lullig, maar ik ben niet zo bezorgd om ze...



Ik zou Clay op zich best een berichtje willen sturen (ook al vind ik het vervelend dat het contact steeds van mijn kant komt), maar zou niet weten wat ik moet vertellen. Die ene vriendin zei dat ik haar kan vertellen over ervaringsleer als ik woensdag ben geweest, maar ik weet niet zo goed wat ik dan zou moeten zeggen. ' Ja, het was niet zo erg als ik had gedacht.' of 'Het was echt vreselijk.' Wat moet zij daar nou mee?



Ja, ik ben wel naar school gegaan. Ook vanochtend kwam ik huilend mijn bed uit en mijn vader wilde me eigenlijk niet laten gaan, maar ik heb het toch gedaan. Ik heb weer een record gebroken (normaal huil ik tot ik de straat uit ben), want deze keer stopte ik pas na 25 minuten . Maar of dat nou een prestatie is om trots op te zijn? Haha.



Groetjes,

Anoniempje

---

Hey,



Ah, je kon het huilen niet meer inhouden en toen werd het awkward huilen. Da's balen.



Ah, je vrienden zijn tweeling. Dat was ook mijn enige logische oplossing van het vraagstuk.



Als jij hen niet eens als vrienden beschouwt (omdat je band met hen niet zo is), dan is het inderdaad lastig om dat dan andersom wel te verwachten. Loopt er niemand anders op school rond waar je wel mee om zou willen gaan?



Hé, vandaag is de ervaringsleer! Hoe ging het?



Ik denk dat Clay het juist wel fijn vindt om die updates te krijgen, net zoals ik dat ook heb op het forum. Het meeste initiatief komt hier ook van jou. Als je met iemand contact hebt zoals Clay en jij dat hebben, lijkt het me fijn om die updates te ontvangen. Ze kan zich echt wel af en toe afvragen hoe het gaat en het dan fijn vinden wat te horen, ook al vraagt ze er zelf niet naar.



Hmmm, je hebt onderweg naar school een groot stuk gehuild. Toch goed dat je bent gegaan. Als je iets doet, voel je je vaak beter dan wanneer je thuis maar wat rondhangt. Hoe gaat het nu?



Gr. Pin

---

Hey!



Ja, oké. Misschien voelen zij hetzelfde. Ook al zijn ze een stuk ondernemender en vinden ze het wel leuk om buiten school iets af te spreken (niet dat ik er een hekel aan heb, maar van mij hoeft het gewoon niet.)



Nee, er is niet echt iemand op school met wie ik graag om zou willen gaan.



De ervaringsleer ging pittig slecht. Ik vond het saai en makkelijk en had niet echt het gevoel dat ik iets leerde. De rest van de groep is allemaal 12, dus dat is een pittig leeftijdsverschil (ze vroegen of ze op het eind tikkertje mochten spelen).



Ik denk dat Clay het juist wel fijn vindt om die updates te krijgen, net zoals ik dat ook heb op het forum. Het meeste initiatief komt hier ook van jou. Als je met iemand contact hebt zoals Clay en jij dat hebben, lijkt het me fijn om die updates te ontvangen. Ze kan zich echt wel af en toe afvragen hoe het gaat en het dan fijn vinden wat te horen, ook al vraagt ze er zelf niet naar.

Ja, het initiatief komt voornamelijk van mij, maar soms voel ik me ook hier een last (ook al is dit bedoeld om over mijn problemen te praten) en dan geef ik pas ee update als je ernaar vraagt. Ik wil ook weer niet ongeïnteresseerd overkomen en alsof je alles uit me moet trekken. Het is nogal dubbel... En er zijn geen regels voor, dus dan vind ik het heel moeilijk om te bepalen wat ik nou moet doen.



Nou, dinsdag ben ik thuisgebleven om mijn schoolwerk bij te werken, aangezien ik op zondag en maandag vrijwel niks had gedaan... Voor de rest gaat het nu wel prima. Ik wordt beziggehouden door die ene vriendin en Clay, dus nergens last van.



Groetjes,

Anoniempje

---

Hey,



Wat stom dat ze je in een groep hebben geplaatst met 12-jarigen. Dat werkt helemaal niet. Zou je dat aan kunnen geven? Ik kan me voorstellen dat je daar niet zo om staat te springen, om tikkertje te spelen.



Het is nogal dubbel...Jep, maar ik snap wel wat je bedoelt. Het is lastig uit te leggen.



Fijn dat je je school kon bijwerken en dat het nu wel ok gaat.



Gr. Pin

---

Oh en trouwens, op het forum hoef je je écht niet zorgen te maken dat je een last zou zijn. Dat is echt niet zo. Het forum is juist een plek waar je altijd alles kan zeggen en ook zo vaak als je maar wil.

---

Hey!



Ja, ik snap het ook niet... Ik heb als doel gegeven dat ik socialer wil zijn, maar in deze situatie heb ik niet de behoefte om sociaal te zijn. We hebben namelijk niet echt raakvlakken... Volgens Clay moet ik dan maar vragen gaan stellen, maar goed, hoe kun je een vraag stellen over schietspelletjes of hoe onhandig iemand is (de gespreksonderwerpen die voorbij zijn gekomen).



Er is nog 1 iemand niet gekomen, dat persoon was verhinderd. Misschien dat dat persoon meer van mijn leeftijd is, maar ik ga er niet van uit... Het ding is, wat moet ik zeggen: ja, sorry, maar dit gaat niet werken. Dan voel ik me ook weer iemand die meteen opgeeft (ook al zie ik het niet positief in). En mijn ouders vinden dus dat ik het moet proberen. Dan ben ik daar ook weer degene die haar belofte heeft verbroken...



Nou, ja...

Groetjes,

Anoniempje

---

Hey,



Ik snap dat het niet makkelijker wordt om sociaal te doen als je met zulke jonge mensen in die groep zit. Je zou ze kunnen vragen wat ze er zo leuk aan vinden, die spelletjes enzo.



Het lijkt er dus op dat je deze therapie een beetje uit moet zitten. Dat is balen. Hopelijk komt er dan snel iets van een evaluatie waarbij je aan kan geven dat dit niks is. Hoe lang zit je hier aan vast?



Gr. Pin

---

Hey!



Ja, dat stelde Clay dus ook al voor. Ik weet het allemaal niet zo goed, maar zal een beetje laten zien dat ik mijn best doe.



Ik zit hier nu nog 5 tot 7 weken aan vast. Mijn moeder is van mening dat als het zo door blijft gaan en ik vraag waarom ze me in deze groep hebben geplaatst (en als ze dan een slecht antwoord geven), ik mag stoppen.



Nou, het gaat dus toch niet zo goed. Ik huil zowat iedere dag, omdat ik me alleen voel, of me een slecht persoon voel, maar ook omdat geen zin heb in school of sport. Ik heb afgelopen zaterdag de wedstrijd gemist omdat het gewoon niet ging. Op school is het dan wel oké, maar door de concentratieproblemen krijg ik niet altijd alles mee en is het moeilijk om huiswerk te maken of te leren. Hierdoor loop ik weer achter en kom ik in een neerwaartse spiraal te zitten. Ik weet niet zo goed wat ik ermee moet.



In de tussentijd ben ik met mijn moeder wezen winkelen (na 1 jaar) en is ze (meerdere keren) mijn kleedhokje ingelopen (ook terwijl ik me aan het omkleden was). Volgens mij heeft ze toen de littekens op mijn bovenbenen gezien en is ze er ook door afgeschrikt, want daarna heeft ze het niet meer gedaan...



Op dit moment snak ik dus naar een veilige plek waar ik mezelf kan zijn...



Ook ben ik aan het denken of ik Clay komende vakantie zal vragen of ze nog een keer wil afspreken. Ik weet dat ik dat prettig zal vinden, maar durf het niet, omdat ik me dus een slecht persoon voel en ook bang ben dat ze nee zal zeggen (en ik nogal bang ben voor afwijzing).



Groetjes,

Anoniempje

---

Hey,



Fijn dat je moeder ook het nut er niet van inziet om deze "therapie" nog 5 tot 7 weken te doen.



Ik hoop alleen wel dat er dan iets anders beschikbaar voor je komt, want het klinkt echt alsof je alleen maar verder achteruit gaat.



Ik snap helemaal wat je bedoelt met school en sport. Mijn ervaring is dan wel weer dat ik weet dat ik me waarschijnlijk echt beter ga voelen na sport (en tijdens) waardoor ik mezelf vaak wel push om te gaan. In ieder geval naar mijn wedstrijden. Daarbij is het een teamsport, dus heb ik ook wel het gevoel dat ik moet komen.



Ik heb dit weekend wonderbaarlijk genoeg huiswerk kunnen doen en een achterstand kunnen wegwerken. Het heeft me heel veel moeite gekost, maar het is echt gelukt. Ik had een lijstje gemaakt en alles geprobeerd zo goed mogelijk te verdelen over alle dagen.



Ik denk dat het wel een goed idee voor jou kan zijn om je problemen met huiswerk te melden bij je mentor. Het lijkt me altijd verstandig dat er iemand op school is die weet dat het niet goed gaat.



Je ging met je moeder wat kleding kopen. Ze heeft toen tijdens het passen je littekens/wonden gezien. Durf je hier nog over te praten met je moeder?

Toen het zomer werd, had ik allemaal nieuwe littekens van de winter. Ik wist dat mensen dat gingen zien, want ja, ik zou gaan zwemmen enzo. Toen heb ik alvast van te voren tegen m'n moeder gezegd dat ik ze had. Toen heb ik ze laten zien, zodat ze niet opeens zou schrikken met zwemmen.



Als ik het goed begrijp, zoek je nu een plek waar je jezelf kan uiten, je gedachten kwijt kan en waar je rond kan lopen zonder dat mensen je veroordelen of schrikken van wonden/littekens. Dat heb je bij Clay, maar je durft haar niet te vragen om af te spreken.



Ik snap dat je bang bent voor afwijzing, want dat zou ik ook hebben. Je kan je wel afvragen welke optie je verder gaat brengen.

1) Clay wat vragen met de kans dat ze ja zegt of dat ze nee zegt.

2) Clay niks vragen wat je afwijzing bespaart, maar je andere negatieve gevoelens oplevert.



Gr. Pin

---

Hey!



Ja, inderdaad fijn dat mijn moeder het met me eens is. Ik hoop dat als ik nog twee keer ga en het hetzelfde blijft ik mag aangeven dat ik wil stoppen.



Mijn ouders stelden vanochtend voor om contact op te nemen met die stichting in de hoop dat ik met iemand mag praten. Allereerst denk ik niet dat het mogelijk is, omdat deze therapie alleen mogelijk was doordat de wachtrij ervoor erg kort was. Ten tweede weet ik niet of het wel gaat helpen, aangezien ik niemand vertrouw en dus niet durf te praten.



Het probleem met hoe het nu met me gaat is dat ik in de herhaling val. Vorig jaar voelde ik me precies hetzelfde: alleen, verdrietig, geen zin in school. Dat is nu dus weer het geval, in theorie weet ik hoe het verder zal gaan en in principe ook hoe ik me beter moet voelen. Echter maakt dit me ook bang, omdat dit dus betekent dat wat vorig jaar allemaal gebeurde nu ook zal gebeuren.



Iedereen zegt altijd dat je je beter voelt tijdens en na het sporten, maar dat is bij mij echt niet het geval, haha. Ik voel me eigenlijk precies hetzelfde, heb alleen een masker opgezet voor een paar uur. Dat het een teamsport is maakt het bij mij ook meer een verplichting, maar als ik met betraande ogen aan kom zetten gaat iedereen zich zorgen maken en daar heb ik ook geen zin in.



Oh wauw, goed gedaan, dat bijwerken!



Mijn probleem is dat wanneer ik dat doe, ik daarna rust nodig heb, maar dat is er niet, want ik heb slechts bijgewerkt en dan loop ik daarna gewoon weer achter, haha.

Ik zie het ook niet zo zitten om dit aan mijn mentor te vertellen, omdat ik haar niet echt vertrouw en ze dan sowieso bezorgd gaat reageren, waar ik een hekel aan heb. Bovendien was dit vorig jaar ook het geval (al weet ik niet of dat wel klopt, want toen haalde ik nog goede punten en nu heb ik voor mijn eerste toets een 4,7 gehaald ) en zou ik ook niet weten wat het voor nut heeft als ze het zou weten.



Je ging met je moeder wat kleding kopen. Ze heeft toen tijdens het passen je littekens/wonden gezien. Durf je hier nog over te praten met je moeder?

Toen het zomer werd, had ik allemaal nieuwe littekens van de winter. Ik wist dat mensen dat gingen zien, want ja, ik zou gaan zwemmen enzo. Toen heb ik alvast van te voren tegen m'n moeder gezegd dat ik ze had. Toen heb ik ze laten zien, zodat ze niet opeens zou schrikken met zwemmen.

Nee, dat zou ik niet durven. Dat je zwemt vind ik al heel erg knap, omdat je genderdysphoria hebt, maar ook vanwege de littekens. En dat je het je moeder hebt verteld heb ik ook veel respect voor. In de meivakantie schrok mijn moeder heel erg van de littekens op mijn arm, van mijn benen is ze niet geschrokken, maar dat kan ook komen doordat ze mijn benen eerder heeft gezien toen het minder was en dat het verschil met nu misschien niet zo groot is.



Als ik het goed begrijp, zoek je nu een plek waar je jezelf kan uiten, je gedachten kwijt kan en waar je rond kan lopen zonder dat mensen je veroordelen of schrikken van wonden/littekens. Dat heb je bij Clay, maar je durft haar niet te vragen om af te spreken.

Goed begrepen!



Het ding is dat door wat ze laatst heeft gestuurd (dit: Ook als het je niets interesseert en als je er niets van af weet, kun je er een gesprek over voeren. Dat gesprek is dan niet leuk voor jou, maar je bent wel sociaal bezig.) ik me nog bewuster ben van het feit dat ik heel erg in mijn eigen gedachten zit, waardoor ik veel met mezelf bezig ben en minder met anderen.

Em nu voel ik me dus niet goed genoeg omdat ik dat bij haar dus ook doe en dat zelf vervelend vind, maar in mijn beleving laat ze hiermee zien dat zij het ook vervelend vind, wat ik dubbel zo stom vind en waardoor ik me dus schuldig voel.



Groetjes,

Anoniempje

---

Hey,



Ik denk dat het altijd goed is om te bellen of op een andere manier contact op te nemen met die stichting. Door te blijven "aandringen" krijg je toch vaak meer voor elkaar dan wanneer je braafjes afwacht. Ik hoop voor je dat er iemand beschikbaar is.



Ik denk dat dat vertrouwen ook moet groeien met zo'n hulpverlener. Al ben ik zelf wel de voorstander van een klik. Als je die al vrij snel voelt, voelt de rest vaak ook goed.



Het patroon van vorig jaar lijkt zich nu te herhalen. Hopelijk kun je dat doorbreken. Misschien als er toch iemand beschikbaar is om mee te praten.



Je schrijft dat je weet wat je moet doen om je beter te voelen. Wat is dat?



Ja, door te sporten maak je endorfine aan toch? Naja, werkt ook niet bij iedereen. Iedereen roept ook dat je je bij automutilatie beter voelt door endorfine, maar daar merk ik dan weer helemaal niks van.



Ah rip, ja, achterstand bijwerken betekent dat je bij bent. Niet dat er geen huiswerk meer is... Je kan ook nooit rustig even ziek zijn.

Jammer van die onvoldoende. Is het daarom niet juist handig om toch je mentor in te lichten? Ik bedoel, haar bezorgdheid zal echt niet overbodig zijn, want het klinkt niet echt alsof het goed met je gaat. Mijn mentor zegt altijd dat je niet met haar hoeft te praten, maar dat ze het wel fijn vindt om het te weten als er dingen spelen.



Ik zwem met veel kleding, dus ik verberg een hoop 🙂 En niet zwemmen met de hittegolf van deze zomer kon ik echt niet.



Lastig dat je moeder toen is geschrokken. Hebben jullie het er nooit over?



Ik denk dat Clay die boodschap vooral als tip bedoelde. Jij struggelt met die mensen van die therapie en Clay probeert je zo te helpen om toenadering te zoeken.



Je weet niet wat Clay ervan vindt totdat je het vraagt.



Gr. Pin

---

Hey!



Hm, ik weet niet of ik het allemaal wel wil, met die stichting, maar misschien moet ik er nog een nachtje over slapen.



Wat ik er aan kan doen om me in ieder geval beter te voelen is praten (en heel veel affirmatie van mensen). Ik weet alleen niet of dat nu ook het geval is, ik bedoel, professionele hulp is waarschijnlijk wel anders, maar dit praten met die vriendin (misschien moet zij ook eens een naam krijgen, want hier wordt ik ook gek van, als we dan toch maar in de 13rw stemming blijven, zou Tony een goede zijn?) levert bar weinig voor me op. Dus het zou ook kunnen dat ik het uit moet zitten (wat ik echt niet zie zitten).

Clay zei vandaag dat ze denkt dat het beter zal gaan met mijn mentale gesteldheid als ik naar de universiteit zal gaan om te studeren, en eerlijk gezegd ben ik het daar wel mee eens....



Ja, inderdaad, endorfine. Ik heb ook niet het gevoel dat het bij mijn zelfbeschadiging een rol speelt. Je hoort ook vaak dat mensen zich daarna schuldig voelen, maar dat ervaar ik eigenlijk ook niet zo.



Wat jouw mentor zegt, dat je er niet over hoeft te praten had Clay ook, maar deze vrouw wilt er graag over praten en dat zoek ik niet. Als ze gaat vragen naar therapie zie ik het ook niet zitten om haar veel te vertellen...



Ah, veel kleding dragen, dat is ook handig. Goede oplossing!



Nee, ik heb het er nooit meer met mijn moeder over gehad, ik praat er niet graag over met haar en vaak stelt ze dan zo'n onmogelijke vragen waar ik geen antwoord op wil of kan geven en dan stopt het gesprek al gauw.



Groetjes,

Anoniempje

---

hey



een beetje maar oke heb ik vaker last van



je hoeft je echt niet zorgen te maken of je zeurt of wattan ook. ik plaats hier ook (heeeeeeeeel) veel. gewoon om het daarna lichter in me hoofd te hebben. als iemand het te veel word voor mij haak ik tijdelijk af van de gesprekken en lees ik later alles terug zo als nu.



vervelend dat je met allemaal 12 jarige op gescheept zit. Die zijn echt met hele andere dingen bezig dan jij. ik snap niet hoe ze dit hebben kunnen bedenken.



niet fijn dat me steeds moet huilen. is het niet een idee om het juist er allemaal uit te gooien. want als je huilt en je houd het tegen lucht het niet op.



zou je met je concentratie problemen niet met clay of je mentor kunnen bespreken. misschien weten zij raat. als ik het wist in je contestatie te geven had ik dat gedaan maar ik heb alleen concentratie met het forum



vervelend dat je moeder het kleed hokje is binnen gegaan. kan je het niet met haar bespreek baar maken.



ik ken het ook hoor. toen ik nog op een sport zat die ik oke vond en als ik me slecht voelde ging ik me echt niet beter voelen omdat je happy moet doen voor die andere. maar je wilt juist even weg zijn van je maker en je zelf laten zien hoe je je echt voelt.

misschien een heel raar idee maar is het niet een idee op de dagen dat je je kut voelt en niet naar je team sport gaat dat je dan naar de sport school te gaan want daar kan je wel je gevoel kwijt omdat iedereen voor zijn eigen het doet.

ik ga binnen kort op een soort boxen als ik woon waar ik wil wonen. omdat het wel met andere is maar niet samen. en ik heb boosheid van 8 jaar in mijn lijf en dat moet er allemaal nog uit



ik zou persoonlijk de vraag stellen of clay wilt af afspreken. maar als dat eng is kan je ook duidelijke hinds geven dat zij het vraagt... maar ik weet niet of ze dat door zou hebben....



groetjes

blue

---